De klassiekerperiode is als een zomervakantie; voor je het weet is het alweer voorbij. Aankomende zondag kruisen de eendagspecialisten nog eenmaal de degens, in de oudste klassieker van allemaal: Luik-Bastenaken-Luik. Weet Alejandro Valverde La Doyenne voor de vijfde maal op zijn erelijst bij te schrijven en zo de onaantastbare Eddy Merckx te evenaren? WielerFlits blikt uitgebreid vooruit op het Waalse monument.

“Ik ken het land en u, die dagelijks uw ogen laat gaan over vlakten, polders en heidelandschappen, zult verrast staan van het bewogene, het schilderachtige en de grilligheid van een zilveren rivier tuimelend van de hoge rotsen.” Wie anno 2018 door de vervallen arbeiderswijken van Luik, Charleroi of Seraing loopt, zal denken dat de Vlaamse auteur en bibliothecaris Emmanuel De Bom (1868-1953) met deze kenschets de ziel probeerde te vatten van het bij momenten betoverende Toscane. Dat hij de wonderlijke wereld van de Ardèche of Bretagne beschreef. Hooguit dat hij bevangen werd door het mysterieuze en mystieke Zwarte Woud. Maar een lofzang op Wallonië?

Tegenwoordig bepalen dichtgetimmerde fabrieken, leegstaande panden, uitgerookte schoorstenen en verpauperde buitenwijken het aanzien van de kreunende regio. In de voorbije eeuw is het Waalse perspectief grotendeels verdampt in de lucht, samen met de rook en gassen van inmiddels verdwenen bedrijven als staalimperium Forges de Clabecq en de Luikse hoogovens van ArcelorMittal. “Wallonië is het andere gezicht van België, dat wonder in Europa”. De woorden van Vlaming De Bom blijken 77 jaar na dato profetisch. Maar niet op de manier zoals hij het destijds bedoelde.

Ik ken Wallonië; u zult verrast staan van het schilderachtige en de grilligheid van een zilveren rivier tuimelend van de hoge rotsen – Emmanuel de Bom

Wallonië op zijn best: flora en steile hellingen – foto: Sirotti

En dan te bedenken dat Wallonië ooit te boek stond als het beloofde ‘land’. Waar Europeanen na de ontberingen van de Tweede Wereldoorlog naar the promised land Amerika trokken op zoek naar een beter leven, zo waren er veel Vlamingen die aan het begin van de twintigste eeuw de oversteek maakten naar het zuiden van Belgique. Ze hoopten zichzelf op deze manier uit het moeras der ontberingen te trekken. In het land van de vele hoogovens, staalfabrieken, kolenmijnen en elektronicabedrijven moest dit toch mogelijk zijn. Wallonië was niet alleen op economisch gebied toonaangevend, ook op cultureel en sportief vlak had het wat in de melk te brokkelen. In de cafés van Luik ontstond een literaire gemeenschap onder leiding van schrijver Georges Simenon en in 1892 werd er voor het eerst op de fiets gereden van Luik naar Bastenaken en weer terug naar Luik.

Ruim honderd jaar later proberen de Walen echter te ontsnappen uit hun uitzichtloze situatie, door de vlucht te nemen naar het allang ‘superieure’ Vlaanderen. En toch is het mogelijk om je te verplaatsen in de geesteswereld van De Bom. Natuurlijk, er is geen ontkennen aan de vele leegstand, armoede, criminaliteit en triestigheid. Maar Wallonië is meer dan alleen verval; het is ook de plek waar de kanonnen van de Tweede Wereldoorlog nog altijd zachtjes nagalmen, als herinnering aan de vele slachtoffers die hier ooit vielen. Eenmaal struinend in de bossen van de Ardennen, waan je jezelf in een rustoord. De ongerepte natuur, met zijn steile hellingen, watervallen en beekjes, maakt van Wallonië a place to be. Overigens gloort er voor de lokale inwoner weer hoop aan de horizon. Een ander Wallonië lijkt opgestaan, door hernieuwde economische investeringen en de daaruit ontstane groei. Wellicht dat de huidige generatie Walen ooit nog de hoogtijdagen van hun voorouders zullen meemaken.

Historie 
In bovenstaand decor vindt elk jaar Luik-Bastenaken-Luik plaats. In 1892 reed Léon Houa bijna elf uur over de 250 uitgetekende kilometers. Het bleek het begin van een driejarige dominantie van de Luikenaar, die in 1918 om het leven kwam bij een ongeval in de Ronde van België voor auto’s. In de eerste decennia waren vooral de Belgen aan het feest, met in wielerboeken vaak terugkerende pioniers als Leon Scieur (Tourwinnaar in 1921), Louis Mottiat en Alfons Schepers, die zich in de jaren dertig met drie La Doyenne’s op gelijke hoogte wist te plaatsen met landgenoot Houa.

