Rohan Dennis won vorig jaar met overmacht het wereldkampioenschap tijdrijden, maar de Australiër heeft niet veel plezier beleefd aan zijn regenboogtrui. En het is maar de vraag of de eigenzinnige Dennis op woensdag 25 september zijn titel kan verlengen in het Britse Yorkshire. WielerFlits wikt en weegt de kansen van de grootste kanshebbers op eremetaal.

Historie

Wat hebben Jacques Anquetil, Eddy Merckx, Bernard Hinault en Greg LeMond met elkaar gemeen? Ja, ze hebben allemaal meerdere keren de Tour de France gewonnen, maar we bedoelen eigenlijk dat ze nooit wereldkampioen tijdrijden zijn geworden. En dat is toch opvallend, aangezien Merckx zestien tijdritten wist te winnen in de belangrijkste wielerkoers op aarde. Bernard Hinault – een andere vijfvoudig Tourwinnaar – was in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw zelfs achttien keer de beste tegen de klok.

En neem nu Greg LeMond, die in 1989 de tijdrit van zijn leven reed (met dank aan een schaalhelm en triatlonstuur) en hierdoor Laurent Fignon met acht seconden (u kent het verhaal) uit de gele trui reed. En dan hebben we het nog niet eens gehad over Anquetil, die niet voor niks ‘Monsieur Chrono’ werd genoemd. En toch is het niet vreemd dat deze kampioenen niet op de erelijst staan van het WK tijdrijden, aangezien de eerste editie pas werd georganiseerd in… 1994! Toen Anquetil al lang was overleden, Merckx en Hinault waren gestopt en LeMond afscheid nam als profrenner.

Alex Zülle verovert in 1996 de wereldtitel, voor Boardman (links) en Rominger (rechts) – foto: Cor Vos

De allereerste winnaar luistert naar de naam Chris Boardman, toch ook geen kleine renner als het aankomt op één uur lang afzien. De Brit maakte furore op de baan met olympische titels en uurrecords, maar ook op de weg kon De Professor ontzettend hard fietsen. Dit liet hij meerdere malen zien in de Tour de France (Boardman won drie keer de proloog, red.), maar 25 jaar geleden werd hij dus ook de eerste wereldkampioen in het tijdrijden. In het Italiaanse Agrigento had de 26-jarige Boardman niet echt veel concurrentie.

De grote tijdrijders van dat moment – denk aan Miguel Induraín, Tony Rominger en Alex Zülle – schitterden namelijk door afwezigheid. De Britse topfavoriet moest in plaats daarvan afrekenen met de Italiaan Andrea Chiurato en een bijzonder jonge Jan Ullrich. Over die laatste komen we nog te spreken. Een jaar later vond de titelstrijd plaats in het Colombiaanse Duitama en kreeg de organisatie zijn gedroomde winnaar met Miguel Induraín. De rijzige Spanjaard versloeg zijn landgenoot Abraham Olano, die enkele dagen later alsnog wereldkampioen werd.

Jan Ullrich lacht na zijn tweede wereldtitel met David Millar en Santiago Botero – foto: Cor Vos

Na de eerste en enige wereldtitel van Induraín zagen we Alex Zülle (voor eigen volk in Lugano), Laurent Jalabert (San Sebastián) en Olano (in het Nederlandse Valkenburg) naar het goud rijden. Exact twintig jaar geleden kroonde Jan Ullrich zich tot wereldkampioen tegen de klok, voor de Zweedse sensatie Michael Andersson en oudgediende Boardman, die vijf jaar na zijn wereldtitel een vierde en laatste medaille veroverde. Twee jaar later wist de gevallen Ullrich ook de snelste tijd te klokken in Lissabon, waarmee hij geschiedenis schreef.

De renner uit Rostock werd de eerste tweevoudige winnaar van het WK tijdrijden, maar de Tourwinnaar van 1997 kreeg al snel een opvolger. In 2003 begon Michael Rogers namelijk aan een driejarige heerschappij, al profiteerde de Australiër zestien jaar geleden wel van een positief plasje van de aanvankelijke winnaar David Millar. In 2004 en 2005 wist Rogers wel op eigen kracht naar de titel te vlammen, maar in 2006 kwam de titelverdediger niet in de buurt van een oermens uit Wohlen bei Bern.

