De Ronde van Turkije staat weer op de wieleragenda. Aanvankelijk was deze nieuwbakken WorldTour-wedstrijd gepland voor april, maar door desinteresse van de ploegen én vanwege de veiligheidsrisico’s in het land schoof de UCI de rittenkoers naar oktober. Wat mogen we verwachten? WielerFlits blikt vooruit.

Historie
De Presidential Cycling Tour of Turkey is een wedstrijd met een interessant parcours, maar een dubieuze reputatie. Dat is het gevolg van een jonge historie met verschillende op doping betrapte winnaars. De organisatie moest in 2012 en 2013 de gehuldigde winnaar uit de boeken schrappen wegens het gebruik van verboden middelen. Het deelnemersveld bestond jaarlijks uit een mix van WorldTour, ProContinentale en continentale teams. Ploegen uit die laatste, laagste divisie hebben niet de verplichting van het biologische paspoort, wat de controle op verboden middelen lastiger maakt.

De oorsprong van de rittenkoers door Turkije gaat terug naar de jaren zestig. In 1963 werd de eerste editie verreden, onder de naam ‘Marmare Tour’. Drie jaar later werd de internationale status toegekend. Vanaf 1966 is de race onder de auspiciën genomen van de presidentiële autoriteit. Het oog, maar vooral de portemonnee, van de staat zijn ook anno 2017 aan de organisatie gebonden. Sinds 2008 behoort de Ronde van Turkije tot de profkalender van de UCI.

Hoewel er op de recente erelijst geen grote namen prijken, staan er jaarlijks enkele toppers aan de start. Wie de wedstrijd op waarde wil inschatten, kan beter kijken naar de ritwinnaars dan de eindlaureaten. Met name bij topsprinters is de wedstrijd in trek. Theo Bos, Marcel Kittel, André Greipel en Mark Cavendish hebben allen meerdere ritten gewonnen in Turkije.

José Goncalves – foto: Sirotti (archief)

Vorig seizoen werd de wedstrijd in mei georganiseerd en ging de eindzege naar José Goncalves. De Portugees pakte drie etappes voor het einde de macht in de bergrit naar Elmali. Dat deed hij zonder ook maar een ritoverwinning te boeken. Lampre-Merida, Caja Rural-Seguros RGA en Wilier-Southeast waren de veelwinnaars met respectievelijk drie, twee en twee ritzeges. André Greipel won ook een rit; hij rondde perfect ploegspel af na een zware waaierrit.

Laatste vijf winnaars
2012: Alexandr Dyachenko (na betrapte Ivailo Gabrovski)
2013: Natnael Berhane (na betrapte Mustafa Sayar)
2014: Adam Yates
2015: Kristijan Durasek
2016: José Goncalves

Parcours
Bestond de Ronde van Turkije vorig jaar nog uit acht etappes, dit jaar zijn dat er nog zes. De totale afstand bedraagt 1026,3 kilometer. Het peloton rijdt van kustplaats Alanya met de klok mee richting Izmir. Vanuit daar gaat men voor de slotrit per vliegtuig naar wereldstad Istanbul.

Dinsdag 10 oktober – Etappe 1: Alanya – Kemer (176,7 km)

De openingsetappe lijkt op maat voor de sprinters. Het peloton volgt de kustlijn. Onderweg ligt slechts een hindernis en dat is er één van vierde categorie. Op dertig kilometer van de finish ligt die klim, maar veel invloed zal die niet hebben. De vraag is welke sprinter zich in de kaarsrechte laatste kilometer in de toeristische badplaats Kemer het best weet te positioneren en de eerste leiderstrui aan mag trekken.

Woensdag 11 oktober – Etappe 2: Kumluca – Fethiye (206 km)

Op dag twee zijn al meer klimkilometers te vinden. Na vijftig kilometer is er een 14 kilometer lange klim van tweede categorie, maar de kans is klein dat de klassementsmannen de duivels hier al ontbinden. Na een lange afzink volgt een nieuwe klim van derde categorie. In de laatste tachtig kilometer is het alles behalve vlak, maar een gecategoriseerde klim zit er niet in. In de laatste kilometer ligt nog een bocht naar rechts. De finish gaat in licht oplopende lijn, maar dat weerhoudt de pure sprinters er niet van om hier voor de zege te sprinten.