Rondom elke editie van Liège is wel een verhaal op te tekenen. Zo ook van het jaar 1960, toen Ab Geldermans middels een fameuze solo naar zijn grootste overwinning uit zijn carrière wist te fietsen. In de eerste wedstrijduren leek een zege nog ver weg voor de man uit Beverwijk, zo blikte hij in 2005 in gesprek met Jean Nelissen terug op die fameuze zondag. “In het vertrek voelde ik me vermoeid. Al aan het begin van de koers reed een kopgroep weg met grote namen; Rik Van Looy, Jef Planckaert, Jean Adriaensens…. Toen kwam mijn ploegleider Raphaël Geminiani naast me rijden en hij begon me in het Frans uit te schelden. “Als jij niet maakt dat je bij de bevoorrading in de kopgroep zit, dan hak ik vanavond je fiets in tweeën!” Daar schrok ik heel erg van, er kwam vuur uit zijn ogen. Toen ben ik gedemarreerd, omdat ik voelde dat hij het daadwerkelijk ging doen.”

Raphael Geminiani kwam naast me rijden en zei: Als je nu niet naar voren rijdt, dan hak ik vanavond je fiets in tweeën! – Ab Geldermans

Geldermans maakte vervolgens – de woorden van Geminiani nog vers in zijn geheugen – de sprong naar voren, om niet lang daarna in zijn eentje er vanonder te muizen. Met meer dan een minuut voorsprong waande de Nederlander zich al zegezeker, maar bij Theux moest hij stoppen voor een op dat moment voorbijrazende trein. “De kopgroep keerde op die manier weer terug uit de achtergrond. De politie hield ze echter tegen, waardoor ik mijn voorsprong weer kon uitbouwen.” Het stelde Geldermans in staat om naar zijn eerste – en naar wat blijkt enige – monumentale zege te buffelen, na de Ronde van Duitsland zijn tweede grote zege in 1960. “Ik moest daarop bij de baas komen; ik kreeg een opslag van 25 gulden per week. Toen kon mijn dag helemaal niet meer op.” Een dergelijke opslag zullen de renners in de huidige tijd schaterend ontvangen. Maar de eerste Nederlandse winnaar van LBL: dat is onbetaalbaar.

Eddy Merckx won La Doyenne maar liefst vijfmaal – foto: Sirotti

In de eerste decennia van Luik-Bastenaken-Luik waren de winnaars wellicht niet zo aansprekend. Dit veranderde echter voorgoed vanaf de jaren vijftig. Zwitser Ferdi Kübler zorgde in 1951 en 1952 voor de omslag, gevolgd door andere kampioenen als Stan Ockers (1954), Fred De Bruyne (1956, 1958 en 1959), Rik Van Looy (1961) en Jacques Anquetil (1966). Hierna was het tijd voor het ‘Merckxisme’, met de beste wielrenner aller tijden die in 1969, 1971, 1972, 1973 én 1975 regeerde over deze wedstrijd. In 1972 wist hij de verzamelde tegenstand – of wat daar nog van over was – zelfs op meerdere minuten te rijden. De Kannibaal wist alleen Milaan-San Remo vaker te winnen dan La Doyenne, waardoor de Waalse klassieker voor altijd een speciaal plekje in zijn hart zal hebben. Hoe dominant Merckx was in zijn tijd, blijkt wel uit het antwoord van Jacques Anquetil op de vraag hoe de ideale renner volgens hem eruit ziet. “Men neemt de benen van Merckx, het hoofd van Merckx, de spieren van Merckx, het hart van Merckx en de zegedrift van Merckx.”

Men neemt de benen van Merckx, het hoofd van Merckx, de spieren van Merckx, het hart van Merckx en de zegedrift van Merckx – Jacques Anquetil

In Luik-Bastenaken-Luik liggen – net als in elke andere wedstrijd – winst en verlies dicht bij elkaar. Het is echter ook een koers waar enfants terribles nog een laatste opflakkering kennen. Zo ook in 1998, toen een 28-jarige Evgeni Berzin op weg leek naar een regelrechte verrassing. Een absolute sensatie zelfs, want de voormalige wonderboy uit Vyborg – vlakbij de Finse grens – was toch al twee jaar op de sukkel. Hij beklom dat jaar echter solo de Col de la Redoute. Dit deed hij ook vier jaar eerder, destijds op het toppunt van zijn roem. In 1994 veranderde alles wat de toen 24-jarige Berzin aanraakte in goud: winst in LBL, de Giro d’Italia en de toen nog hoog aangeschreven Ronde van de Apennijnen. Als onderdeel van het uitermate succesvolle maar ook veelbesproken Gewiss-Ballan. Berzin, Giorgio Furlan, Vladislav Bobrik en Gabriele Colombo waren – onder de vleugels van de omstreden arts Michele Ferrari – klaar om het universum te veroveren. Het werd voor velen – al dan niet door overmatig dopinggebruik – een enkeltje Mars.