Fabian Cancellara is een klasse apart in Mendrisio – foto: Cor Vos

Een schrale troost voor Rogers: in de daaropvolgende jaren kwam niemand in de buurt van ene Fabian Cancellara. De Zwitserse krachtpatser werd in de voorjaarsklassiekers nog weleens gevloerd door zijn grote rivaal Tom Boonen, maar in het tijdrijden kende hij aanvankelijk zijn gelijke niet. Het leverde hem wereldtitels op in Salzburg, Stuttgart, Mendrisio en Geelong. Telkens met een grote voorsprong op zijn concurrenten. Alleen in 2008 stond hij niet op het hoogste schavotje, maar dat gaat ook moeilijk als je niet aan de start verschijnt…

Vooral zijn derde wereldtitel in Mendrisio staat nog altijd op netvlies gebrand. De druk was enorm, aangezien hij alleen maar kon verliezen voor eigen volk. Het werd echter een grote triomftocht voor Cancellara, die misschien wel de tijdrit van zijn leven reed. De grote favoriet was bijna anderhalve minuut sneller dan de nummer twee, zijn CSC-ploeggenoot Gustav Erik Larsson. Cancellara haalde die dag ook als enige een gemiddelde snelheid van boven de 51 kilometer per uur, om precies te zijn 51,59 km/u.

“Zilver achter Fabian, het voelt als goud”, zo vertelde Larsson na de finish. Beter kun je totale dominantie niet omschrijven. Maar waar Cancellara jarenlang met Zwitserse precisie wereldkampioen werd, botste hij vanaf 2011 op een Panzerwagen uit Cottbus. De nieuwe heerser heette Tony Martin, aangezien de Duitser de beste was in Kopenhagen, Valkenburg en Florence. In 2016 volgde nog een vierde regenboogtrui in het snikhete Doha, Qatar. Martin werd in de tussenliggende jaren verslagen door Bradley Wiggins en een verrassende Vasil Kiryienka.

De Belgen wachten nog altijd op een eerste wereldkampioen, maar Tom Dumoulin schreef twee jaar geleden geschiedenis door als eerste Nederlander de individuele tijdrit te winnen. De renner van Team Sunweb – die we woensdag zullen missen vanwege een knieblessure – degradeerde de concurrentie op het heuvelachtige parcours in en rond het Noorse Bergen.

Tom Dumoulin juicht op het podium – foto: Cor Vos

Laatste tien winnaars WK tijdrijden
2018: Rohan Dennis
2017: Tom Dumoulin
2016: Tony Martin
2015: Vasil Kiryienka
2014: Bradley Wiggins
2013: Tony Martin
2012: Tony Martin
2011: Tony Martin
2010: Fabian Cancellara
2009: Fabian Cancellara

Vorig jaar

Er waren slechts twee kandidaten voor de wereldtitel in het Oostenrijkse Innsbruck. Tom Dumoulin of Rohan Dennis: één van deze twee zou de snelste tijd klokken na 52 kilometer, zo werd vooraf toch verwacht. Het parcours, met een zware klim na goed dertig kilometer, leek in het voordeel van titelverdediger Dumoulin, maar het was Dennis die de laatste tijdritconfrontaties wist te winnen. Maar voor we de twee kemphanen van het startpodium zagen rollen, was het de beurt aan de ‘mindere goden.’

Rohan Dennis tijdens zijn winnende race – foto: Cor Vos

Alhoewel, noem Vasil Kiryienka (enkelvoudig wereldkampioen), Tony Martin (viermaal de beste op het WK), Nelson Oliveira en Michał Kwiatkowski maar mindere goden. Ze wisten allemaal een redelijk goede tijd uit hun sterke kuiten te toveren, maar het was niet genoeg voor een medaille, laat staan voor de wereldtitel. Kwiatkowski (vierde) moest genoegen nemen met de meest ondankbare ereplaats en gaf meer dan twee minuten toe op de winnende tijd…. van Rohan Dennis. De Australiër bleek namelijk oppermachtig in Alpenland Oostenrijk.

