Nadat we in de eerste weken van het seizoen al een aantal mooie duels hebben gezien, staat zaterdag de eerste écht grote afspraak op de kalender. Milaan-San Remo (1.UWT) is de eerste van de vijf wielermonumenten die door iedere wielrenner maar wat graag worden gewonnen. We blikken op WielerFlits vooruit op de Italiaanse voorjaarsklassieker!

Historie

Zoals de tennissport zijn Grand Slams heeft en de golfsport zijn majors, zo heeft de wielersport zijn vijf Monumenten. Voor de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik in het voorjaar en de Ronde van Lombardije later in het seizoen, is Milaan-San Remo de eerste van het stel. De langste wedstrijd van het seizoen heeft door de jaren heen verschillende bijnamen gekregen. La Primavera is daar een van, de Lente. La Classicissima, de Super Klassieker, is een andere. De Sint-Jozefsklassieker wordt-ie ook wel genoemd, omdat de koers jarenlang op de feestdag van de heilige Sint-Jozef werd verreden.

Milano-San Remo is ondertussen toegekomen aan zijn 113e editie. In 1907 was Fransman Lucien Petit-Breton de eerste die de koers achter zijn naam zette. Het was in die jaren een grote naam in de wielersport. Hij won in zijn carrière twee keer de Tour de France en was ook de beste in Parijs-Tours en Parijs-Brussel. De wedstrijd werd een succes en keerde jaarlijks terug op de kalender. In de jaren na de Eerste Wereldoorlog wist Costante Girardengo zijn naam onlosmakelijk aan deze koers te verbinden. Tussen 1917 en 1928 won de eerste Campionissimo zes van de elf edities en eindigde hij elf keer op het podium.

Erik Zabel wordt in 2004 op de streep verslagen door Óscar Freire – foto: Cor Vos

De jaren daarna werden gekenmerkt door de rivaliteit tussen Learco Guerra en Alfredo Binda. Een soortgelijke rivaliteit was er enkele jaren later tussen Gino Bartali en Fausto Coppi. In 1949 finishte de koers voor het eerst op de Via Roma, de winkelstraat in het hart van San Remo – de aankomst zoals we die vandaag de dag nog kennen. De jaren vijftig luidden het einde in van de dominantie van de Italiaanse renners in de klassieker, die, na de overwinning van Loretto Petrucci in 1953, zestien jaar zonder succes bleven. In 1961 werd de beklimming van de Poggio di Sanremo aan de finale toegevoegd om het de sprinters moeilijker te maken.

De editie van 1966 betekende het begin van het tijdperk van Eddy Merckx, die met zeven zeges het historische record van Girardengo overtrof. Na 1976 en het laatste succes van ‘de Kannibaal’ slaagde jarenlang geen enkele renner erin de klassieker meer dan twee keer te winnen. De eerste die dat weer lukte, was de Duitse sprinter Erik Zabel aan het eind van de jaren negentig, die vier keer won en twee keer tweede werd. In 2004 had Zabel de wedstrijd voor een vijfde keer kunnen winnen. Hij werd uiteindelijk verslagen door Óscar Freire, omdat hij te vroeg stopte met trappen om zijn armen op te heffen en zijn overwinning te vieren.

Gerald Ciolek won de memorabele uitgave van 2013 – foto: Cor Vos

Sinds 2011 maakt de wedstrijd deel uit van de WorldTour. Twee jaar later werd de koers verreden onder zware omstandigheden. Hevige sneeuwval en temperaturen onder het vriespunt dwongen de organisatoren ertoe de wedstrijd in te korten naar 246 kilometer door de beklimmingen van de Passo del Turchino en Le Manie te schrappen. De klassieker werd dat jaar gewonnen door Gerald Ciolek.

In de jaren daarna kwamen Alexander Kristoff, John Degenkolb, Arnaud Démare, Michał Kwiatkowski, Vincenzo Nibali, Julian Alaphilippe, Wout van Aert en Jasper Stuyven erbij op de erelijst. De zege van Stuyven betekende de 22e Belgische overwinning in San Remo.

En de Nederlanders? Die wisten drie keer te winnen. Arie den Hartog, die verder in zijn carrière de Amstel Gold Race en de Ronde van Catalonië achter zijn naam zette, was in 1965 de eerste. Jan Raas (1977) en Hennie Kuiper (1985) traden in de decennia daarna in zijn voetsporen.

