Het zuur van de de voorjaarsklassiekers is nog amper uit de benen, of de rondes staan alweer te wachten op het vrouwenpeloton. Te beginnen met de eerste editie van La Vuelta Femenina, een wedstrijd die tot vorig jaar ‘Challenge by la Vuelta’ heette. Nu gaat de koers die door velen al werd gezien als de Ronde van Spanje ook echt als zodanig door het leven. Kan Vollering haar magistrale voorjaar een vervolg geven? Kan Annemiek van Vleuten de nul van de seizoenstabellen vegen? Kortom: wie gaat er na zeven dagen vandoor met de eindzege? WielerFlits blikt vooruit.

Historie

Wat ze daar in Parijs doen met dat vrouwenpeloton, daar op die slotdag van de Tour, dat kunnen we hier toch ook? Vertaal deze zin in het Spaans en je hebt ongeveer de Genesis van deze wedstrijd te pakken. Want in 2015, een jaar na de eerste editie van La Course, mochten de beste vrouwen ter wereld ook een dagje te gast zijn in de Ronde van Spanje. En in deze wedstrijd werd er voor de eerste edities vastgehouden aan toenmalige La Course-concept: op de laatste dag een criterium organiseren in Madrid. Kortom, een paar uur rondjes draaien en dan sprinten.

En sprints kwamen er in de Spaanse hoofdstad. De razendsnelle Amerikaanse Shelley Olds won de eerste editie voor Giorgia Bronzini en Kirsten Wild. In 2016 werd het criterium als Women’s WorldTour-koers geclassificeerd, met Jolien D’hoore als gelukkige winnares. De Belgische, in haar hoogtijdagen misschien wel de snelste ter wereld, herhaalde dit kunstje een jaar later.

Maar de wedstrijd kon niet bij een eendaagse blijven. Daarom werd er in 2018 besloten om een extra wedstrijddag toe te voegen. Boadilla del Monte had de eer om een ploegentijdrit te organiseren. Een keuze waar je je vraagtekens bij kunt zetten, aangezien de winnende ploeg een wel erg groot voordeel zou hebben in de straten van Madrid, maar Ellen van Dijk zal er niet om hebben gemaald. Zij maakte onderdeel uit van de Sunweb-trein die de ploegentijdrit wist te winnen. In het slotcriterium maakte ze het karwei keurig af.

Het jaar daarop werd besloten om er maar een individuele tijdrit van te maken. Hier profiteerde Lisa Brennauer optimaal van, want zij won de tijdrit en het klassement. Ook toen er in het malle coronaseizoen van 2020 nog een extra etappe aan de rittenkoers werd toegevoegd, wist ze het laken naar zich toe te trekken. Weer een jaar later, met nog een extra rit in het schema, was het aan Annemiek van Vleuten om de eindzege op zak te steken. En dat zou ze een jaar later opnieuw doen.

Als we eerlijk moeten zijn, heeft de wedstrijd nog niet heel veel écht memorabele momenten opgeleverd, zaken waar wielerliefhebbers jaren later nog eens aan terug zullen denken. Maar één moment steekt er toch bovenuit: de tweede en laatste etappe van de editie van 2018. Het was de grote afscheidswedstrijd van een van de beste rensters van haar generatie: Giorgia Bronzini. Tweevoudig wereldkampioene op de weg en winnares van krankjorum veel wedstrijden, waaronder haar allerlaatste. Precies, die in de straten van Madrid. Het leverde haar net voorbij de finish zelfs applaus op van Sarah Roy, de renster die ze klopte in de eindsprint. Dan ben je een grote.