Evgeny Berzin in 1998 tijdens zijn laatste heldentocht op de Redoute – foto: Sirotti

Zo ook voor de blonde god Berzin. In 1995 werd hij nog tweede in de Giro, het jaar daarop mocht hij even dromen van Tour-winst. Hij verdween echter steeds meer in de anonimiteit, tot die bewuste zondag in 1998. Op ruim zestig kilometer van Luik schoot hij naar voren, wat hem een minuut eerder deed aankomen aan de voet van La Redoute. Waar hij in 1994 onweerstaanbaar naar de zege wist te rijden, verloor hij ditmaal met het verstrijken van de kilometers van zijn pluimen. Op de Côte de Sart Tilman was het over voor de moegestreden Berzin: de latere winnaar Michele Bartoli reed hem zonder pardon voorbij. Het was retrospectief de laatste keer dat we de Rus in volle glorie aan het werk zagen. “Zijn tijd bij FDJ liet zien dat zijn hoogtijdagen al lang achter hem lagen”, was de harde constatering van teammanager Marc Madiot. Twee jaar later werd hij op het allerlaatste moment uit de Giro d’Italia geweerd door een te hoog hematocriet. In 2001 kwam aan zijn stormachtige loopbaan een definitief einde.

De jaren negentig – die Berzin kortstondig kleur wist te geven – zag ook Moreno Argentin voor de vierde keer zegevieren. Na eerdere overwinningen in 1985, 1986 en 1987 won hij voor een laatste keer in 1991. Andere winnaars in dit roemruchtige decennium luisteren naar de namen Pascal Richard (1996), Michele Bartoli (1997 en 1998) en de betreurde Frank Vandenbroucke (1999). Sinds de eeuwwisseling zijn het vooral Spanje en opvallend genoeg Kazachstan die het mooie weer maken, met Alejandro Valverde en respectievelijk Alexandre Vinokourov (tweemaal) en Maxim Iglinsky als laureaten. Al is het bij Vinokourov afwachten wat het verdict zal zijn in de omkopingsaffaire met de nummer twee van de editie van 2010: Alexander Kolobnev.

Wout Poels klopt onder meer Rui Costa voor een zege in Luik-Bastenaken-Luik – foto: Sirotti

Naast Geldermans zijn er nog drie Nederlanders die La Doyenne op hun erelijst wisten bij te schrijven. Steven Rooks en Adrie van der Poel zegevierden in respectievelijk 1983 en 1988. Wout Poels wist 28 jaar later de Nederlandse droogte te doorbreken. Een dag na zijn zege kwam pas het besef bij de Limburger. “In mijn eentje werd ik ineens emotioneel. Misschien was dat het moment van het besef dat ik gewoon Luik had gewonnen. Wanneer ik terug denk aan de finish, verschijnt het kippenvel weer op mijn armen. Dat zijn de momenten waar je het allemaal voor doet”, aldus een geëmotioneerde Poels. Vorig jaar was het Valverde die de Sky-renner wist op te volgen, goed voor zijn vierde zege in totaal. Na een opnieuw tamme koers was hij een klasse apart in de laatste hellende kilometer naar Ans, ondanks een late uitval van Daniel Martin.

Laatste tien winnaars 
2008: Alejandro Valverde
2009: Andy Schleck
2010: Alexandre Vinokourov
2011: Philippe Gilbert
2012:  Maxim Iglinsky
2013: Daniel Martin
2014: Simon Gerrans
2015: Alejandro Valverde
2016: Wout Poels
2017: Alejandro Valverde

Parcours
Toegegeven: de hierboven geschetste dramatiek lijkt de laatste jaren uit La Doyenne weggezogen. Waar Liége vroeger ‘sexy’ was door de epische solo’s van onder meer Ab Geldermans, Bernard Hinault, Evgeny Berzin en Frank Vandenbroucke, is het vierde monument tegenwoordig verworden tot een eeuwen durend gaapfestijn, met de favorieten die zich pas roeren in de laatste twintig kilometer. En zelfs dat lijkt de laatste edities te veel gevraagd, want de beslissing valt tegenwoordig pas op de hellende aankomststrook naar Ans. Het is een probleem waar niet alleen Luik-Bastenaken-Luik mee kampt. Kleinere broertjes als de Amstel Gold Race (tot voor kort) en de Waalse Pijl kreunen ook onder het procedé van ‘wachten, wachten en nog eens wachten’.