Laatste tien winnaars Milaan-San Remo
2021: Jasper Stuyven
2020: Wout van Aert
2019: Julian Alaphilippe
2018: Vincenzo Nibali
2017: Michał Kwiatkowski
2016: Arnaud Démare
2015: John Degenkolb
2014: Alexander Kristoff
2013: Gerald Ciolek
2012: Simon Gerrans

Vorig jaar

Nadat de wedstrijd in 2020 werd uitgesteld en verplaatst naar augustus, werd Milaan-San Remo vorig jaar weer in het voorjaar verreden. Wereldkampioen Julian Alaphilippe, titelverdediger Wout van Aert en Mathieu van der Poel waren op voorhand de grote favorieten. Alle drie hadden ze al indruk gemaakt in Strade Bianche en Tirreno-Adriatico en bovendien hadden Alaphilippe en Van Aert hun naam al een keer laten bijschrijven op de lange erelijst van La Primavera. Het waren niet de enige voormalig winnaars aan de start, want ook Alexander Kristoff, John Degenkolb, Arnaud Démare, Michał Kwiatkowski en Vincenzo Nibali waren van de partij.

Niet alleen kreeg La Classicissima zijn vertrouwde datum terug, ook had het parcours weer zijn traditionele contouren. De Tre Capi (de Capo Mele, de Capo Cervo en de Capo Berta) keerden na een jaar afwezigheid namelijk terug in het parcours. Echter werd wel de Passo del Tuchino uit de route gehouden. Wegwerkzaamheden maakten een passage over de bergpas onmogelijk en de Colle del Giovo werd ingetekend als alternatief. Met de Cipressa, de Poggio di San Remo en de finish op de Via Roma in San Remo had de klassieker zijn bekende finale waar de koers zoals gewoonlijk zou losbarsten.

Onder overwegend zonnige omstandigheden werd de wedstrijd om tien uur ’s ochtends op gang gebracht en het duurde niet lang vooraleer de vlucht van de dag met acht man tot stand kwam. De Nederlander Taco van der Hoorn, de Deen Mathias Norsgaard en de Fransman Charles Planet waren de ‘buitenlanders’ in de kopgroep, die verder uit Italianen bestond: Filippo Tagliani, Mattia Viel, Alessandro Tonelli, Andrea Peron en Nicola Conci. De vluchters mochten in de eerste dertig kilometer ongeveer acht minuten wegrijden, voordat het peloton versnelde en het verschil begon terug te lopen.

Julian Alaphilippe ontbond op de Poggio zijn duivels, Van Aert schoof mee – foto: Cor Vos

Op vijftig kilometer van de finish, tijdens de passage van de drie Capo’s, begon de kopgroep uit elkaar te vallen. In aanloop naar de Cipressa vielen Tonelli en Van der Hoorn verschillende keren aan om zo te proberen hun tijd aan de kop van de wedstrijd zo lang mogelijk vol te houden. Van der Hoorn probeerde het nog even alleen, maar werd op de Cipressa als laatste van de vluchters opgeraapt door Sam Oomen, die het tempo bepaalde in het peloton. De ploegen van de favorieten waren op dat moment al volop bezig om hun kopmannen zo goed mogelijk te positioneren voor de beklimming van de Poggio.

Julian Alaphilippe greep net als voorgaande jaren de Poggio aan om aan te vallen. Trekkend aan zijn stuur stortte hij zich volledig op de klim. Wout van Aert sprong mee met de wereldkampioen en de rest, onder wie Nederlands kampioen Mathieu van der Poel, moest een gat dichtrijden. Een selecte groep kwam vervolgens bij elkaar, maar in de afdaling konden diverse renners terugkeren. Jasper Stuyven wilde de eindsprint niet afwachten en versnelde op drie kilometer van de streep. Hoewel meerdere renners probeerden te achtervolgen, hielden anderen juist hun kruit droog. Ze zaten geïsoleerd en wilden hun krachten sparen voor de finale.