Een afscheid in stijl voor Giorgia Bronzini – foto: Cor Vos

Lange tijd was de Emakumeen Bira de meest prestigieuze Spaanse etappekoers voor vrouwen. Intussen is deze etappekoers ter ziele, al kan Itzulia worden gezien als de natuurlijke opvolger van deze mooie wedstrijd in het Baskenland. Maar de Challenge by la Vuelta heeft het stokje der populariteit overgenomen, al is het maar omdat het door het brede publiek wordt gezien als vrouwenversie van de Vuelta. Dat velen, waaronder Annemiek van Vleuten, de toen vijfdaagse wedstrijd nog lang niet als grote ronde zouden betitelen, doet er weinig toe. Van Vleuten won ‘m en dus had ze, na zeges in de Tour de France Femmes en de Giro d’Italia Donne ook die derde grote ronde gewonnen. Hup, mee in de polonaise, en vooral niet met feiten gaan smijten om daar de sfeer mee te bederven.

Een mooi lesje in geschiedschrijven. Toch gooien we er nog wel wat tegenin, want eigenlijk delen we de mening van Van Vleuten en co. wel. “Als je het parcours bekijkt kun je wel concluderen dat de Vuelta er nog niet aan toe is om zich een grote ronde te noemen. Het is een vijfdaagse etappekoers waar ik veel zin in heb, maar met een gemiddeld aantal kilometers van 96 per dag, hoop ik dat de organisatie wel wakker wordt en inziet waarom de Giro en Tour wel een Grand Tour genoemd kunnen worden, maar die van hen niet. In heel veel opzichten zijn ze nog in opstart van deze koers. Ze bestaan al een aantal jaren, maar hopelijk zorgt de Tour er ook voor dat zij zich ook meer gaan ontwikkelen.”

Die boodschap heeft de organisatie wel ter harte genomen. Er is afscheid genomen van het Challenge by La Vuelta-concept en in plaats daarvan gaat de koers nu voor het eerst door het leven als La Vuelta Femenina. En de wedstrijd is, het was u al opgevallen, van het najaar naar de maand mei verplaatst. Naar de datum van de Ronde van Spanje voor mannen voor 1995. Hier is overigens ook niet iedereen even blij mee. Onder meer Sebastián Unzué heeft zich hier uitermate kritisch over uitgelaten. “Met de koersen die al gereden worden in mei is er geen ruimte voor de Vuelta. Ploegen hebben maar veertien of vijftien rensters, terwijl februari, maart en april zeer intensieve maanden zijn. In mei heb je dan plots al de Vuelta, waar de rensters eigenlijk tien dagen rust nodig hebben”, klonk het.

foto: Cor Vos

En Unzué is bij lange na niet de enige die kritisch is geweest op de kalender. Maar die kalender is er nu eenmaal, en dus wordt er gekoerst. En over het parcours van de komende wedstrijd was Van Vleuten tijdens de presentatie enthousiast: “Ik weet wat ik kan verwachten, het is een zware klim. Het is ook goed dat we enkele vlakke etappes hebben, want die maken de wedstrijd ook erg spannend. Het is een heel complete Vuelta.” Kortom: lekker gewerkt.

Kunnen we dit nu dan een grote ronde noemen? Dat de organisatie een flinke stap heeft gezet, is duidelijk, met meer etappes en ook de introductie van een legendarische klim als Lagos de Covadonga. We zouden ze het voordeel van de twijfel kunnen geven. Want we zouden kunnen stellen dat ze op z’n minst op de goede weg zijn. Maar is zeven dagen niet erg kort voor een grote ronde? Of is het streven naar grote rondes weer een benadering die teveel komt vanuit het mannenwielrennen? En zouden niet alle Women’s WorldTour-ploegen van de partij moeten zijn? Oordeelt u vooral zelf. En geniet bovenal van de koers, want dat is veel belangrijker dan de kwestie of het nu wel of geen grote ronde is voor het vrouwenpeloton…

Erelijst Ceratizit Challenge by La Vuelta / Madrid Challenge
2022: Annemiek van Vleuten
2021:  Annemiek van Vleuten
2020:  Lisa Brennauer
2019:  Lisa Brennauer
2018:  Ellen van Dijk
2017:  Jolien D’hoore
2016:  Jolien D’hoore
2015:  Shelley Olds