Groter kan het contrast niet zijn met de kasseiklassiekers, waar de flandriens al op pakweg tachtig kilometer met ‘het hol open’ rijden. Heeft het wellicht te maken met de zwaarte van een koers als LBL? “Luik is de mooiste en zwaarste koers. Je kunt er in de laatste vijfhonderd meter nog een klap krijgen.” Deze uitspraak van Michael Boogerd – zelf viermaal op het podium van La Doyenne – benadrukt het aantrekkelijke, maar ook verraderlijke aan Luik-Bastenaken-Luik. De meeste coureurs weten dat de Nederlander gelijk heeft en dus luidt de winnende formule: wachten tot het voor de man met de hamer te laat is om nog een klap te geven.

Luik is de mooiste en zwaarste koers. Je kunt er in de laatste vijfhonderd meter nog een klap krijgen – Michael Boogerd

Is het met dit angstbeeld in het achterhoofd, dat de organisatie twee jaar geleden besloot de koers halverwege op de schop te gooien? Leo van Vliet heeft als koersdirecteur van de Amstel Gold Race de afgelopen twee jaar laten zien dat het mogelijk is een geeuwkoers te veranderen naar een spektakelstuk. Maar of dit ook dit jaar het geval zal zijn tussen Luik en Bastenaken? Afijn, de renners mogen vanaf 10.10 bewijzen dat het ook anders kan, als ze van start gaan voor een helletocht van in totaal 258,5 kilometer. Onderweg liggen er – naast de ontelbare oplopende Waalse weggetjes en de hellende slotstrook in Ans – elf beklimmingen te wachten; dat is er één meer dan vorig jaar. Toch zal het aangezicht van de koers volledig anders zijn, want voor het tweede jaar op rij mijdt de organisatie vanwege wegwerkzaamheden het iconische drieluik Côte de Wanne, Côte de Stockeu en Côte de Haute Levée – traditioneel op een tachtigtal kilometer van de meet.

Het is eigenlijk heiligschennis, want op de Wanne, Stockeu en Haute Levée zijn door de jaren heen wonderschone duels uitgevochten. Een LBL zonder dit drietal is als een boom zonder bladeren: het oogt kaal en onnatuurlijk. De Stockeu was in de jaren zestig en zeventig zelfs de uitverkoren plek van kannibaal Merckx om aan de boom te schudden. Zijn Britse tijdgenoot Barry Hoban beschouwde de Stockeu als herleidingspunt van Merckx’s superioriteit. “Hij deed in de koers waar hij zin in had. Hij was als een bokser, in de trend van: ik sla ze allemaal plat op de Stockeu en win met acht minuten voorsprong”. Op de top staat een monument ter ere van de Belgische veelvraat. Zijn grootste overwinningen staan erop gegraveerd. Achter deze zeges staat overigens het woordje etc.; omdat het namelijk lastig is 525 overwinningen op een gedenksteen te zetten.

Voor het tweede jaar op rij zullen de renners niet langs het monument van Merckx rijden op de Côte de Stockeu – foto: Sirotti

Maar genoeg gemijmer, dit jaar dus opnieuw niet de iconische drietrapsraket. In plaats daarvan doemen na respectievelijk 168, 172 en 180 kilometer de Côte de Pont (1 km aan 10,5%) , Côte de Bellevaux (1 km aan 6,8%) en de loeisteile Côte de la Ferme Libert (1,2 km aan 12,1%) op. Hierna gaat het in kronkelrijke vaart via de bevoorradingszone in Burnenville naar een andere iconische helling: de Col du Rosier (4,4 km aan 5.9%). Vanaf de top op zestig kilometer van de streep gaat het vervolgens via de niet al te lastige Col du Maquisard (2,5 km aan 5%) naar de klim waar Luik-Bastenaken-Luik lang zijn identiteit aan wist te ontlenen: de Col de la Redoute (2 km aan 8,9%). Enkele fameuze duels zijn er uitgevochten, met testosteronmannen die hier steevast hun spierballen wilden tonen. De meest gedenkwaardige passage stamt uit 1999, toen de Belgische wielergod Vandenbroucke de toenmalige koning van Luik, Michele Bartoli, hier voor schut wist te zetten. VDB op het toppunt van zijn roem. Tien jaar later werd hij dood gevonden in een hotelkamer in Senegal.