Aan het eerste tussenpunt (na 16,6 kilometer) was het verschil tussen Dennis en Dumoulin al acht seconden in het voordeel van de grote uitdager, bij de tijdswaarneming na de korte maar pittige beklimming bleek Dennis zelfs een minuut sneller dan de wereldkampioen van Bergen. Dumoulin wist toen al hoe laat het was, maar de Nederlander moest nog wel alles geven, aangezien het verschil met Victor Campenaerts – die al zeker was van het brons – steeds kleiner werd. Dumoulin moest in de slotkilometers alle zeilen bijzetten om de Belg achter zich te houden.

Rohan Dennis poseert met zijn gouden plak – foto: Cor Vos

Dumoulin slaagde in zijn opzet, al was het verschil aan de streep minder dan één seconde. Voor Campenaerts lag de bronzen medaille klaar, terwijl Dumoulin het zilver mocht ophalen maar bovenal zijn titel kwijt was. Het goud was dus voor een superieure Dennis, die op geen enkel moment verzwakte. De eigenzinnige Australiër – die het vaak liet afweten op WK’s door pech of druk – bleek uiteindelijk 1:21 sneller dan Dumoulin en Campenaerts, goed voor zijn eerste (individuele) wereldtitel in het tijdrijden. Het was bovendien zijn zesde tijdritzege van het seizoen.

Top-5 WK tijdrijden 2018
1. Rohan Dennis (Australië) in 1u03m02s
2. Tom Dumoulin (Nederland) op 1m21s
3. Victor Campenaerts (België) z.t.
4.  Michał Kwiatkowski (Polen) op 2m04s
5.  Nelson Oliveira (Portugal) op 2m14s

Parcours

Het parcours in Yorkshire, uitgetekend tussen de plaatsen Northallerton en Harrogate, is niet zo zwaar als de route in bijvoorbeeld Bergen. Twee jaar geleden kregen de renners over een afstand van 31 kilometer bijna zeshonderd hoogtemeters voorgeschoteld, aankomende woensdag is het hoogteverschil 684 meter over een afstand van 54 kilometer. Het is echter allesbehalve een biljartvlakke tijdrit, dus de winnaar zal toch aardig wat moeten schakelen van de grote plaat naar een kleiner tandwiel en omgekeerd.

De start is in Northallerton, een stadje in het bestuurlijke gebied Hambleton, dat dan weer ligt in het Engelse graafschap North Yorkshire. Er wonen zo’n 17.000 mensen in de startplaats, dus daar zullen ongetwijfeld voldoende mensen langs de kant van de weg staan. Northallerton was in de achttiende en negentiende eeuw nog een belangrijk verkeers- en handelsknooppunt, aangezien het op de route lag tussen Edinburgh en Londen. Aankomende woensdag trekken de tijdrijders echter naar Harrogate, aangezien daar de finishstreep is gekalkt.

Na de start in Northallerton gaat het in zuidwestelijke richting over de A167 naar het petieterige plaatsje Morton on Swale. Na het uitrijden van dit gehucht rijden de renners de A684 op, om niet veel later een blitzbezoek te brengen aan Leeming Bar en Aiskew. De renners rijden dan nog over relatief vlakke wegen (al loopt de weg bij momenten wel vervelend omhoog), maar dit verandert vlak voor het binnenrijden van het stadje Masham. We hebben dan zo’n vijftien kilometer afgelegd, maar het zwaarste moet nog komen.

De tijdrijders botsen namelijk op een kort maar steil klimmetje, gevolgd door een al even snelle en pittige afdaling naar Masham. Na een hele korte tussenstrook beginnen de coureurs aan een tweede helling, als we Masham zijn uitgereden en weer richting het platteland gaan. Gaandeweg wordt het weer vlakker, maar onderschat het vele op- en afgaan toch maar niet. Via een snelle landweg met enkele flauwe bochten zien we na bijna veertig kilometer opeens Risplith liggen. Let op, de weg stijgt hier weer.

We zijn echter nog niet bij eindbestemming Harrogate, want tussen Risplith en Ripley liggen nog het plaatsje Sawley én de klimmetjes naar Hebden Gill en Hebden Wood. Vooral die laatste helling is pittig met steile percentages. Vervolgens gaat het in sneltreinvaart naar Ripley, al koersen de renners om het bewuste dorpje heen, langs het Tour de France-monument, op weg naar Killinghall. Vijf jaar geleden deed de Ronde van Frankrijk al eens deze plaatsjes aan op weg naar Harrogate.

