Fietstoerisme 
Materiaalzone 
Wat is hét wielermoment van 2020?
Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2020? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: hét wielermoment van 2020.
Het wielermoment van 2020… Is dat de wederopstanding van Wout van Aert? De blunder van Julian Alaphilippe in Luik-Bastenaken-Luik? Of toch de historische machtsgreep van Tadej Pogačar in de Tour de France? Een ding is zeker: De Kalender van de Hoop stelde dit jaar niet teleur.
Van alle gebeurtenissen selecteerde WielerFlits zeven momenten. Momenten die écht impact hadden in de wielerwereld. Sommige opvallende momenten vielen net buiten de boot, omdat we streng moesten zijn in onze keuzes. Dit zijn volgens ons dé wielermomenten van 2020.
De wederopstanding van Wout
Wout van Aert wint Strade Bianche – foto: Cor Vos
Niemand wist of Wout van Aert ooit nog de oude zou worden na zijn val in de Tour de France van 2019. Die diepe vleeswond in zijn rechterbeen baarde niet alleen hem zorgen, maar ook de hele wielerwereld. Eind december was Van Aert dan eindelijk weer wielrenner, toen hij in de Azencross zijn comeback maakte. Maar, zo zei de Kempenaar zelf, hij miste nog altijd ‘een paar procentjes’ in dat verdomde been.
In de Omloop het Nieuwsblad een aantal maanden later stond de renner van Jumbo-Visma zijn mannetje, maar dominant was hij nog niet. Toen kwam corona. Na wéér een lange pauze volgde in augustus dan de échte terugkeer van Van Aert in het wegwielrennen. De Strade Bianche was decor van de herstart het wielrennen en gaat de boeken in als de wederopstanding van Van Aert.
In de Toscaanse hitte hield de Vlaming zijn hoofd koel. Nergens kwam Van Aert echt in de problemen. Op de laatste sector van de dag, Le Tolfe, trok de allrounder vervolgens de wedstrijd naar zich toe. De stoffige afdaling waarin Van Aert zich ontdeed van Maximilian Schachmann, Alberto Bettiol en Davide Formolo, leverde onvergetelijke beelden op.
Bekijk hier beelden van de wederopstanding van Wout van Aert
Het duel tussen Mathieu en Wout
Van der Poel vs. Van Aert in de Ronde – foto: Cor Vos
Het stond in de sterren geschreven dat Wout van Aert en Mathieu van der Poel in 2020 ergens een uniek duel zouden uitvechten. Het gebeurde niet in Strade Bianche, en ook niet in Milaan-San Remo. Maar de focus ging daarna snel naar de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Dáár zou het gebeuren. Na de prestaties van Van Aert in de Strade Bianche, Milaan-San Remo, Tour de France en op het wereldkampioenschap, werd de Vlaming meer dan ooit gezien als de evenknie, of zelfs de betere, van Van der Poel.
Lang, heel lang, stond Van der Poel dit wielerjaar in de schaduw van Van Aert. Dertiende in Milaan-San Remo, vijftiende in Strade Bianche, tiende in de Ronde van Lombardije en vierde op het Europees kampioenschap. Het was allemaal niet slecht, maar wel minder dan zijn grote rivaal. Pas in Tirreno-Adriatico en de BinckBank Tour liet de Nederlander zijn vorm van weleer weer zijn.
De hype voor de Vlaamse klassiekers was daarmee compleet. De afgelasting van Parijs-Roubaix was dan wel een smetje op het verwachte wielerfeest, maar met Gent-Wevelgem en De Ronde in aantocht was er nog genoeg moois te zien. Het steekspel tussen Wout en Mathieu in Gent-Wevelgem de week voor De Ronde was een mooie teaser voor de ontknoping van dit wielerjaar.
In Vlaanderens Mooiste kwam het verwachte duel, mano a mano, er dan eindelijk. Na een lelijke val van Julian Alaphilippe tegen een motard, reden Van Aert en Van der Poel samen naar de meet in Oudenaarde. De Oude Kwarement en de Paterberg maakten het verschil niet, de sprint in Oudenaarde tussen de twee kemphanen wel. Misschien wel dertig keer keek Van der Poel om in die laatste vijfhonderd meter. Van Aert ging niet aan, Van der Poel wel, op 170 meter van de streep. Het bleek nipt genoeg te zijn om zijn eerste monument te winnen.