Donderdag 12 oktober – Etappe 3: Fethiye – Marmaris (128,6 km)

De kortste etappe van deze ronde wordt op dag drie verreden. Tussen Fethiye en badplaats Marmaris zoekt het peloton de binnenlanden op en dat is te merken in het parcours. Officieel ligt er maar een klim onderweg, maar het profiel verraadt anders. Zeker de beklimming op twintig kilometer voor de finish gaat voor verschillen zorgen. Zaak voor de potentiële eindwinnaars om van voren te zitten. De finish ligt na twee haakse bochten naar links aan de kust.

Vrijdag 13 oktober – Etappe 4: Marmaris – Selcuk (204,1 km)

Marmaris is ook het startpunt voor de vierde etappe. Een serieuze bergetappe die sowieso voor een schifting zal zorgen in het klassement. Al direct vanuit het vertrek is het klimmen geblazen. Na dertig kilometer komt de eerste grote berg van deze rittenkoers. Daarna is het lang wachten tot de laatste twintig kilometer, waarin nog twee beklimmingen (eerste derde, daarna tweede categorie) liggen. De finish ligt bovenop die laatste klim van 5,7 kilometer. Het stijgingspercentage is hier gemiddeld 7,3%, maar de laatste kilometers komen de stijgingspercentages niet onder de acht procent. Wie hier goed is, doet een gooi naar de eindoverwinning.

Zaterdag 14 oktober – Etappe 5: Selcuk – Izmir (166 km)

Wie op de vrijdag goed is, zal dat op zaterdag ook moeten zijn. De weg van Selcuk naar Izmir kan je in 80 kilometer afleggen, maar de organisatie heeft een parcours door het binnenland uitgestippeld. Daarin zitten ook twee niet te onderschatten beklimmingen opgenomen. De top van de laatste ligt op een kleine dertig kilometer van de meet. Na een lange afzink rijden de renners de boulevard van Izmir op. Op zo’n drie kilometer voor de meet zien ze de meet al aan de andere kant van de weg. Op anderhalve kilometer ligt een U-bocht, waarna het in een rechte lijn op de finish af gaat.

Zondag 15 oktober – Etappe 6: Istanbul – Istanbul (143,7 km)

Voor de slotrit worden de renners naar Istanbul gevlogen. Daar wacht nog een slotrit van 143,7 kilometer over licht golvend parcours. De finish is op een kleine pukkel van ruim anderhalve kilometer. Op een gegeven moment gaat de weg hier met 7% omhoog, maar dat is slechts een kort stukje. De laatste vijfhonderd meter richting de aankomstlijn zijn volledig vlak.

Favorieten
De presidentiële wielerronde van Turkije behoort dit jaar voor het eerst tot de WorldTour, maar er geldt voor teams uit de hoogste divisie geen startplicht. De nieuwe datum geldt enkel voor dit seizoen. Aan de start staan slechts vier WorldTour-ploegen. Een dermate laag aantal, waardoor de kans klein is dat deze ronde over twee jaar nog tot de topdivisie van het wielrennen behoort. De startlijst wordt gecompleteerd door acht ProContinentale teams en de nationale selectie van Turkije.

Het deelnemersveld is in getal niet groot, maar ook in kwaliteit niet. De ploegen die aan de start staan hebben na een druk weekend met de Ronde van Lombardije en Parijs-Tours niet hun beste selectie opgesteld. Wie is dan de grote favoriet?

Chernetskiy op weg naar zijn top-10-plek in Lombardije – foto: Sirotti

Astana zal kunnen mikken op Sergey Chernetskiy. De vorm van de dag zal in deze periode van het jaar nog meer van invloed zijn en laat de Rus nu net afgelopen zaterdag tiende zijn geworden in Il Lombardia. Bij de Kazachstaanse formatie heeft men ook nog Jesper Hansen in de gelederen. Eerder dit seizoen werd hij veertiende in de Vuelta a Burgos, maar dat is inmiddels ruim twee maanden terug. De voorbije week reed hij drie Italiaanse koersen in de middenmoot mee. Nikita Stalnov werd in de laatste editie nog derde.

Gregor Mühlberger – foto: Sirotti

Bij BORA-hansgrohe zijn twee klimmers in de selectie opgenomen. Leopold König is de grootste naam, maar het seizoen van de Tsjech is alles behalve groots. Door een slepende knieblessure heeft hij dit jaar nog maar twee koersdagen de finish gehaald. Op welk niveau is hij nu? Bij de Duitse ploeg is het daarom uitkijken naar Gregor Mühlberger. In de Ronde van Slovenië, een gelijksoortige rittenkoers, werd de Oostenrijks kampioen eerder dit jaar nog vierde algemeen. Daarnaast wist hij Rund um Köln te winnen.