Laatste editie

Trek-Segafredo sloeg direct een mooie slag op de openingsdag van de ronde. Want in de openingsploegentijdrit smeerden Elisa Longo Borghini en kompanen Van Vleuten bijna een halve minuut aan. Jammer genoeg voor de Amerikaanse formatie maakte dat niet veel uit voor het klassement, want op dag twee luidde de samenvatting ‘Veni, vidi, Van Vleuten’. Ze reed alles en iedereen op een hoop in de lastige rit met start en finish in Colindres, waarmee ze de basis zou leggen voor de eindzege.

Vervolgens was het voor Van Vleuten een kwestie van uit de problemen blijven. Dat lukte. Wat er tot de finish in Madrid nog gebeurde was ook de moeite. Zo werd een leuke derde etappe gewonnen door Grace Brown, en op de voorlaatste dag zagen we Anna Kiesenhofer bijna nog eens een keer een sensationele stunt uithalen. 158 kilometer reed ze solo, maar vlak voor de streep in Segovia was ze er toch aan voor de moeite. In de slotrit was het Balsamo die aan het langste eind trok. Ook zij mocht dus het podium voor het postkantoor van Madrid beklimmen, net als een stralende Van Vleuten.

Eindklassement Ceratizit Challenge by la Vuelta 2022
1. Annemiek van Vleuten (Movistar Team) in 12u21m46s
2. Elisa Longo Borghini (Trek-Segafredo) 1m44ss
3. Demi Vollering (SD Worx) op 2m11s
4. Liane Lippert (Team DSM) op 2m34s
5. Cecilie Uttrup Ludwig (FDJ-SUEZ) op 2m43s

Parcours

Van de Costa Blanca naar de Costa Verde over een afstand van 728,3 kilometer. Dat is in het kort het traject dat de rensters moeten afleggen. De eerste vier dagen houdt het niet meteen over qua hoogtemeters, maar dat wordt op de laatste dagen gecompenseerd met enkele stevige beklimmingen, met als hoogtepunt de beklimming van de legendarische Lagos de Covadonga.

Ook opvallend, en zeker een werkpuntje voor de organisatie: de diverse lange verplaatsingen. Een simplistisch rekensommetje via Google Maps is niet helemaal accuraat (overnachtingshotels staan niet altijd in de startplaats van de volgende etappe), maar het zegt genoeg. Zo’n 160 kilometer na de tweede rit, 130 de dag erna, meer dan 300 (!) kilometer na de vijfde etappe en nog eens dik 200 naar de start van de slotrit. Wat ervoor zorgt dat rensters meer kilometers maken in de wagen dan op de fiets.

Maandag 1 mei, Etappe 1: Ploegentijdrit Torrevieja (14,5 km)

Torrevieja organiseert voor de tweede keer een Gran Salida. Dat deed het stadje aan de Costa Blanca eerder in 2019, ook met een ploegentijdrit. Het werd een veelbesproken etappe, met dank aan een lekkend zwembadje. Het parcours heeft wel wat weg van de route van toen, al zijn er enkele verschillen. Het startpodium staat niet aan het beroemde roze meer tussen de imponerende zoutbergen, maar bij de plaatselijke sporthal. Van daaruit gaat het eerst richting het zuiden, daarna naar het noorden, om te eindigen met een zuidelijk stukje langs het strand. Echt lang met de oogkassen op het stuur in de beugel hangen zit er niet in, aangezien er best nog wel wat bochten in het traject liggen.