Sinds 2008 is de sportieve waarde van de Redoute afgezwakt door het introduceren van een andere helling: de Côte de la Roche-Aux-Faucons. Tussen statige huizen begint dit 1,3 kilometer lange onding, dat in zijn eerste jaren de wedstrijd van nieuw elan wist te voorzien. Zo reden hier in 2008 en 2011 de latere winnaars weg als onderdeel van een elitegroepje, besloot Andy Schleck hier in 2009 zijn solo te beginnen en muisde zowel het Kazachse-Russische koppel Alexandre Vinokourov-Alexander Kolobnev, als Vincenzo Nibali in 2010 en 2012 weg in de afdaling. Vanaf 2014 houden de favorieten ook hier echter hun kruit droog. Terwijl de klim alles in zich heeft om verschillen te maken. De steilste driehonderd meter – met pieken tot 18% – komen aan het begin, na een rechtse bocht. Ze krijgen gezelschap van een weinig inspirerend bord waarop prijkt Accotement dangereux en route dégradée: Zijweg op zeer slecht asfalt. Na een passage door de bossen vlakt de klim af, waarna de top volgt. Nog 19,5 kilometer te gaan.

Het peloton door de mist op de Côte de Roche-Aux-Faucons – foto: Sirotti

Denk echter niet dat je er dan al vanaf bent. Na een korte afdaling volgt een lange en lastige uitloper, waar nog veel kan gebeuren. Vraag dat maar aan Philippe Gilbert, die er in 2009 een ontketende Andy Schleck moest laten rijden. Na deze uitloper volgt een lange afzink naar de voorlaatste beklimming: de Côte de Saint-Nicolas. Wie deze naam noemt, denkt aan een helling waar mannen als Bobet, Merckx, Kelly en Argentin al oorlog maakten. Toch maakt de Saint-Nicolas pas sinds 1998 onderdeel uit van de Waalse klassieker. In de Italiaanse wijk van Luik – kenmerkend om zijn grauwe huizen, perkjes en waar motregen nooit ver weg is – stijgt het wegdek voor 1,2 kilometer aan een gemiddelde van 8,6%. Zwaar genoeg om het verschil te maken, zou je zeggen. Boogerd kon er in 1999 over meepraten, alleen was hij niet degene die de hamer bovenhaalde. Hij werd er ingehaald door een vliegende Vandenbroucke, die er op een versnelling naar boven reed waar Tony Martin jaloers op zou zijn. “Ik ben hard tegen de Saint-Nicolas opgereden, maar er was er eentje sneller. Hij was gewoon niet te houden”, was het eerlijke relaas van de Nederlander na afloop.

Na de Saint-Nicolas rest er nog 5,5 kilometer voor de aanwezige kanshebbers. In de afzink kunnen de kemphanen nog eenmaal een verwoede poging doen om ribbedebie te zijn voor de laatste oplopende kilometer naar het grauwe Ans. De laatste jaren schieten de favorieten hier hun laatste opgespaarde kogel af, in de hoop eeuwige roem te verwerven. Buiten Valverde slaagde de laatste drie jaar alleen Wout Poels hier nog in. Op deze lastige slotstrook krijgt de uitspraak ‘je kunt er in de laatste vijfhonderd meter nog een klap krijgen’ een gezicht. Begin met Nibali maar niet over de editie van 2012, toen hij Iglinsky hier als een vuurpijl voorbij zag schieten. Na een haakse linkse bocht op 250 meter van de streep, vlakt het wegdek af. Mocht het hier nog bij elkaar klitten, dan is een snedige sprint geen overbodige luxe.

Favorieten
De Ardennenklassiekers vallen al jaren onder de heerschappij van koning, keizer, admiraal Valverde. Ook dit seizoen vliegt de Spanjaard weer als vanouds, wat hij demonstreerde in de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl. Maar in die laatste koers toonde Julian Alaphilippe aan dat zijn heerschap wellicht tanende is. De vraag is dan ook: kan de concurrentie de Movistar-kopman ook in La Doyenne van de troon stoten?