Bekijk hier beelden van de eindsprint in de Ronde van Vlaanderen
De val van Fabio
De sprint in Polen – foto: Cor Vos
De wielerwereld hield op 5 augustus 2020 de adem in. Precies een jaar na de fatale valpartij van de betreurde Bjorg Lambrecht in de Ronde van Polen, stond de Poolse WorldTour-wedstrijd opnieuw in de schijnwerpers door een horrorcrash. In de eerste etappe naar Katowice ging het vreselijk mis.
Twee Nederlandse sprinters vertolkten in deze etappe een hoofdrol. Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen waren in Polen samen met de Duitser Pascal Ackermann de topfavorieten voor de ritzege in de omlaaglopende finale. Ackermann was die dag nergens te bekennen, maar Groenewegen en Jakobsen wel. De Amsterdammer ging een paar honderd meter voor de streep aan, maar zag in de slotmeters de sprinter van Deceuninck-Quick-Step passeren. Groenewegen gooide snel de deur dicht.
Dat had de 27-jarige sprinter niet moeten doen. Door het elleboogje van Groenewegen werd Jakobsen in de hekken gekatapulteerd. De Heukelumer kwam lelijk op zijn gezicht terecht en moest even vrezen voor zijn leven. Na enkele dagen in coma gelegen te hebben, ontwaakte Jakobsen weer in een ziekenhuis te Sosnowiec.
Bijna vier maanden na de valpartij heeft Jakobsen voor het eerst weer op de fiets gezeten. Ook Groenewegen, die bij de valpartij zijn sleutelbeen brak, zit inmiddels weer op de fiets. De Amsterdammer zit nog een schorsing uit tot 7 mei.
Bekijk hier beelden van de val in de Ronde van Polen
De machtsgreep van Tadej
Machtsgreep op La Planche des Belles Filles – foto: Cor Vos
Jumbo-Visma had de Tour de France dit jaar in een greep. Met Wout van Aert, Robert Gesink, George Bennett, Tom Dumoulin en Sepp Kus in de klimtrein van Primož Roglič durfde niemand aan aanvallen te denken. Tadej Pogačar lukt het een keer, in die etappe naar Loudenvielle. Maar niks leek een Tourzege van Roglič in de weg te kunnen staan.
De Sloveense leider van Jumbo-Visma leek op de Col de la Loze korte metten te maken met de enige overgebleven concurrent: Pogačar. Na deze etappe bedroeg het verschil tussen de landgenoten 57 seconden in het algemeen klassement. Met alleen nog de tijdrit naar La Planche des Belles Filles voor de boeg moest dat meer dan voldoende te zijn. Roglič was immers de betere tijdrijder van de twee en zoveel tekens van zwakte had de Sloveen nog niet gegeven.
Toch zette Pogačar op zaterdag 19 september de wielerwereld op zijn kop met een machtsgreep in de Tour de France. Nog voor de renner van UAE Emirates begon aan La Planche des Belles Filles, had hij het tijdverschil met Roglič al in zijn voordeel omgebogen. Eenmaal op La Planche verzekerde de jeugdige Sloveen zich ook nog eens van dagwinst. Roglič, die enkele minuten na Pogačar over de finish kwam met zijn hoofd gebogen en scheve helm wist genoeg: Pogačar had geschiedenis geschreven.
Bekijk hier beelden van de machtsgreep van Tadej Pogačar
De tranen van Julian
Alaphilippe is emotioneel na zijn wereldtitel – foto: Cor Vos
De tranen van Julian Alaphilippe maakten grote indruk in het wielerpeloton dit jaar. Na het overlijden van zijn vader eind juni liet de Fransman na zijn ritzege in de Tour de France zijn tranen al de vrije loop. Zijn emoties na het behalen van de wereldtitel in Imola waren zowaar nog indrukwekkender. Wéér gingen zijn gedachten uit naar zijn vader, die door een meeslepende ziekte het hoogtepunt in de carrière van zijn zoon niet meer kon meemaken.