De renners blijven ook na de passage door Killinghall op de A61 rijden, tot het moment dat ze afslaan naar Harrogate. Eenmaal de finishplaats binnengereden gaat het via Swans Road en Crescent Road naar Parliament Street, waar alle WK-wedstrijden zullen eindigen, waaronder deze individuele tijdrit. De laatste honderden meters lopen nog flink bergop, wat van belang is mocht het een secondenspel worden voor de wereldtitel.

Datum: Woensdag 25 september
Traject: Northallerton – Harrogate
Afstand: 54 kilometer

Start eerste renner:  13.10 uur / 14.10 uur
Finish laatste renner:  16.04 uur / 17.04 uur

Eerste tussenpunt: na 16,7 kilometer
Tweede tussenpunt: na 37,7 kilometer

Favorieten

Rohan Dennis, Tom Dumoulin en Victor Campenaerts: ze stonden vorig jaar op het podium na de mondiale titelstrijd in Innsbruck. Dat zal dit jaar niet het geval zijn, simpelweg omdat Dumoulin niet naar Yorkshire is afgezakt. De oud-wereldkampioen en nummer twee van vorig jaar heeft nog altijd last van zijn in de Giro d’Italia opgelopen knieblessure. Titelverdediger Dennis en bronzenmedaillewinnaar Campenaerts zijn wél van de partij.

Rohan Dennis – foto: Cor Vos

De grote vraag is echter in welke vorm beide tijdritkanonnen woensdag aan de start staan. We hebben titelverdediger Rohan Dennis niet meer gezien sinds zijn desastreus verlopen Tour de France, waarin hij zomaar – zonder overleg met de ploegleiding – opgaf in de Pyreneeënrit met aankomst in Bagnères-de-Bigorre. Het is nog altijd gissen naar de echte reden, maar gefluisterd wordt dat Dennis niet tevreden is over zijn ploeg Bahrain Merida. Afspraken zouden niet zijn nagekomen, maar de veeleisende Australiër is naar verluidt ook niet tevreden over het materiaal.

Hoe dan ook, Dennis probeerde zich in zijn thuisland optimaal voor te bereiden op het WK tijdrijden. “Ik voel me fysiek prima, de waardes zijn top, maar ik heb het mentaal wel zwaar. En toch geloof ik dat ik wereldkampioen tijdrijden kan worden in Yorkshire”, zo liet Dennis weten in een recent interview. De titelverdediger gelooft er dus in, maar kan hij het ook daadwerkelijk laten zien op het moment suprême? Het is domweg niet te voorspellen, maar een Dennis in topvorm is een grote favoriet voor de wereldtitel.

Een mogelijk voordeel voor Dennis is dat hij woensdag op een ongemarkeerde tijdritfiets zal rijden en dus niet op een ‘vervloekte’ Merida, waar hij sinds zijn overstap naar Bahrain Merida maar weinig successen mee heeft kunnen boeken.

Primož Roglič – foto: Cor Vos

Veel ogen zijn gerecht op Dennis, maar de grootste kanshebber is een Sloveen die ruim een week geleden nog de Vuelta a España won. Zijn naam is Primož Roglič, die twee seizoenen geleden de zilveren medaille veroverde in het Noorse Bergen. De renner van Jumbo-Visma kwam toen niet in de buurt van de winnende tijd van Tom Dumoulin, maar de voormalig schansspringer (u kent het verhaal ondertussen wel) is in twee jaar tijd uitgegroeid tot een van de beste ronderenners én tijdrijders ter wereld.

Roglič lijkt klaar om de eerste Sloveense wielrenner te worden die goud verovert op de wereldkampioenschappen tijdrijden. De cijfers spreken voor zich: de 29-jarige renner uit Trbovlje reed dit jaar zes individuele tijdritten en won er maar liefst vier. Zowel in de Giro d’Italia als de Vuelta a España reed hij naar de snelste tijd in de lange individuele tijdrit. Dan moet de 54 kilometer lange tijdritproef in Yorkshire ook te doen zijn, niet? Daar komt nog bij dat het allesbehalve een vlakke tijdrit is, wat in de kaart speelt van Roglič.

