Fietstoerisme 
Materiaalzone 
Wat is hét wielermoment van 2020?
Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2020? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: hét wielermoment van 2020.
Het wielermoment van 2020… Is dat de wederopstanding van Wout van Aert? De blunder van Julian Alaphilippe in Luik-Bastenaken-Luik? Of toch de historische machtsgreep van Tadej Pogačar in de Tour de France? Een ding is zeker: De Kalender van de Hoop stelde dit jaar niet teleur.
Van alle gebeurtenissen selecteerde WielerFlits zeven momenten. Momenten die écht impact hadden in de wielerwereld. Sommige opvallende momenten vielen net buiten de boot, omdat we streng moesten zijn in onze keuzes. Dit zijn volgens ons dé wielermomenten van 2020.
De wederopstanding van Wout
Wout van Aert wint Strade Bianche – foto: Cor Vos
Niemand wist of Wout van Aert ooit nog de oude zou worden na zijn val in de Tour de France van 2019. Die diepe vleeswond in zijn rechterbeen baarde niet alleen hem zorgen, maar ook de hele wielerwereld. Eind december was Van Aert dan eindelijk weer wielrenner, toen hij in de Azencross zijn comeback maakte. Maar, zo zei de Kempenaar zelf, hij miste nog altijd ‘een paar procentjes’ in dat verdomde been.
In de Omloop het Nieuwsblad een aantal maanden later stond de renner van Jumbo-Visma zijn mannetje, maar dominant was hij nog niet. Toen kwam corona. Na wéér een lange pauze volgde in augustus dan de échte terugkeer van Van Aert in het wegwielrennen. De Strade Bianche was decor van de herstart het wielrennen en gaat de boeken in als de wederopstanding van Van Aert.
In de Toscaanse hitte hield de Vlaming zijn hoofd koel. Nergens kwam Van Aert echt in de problemen. Op de laatste sector van de dag, Le Tolfe, trok de allrounder vervolgens de wedstrijd naar zich toe. De stoffige afdaling waarin Van Aert zich ontdeed van Maximilian Schachmann, Alberto Bettiol en Davide Formolo, leverde onvergetelijke beelden op.
Bekijk hier beelden van de wederopstanding van Wout van Aert
Het duel tussen Mathieu en Wout
Van der Poel vs. Van Aert in de Ronde – foto: Cor Vos
Het stond in de sterren geschreven dat Wout van Aert en Mathieu van der Poel in 2020 ergens een uniek duel zouden uitvechten. Het gebeurde niet in Strade Bianche, en ook niet in Milaan-San Remo. Maar de focus ging daarna snel naar de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Dáár zou het gebeuren. Na de prestaties van Van Aert in de Strade Bianche, Milaan-San Remo, Tour de France en op het wereldkampioenschap, werd de Vlaming meer dan ooit gezien als de evenknie, of zelfs de betere, van Van der Poel.
Lang, heel lang, stond Van der Poel dit wielerjaar in de schaduw van Van Aert. Dertiende in Milaan-San Remo, vijftiende in Strade Bianche, tiende in de Ronde van Lombardije en vierde op het Europees kampioenschap. Het was allemaal niet slecht, maar wel minder dan zijn grote rivaal. Pas in Tirreno-Adriatico en de BinckBank Tour liet de Nederlander zijn vorm van weleer weer zijn.
De hype voor de Vlaamse klassiekers was daarmee compleet. De afgelasting van Parijs-Roubaix was dan wel een smetje op het verwachte wielerfeest, maar met Gent-Wevelgem en De Ronde in aantocht was er nog genoeg moois te zien. Het steekspel tussen Wout en Mathieu in Gent-Wevelgem de week voor De Ronde was een mooie teaser voor de ontknoping van dit wielerjaar.
In Vlaanderens Mooiste kwam het verwachte duel, mano a mano, er dan eindelijk. Na een lelijke val van Julian Alaphilippe tegen een motard, reden Van Aert en Van der Poel samen naar de meet in Oudenaarde. De Oude Kwarement en de Paterberg maakten het verschil niet, de sprint in Oudenaarde tussen de twee kemphanen wel. Misschien wel dertig keer keek Van der Poel om in die laatste vijfhonderd meter. Van Aert ging niet aan, Van der Poel wel, op 170 meter van de streep. Het bleek nipt genoeg te zijn om zijn eerste monument te winnen.
Bekijk hier beelden van de eindsprint in de Ronde van Vlaanderen
De val van Fabio
De sprint in Polen – foto: Cor Vos
De wielerwereld hield op 5 augustus 2020 de adem in. Precies een jaar na de fatale valpartij van de betreurde Bjorg Lambrecht in de Ronde van Polen, stond de Poolse WorldTour-wedstrijd opnieuw in de schijnwerpers door een horrorcrash. In de eerste etappe naar Katowice ging het vreselijk mis.