Alejandro Valverde regeert de laatste jaren met ijzeren hand in de Ardennen – foto: Sirotti

Negen deelnames aan de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik in de afgelopen vier jaar. De balans? Zesmaal winst, twee tweede plaatsen en een zestiende eindnotering. Het zijn duizelingwekkende cijfers die passen bij Alejandro Valverde. De Spanjaard was in een verder verleden al een topper in het eendaagse werk, maar de laatste jaren is hij schier onklopbaar in de Ardennenkoersen. De tegenstand probeert elk jaar een antwoord te vinden op de cartouches van de groene sloopkogel uit Murcia, maar slaagde er lange tijd niet in om een antigif te ontwikkelen.

Tot afgelopen woensdag, toen Valverde op zijn Muur van Huy werd geklopt door Alaphilippe. Deze toch sensationele overwinning zal de Fransman hebben gesterkt in de overtuiging dat hij de Spanjaard in een rechtstreeks duel kan vloeren. De overige concurrentie zal waarschijnlijk wél een tactisch konijn uit de hoge hoed moeten toveren. Man tegen man lijkt er namelijk geen beginnen aan. Zeker niet als ze opnieuw wachten tot de hellende aankomstrook naar Ans. “Als ik aan de leiding ga met nog tweehonderd meter te gaan, is het aartsmoeilijk om me te kloppen”, waarschuwt El Imbatido de verzamelde tegenstand. Ondanks het feit dat Alaphilippe de eerste slag won, verdient Valverde op basis van zijn ervaring, track record, kwaliteiten en vorm vier sterren.

Valverde zelf heeft maar één ding in zijn hoofd: een evenaring van het record van Merckx, die La Doyenne vijfmaal won. Hij krijgt daarbij steun van een ijzersterke formatie. Mikel Landa kan – zoals hij liet zien in de Waalse Pijl – de koers controleren alsook hard maken, maar eveneens meespringen in een ontsnapping om zodoende de druk te verlichten op zijn gefuseerde ploegmaat. Mocht El Imbatido zijn fiat geven, dan kan de Bask voor de ‘verrassing’ zorgen en zijn land- en ploeggenoot op de erelijst opvolgen.

Julian Alaphilippe reed op de Muur van Huy naar zijn doorbraak als winnaar – foto: ASO/Thomas MAHEUX

Afgelopen woensdag gebeurde het ondenkbare: El Rey Valverde moest op de Muur van Huy zijn meerdere erkennen. Julian Alaphilippe liet in bijna drie minuten zien wat iedereen al jaren voorspelde: dat de Fransman de titel van ’s werelds beste puncheur zal overnemen van de Spanjaard. Na een resem tweede plaatsen in de Ardennenklassiekers, was het in de Waalse Pijl dus eindelijk raak voor de Fransman. Het feit dat hij in de Amstel Gold Race al enkele gaatjes wist dicht te rijden op een ontketende Valverde, bleek retrospectief een teken aan de wand.

De kopman van Quick-Step Floors zal zondag ongetwijfeld met hernieuwd elan aan de start staan. Hij zal na zijn zege in La Flèche Wallonne vertrouwen op zijn eindschot. Hij kan echter ook de sterkte van zijn ploeg uitspelen, om zodoende de koers hard te maken. Met oud-winnaar Philippe Gilbert, de jonge Enric Mas, de goed rijdende Pieter Serry en Bob Jungels heeft hij genoeg mannen om naar het slagveld te sturen. Kan de Fransman vervolgens op het moment suprême opnieuw afrekenen met zijn Spaanse Nemesis?

Kan Vincenzo Nibali na Milaan-San Remo ook LBL winnen? – foto: Getty Images/LaPresse

“We zijn op dat vlak te vergelijken met Quick-Step Floors”. Ploegleider Rik Verbrugghe benadrukte voor de start van de Amstel Gold Race op deze manier de sterkte van Bahrain Merida. Als je kijkt naar de selectie voor Luik-Bastenaken-Luik, kun je inderdaad niet anders concluderen dat de uitspraak van Verbrugghe hout snijdt. De formatie uit Bahrein staat met een ploeg aan het vertrek om van te watertanden. De absolute kopman is uiteraard Vincenzo Nibali, die dit voorseizoen alles heeft gedaan om goed te zijn in LBL.

De Italiaan wil afrekenen met het trauma van zes jaar geleden, toen een zeker lijkende overwinning in extremis door de neus werd geboord door een op die dag vliegende Iglinsky. De Kazach werd twee jaar later afgevoerd na een dopingschorsing, Lo Squalo daarentegen is nog altijd springlevend. In Milaan-San Remo zorgde hij voor een sensatie door na een dappere solo de sprinters een hak te zetten. Mag hij komende zondag eveneens de handen in de lucht steken? “Ik wil ooit zegevieren in Luik”, barstte Nibali bij de bekendmaking van zijn programma van ambitie.