Bondscoach van de Belgische selectie, het is een van de meest begeerde banen in wielerland. Maar het zorgt ook voor flink wat stress en kopzorgen, vraag dat maar aan Rik Verbrugghe. Zo moest de ex-renner onlangs toppers als Jasper Stuyven, Laurens De Plus en Sep Vanmarcke teleurstellen met een niet-selectie voor de wegrit Yorkshire. Voor de individuele tijdrit was geen sprake van een duivels dilemma, met Remco Evenepoel, Yves Lampaert en Victor Campenaerts, de uurrecordhouder en nummer drie van vorig jaar, als deelnemers.

Remco Evenepoel, de huidig wereldkampioen tijdrijden bij de junioren! – foto: Cor Vos

Eerst staan we stil bij het wielerwonder genaamd Evenepoel. We hoeven zijn leeftijd niet meer te benoemen, maar het is toch uniek dat een 19-jarige knaap nu al tot de favorieten wordt gerekend op een WK tijdrijden bij de profs. De renner van Deceuninck-Quick-Step heeft het afgedwongen met enkele huzarenstukjes op de fiets, te beginnen met zijn imponerende zege in de Clásica San Sebastián. Dat was echter een eendagswedstrijd, wat toch weinig zegt over iemands kansen op een tijdritfiets.

Vijf dagen na zijn overwinning in het Baskenland volgde echter goud op het EK tijdrijden in Alkmaar, voor tijdrijders als Kasper Asgreen, Stefan Küng, landgenoot Lampaert en Jos van Emden. Zeker, het niveau zal aanstaande woensdag nog een stuk hoger liggen, maar een supertalent als Evenepoel moet je nooit uitvlakken. Het kan eigenlijk niet, een 19-jarige renner die wereldkampioen tijdrijden wordt. Maar wie had nu voor het seizoen gedacht dat hij de Clásica San Sebastián en het EK tijdrijden zou winnen?

Evenepoel is niet de enige Belgische kanshebber, met ook nog Campenaerts aan het vertrek. De eigenzinnige Antwerpenaar was in het voorjaar een van de meest opvallende renners, vooral door een succesvolle aanval op het werelduurrecord van Bradley Wiggins, maar ook door enkele sterke tijdritten in Tirreno-Adriatico, de Ronde van Romandië en de Giro. De renner van Lotto Soudal kreeg terecht alle lof, maar Vocsnor had ook veel van zijn lichaam gevraagd, dat na enkele intensieve maanden snakte naar rust.

Kasper Asgreen – foto: Cor Vos

Hierdoor paste Campenaerts noodgedwongen voor onder meer het EK tijdrijden in Alkmaar en de BinckBank Tour. Het was zelfs even onzeker of hij wel zou meedoen aan het WK in Groot-Brittannië, maar Campenaerts is op tijd klaar om een gooi te doen naar zijn eerste wereldtitel. “Ik wil dit jaar opnieuw op het podium staan. Het zou mooi zijn om afscheid te nemen van Lotto Soudal met een wereldtitel. Aan mijn voorbereiding zal het zeker niet liggen”, is hij vol vertrouwen. De Belg was al tweemaal Europees kampioen tegen de klok, volgt nu de wereldtitel?

We hebben de topfavorieten wel zo’n beetje behandeld, maar er zijn nog genoeg sterke tijdrijders die op een superdag kunnen verrassen. Denk maar aan Kasper Asgreen, de oersterke Deen die dit jaar echt is doorgebroken. De coureur van Deceuninck-Quick-Step werd al Deens kampioen tegen het uurwerk, tweede in de individuele tijdrit van de Ronde van Zwitserland en veroverde zilver op het EK in Alkmaar. De 24-jarige Asgreen besloot zich via de Deutschland Tour en de Canadese klassiekers voor te bereiden op de tijdrit-woensdag.

Patrick Bevin – foto: Cor Vos

Een andere gevaarlijke klant voor een medaille, en waarom niet de wereldtitel, is Patrick Bevin. De Nieuw-Zeelander werd in de afgelopen Vuelta tweede in de individuele tijdrit naar Pau. Dat was achter Primož Roglič, maar voor renners als Nelson Oliveira, Pierre Latour en Thomas De Gendt. Aankomende woensdag is de concurrentie een stuk sterker, maar Bevin zal ongetwijfeld vertrouwen hebben opgedaan na zijn geslaagde examen.