Twee Nederlandse sprinters vertolkten in deze etappe een hoofdrol. Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen waren in Polen samen met de Duitser Pascal Ackermann de topfavorieten voor de ritzege in de omlaaglopende finale. Ackermann was die dag nergens te bekennen, maar Groenewegen en Jakobsen wel. De Amsterdammer ging een paar honderd meter voor de streep aan, maar zag in de slotmeters de sprinter van Deceuninck-Quick-Step passeren. Groenewegen gooide snel de deur dicht.
Dat had de 27-jarige sprinter niet moeten doen. Door het elleboogje van Groenewegen werd Jakobsen in de hekken gekatapulteerd. De Heukelumer kwam lelijk op zijn gezicht terecht en moest even vrezen voor zijn leven. Na enkele dagen in coma gelegen te hebben, ontwaakte Jakobsen weer in een ziekenhuis te Sosnowiec.
Bijna vier maanden na de valpartij heeft Jakobsen voor het eerst weer op de fiets gezeten. Ook Groenewegen, die bij de valpartij zijn sleutelbeen brak, zit inmiddels weer op de fiets. De Amsterdammer zit nog een schorsing uit tot 7 mei.
Bekijk hier beelden van de val in de Ronde van Polen
De machtsgreep van Tadej
Machtsgreep op La Planche des Belles Filles – foto: Cor Vos
Jumbo-Visma had de Tour de France dit jaar in een greep. Met Wout van Aert, Robert Gesink, George Bennett, Tom Dumoulin en Sepp Kus in de klimtrein van Primož Roglič durfde niemand aan aanvallen te denken. Tadej Pogačar lukt het een keer, in die etappe naar Loudenvielle. Maar niks leek een Tourzege van Roglič in de weg te kunnen staan.
De Sloveense leider van Jumbo-Visma leek op de Col de la Loze korte metten te maken met de enige overgebleven concurrent: Pogačar. Na deze etappe bedroeg het verschil tussen de landgenoten 57 seconden in het algemeen klassement. Met alleen nog de tijdrit naar La Planche des Belles Filles voor de boeg moest dat meer dan voldoende te zijn. Roglič was immers de betere tijdrijder van de twee en zoveel tekens van zwakte had de Sloveen nog niet gegeven.
Toch zette Pogačar op zaterdag 19 september de wielerwereld op zijn kop met een machtsgreep in de Tour de France. Nog voor de renner van UAE Emirates begon aan La Planche des Belles Filles, had hij het tijdverschil met Roglič al in zijn voordeel omgebogen. Eenmaal op La Planche verzekerde de jeugdige Sloveen zich ook nog eens van dagwinst. Roglič, die enkele minuten na Pogačar over de finish kwam met zijn hoofd gebogen en scheve helm wist genoeg: Pogačar had geschiedenis geschreven.
Bekijk hier beelden van de machtsgreep van Tadej Pogačar
De tranen van Julian
Alaphilippe is emotioneel na zijn wereldtitel – foto: Cor Vos
De tranen van Julian Alaphilippe maakten grote indruk in het wielerpeloton dit jaar. Na het overlijden van zijn vader eind juni liet de Fransman na zijn ritzege in de Tour de France zijn tranen al de vrije loop. Zijn emoties na het behalen van de wereldtitel in Imola waren zowaar nog indrukwekkender. Wéér gingen zijn gedachten uit naar zijn vader, die door een meeslepende ziekte het hoogtepunt in de carrière van zijn zoon niet meer kon meemaken.
Op het circuit van Imola besliste Alaphilippe de koers in zijn voordeel na een demarrage op de Cima Gallisterna, de laatste beklimming van de 258 kilometer lange wedstrijd. Niemand was in staat om de losgeslagen Fransman te volgen, waarna Alaphilippe alleen naar zijn eerste wereldtitel stevende.
“Ik heb veel aan mijn overleden vader gedacht”, sprak de ontroerde Alaphilippe na afloop van de wedstrijd, toen zijn tranen alweer enigszins waren opgedroogd. “Dit is een droom die in vervulling gaat. Dit was het belangrijkste doel in mijn carrière.” Rauwe emoties in een van de belangrijkste wedstrijden van het jaar, die nog jaren op het netvlies gebrand zullen staan.
Bekijk hier beelden van de tranen van Julian Alaphilippe
De blunder van Julian
Alaphilippe viert te vroeg – foto: Cor Vos
Een week na zijn wereldtitel in Imola stond Julian Alaphilippe als topfavoriet aan de start van Luik-Bastenaken-Luik. De kersverse wereldkampioen leek lang op weg te zijn om zijn favorietenstatus waar te maken, zeker na een machtige versnelling op La Roche-aux-Faucons.