Simone Consonni – foto: Sirotti

Trek-Segafredo mikt haar pijlen op Jarlinson Pantano. De Colombiaan is het enige klimmerstype binnen de selectie, maar zijn uitslagen van de laatste wedstrijden in Italië (107e en twee keer DNF) bieden niet bijzonder veel vertrouwen. Pantano wordt in Turkije onder meer vergezeld door de enige Nederlander aan de start: Boy van Poppel. UAE Emirates was vorig jaar – toen nog als Lampre-Merida – uitermate succesvol in Turkije. Dit jaar heeft het met Darwin Atapuma en Diego Ulissi renners die hier opnieuw hoog moeten eindigen. Atapuma rijdt een acceptabel najaar, maar ploeggenoot Simone Consonni doet het beter. De laatste weken werd de jonge Italiaan in de GP Fourmies vijfde, in de Coppa Bernocchi zesde en in de GP Beghelli negende. Ulissi reeg na zijn zege in Montréal de top-10-plaatsen aaneen. Kan hij die lijn doortrekken naar Turkije? Edward Ravasi kan voor een verrassing zorgen.

Yonder Godoy – foto: Sirotti

Bij de Italiaanse ProContinentale ploegen is het zoeken naar de kanshebbers, al doen deze teams het altijd wel goed in rondes als deze. Bij Androni Giocattoli is iedereen in zijn nopjes na het binnenhalen van de Giro-wildcard voor 2018. Klimkopman Egan Bernal ontbreekt, waardoor een renner als Fausto Masnada de kans krijgt. Hij werd 33e in Lombardije. Bardiani-CSF werd opgeschrikt door de dopinggevallen van de afgelopen Giro en heeft sindsdien nog maar een keer gewonnen. In de Ronde van Turkije zal klimmer Edoardo Zardini het moeten doen. Wilier-Selle Italia rekent op Yonder Godoy (30e in Lombardije) en voormalig WorldTour-renner Ilia Koshevoy. Daniel Martinez staat ook op de startlijst. Hij kwam ten val in Lombardije, maar de nummer zeven van Milaan-Turijn is fit genoeg om hier te starten.

Eduard Prades – foto: Sirotti

Caja Rural-Seguros RGA was vorig jaar  succesvol in Turkije. De Spaanse ploeg zag eindwinnaar Goncalves vertrekken naar Katusha-Alpecin en heeft voor deze editie drie sterke renners meegenomen. David Arroyo zorgt voor de ervaring binnen de groene armada. Danilo Celano werd halverwege het seizoen overgenomen van Amore e Vita vanwege zijn sterke uitslagen, maar de Italiaan rijdt sindsdien geen deuk in een pakje boter. Er mag dan ook meer verwacht worden van Eduard Prades, die in het Italiaanse najaar de eer van Caja Rural verdedigde. Andere outsiders zijn Ildar Arslanov van Gazprom-Rusvelo en Jordi Simon van het Braziliaanse Funvic.

Door het grote aantal vlakke etappes, is de organisatie erin geslaagd de nodige sprinters te verleiden de reis naar Turkije te maken. De echte toppers staan hier echter niet aan de start. Sam Bennett is wellicht de bekendste sprinter op de startlijst. De Ier van BORA – hansgrohe won eerder deze maand nog de Sparkassen Münsterland Giro. Hij zal het onder meer op moeten nemen tegen de Italianen Ricardo Minali (Astana), Manuel Belletti (Wilier Triestina) en Francesco Gavazzi (Androni Giocatolli). De Belg Edward Theuns moet Trek-Segafredo dagsucces bezorgen. UAE Emirates heeft met Marko Kump een snelle finisher.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Sergey Chernetskiy
*** Diego Ulissi, Daniel Martinez
** Darwin Atapuma, Jarlinson Pantano, David Arroyo
* Jesper Hansen, Gregor Mühlberger, Yonder Godoy, Simone Consonni

Website organisatie Ronde van Turkije
Deelnemerslijst (Pro Cycling Stats)

Weer en TV
De renners krijgen in Turkije te maken met prettige koersomstandigheden. Het blijft de komende week zonnig en droog in de kuststreek. Overdag wordt het ongeveer 27 °C. De wind draait geleidelijk naar het oosten en is zwak, windkracht 2.

De wedstrijd wordt dagelijks rechtstreeks uitgezonden door Eurosport. De uitzendingen duren van 14:00 tot 16:00. WielerFlits-redacteur Youri IJnsen reist de komende week mee met het Ronde van Turkije-circus.