Jasper Stuyven wachtte de sprint niet af en viel op drie kilometer aan – foto: Cor Vos

Met nog een kilometer te koersen, viel Søren Kragh Andersen aan en de Deen slaagde erin naar Stuyven toe te rijden. In de laatste rechte lijn liep het peloton in op de twee koplopers. Stuyven sprong vervolgens weg achter Kragh Andersen vandaag. De Belg kon zijn sprint niet volhouden en moest terug gaan zitten, maar zijn voorsprong wist hij vast te houden tot aan de finish en zo haalde hij zijn eerste monumentale overwinning binnen. Achter hem won Caleb Ewan de sprint voor de tweede plaats, voor Van Aert. Peter Sagan en Van der Poel maakte de top-5 op de Via Roma compleet.

Uitslag Milaan-San Remo 2021
1. Jasper Stuyven (Trek-Segafredo) in 6u38m06s
2. Caleb Ewan (Lotto Soudal) z.t.
3. Wout van Aert (Jumbo-Visma) z.t.
4.  Peter Sagan (BORA-hansgrohe) z.t.
5.  Mathieu van der Poel (Alpecin-Fenix) z.t.

Stuyven kreeg na 299 kilometer de trofee van de 112e Milaan-San Remo uitgereikt – foto: Cor Vos

Parcours

De 113e Milaan-San Remo wordt verreden op zijn traditionele parcours mét de Turchino, die na twee jaar afwezigheid terug is, de drie Capo’s, de Cipressa en de absolute scherprechter: de Poggio, vlak voor de finish op de Via Roma na 293 kilometer koers. Voor het eerst in de historie gaat Milaan-San Remo van start vanaf de historische wielerbaan Vigorelli, die reeds het decor was voor de Giro d’Italia, de Ronde van Lombardije en vele zesdaagses, maar nog nooit voor de start van de Classicissima.

Na een parade door Milaan is de officiële start zoals gebruikelijk op de Via della Chiesa Rosa. Daarna volgt de koers de klassieke route die Milaan al meer dan 110 jaar met de westelijke Rivièra verbindt via Pavia, Ovada en de Passo del Turchino die leidt naar Genua Voltri. De Turchino is na twee jaar terug. In 2020 werd de bergpas geschrapt omdat sommige gemeentes de doorkomst van de wedstrijd weigerden. Een jaar later moest de organisatie weer zoeken naar een alternatief vanwege een aardverschuiving.

Vanuit Genua Voltri gaat het westwaarts via Varazze, Savona en Albenga, over de Capo Mele, de Capo Cervo en de Capo Berta naar Imperia en San Lorenzo al Mare. Daar krijgen de renners te maken met de twee beklimmingen die de afgelopen decennia zijn toegevoegd aan het parcours: de Cipressa, die sinds 1982 deel uitmaakt van de route, en de Poggio di Sanremo (1961). De Cipressa is iets meer dan 5,6 kilometer lang met een stijgingspercentage van 4,1%. Hier liggen mogelijkheden voor een aanval van ver, want de top ligt op ruim twintig kilometer van de finish.

De zeer technische afdaling leidt terug naar de rijksweg SS 1 Aurelia. De beklimming van de Poggio di Sanremo begint op negen kilometer van de finish. De klim is 3,7 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van minder dan 4%. De hellingsgraad loopt echter op tot maximaal 8% in het gedeelte voordat de top van de klim wordt bereikt. De weg is vrij smal, met vier haarspeldbochten in de eerste twee kilometer. De afdaling is dan weer uitdagend, over asfaltwegen met veel bochten die op bepaalde punten smal zijn.

Het laatste deel van de afdaling gaat de stad San Remo in. De laatste twee kilometer gaat over lange, rechte wegen. Op 850 meter van de finish is er een bocht naar links op een rotonde. De laatste bocht naar het rechte stuk op de Via Roma, ligt op 750 meter van de finish.

Zaterdag 19 maart, Milaan – San Remo (293 km)
Officieuze start: 9.50 uur
Officiële start: 10.10 uur
Finish: tussen 16.49 en 17.30 uur

Favorieten

Milaan-San Remo heeft weleens de naam van een sprintersfestijn en dat is niet geheel onterecht met (voormalig) topsprinters als Arnaud Démare, Mark Cavendish en Alessandro Petacchi op de erelijst. Dat ook de aanval kan lonen, is de laatste jaren wel gebleken. Michał Kwiatkowski won in 2017, nadat hij op de Poggio samen met Peter Sagan en Julian Alaphilippe was weggereden.