Op het circuit van Imola besliste Alaphilippe de koers in zijn voordeel na een demarrage op de Cima Gallisterna, de laatste beklimming van de 258 kilometer lange wedstrijd. Niemand was in staat om de losgeslagen Fransman te volgen, waarna Alaphilippe alleen naar zijn eerste wereldtitel stevende.
“Ik heb veel aan mijn overleden vader gedacht”, sprak de ontroerde Alaphilippe na afloop van de wedstrijd, toen zijn tranen alweer enigszins waren opgedroogd. “Dit is een droom die in vervulling gaat. Dit was het belangrijkste doel in mijn carrière.” Rauwe emoties in een van de belangrijkste wedstrijden van het jaar, die nog jaren op het netvlies gebrand zullen staan.
Bekijk hier beelden van de tranen van Julian Alaphilippe
De blunder van Julian
Alaphilippe viert te vroeg – foto: Cor Vos
Een week na zijn wereldtitel in Imola stond Julian Alaphilippe als topfavoriet aan de start van Luik-Bastenaken-Luik. De kersverse wereldkampioen leek lang op weg te zijn om zijn favorietenstatus waar te maken, zeker na een machtige versnelling op La Roche-aux-Faucons.
Alleen Primož Roglič, Marc Hirschi en Tadej Pogačar waren bij machte om de ontketende wereldkampioen te volgen. Een van hen zou in de straten van Luik er met de zege vandoor gaan. Op 200 meter van de meet ging Alaphilippe als eerste aan, maar de Fransman maakt een ferme zwieper naar links: Hirschi en Pogačar moesten kort in de remmen en zagen hun kansen op de overwinning in rook opgaan.
Alaphilippe zette daarna nog een keer aan en vierde uitbundig zijn zege. Op links had hij immers iedereen uitgeschakeld. De renner van Deceuninck-Quick-Step was alleen even vergeten dat er ook nog iemand aan zijn rechterkant kon passeren. Dat gebeurde dan ook: Roglič won Luik-Bastenaken-Luik na de gigantische blunder van de wereldkampioen. Achteraf maakte het overigens niet veel uit: Alaphilippe werd teruggezet naar de vijfde plaats door zijn zwieper.
Bekijk hier beelden van de eindsprint van Luik-Bastenaken-Luik
De val van Remco
Remco Evenepoel in Lombardije – foto: Cor Vos
Tien dagen na de val van Fabio Jakobsen was de wielerwereld opnieuw getuige van een zware crash. Ditmaal een Belgische superster in de hoofdrol: Remco Evenepoel. Na overwinningen in de Vuelta a Burgos en de Ronde van Polen was de 20-jarige renner van Deceuninck-Quick-Step de te kloppen man in de Ronde van Lombardije.
Tot de Muro di Sormano kwam Evenepoel vlot vooruit. Dries Devenyns had zijn kopman goed afgezet en op de steile Sormano haakte de Belg ogenschijnlijk gemakkelijk aan bij Aleksandr Vlasov en Jakob Fuglsang. Maar in de afdaling ging het mis.
Door het snelle dalen van Vincenzo Nibali kwam Evenepoel op een gaatje te zitten. Met man en macht probeerde de renner weer de aansluiting te maken, maar daarbij miste Evenepoel nipt een bocht. Metersdiep viel hij vervolgens het ravijn in. Met een bekkenbreuk kwam het seizoen van Evenepoel ten einde, maar het had nog veel erger kunnen aflopen. Zo recent na de val van Jakobsen had ook deze crash veel impact.
Bekijk hier beelden van de val van Evenepoel
En verder…
Evenepoel eert Jakobsen – foto: Cor Vos
We zullen nog veel meer momenten uit 2020 onthouden. Voor lockdown denken we al snel terug aan het merkwaardige einde van de UAE Tour door het coronavirus, terwijl we ons vanaf augustus de comeback van Annemiek van Vleuten in de Strade Bianche, de eerste monumentale zege van Wout van Aert en het eerbetoon van Remco Evenepoel aan Fabio Jakobsen in de Ronde van Polen nog lang zullen heugen.
Ook de Giro d’Italia zal nog lang in onze gedachten meegaan: de rennersstaking was uniek, de lijdensweg van Kelderman op de Stelvio historisch.
Mooiste koers van het jaar was Gent Wevelgem, al met al was het een mager koersjaar.