In een goed kwartier fietsen zullen de verschillen tussen de voornaamste klassementsrenners behoudens valpartijen of ander onfortuin vermoedelijk niet al te groot worden. Maar zeker na het wegvallen van de wedstrijden van Vårgårda is het mooi dat het fenomeen ploegentijdrit behouden blijft voor de Women’s WorldTour, ook al is het parcours nu amper te vergelijken met dat in Zweden. Benieuwd wie in de stad van Sandra Alonso (Ceratizit-WNT) naar de eerste rode trui snelt.

Start eerste ploeg: 12.34 uur
Finish laatste ploeg: rond 14.00 uur

Dinsdag 2 mei, Etappe 2: Orihuela – Pilar de la Horadada (105,8 km)

De Vuelta duikt op dag twee het binnenland in, al is dat heel voorzichtig. Zowel Orihuela, een leuk historisch stadje waar Bernardo Ruiz (Vuelta-winnaar van 1948) ter aarde kwam, als de finishplaats hebben uitzicht op de Costa Blanca. Orihuela ligt tegen een bescheiden bergketen aan, maar het eerste deel van de etappe is toch vooral een biljartlaken. Het peloton rijdt namelijk door vruchtbaar landbouwgebied, de Vega Baja del Segura. Onder meer artisjokken doen het erg goed in deze streek. En dat willen ze weten ook. Zo werd in de stad Almoradí, waar de rensters na goed 25 kilometer passeren, afgelopen maart voor de derde keer de Artisjok-olympiade gehouden.

Het profiel van de etappe laat vanaf Jacarilla (wat weer meer heeft met citrusvruchten) enig reliëf zien. Al mag dit zelfs voor de grootste antiklimsters in het peloton niet voor grote moeilijkheden zorgen. De Puerto de San Miguel de Salinas is misschien een mooie naam voor een klim, met een gemiddelde van 1,2% over een afstand van 7,6 kilometer is het een lachertje, ook al bedriegt het gemiddelde nog wel een beetje. Maar de eerste bergtrui wordt er wel uitgereikt, dus het zal voor veel rensters toch een belangrijk punt zijn.

Daarna is het een zaak van rustig afdalen om in Pilar de Horadada, in het uiterste puntje van zowel de autonome regio Valencia als de provincie Alicante. In en om het stadje is veel gevochten tussen legers van de koninkrijken van Valencia en Murcia. Nu vindt er een gevecht plaats om veel vrolijker van te worden: tussen de aanwezige snelle vrouwen.

Start: 14.10 uur
Finish: tussen 16.45 en 17.10 uur

Woensdag 3 mei, Etappe 3: Elche de la Sierra – La Roda (158 km)

Na de eerste flinke verplaatsing, trekt het peloton zich weer op gang in Elche de la Sierra. Het is een etappe die zich voornamelijk afspeelt op de vlakte van La Mancha. Gelegen op het zuidplateau, onderdeel van de Meseta Central. Het is typisch een etappe om bij weg te dutten. Het landschap lijkt er soms eindeloos, regelmatig oersaai. Veel meer nederzettingen dan aangeduid op het profiel zijn er niet. Het is vooral landbouwgrond dat de klok slaat, hier en daar met een grote stier langs de kant van de weg, waarmee we het zinnebeeld van het Spaanse land wel te pakken hebben.

Het is precies in die eindeloosheid waarin het gevaar schuilt. Want de wind wil hier nog weleens lekker tekeer gaan, en laten wielerliefhebbers nu net warm worden van etappes met een bult wind. Vanuit Albacete gaat het eerst een goede tien kilometer naar het zuidwesten, maar vanaf het bescheiden plaatsje Santa Ana zou het best interessant kunnen worden. Als de wind vanaf daar eens vanuit het zuidoosten zou kunnen komen, zou dat mogelijk geweldig nieuws zijn voor rensters met snode plannen.