Een jaar later bleef Vincenzo Nibali de sprinters voor na een aanval op de Poggio. Alaphilippe was in 2019 de beste van een elitegroep met twaalf man. De Fransman reed in 2020 de rest uit het wiel op de Poggio, maar zag daarna Wout van Aert terugkeren en de winst pakken. En Jasper Stuyven won afgelopen jaar na een aanval op drie kilometer van de finish.

Wout van Aert – foto: Cor Vos

Welk scenario zich ook komende zaterdag voordoet, Wout van Aert is in staat om te winnen. Het kopstuk van Jumbo-Visma kan alleen wegrijden, maar kan ook afwachten en vertrouwen op zijn sprint. Hij verkeert bovendien in bloedvorm en won dit seizoen al Omloop Het Nieuwsblad en een etappe en het puntenklassement in Parijs-Nice. Dat alle ogen waarschijnlijk op hem zijn gericht als iemand wegrijdt, is een gevaar.

Van Aert kan echter terugvallen op een ijzersterke ploeg. Winnaar van Parijs-Nice, Primož Roglič, heeft immers zijn steun al toegezegd. Een andere belangrijke pion in de ploeg is Christophe Laporte, die de openingsetappe van Parijs-Nice op zijn naam schreef. De Fransman beschikt bovendien zelf ook over een uitstekend eindschot.

Van Aert en Jumbo-Visma hoeven bij een eventuele sprint geen rekening meer te houden met Caleb Ewan. De ‘Pocket Rocket’ was al twee keer tweede in Milaan-San Remo, maar hij is ziek en heeft moeten besluiten niet van start te gaan. Een fikse tegenvaller, want Ewan won dit seizoen al driemaal en toonde in de tweede etappe van de Saudi Tour aan dat hij ook heuvelop met de besten meekan. Bij Lotto Soudal treffen we wel de naam van Philippe Gilbert. De Waal zet aan het einde van het seizoen een punt achter zijn carrière, dus is de komende editie van Milaan-San Remo zijn laatste kans in zijn ‘Strive for Five’.

Mads Pedersen – foto: Cor Vos

Het lijstje met renners die zowel Milaan-San Remo als de Tour de France wonnen, is niet erg lang. Lucien Petit-Breton was de eerste die dat voor elkaar kreeg. Daarna volgden in de jaren 10, 20 en 30 Gustave Garrigou, Henri Pelissier, Odile Defraye en Gino Bartali. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog konden de namen van Fausto Coppi, Louison Bobet, Felice Gimondi, Eddy Merckx, Laurent Fignon en Vincenzo Nibali worden toegevoegd.

Weet Tadej Pogačar zich als twaalfde in het selecte rijtje te scharen? De Sloveen won namelijk de voorbije twee jaar het eindklassement van de Tour de France en gaat zaterdag voor de tweede keer een gooi doen naar de overwinning in de Classicissima.

Pogačar stond in 2020 voor het eerst aan de start, toen de wedstrijd wegens de coronapandemie naar augustus was verplaatst. In de eerste groep achter de op de Poggio weggereden Wout van Aert en Julian Alaphilippe legde hij destijds beslag op de twaalfde plaats. Ondertussen lijken zijn mogelijkheden onbegrensd, wat hij ook dit jaar weer onderstreepte door de UAE Tour te winnen en vervolgens soeverein naar de winst te rijden in Strade Bianche en Tirreno-Adriatico.

Zijn naam misstaat dus niet tussen de favorieten voor Milaan-San Remo, al moet hij het wellicht hebben van een aanval van ver. UAE Emirates heeft overigens meerdere opties met Alessandro Covi, Diego Ulissi en Le Samyn-winnaar Matteo Trentin – al is die laatste onzeker na een val in Parijs-Nice.

Tadej Pogačar – foto: Cor Vos

Het is ondertussen een vertrouwd gezicht: Julian Alaphilippe die op de Poggio probeert koers te maken. Als geen ander kan de wereldkampioen van Quick-Step Alpha Vinyl wegspringen op de klim, die voor hem lijkt aangelegd. Zaterdag moet de Classicissima het echter zonder hem doen. LouLou kampt met bronchitis en zal voor de eerste keer in zes jaar San Remo niet rijden.