Zoals gezegd voert hij de best mogelijke eenheid aan. Want welke kopman kan nu beschikken over de gebroeders Izagirre, Enrico Gasparotto, Giovanni Visconti en Domenico Pozzovivo? Allen hebben inmiddels hun sporen verdiend in het wielrennen, de meeste ook in LBL. Zo betrad man in vorm Gasparotto – derde in de voorbije Amstel Gold Race – hier in 2012 al het eindpodium. Pozzovivo en Ion Izagirre schaarden zich in respectievelijk 2014 en 2017 al bij de eerste vijf. De ploeg heeft kortom genoeg troeven om Valverde en Alaphilippe onderweg uit te wringen. Want afmatten is het devies. De meervoudig grote ronde-winnaar is in een sprint bergop namelijk geen partij voor de Spanjaard en de Fransman.

Ik wil ooit zegevieren in Luik – Vincenzo Nibali

Naast Nibali zijn er nog een pak coureurs die de wedstrijd hard moeten maken, om überhaupt een kans te hebben tegen de explosieve Valverde en Alaphilippe. De eerste naam die te binnen schiet, is Tim Wellens (Lotto Soudal). Dat de Belgische rasaanvaller weer een stap heeft gezet, liet hij zien met een zesde én zevende stek in de Amstel Gold Race en Waalse Pijl, zijn eerste topposities in de heilige klimweek. Hij krijgt met Tiesj Benoot een ideale partner-in-crime mee. Drie andere renners die het van een slijtageslag moeten hebben, zijn Roman Kreuziger (Mitchelton-Scott), Jakob Fuglsang (Astana) en Romain Bardet (AG2R La Mondiale). De Tsjech Kreuziger is na een minder jaar weer helemaal terug, gezien zijn sterke optredens in de Amstel Gold Race (tweede) en Waalse Pijl (vierde). Kan hij in Luik de kers op de taart zetten? Fuglsang was ook ijzersterk in de Amstel Gold Race. Beloont hijzelf ditmaal zijn aanvalslust? Bardet kan de laatste jaren een uitstekend rapport voorleggen in Luik: hij eindigde in 2014, 2015 en 2017 respectievelijk als tiende, zesde en zesde. Is het podium dit jaar een reëel doel?

Kiest Michael Valgren weer het goede moment uit? – foto: Sirotti

Favorieten die wellicht wel kunnen wachten op de finale zijn Michael Valgren (Astana), Michael Matthews (Sunweb) en Jelle Vanendert (Lotto-Soudal). Valgren liet in zijn gewonnen Amstel Gold Race zien over flink wat tactisch vernuft te beschikken. De polyvalente Deen schittert zowel op kasseien als op asfalfklimmetjes, maar kan hij ook uit de voeten in het wat langere klimwerk? Zijn periode als belofte doet uitschijnen van wel, gezien zijn twee zeges in de belofteversie van LBL. Na afloop van de Nederlandse klassieker liet Valgren weten dat zijn starten in het Waalse monument zal aanvoelen als een sprong in het diepe. “Ik weet nog altijd niet wat voor type renner ik ben. Wat ik wel weet, is dat de Ardennen een speciaal plekje in mijn hart hebben.”

De Ardennen hebben een speciaal plekje in mijn hart – Michael Valgren

Michael Matthews kende een moeilijk begin van 2018, maar beschikt inmiddels over topvorm. De rappe Australiër kreeg in de Amstel Gold Race af te rekenen met pech, waardoor hij plotsklaps kansloos was voor een goede eindklassering. In de Waalse Pijl bikkelde de Sunweb-renner echter om het podium, om er uiteindelijk met een vijfde plaats net naast te vallen. Toch zal deze prestatie hem gesterkt hebben in het idee dat er zondag veel mogelijk is. Vorig jaar verbaasde hij in Luik flink wat wielervolgers door als vierde over de streep te bollen. Kan hij dit jaar nog hoger mikken? Tot slot hebben we het enigma genaamd Jelle Vanendert. De Belg van Lotto Soudal is een heel jaar onzichtbaar, buiten die ene week in april. Ook dit seizoen is hij weer op tijd wakker geschoten. Na een verdienstelijke tiende stek in de Amstel Gold Race, reed hij op de Muur van Huy zelfs naar het laagste podiumtreetje. Dit belooft voor Luik, waar hij het bij momenten moeilijke voorjaar van zijn ploeg in één klap goed kan maken.