Zeker omdat het vanuit Barrax nog eens een goede twintig kilometer koersen is naar de finishplaats, zeg maar in noordelijke richting. Daardoor zouden de rensters van twee kanten de wind schuin in de rug krijgen. De kans is groot dat er in het alleraardigste historische stadje La Roda om de dagzege wordt gesprint, maar als er genoeg wind staat, kan dit zomaar met een klein groepje zijn. Hoop doet leven! Al zal beslist niet iedereen op waaiers hopen…

Start: 12.30 uur
Finish: tussen 16.45 en 17.15 uur

Donderdag 4 mei, Etappe 4: Cuenca – Guadalajara (133,1 km)

Wie tabak heeft van vlakke ritten, moet nog heel even geduld hebben. Of zou het op de vierde dag al zover zijn? Want hoewel de etappe door de koersorganisatie als vlak wordt omschreven, is dit niet helemaal het eerlijke verhaal. Jetse Bol zou het best eens kunnen omschrijven als WielerFlits-vlak. En met een vervelende klim in de laatste vijftien kilometer, moet je meer kunnen dan sprinten om de etappe te kunnen winnen. Het lijkt typisch zo’n rit waarin een vlucht om de bloemen mag strijden.

Startplaats Cuenca is een stad om naar te verlangen. De schilderachtige stad staat vooral bekend om haar hangende huizen. In de binnenstad, een aantrekkelijke wirwar van straatjes, huizen en pleinen, valt verder onder meer nog een spectaculaire gotische kathedraal te bewonderen. In Guadalajara, 133 kilometer verderop, komen liefhebbers van oude gebouwen eveneens aan hun trekken.

Voordat de rensters aankomen bij de tussensprint in Tendilla, zijn er al enkele obstakels geweest die we zouden kunnen classificeren als klimmetjes. Echt lastig is het nooit, maar het kruipt wel in de kleren. De Alto del Horche begint volgens het rondeboek op 16,1 kilometer van de streep. Ze eindigt vier kilometer later en in die kilometers bergop bedraagt het gemiddelde stijgingspercentage net geen vijf procent. Omdat er ook geen uitschieters in zitten, is het het schoolvoorbeeld van een loper. Na een kort plateautje en een afzink komen de rensters uiteindelijk uit in de voorstad van Madrid.

Start: 13.15 uur
Finish: tussen 16.45 en 17.15 uur

Vrijdag 5 mei, Etappe 5: La Cabrera – Mirador de Peñas Llanas (129,5 km)

De eerste zekere klassementsdag vinden we op dag vijf. De Meseta Central wordt prettig opgesplitst door het Castiliaans Scheidingsgebergte, en laten de bergen die het peloton op de vijfde dag van La Vuelta Femenina moeten beklimmen daar nu onder vallen.

Alle punten die al verdeeld zijn voor het bergklassement kunnen niet helemaal de prullenbak in, maar wie als eerste bovenkomt op de Puerto de Navafría, pakt er met 12 punten al meer dan tijdens de voorgaande vier ritten zijn uitgedeeld. De klim door het dennenbos is het eerste serieuze klimwerk dat de rensters voor de kiezen krijgen, met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,8% over een afstand van 11,5 kilometer. Op de top ben je op 1773 meter boven zeeniveau, hoger komen de rensters niet tijdens deze Vuelta.

Want na deze lange klim, wordt er allereerst een heel stuk afgedaald en over relatief vlakke wegen gereden alvorens er begonnen wordt aan de slotklim, eentje zonder historie in de koers. Een klim waar zelfs de koersorganisatie geen statistieken heeft gedeeld. Maar een speurtocht leert ons dat de klim over een afstand van een goede vijf kilometer 320 meter de hoogte in gaat. Goed voor een stijgingspercentage van 6,6%, met steile stukken tot negen procent, halverwege de beklimming. Geen rampas inhumanas dus, maar afdoende om verschillen op te laten ontstaan.