Voor Fabio Jakobsen wordt het zijn eerste kennismaking met de wedstrijd. De Nederlander maakte dit seizoen veel indruk in de sprints, maar is zijn eindschot nog net zo scherp na een wedstrijd van 293 kilometer? Voor het zo ver is, moet hij eerst de Poggio overleven. Met Andrea Bagioli, Mikkel Honoré en Florian Sénéchal heeft de ploeg nog meer kaarten om te spelen.

Bij Bahrain Victorious moest Sonny Colbrelli hoge ogen kunnen gooien. De Europees kampioen eindigde bij zeven van zijn negen deelnames namelijk bij de beste twintig, waarvan vier keer in de top tien. De Italiaan moest in de voorbije week echter Parijs-Nice vroegtijdig verlaten vanwege ziekte, en hij is nog niet voldoende hersteld om aan de start te verschijnen.

Met Matej Mohorič heeft de ploeg toch nog een sterke pion op het spelbord voor de bijna driehonderd kilometer voorjaarsklassieker. De Sloveen was in 2019 al een keer vijfde en staat bekend om zijn daalkwaliteiten en zijn aanvalslust. Hij moet dan wel zijn hersteld van zijn gehavende knie die hij overhield aan een val in Strade Bianche.

Jasper Philipsen – foto: Cor Vos

Communiceren kun je leren, maar niet bij Alpecin-Fenix. De nummer vijf van afgelopen jaar Mathieu van der Poel zou pas later zijn comeback in het peloton maken na zijn rugblessure, die hem eind december tot een rustpauze dwong. Donderdagavond sijpelde een gerucht de wandelgangen in dat hij plots zijn rentree in La Primavera zou maken. Een dag voor de wedstrijd is dat echter nog niet officieel bekendgemaakt.

Maar met Jasper Philipsen heeft het team in ieder geval één favoriet aan de start. Hij reist met vertrouwen af naar Italië, ondanks dat hij Parijs-Nice zonder etappezege vroegtijdig moest verlaten vanwege ziekte. Philipsen voelde zich echter goed op de klimmetjes in de ‘Koers naar de Zon’ en moet normaal gesproken met de beteren over de Cipressa en de Poggio komen. Als de koers uitdraait op een sprint, is de winnaar van twee etappes en het puntenklassement in de UAE Tour zeker een kanshebber om Van Aert en Stuyven op te volgen op de erelijst.

INEOS Grenadiers kan meerdere kaarten spelen. Tom Pidcock keert terug nadat hij voor Strade Bianche ziek werd, en Milaan-San Remo is zijn eerste grote doel. De Brit is explosief genoeg om een rol te spelen in de finale en was vorig jaar bij zijn debuut al knap vijftiende. Een jaar geleden was Filippo Ganna amper te stoppen op de Poggio in functie van de ploeg. De tempobeul moet het niet hebben van zijn sprint, maar wie gaat hem halen als hij eenmaal alleen op kop rijdt? Zelf ging hij in de media de uitdaging alvast aan.

En dan zijn er nog oud-winnaar Michał Kwiatkowski en Ethan Hayter. En wat met Elia Viviani? De sprinter stapte met zware griep vroegtijdig af in de Tirreno, maar is wel voorzien voor San Remo.

Tom Pidcock – foto: Cor Vos

Mads Pedersen stond aanvankelijk niet op de deelnemerslijst, de Deen had namelijk andere plannen en wilde zich optimaal voorbereiden op de Ronde van Vlaanderen en vooral Parijs-Roubaix. Omdat titelverdediger Jasper Stuyven zich donderdagnamiddag wegens ziekte moest terugtrekken, zal de wereldkampioen van Harrogate toch zijn opwachting maken in de Italiaanse klassieker. En dat doet hij als een van de topfavorieten, gezien zijn voorseizoen.

Pedersen heeft momenteel veertien koersdagen op zijn teller staan. Pedersen won twee keer in die veertien koersdagen, hij eindigde vier keer als tweede, twee keer als vijfde en een keer als negende. Het is duidelijk dat de renner van Trek-Segafredo in een zeer sterke vorm verkeert. Na een zware koers hoeft hij voor niemand te vrezen in een sprint.