Alleen Primož Roglič, Marc Hirschi en Tadej Pogačar waren bij machte om de ontketende wereldkampioen te volgen. Een van hen zou in de straten van Luik er met de zege vandoor gaan. Op 200 meter van de meet ging Alaphilippe als eerste aan, maar de Fransman maakt een ferme zwieper naar links: Hirschi en Pogačar moesten kort in de remmen en zagen hun kansen op de overwinning in rook opgaan.
Alaphilippe zette daarna nog een keer aan en vierde uitbundig zijn zege. Op links had hij immers iedereen uitgeschakeld. De renner van Deceuninck-Quick-Step was alleen even vergeten dat er ook nog iemand aan zijn rechterkant kon passeren. Dat gebeurde dan ook: Roglič won Luik-Bastenaken-Luik na de gigantische blunder van de wereldkampioen. Achteraf maakte het overigens niet veel uit: Alaphilippe werd teruggezet naar de vijfde plaats door zijn zwieper.
Bekijk hier beelden van de eindsprint van Luik-Bastenaken-Luik
De val van Remco
Remco Evenepoel in Lombardije – foto: Cor Vos
Tien dagen na de val van Fabio Jakobsen was de wielerwereld opnieuw getuige van een zware crash. Ditmaal een Belgische superster in de hoofdrol: Remco Evenepoel. Na overwinningen in de Vuelta a Burgos en de Ronde van Polen was de 20-jarige renner van Deceuninck-Quick-Step de te kloppen man in de Ronde van Lombardije.
Tot de Muro di Sormano kwam Evenepoel vlot vooruit. Dries Devenyns had zijn kopman goed afgezet en op de steile Sormano haakte de Belg ogenschijnlijk gemakkelijk aan bij Aleksandr Vlasov en Jakob Fuglsang. Maar in de afdaling ging het mis.
Door het snelle dalen van Vincenzo Nibali kwam Evenepoel op een gaatje te zitten. Met man en macht probeerde de renner weer de aansluiting te maken, maar daarbij miste Evenepoel nipt een bocht. Metersdiep viel hij vervolgens het ravijn in. Met een bekkenbreuk kwam het seizoen van Evenepoel ten einde, maar het had nog veel erger kunnen aflopen. Zo recent na de val van Jakobsen had ook deze crash veel impact.
Bekijk hier beelden van de val van Evenepoel
En verder…
Evenepoel eert Jakobsen – foto: Cor Vos
We zullen nog veel meer momenten uit 2020 onthouden. Voor lockdown denken we al snel terug aan het merkwaardige einde van de UAE Tour door het coronavirus, terwijl we ons vanaf augustus de comeback van Annemiek van Vleuten in de Strade Bianche, de eerste monumentale zege van Wout van Aert en het eerbetoon van Remco Evenepoel aan Fabio Jakobsen in de Ronde van Polen nog lang zullen heugen.
Ook de Giro d’Italia zal nog lang in onze gedachten meegaan: de rennersstaking was uniek, de lijdensweg van Kelderman op de Stelvio historisch.
Het mooiste moment was misschien wel tijdens de Vuelta: de bizarre gewaarwording dat 'we' een haast onmogelijke wielerkalender hebben mogen meemaken in dit knotsgekke Corona-jaar met die vele mooie wielermomenten.
De eenzame fietser die kromgebogen over het stuur zichzelf een weg baant,
het belang van ploegentactiek waarbij in slechte voorbeelden opportunisme voor visie en toewijding gaat,
de hardheid van de sport als het om gevechten op het hoogste niveau gaat, en
de tragiek die overwint in het zich van de vaste camera's van de eeuwige roem.
Dit is echt een etappe waarbij je een paar dagen later denkt: wat heb ik toen eigenlijk allemaal zien gebeuren... Zeker als het finale verdict bekend is en er steeds meer info op duikt uit de buik van de ploeg...
Ik vond de sprint in Vlaanderen ook prachtig. Daarvan kan je echter ook zeggen dat de twee waarvan iedereen van te voren vond dat ze het sterkte waren, uiteindelijk samen naar de finish reden zonder elkaar nog aan te (kunnen) vallen en daar samen om de winst sprinten. Daar was bovendien ook nog een valpartij voor nodig van de verrrassende derde man die mee wegreed. Doordat hij wegviel, kregen we geen aanvallen tot de finish. Die val dát is misschien nog wel een bepalender moment dan de sprint.