Start: 11.45 uur
Finish: tussen 15.29 en 15.45 uur

Zaterdag 6 mei, Etappe 6: Castro-Urdiales – Laredo (106,1 km)

Het zien van de Cantabrische kust zal Annemiek van Vleuten ongetwijfeld vrolijk stemmen. Zij bewaart namelijk goede herinneringen aan dit gebied, want in deze omgeving zette ze vorig jaar de koers naar haar hand. Sterker nog: ze komt weer op het terrein waar ze het beslissende gaatje wist te slaan. Jammer genoeg voor haar zal dat nu in de afdaling liggen, aangezien de Alto de Fuente de las Varas (6,4 km à 5,4%) van een andere kant wordt beklommen.

De etappe is weliswaar een stukje minder zwaar dan die van vorig jaar, desondanks zou het opnieuw een slagveld kunnen worden. De Puerto de Campo el Hayal (8,6 km à 4,6%) mag er namelijk ook best zijn. De top van deze klim ligt op zo’n twintig kilometer van de streep. Beide beklimmingen en de soms listige afdalingen waren goed bekend bij Mercedes Ateca. Deze vrouw van de streek was samen met Montserrat Torres de eerste vrouw die namens Spanje meedeed aan het WK wielrennen (1978). Een jaar na haar WK-deelname werd zij de eerste wegkampioen van Spanje en dat zou ze ook de volgende twee jaar doen. In januari 2021 overleed zij in het ziekenhuis van Laredo.

Start: 12.20 uur
Finish: tussen 15.20 en 15.40 uur

Zondag 8 mei, Etappe 7: Pola de Siero – Lagos de Covadonga (93,7 km )

De klim naar Lagos de Covadonga is legendarisch. Hoewel ze pas in 1983 voor het eerst in het Vuelta-parcours werd opgenomen, is ze al 22 keer beklommen. Meer dan welke andere berg ook in de Spaanse ronde, zo leert de koersorganisatie ons. Het belooft een mooie apotheose, al is de kans ook aanwezig dat de grootste verschillen al zijn gemaakt en dat de slotetappe slechts een bevestiging wordt. Maar dat zou dan wel een heel mooie bevestiging zijn. De beklimming staat ook in de boeken als de Cima Estela Dominguez, een eerbetoon aan de jonge talentvolle wielrenster die in januari 2023 op tragische wijze om het leven kwam.

Maar al voor het peloton kan gaan beginnen aan de beklimming van buitencategorie, staat er eerst nog de Collado Moandi op het programma. Met een stijgingspercentage van 4,6% over 12,5 kilometer ook geen eitje, zeker als je bedenkt dat het in de laatste vijf kilometer van deze klim zelden minder steil wordt dan zeven procent. En dan moet de slotklim in het oogstrelende Nationaal Park Picos de Europa dus nog komen…

De klauterpartij richting de gletsjermeren Enol en Ercina is 12,5 kilometer lang en kent een gemiddelde stijging van 6,9%. Dat lijkt niet duizelingwekkend, maar dat komt vooral omdat er in het slot nog wat moet worden afgedaald. In de fase daarvoor komt de stijging nauwelijks onder de 10% uit. Het steilste gedeelte volgt na zeven kilometer en heeft zelfs een naam: La Huesera, met uitschieters tot wel 16%. Au.

Start: 12.40 uur
Finish: tussen 15.20 en 15.40 uur

Favorieten

Noot: deze favorietenlijst is opgesteld voor het verschijnen van de officiële startlijst. Er zullen dus nog wijzigingen in worden aangebracht.

Demi Vollering wordt na het voorjaar samen met Lotte Kopecky gezien als beste renster ter wereld. De een zegt Vollering, de ander Kopecky. Mooi voor wellicht een moderne bewerking van het liedje Let’s Call The Whole Thing Off, verder maar gewoon een momentopname. Kopecky gaat de Vuelta echter niet winnen, zoveel is zeker. Demi Vollering wel. Tenminste, dat verwacht iedereen natuurlijk. Niet geheel onterecht, nadat ze dit jaar al vijf mooie voorjaarskoersen wist te winnen. En omdat ze ook al heel wat mooie klasseringen wist te behalen in grote etappekoersen, met de tweede plaats in de Tour de France Femmes als grootste uitschieter.