De coureur van CCC besloot enkele dagen voor het einde uit de Ronde van Spanje te stappen, allemaal met het oog op die 54 kilometer tussen Northallerton en Harrogate. Let ook op de Zuid-Europeanen Nelson Oliveira en Jonathan Castroviejo. De Portugees werd de voorbije jaren vierde en vijfde in Bergen en Innsbruck, dus een medaille behoort zeker tot de mogelijkheden. Hetzelfde geldt voor Castroviejo, de Spanjaard die in 2016 nog brons wist te veroveren in Qatar.

Australië, Slovenië, Denemarken, België… Deze landen sturen een of meerdere kanshebbers naar Yorkshire, maar hoe zit het eigenlijk met het thuisland? De Britten hoopten vooral op een goede dag van Geraint Thomas, zeker nu Chris Froome (brons in Bergen, red.) er niet bij is. De Tourwinnaar van 2018 zou samen met Alex Dowsett de Britse eer verdedigen, maar Thomas trok zich enkele dagen geleden terug. Het is nu aan Dowsett om het thuispubliek in extase te brengen, maar of de renner van Katusha-Alpecin dat ook kan…

Jos van Emden – foto: Cor Vos

Vanuit Nederlands oogpunt is het uitkijken naar Jos van Emden en Dylan van Baarle. Van Emden start bijna altijd als een van de schaduwfavorieten, maar de Nederlands kampioen van Jumbo-Visma heeft het eigenlijk nog nooit laten zien op een wereldkampioenschap, uitgezonderd een achtste plaats in Doha. Wel zal hij vol euforie zitten na zijn gewonnen titel in de Team Mixed Relay. Van Baarle reed dit seizoen al enkele goede tijdritten (onlangs derde in de Tour of Britain-tijdrit, red.), maar de voormalig Nederlands kampioen komt normaal gesproken tekort voor een medaille.

Let ook op de nog altijd beloftevolle Stefan Küng (zijn vorige WK’s waren echter verre van indrukwekkend), Ryan Mullen (drie jaar geleden nog vijfde) en Bob Jungels. De Amerikanen sturen met Chad Haga (winnaar van de afsluitende tijdrit in de Giro) en Lawson Craddock twee prima tijdrijders, terwijl Frankrijk hoopt op een uitschieter met Pierre Latour en regerend nationaal kampioen Benjamin Thomas. Zou bondscoach Thomas Voeckler al spijt hebben dat hij man-in-vorm Rémi Cavagna niet heeft geselecteerd?

En om helemaal compleet te zijn, let ook op Martin Toft Madsen (vorig jaar tiende), Matthias Brändle (voormalig uurrecordhouder), enkelvoudig wereldkampioen Vasil Kiryienka (in juni nog winnaar van de tijdrit op de Europese Spelen), Maciej Bodnar, de Italiaanse tandem Edoardo Affini-Filippo Ganna, Daniel Felipe Martínez en last but not least Tony Martin. Het is echter afwachten of de Duitser volledig is hersteld van zijn zware valpartij in de Vuelta-etappe naar Toledo. Na de Team Mixed Relay liet Martin weten dat hij nog niet helemaal de oude is.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Primož Roglič
*** Rohan Dennis, Victor Campenaerts
** Remco Evenepoel, Kasper Asgreen, Patrick Bevin
* Tony Martin, Nelson Oliveira, Jonathan Castroviejo, Filippo Ganna

Website organisatie
Deelnemerslijst (WielerFlits)
Starttijden

Weer en TV

De favorieten voor de wereldtitel zullen onderweg risico’s moeten nemen, maar ze doen er toch verstandig aan om niet de grenzen van het toelaatbare op te zoeken, aangezien het lichtjes zal regenen in Harrogate en omstreken. De temperatuur stijgt overdag naar de 17°C. De wind waait dan weer vanuit het zuidwesten aan windkracht 3 à 4, wat niet bevorderlijk zal zijn voor de gemiddelde snelheid. De wind waait namelijk grotendeels (schuin) tegen.

Het WK tijdrijden wordt vanaf 14.00 uur live uitgezonden door Sporza, Eurosport 1 en de NOS. Op WielerFlits hoef je uiteraard niks te missen van de strijd om de regenboogtrui. We komen elke dag met een Volg Hier om de koers te volgen én te bespreken.

WK 2019: Programma, uitslagen en medaillespiegel