Maar verder wel eens. Tijdritten zijn zelden leuk om te kijken, maar deze omwenteling was echt te zot voor woorden.
De Ronde was mooi, maar met de Wereldkampioen erbij had ze nog net een ander pigment kunnen krijgen. Nu was het een beetje een anti-climax na z’n val en dan aftellen naar de spurt met 2.
Maar, die adembenemende eindsprint tussen Mathieu & Wout blijft toch het meest op het netvlies staan.
Hopelijk volgen er in 2021 meer zal zulke ontknopingen!
De tijdrit van Pogacar is echter natuurlijk hét moment van 2020, gelijk aan Lemond - Fignon, en zou zo maar eens het moment van het decennium kunnen worden.
Toen ze samen dat laatste bergje opreden zag je hen als het ware rustig naar boven draaien terwijl in de achtervolgende groep iedereen zat te werken om boven te komen.
Zo'n duidelijk niveau verschil met de rest, en dan blijkt dat ze zo goed als even sterk ook nog zijn.
Werkelijk fantastisch.
Belangrijkste moment qua wielerresultaat: de ommekeer in de tijdrit van de Tour.
Maar mijn stem is toch gegaan naar de val van Jakobsen. Enenrzijds vanwege de enorme impact die het heeft gehad op alle betrokkenen. En anderzijds omdat hierdoor het hele seizoen er compleet door is veranderd. Hopelijk is volgend jaar het Wielermoment dat beide kemphanen weer een milimetersprint met elkaar uitvechten op de Champs Elysees (wat ik overigens om meerdere redenen nog niet verwacht)
Zonder context zie je 3 topfavorieten voorop, waarvan er 1 letterlijk wegvalt. En vervolgens de andere 2 die gebroederlijk naar de streep fietsen voor een braaf sprintje van 178 meter.
Met iets meer context: jarenlange rivalen, waarbij de ene altijd de overhand heeft gehad. Tot hij ineens in de schaduw gezet werd door zijn opponent. Topseizoen en lof voor de underdog, die daardoor topdog werd. En de voormalige topdog die niet accepteert dat hij zijn plek bovenaan de piramide kwijt is, en alles op alles zet om zijn plaats te behouden. En deze jarenlange strijd wordt beslecht (voor dat moment) in die ene sprint.
En dan snap ik dat de ene kiest voor een ander moment (tijdrit in de Tour was gewoon legendarisch), maar ik had het kippenvel bij de sprint in de RVV...
En het is allemaal ook zo koddig, Flip staat met zijn tranen onderaan maar was het ene landgenoot geweest stond dat op nummer 1. Zo ook denk ik niet dat MvdPvsWvA op buitenlandse fora hoog scoort, al is er vast wel iemand die bewijs kan tonen van lekker juist wél.
Persoonlijk vond ik het mooiste moment dan weer de zege van Wout van Aert in Milaan-San Remo. Eindelijk een Belg zien winnen op de Via Roma (Tchmil voelde toch niet zo aan) en dan was het nog eens van Aert die na zijn horrorcrash toonde helemaal terug te zijn. Nog versterkt door het hijgend peloton dat de 2 op de nek zat en een pokerende Alaphilippe in de slotfase die met glans de rol van villain op zich nam.
Als je dat afzet tegen de grootste koers van de wereld waar je een uur lang met verbazing zit te kijken naar de grootste remonte van de wielergeschiedenis. Tsja, dan weet ik het wel.
Alhoewel de val van Jakbosen ook op het netvlies gebrand zal blijven, maar we gaan het optimistisch proberen te houden.
Het te vroeg juichen is al iets dat bijblijft en zelfden gebeurt. Dat dit dan door een topper als Alaphilippe gebeurd in een monument na zo'n 'domme' sprint maakt het alleen maar historischer.
Wout vs Mathieu is eigenlijk een opgeklopt media-feit. Leuke ronde v Vlaanderen, maar inderdaad een 'trainingstochtje' van de 'grote 2' met een sprint. Spannend is het zeker, maar memorabel niet echt. Geen aanvallen tegenover elkaar, geen demarrages bergop, geen 'strijd'.
De val van Alaphil gaat mij dan nog langer bijblijven.
Dan mocht de Stelvio of Sestriere rit (vond ik nog mooier) er wel bij.