In Spanje liep het vorig jaar trouwens ook best aardig, met een honderd procent score in Itzulia en de zege op de zware klim naar Lagunas de Neila. Met een Vollering die zowel fysiek als mentaal weer een grote stap heeft gezet, tja… We zouden kunnen denken: wie gaat haar kloppen? Maar in koers kan er veel gebeuren. Een valpartij, een onoplettend moment, een keer te weinig eten… Ze mag dan favoriet zijn, Vollering weet dat het nog lang niet binnen is.

Kan Vollering blijven winnen? – foto: Cor Vos © 2023

Daar weet Annemiek van Vleuten alles van. Ze heeft ook moeten leren om in de grootste etappewedstrijden voor de eindwinst te rijden. Zo liet ze zich tijdens een Giro eens verrassen in een onverwachte waaieretappe, en dan was er vorig jaar die Tour waarin het allemaal aan een heel petieterig zijden draadje heeft gehangen. De historische golden slam, laten we dat vooral lekker blijven aandikken, was er bijna niet geweest.

Niemand zal het winnen van de tijd. Zelfs Van Vleuten niet. Daar zijn we van het voorjaar ook achter gekomen. Desondanks vormt ze in de Vuelta gewoon weer een gevaar. Want zó slecht was ze nu ook weer niet, zeker niet in Luik-Bastenaken-Luik. Met haar inhoud, taaiheid en vermogen om alles, maar dan ook echt alles, uit het frêle lijf te trekken, kan ze deze koers ook zomaar weer winnend afsluiten. Niet dat het daar per se om gaat bij AvV, onderdeel zijn van het verhaal en zo goed mogelijk rijden is genoeg, maar ze zal er ook geen nee tegen zeggen.

Met Katarzyna Niewiadoma staat ook de nummer drie van de jongste Tour aan de start. Na het voorjaar bleef de Poolse kopvrouw van Canyon-SRAMechter achter met een gevoel van teleurstelling. Niewiadoma is het meest logische speerpunt van de ploeg wat betreft het klassement, of Elise Chabbey moet het net als in de Ardennen op haar heupen krijgen. Ook een Pauliena Rooijakkers zou bergop zeker wat leuks kunnen laten zien, maar misschien heeft zij nog net even iets langer nodig om in vorm te komen.

Tegenstand zullen deze kleppers onder meer krijgen van Gaia Realini. Als renster van Isolmant-Premac-Vittoria, een wel heel bescheiden UCI-team, deed ze het een paar jaar geweldig in de Giro zodra de weg bergop liep. In haar eerste jaar bij Trek-Segafredo heeft ze laten zien dat ze ook op ander terrein serieuze stappen heeft gezet. Logisch, met de middelen waar de ploeg over beschikt, maar toch. Het betekent dat de ruwe diamant al behoorlijk is bijgeslepen, maar dat kan ongetwijfeld nog beter.

De nog maar 21-jarige Italiaanse pocketklimster is gemaakt voor de lastigste beklimmingen. Maar ze bewees dit jaar op ander terrein ook goed uit de voeten te kunnen. Zelfs in het waaierwerk deed ze het meer dan behoorlijk. En natuurlijk,  ze weet nog niet van de hoed en de rand als het om het rijden van klassementen gaat, maar Realini brandt van verlangen om zich te laten zien. Haar demonstratie op Jebel Hafeet in de UAE Tour was uitstekend, ook waarna ze een dikke voldoende kreeg voor haar heuvelklassiekers. Lagos de Covadonga is voor haar een nog mooiere kans om de wielerwereld te imponeren. Schudt ze op het steilste deel van Lagos de Covadonga iedereen af? Nog een renster uit de laars die het heel goed zou kunnen doen is Silvia Persico (UAE Team ADQ).