Kortom, objectief vind ik mijn subjectieve keuze de allerbeste. Of andersoms, subjectief vind ik mijn quasi objectieve keuze de allerbeste. Of geen van beide. Dit is gewoon van ik vind :)
De schoonheid zit van de sprint zit volgens mij bij de lieverhebber/fijnproever die ziet dat dit (hopelijk) het begin is van heel veel mooie duels. Ook is er natuurlijk voor Nederlanders én Belgen een chauvinistische reden om op dit moment te stemmen.
Tja, sommige zien gewoon een sufsaaie wedstrijd met een veel te brave sprint, dat kan natuurlijk ook.
Verder kan ik jouw subjectieve maar mooi geobjectiveerde redenering prima volgen. De TdF is internationaal de meest aansprekende wedstrijd, en dit was dan ook de meest aansprekende ommekeer.
De tijdrit in de Tour was gedenkwaardig om twee dingen: de lachwekkend zittende helm op het hoofd van Roglic en de ongelofelijke tijdrit van Pogacar. Vertrouw het niet erg vandaar mijn voorkeur voor de strijd in de RVV.
Ik ben het met je eens, ze hadden beter een aparte rubriek met valpartijen kunnen maken. Schachmann in Lombardije, Mollema in de Tour en Alaphilippe in Vlaanderen mogen de strijd aan gaan met Evenepoel, Jakobsen en Groenewegen.
De grootste adrenaline rush kreeg ik van van der Poel in Vlaanderen. Zo een prachtige apotheose.
Veel meer memorabel dan de andere momenten vind ik de volgende:
1. Solo van Vd Poel in de Binckbank, die was van zeer hoog niveau met een hele close finish en eveneens AK-winst op luttele seconden.
2. Proloog Giro. Zelden zoveel (technische begaafde) renners zwiepers zien maken op een rechte baan tussen de huizen waar niks aan de hand lijkt. Er was een fase dat bijna iedereen die ze lieten zien op dat stuk wel onderuit zou kunnen gaan (o.a. Dennis, Sagan).
3. Van Aerts hand- en spandiensten in de laatste bergrit in de Tour. Ongekend wat iemand zoals hij daar tussen de grootheden aan het doen was. Overtreft m.i. een Strade Bianchi winst.
4. Froome die een vrijwel volledig peloton moet laten gaan in de eerste etappe van de Vuelta. Tekenend beeld van een tijdperk dat definitief ten einde lijkt.
5. Keldermans strijd op de Stelvio en erna alleen.
6. Martinez vs duo Bora in de Tour. Heerlijk gevecht.
Uiteindelijk heb ik voor Pogacar (en Roglic) gekozen.
De val van Evenepoel én van Jakobsen zijn ook blijven hangen.
Die van Evenpoel vooral omdat ik zeer benieuwd naar hem was in de Giro.
Vind trouwens ALLE momenten hier, behalve misschien de val van Remco (er vallen voortdurend mensen), echt bijzonder.
La Planche was choquerend, verder waren GW, Lombardije, die etappe met Martinez en de Bora's en dan mis ik er nog een paar de spannende en mooie koersen waar ik van geniet.
- of heel mooi vindt dat mister grossmaul een keer op zijn bek gaat
- of heel verschikkelijk vindt dat jouw favoriet met deze val een heel seizoen van hoge verwachtingen om zeep ziet gaan.
Voor mij was het niet meer dan een "gewone" valpartij, veroorzaakt door zelfoverschatting en een stuurfout. Al beweren boze tongen nog altijd dat Nibali een complot heeft gesmeed met dat muurtje...
Mocht je dan toch nog het idee hebben dat hier de Giro 'm ontnomen is, dan zou je moeten inzien dat de val over de bidon van Thomas nog net een treetje hoger staat. Immers die was zeker in vorm op dat moment en heeft al aangetoond een ronde van 3 weken te kunnen winnen.
Uiteindelijk is het wegvallen van Flip in de RVV een belangrijker moment dan de uiteindelijke sprint tussen Wout en Matje.
Maar voor de uiteindelijke lading die deze sprint kreeg tussen de beide eeuwige rivalen was Alaphillipe enkel het derde wiel aan de wagen geweest.
Wout en Mathieu hebben een historie vanaf dat ze broekies waren (kijk nog even de beelden terug van hoe ze samen als piepjonge veldrijdertjes aan de interviewtafel zaten). Alaphillipe zou dit met zijn aanwezigheid helemaal hebben verpest.
Alsof je als twee oude maten gaat stappen, en de een brengt zijn nieuwe Oekrainse vriendin mee... mooi om naar te kijken, maar voegt niks toe aan de avond.
Horror, suspense en pure tragiek.