Of de mooiste koers voor mij was dan nog de 3-daagse de panne. Waaierslag van start tot finish.
De rare val van Alaphilippe in Vlaanderen heeft ook indruk op me gemaakt. Zijn hele seizoen is ook bizar met Luik en het WK.
Eigenlijk is dit supervreemde jaar niet in een moment te vangen en zijn al die gebeurtenissen als een epos met elkaar verbonden. Roglič, Alaphilippe en Van Aert de hoofdrolspelers die elkaar vaak troffen in bizarre momenten. (Strade, MSR, Tour, WK, Luik, Vlaanderen) Met schitterende bijrollen voor Pogačar, VdP en Carapaz.
Ik vond de WK-dubbel van Anna het mooiste moment. Gestemd voor Fabio, het meest trieste moment van dit jaar.
Het wielermoment van het jaar is voor mij de dubbel van Anna van der Breggen. WK TT en WK op de weg. Historisch gezien uniek en komt zelden voor. Vooral de manier waarop in de wegrit.
Wat mij betreft hadden de valpartijen niet opgenomen hoeven worden. Bij het moment denk ik aan iets moois, iets legendarisch. Niet beelden die je het liefst zo snel mogelijk vergeet. Hoe bepalend ze misschien ook waren.
Dat vroege juichen van Alaphilippe heeft 0.0 waarde in de uitslag omdat Alaphilippe toch werd gediskwalificeerd.
Die val van Evenepoel, tja dat soort dingen gebeuren vaker in een seizoen. Heel vervelend voor de renner in kwestie, maar als je over 5 jaar terugkijkt op dit jaar dan zeg je niet: "weet je die val van Evenepoel nog?"
Duel tussen Wout van Aert en Mathieu vd Poel is leuk hoor, maar de koers lag al na het wegvallen van Alaphilippe in een beslissende plooi en alleen de sprint moest nog komen. Ze hebben elkaar niet op legendarische wijze aangevallen zoals je bijvoorbeeld het duel tussen Contador en Rasmussen op de Peuresourde nog voor je hebt of de comeback van Van der Poel vorig jaar in de Amstel.
Als je dit jaar dan op momenten komt die later nog te koppelen zijn aan een moment van dat weet je nog van toen en toen waren dat de dubbel van Van der Breggen, de solo van Van der Poel in de Binckbank Tour en de tijdrit van Pogacar in de Tour. Persoonlijk vond ik Parijs Nice met voor het eerst de publieksvrije zones.
Dieptepunt is natuurlijk de val van Fabio. Omdat dit moment toch boven dit seizoen is blijven hangen en zijn sporen heeft nagelaten, heb ik hierop gestemd.
Milaan-San Remo the Summer edition was ook tof. Prachtige plaatjes gezien, mooier dan het grijs van de late winter.
Ik ben voorstander die twee koersen gewoon permanent naar hartje zomer te verplaatsen, en dan San Sebastian in het vroege voorjaar.
Niets mis mee om deze koersen in het voorjaar te laten ofwel helemaal in het najaar. Geeft wat extra glans aan de klassieke renners die in het najaar moeten hopen op een 'gepast' WK of anders enkel met de Quebec/Montreal/Bretagne classics zitten.
Zo kan eventueel de Omloop/KBK ook weekje later, in de hoop om alle groten er ook aan de start te krijgen.
Mijn stem gaat uit naar de slottijdrit in de Tour, daar kan je moeilijk omheen! Ondanks het feit dat ik een enorme WVA-fan ben!
Je praat over dramatische gevolgen, hoog oplopende emoties, zwarte pieten over wie de schuldige is, de schaduw van eventuele rechtzaken en het precedent dat dit zou scheppen, de discussies over veiligheid, de impact op andere sprinters en hun gedrag, de UCI die haar rol niet pakt, etc.
Dat is in die zin veel groter dan renner A of renner B die de Tour wint...
Of een favoriet die zelf over een muurtje duikt (ook erg voor de betrokken renner, maar uiteindelijk gewoon een stuurfout van de renner zelf).
Daarom mijn stem. Niet omdat het nou een mooi moment is, maar wel omdat het HET wielermoment is. Althans voor mij om bovengenoemde reden.