Bij Movistar zijn Alex Aranburu, twee keer zevende in San Remo, en Iván Garcia de snelle mannen in de ploeg. BORA-hansgrohe kan rekenen op Sam Bennett als het aankomt op een massasprint, maar is met Ide Schelling en Giovanni Aleotti ook voorbereid op een aanvallend koersscenario. Bij Israel-Premier Tech is Giacomo Nizzolo normaal gesproken de vooruitgeschoven pion. De Italiaan reed dit seizoen al een handvol top-5-plekken bij elkaar en was in 2020 al eens vijfde in San Remo.

En waar eindigt Michael Matthews? De sterke Australiër van BikeExchange-Jayco wordt al jaren naar voren geschoven in allerlei favorietenlijstjes, maar hoge verwachtingen omzetten in overwinningen blijkt aartsmoeilijk.

Søren Kragh Andersen – foto: Cor Vos

Stuyven won vorig jaar dus La Primavera, maar daarvoor zal hij zijn medevluchter in de slotkilometers waarschijnlijk eeuwig dankbaar zijn. Søren Kragh Andersen schuwde het werk niet, maar zijn bordje was leeg toen de twee moesten sprinten. Team DSM speelt hem zaterdag wel opnieuw uit als kopman. De Deen liet zich eerst in de Tour of Oman al diverse keren strijdlustig zien en ook in Parijs-Nice maakte hij meerdere dagen mee de koers.

In de laatste etappe kwam hij zelfs als vijfde over de streep, in de groep met klassementsrenners als Daniel Felipe Martínez, Adam Yates en Nairo Quintana. Na acht dagen eindigde hij vijfde in het algemeen klassement. En vergeet dus ook niet dat hij vorig jaar in de finale van San Remo een hoofdrol speelde!

AG2R Citroën heeft met Andrea Vendrame een snelle man in huis, maar de sterke Italiaan moet het in een sprint in principe afleggen tegen mannen als Wout van Aert en Caleb Ewan. Verder is de Franse ploeg samengesteld uit klassieke renners als Greg Van Avermaet en heuvelspecialist Benoît Cosnefroy. De puncheur was dit seizoen al vijfde in de GP La Marseillaise en derde in de Drôme Classic.

Cofidis gaat met diverse snelle mannen naar San Remo, onder wie Simone Consonni en Bryan Coquard. Consonni, huidig olympisch kampioen op de ploegachtervolging, reed al verschillende top-10-plaatsen bij elkaar. Coquard heeft zijn seizoensstart niet gemist en won al twee keer in Bessèges en de Provence.

Biniam Girmay – foto: Cor Vos

Bij Groupama-FDJ hoopt men op een tweede overwinning van Arnaud Démare, nadat de Franse sprinter in 2016 al een keer de beste was. Hij beleeft echter vooralsnog een moeizaam seizoen. Winnen lukte hem in zowel de Tour de La Provence, de UAE Tour als Tirreno-Adriatico nog niet. Bij EF Education-EasyPost is Stefan Bissegger voorzien voor San Remo, alleen is het gissen naar zijn conditie nadat hij in Parijs-Nice vroegtijdig moest opgeven.

Astana Qazaqstan heeft met Gianni Moscon een sterke troef in handen, alleen heeft de veelbesproken Italiaan nog niet de vorm laten zien die hij in het afgelopen najaar tentoonspreidde in Parijs-Roubaix. Hij kende geen ideale start van het seizoen, omdat hij kampte met een corona-besmetting.

Intermarché-Wanty-Gobert heeft meerdere paarden om op te wedden. Alexander Kristoff won San Remo in 2014 en eindigde in tien deelnames zes keer bij de beste tien. De Noor is op zijn best bij moeilijke omstandigheden en een zwaar wedstrijdverloop. Dit seizoen haalde hij al mooie resultaten, waaronder winst in de Clasica de Almeria. Met Andrea Pasqualon heeft de Belgische ploeg nog een snelle man in huis.

De meeste verwachtingen hebben we misschien wel van Biniam Girmay. De Eritreeër maakte afgelopen seizoen moeiteloos de stap van het noodlijdende Delko naar het hoogste niveau en bevestigde dit jaar al met winst in de Trofeo Alcúdia, waar hij Ryan Gibbons en Giacomo Nizzolo versloeg. Ook in de Drôme Classic en Parijs-Nice was hij goed.