Outsiders

Michal Kwiatkowski zal in Luik zijn klassiekercampagne willen redden – foto: Sirotti

Het tekent de sterkte van het deelnemersveld, dat een renner als Michał Kwiatkowski (Sky) bij de outsiders hoort. De Poolse alleskunner heeft echter nog niet kunnen overtuigen in de klassiekers. Zowel in Milaan-San Remo (elfde) als de Ronde van Vlaanderen (28e) kwam hij niet in het stuk voor, en ook in de Amstel Gold Race (31e) werd hij weggereden in de finale. De nummer drie van vorig jaar had alles gezet op een succesvolle Ardennenweek, maar lijkt Luik door de achterdeur te moeten verlaten. Of kan hij zich op het laatste moment oprichten? Wellicht is het binnen Sky meer uitkijken naar Sergio Luis Henao en de Brit Geraint Thomas.

Een ploeg die nog helemaal niet is genoemd, is EF Education First-iDrapac. Met Michael Woods en Rigoberto Urán beschikt de Amerikaanse formatie over twee kanshebbers. Bij UAE Emirates hoopt men al maanden tevergeefs op Daniel Martin. In de voorbije Waalse Pijl werd de Ier volledig weggereden. Maar een renner die La Doyenne won in 2013 en vorig jaar nog als tweede finishte, mag men nooit uitvlakken. En wat met Dylan Teuns (BMC), die op revanche is nadat hij diep door het ijs zakte op de Muur van Huy.

Tot slot zijn er nog renners die zullen aansturen op een afvallingskoers. Warren Barguil (Fortuneo-Samsic), Ilnur Zakarin (Katusha-Alpecin), Davide Formolo en Rafał Majka (BORA-hansgrohe), Guillaume Martin (Wanty-Groupe Gobert), Lilian Calmejane (Direct Energie), Spaans kampioen Jesus Herrada (Cofidis) en Rui Costa (UAE Emirates) kunnen de koers kleuren. Daarnaast zijn Floris De Tier (LottoNL-Jumbo), Patrick Konrad (BORA-hansgrohe), Rudy Molard (Groupama-FDJ) en Diego Ulissi (UAE-Emirates) gevaarlijke klanten.

Nederlanders
Vanuit Nederlands oogpunt is het vooral uitkijken naar Bauke Mollema. De voor Trek-Segafredo uitkomende ronderenner behaalde hier top 10-noteringen in 2012 en 2016. In de Waalse Pijl liet hij zijn goede vorm zien met een zesde plaats. Zondag is ook de terugkeer van Tom Dumoulin na een korte rustperiode en hoogtestage op de Sierra Nevada. Kan de Giro d’Italia-winnaar een positieve draai geven aan zijn pechseizoen?

Tom Dumoulin keert zondag weer terug in het peloton – foto: Sirotti

Binnen Sunweb is het ook uitkijken naar de jonge Sam Oomen. Bij LottoNL-Jumbo zal Robert Gesink azen op een goed resultaat. De Varssevelder maakte in de Amstel Gold Race een meer dan verdienstelijke rentree na knieproblemen. Tijdens de slotbeklimming van de Muur van Huy moest hij er als eerste af van de favorietengroep, maar knokte hij zich toch nog langs de helft van die groep. Tom-Jelte Slagter moet bij Dimension Data de kastanjes uit het vuur halen. Tot slot hebben we met Wout Poels nog de winnaar van 2016. Na zijn sleutelbeenbreuk in Parijs-Nice zoekt de Limburger nog naar zijn oude vorm. Rijdt hij komende zondag in dienst, of weet hij toch te verrassen? Naast deze publiekstrekkers staan er nog vijf landgenoten aan het vertrek.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Alejandro Valverde
*** Julian Alaphilippe, Vincenzo Nibali
** Roman Kreuziger, Tim Wellens, Michael Valgren
* Romain Bardet, Michael Matthews, Jelle Vanendert, Jakob Fuglsang

[poll id=”781″]

Weer en TV
De renners zullen zondag koersen onder zeer prettige omstandigheden. De temperatuur stijgt naar verwachting naar een aangename 22 graden, terwijl de zon het merendeel van de dag zal schijnen. Vanuit het westen waait de wind met een kracht van drie op de schaal van Beaufort.

De start zal plaatsvinden om 10.10, terwijl men de finish verwacht tussen 16.34 en 17.13. Het Waalse monument is op verschillende kanalen live te volgen. Sporza, Eurosport en de NOS schakelen in om 14.00. Op WielerFlits volgt op de dag zelf uiteraard een Volg Hier.

Links
Website organisatie
Parcours
Deelnemerslijst (ProCyclingStats)