Peter Sagan – foto: Cor Vos

Bij de ProTeams die nog niet aan bod zijn gekomen, valt de naam van Vincenzo Albanese op. De Italiaan van EOLO-Kometa was derde in de Trofeo Calvia en negende in de Clasica de Almeria. Arkéa Samsic rekent op Nacer Bouhanni en Connor Swift. Bouhanni moest verkouden opgeven in Tirreno-Adriatico, maar verder maakt de ploeg zich over de sprinter geen zorgen.

Bij TotalEnergies is Peter Sagan de meest in het oog springende naam. De Slowaak was al twee keer tweede en vijfmaal vierde in San Remo en eindigde in al zijn deelnames nooit buiten de top-20. Winnen? Dan moet de drievoudig wereldkampioen zaterdag de vorm uit zijn beste jaren aanboren. Verder staan namens de Franse ploeg Anthony Turgis en Niccolò Bonifazio aan het vertrek.

Zaterdag staan overigens geen 25 ploegen aan de start, maar 24. Gazprom-RusVelo had net als Bardiani-CSF-Faizanè, Drone Hopper-Androni Giocattoli en EOLO-Kometa een wildcard van de organisatie gekregen, maar na de Russische inval in Oekraïne is door de UCI de licentie van het ProTeam afgenomen.

Van der Poel verrast met deelname aan Milaan-San Remo – foto: Cor Vos

UPDATE | vrijdag 18 maart 10.30 uur

Het kwam donderdagavond als donderslag bij heldere hemel: Mathieu van der Poel die na zijn hardnekkige rugblessure plots aan de start verschijnt van Milaan-San Remo. De 27-jarige Nederlander werkte de voorbije weken in Spanje hard aan zijn herstel. Op Strava is te zien dat hij zijn trainingsintensiteit steeds verder opbouwde. Afgelopen zondag schreef hij bij zijn laatste rit in Spanje de tekst El trabajo esta hecho, afgesloten met een lachende duivel-emoji.

Vrij vertaald naar het Nederlands staat daar: “Het werk is gedaan”. De afgelopen dagen werkt hij nog een aantal trainingsritten af met broer David, terwijl hij donderdag morgen nog twee uur achter de brommer reed en een twintig minuten lactaat shuttling-training deed.

“Wat snelheid in de benen krijgen”, schreef hij bij die laatste exercitie. Heeft MVDP ons allemaal om de tuin geleid? Misschien, maar de vraag blijft hoe goed je bent met geen enkele koersdag in de benen. Verschillende experts gaven daarop bij WielerFlits al hun visie. De hamvraag blijft of zijn blessure achter de rug is, of dat hij hier puur wedstrijdkilometers onder de wielen wil krijgen in functie van de overige klassiekers die volgen.

Feit blijft wel dat Van der Poel een bijzonder talentvol fenomeen is én dat hij nooit zo maar start om ergens mee te rijden. Als-ie start, zal hij geen modderfiguur willen slaan. In het Poeliaans betekent dat hij niet minder genoegen zal nemen dan proberen om te winnen. Daarom hebben we met terugwerkende kracht toch maar besloten om de laatste ster aan het kopstuk van Alpecin-Fenix te geven.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Wout van Aert
*** Tadej Pogačar, Mads Pedersen
** Søren Kragh Andersen, Tom Pidcock, Jasper Philipsen
* Biniam Girmay, Fabio Jakobsen, Mathieu van der Poel, Christophe Laporte

Website organisatie
Deelnemerslijst (WielerFlits)

Weer en TV

Het is zaterdag overwegend zonnig in San Remo en de temperatuur kan oplopen tot 17℃. De kans op neerslag is vrijwel nihil. De wind waait uit het noordoosten en is matig tot vrij krachtig, aan windkracht 4 à 5.

Via de kanalen van Eurosport hoef je niets te missen van Milaan-San Remo. De uitzending op de Eurosport Player begint om 9.30 uur en op Eurosport 1 om 9.50 uur. De koers is vanaf 13.35 uur ook op het Belgische televisiekanaal VTM te zien.