Gaia Realini – foto: Cor Vos

Geen Ashleigh Moolman-Pasio, want AG Insurance-Soudal-Quick Step heeft geen startrecht. Het vierentwintigste startbewijs ging naar Zaaf, maar zoals bekend gaat het niet al te lekker bij de ploeg (en dan drukken we het heel zacht uit). De formatie verschijnt dan ook niet aan de start. Daar zullen ze in het ‘kamp Knaven en co.’ ongetwijfeld van balen. Maar nog wel een aantal andere klassementskanonnen. Wat bijvoorbeeld te denken van Juliette Labous, de nummer vier van de jongste Tour de France Femmes. En ook niet onbelangrijk: vorig jaar wist de DSM-renster met de Ronde van Burgos zelfs een WorldTour-meerdaagse in Spanje te winnen. Geen Van Vleuten toen, maar wel Vollering. Nog maar een teken dat Labous iemand is om rekening mee te houden.

Met Labous’ landgenote Évita Muzic zien we nog iemand in de top tien van de Tour op de startlijst staan. In de winter had ze knieproblemen, waardoor ze pas in februari weer echt intensief is beginnen trainine. Met een mooie vijfde plaats in de Waalse Pijl heeft ze bewezen dat ze weer helemaal op de weg terug is. Ze staat bij FDJ-SUEZ een beetje in de schaduw van Marta Cavalli en Cecilie Uttrup Ludwig, maar stiekem heeft de klimgeit uit de Jura ook heel veel kwaliteiten. Omdat Cavalli duidelijk nog niet helemaal de oude is, zou het misschien eerder voor Muzic kunnen zijn.

Veronica Ewers werd negende in haar grote ronde-debuut. Daarmee eindigde de Amerikaanse een plaatsje voor Mavi García, de voornaamste Spaanse rondehoop. Vorig jaar sleepte de Mallorcaanse klimgeit van Liv Racing TeqFindeen mooie derde plaats in het klassement van de Giro in de wacht. Voor beide rensters geldt dat het heel lastig wordt om zo’n klassement te winnen, maar kom, ze kunnen wel zeker een rol van betekenis spelen.

Riejanne Markuswas vorig jaar al de derde Nederlandse in het klassement van de Tour de France Femmes. En dat word je niet zomaar… Dit seizoen heeft ze zeker bergop nog een flinke stap weten te zetten, waardoor er zeker nog iets meer mogelijk is voor de Nederlands kampioene van Jumbo-Visma. Ane Santesteban en Kristen Faulkner (beiden Jayco-AlUla) schrijven we eveneens op voor een mooie klassering. Binnen die ploeg zien we trouwens ook Urška Žigart. Zij zou met haar klimkwaliteiten heel ver kunnen komen, maar wie goed kan klimmen is nog niet automatisch een klassementsrenster.

Sprinters

Het draait om meer dan alleen de klassementsrensters komende week. Als we de startlijst bekijken zien we namelijk zeker ook een aantal snelle vrouwen aan de start verschijnen. Dan denken we in eerste plaats aan Charlotte Kool (Team DSM). Maar ook Rachele Barbieri (Liv Racing-TeqFind), Femke Markus (SD Worx), Agnieszka Skalniak-Sójka (Canyon-SRAM) en de terugkerende Emma Norsgaard (Movistar) hebben al leuke dingen laten zien. En laten we vooral Marianne Vos (Jumbo-Visma) niet vergeten. Ook benieuwd hoe Femke Beuling het in haar eerste dagen namens EF Education-TIBCO-SVB gaat doen…

Kool zou in de Vuelta zomaar weer een zegegebaar kunnen maken – foto: Cor Vos

Favorieten volgens WielerFlits
**** Demi Vollering
*** Annemiek van Vleuten, Gaia Realini
** Katarzyna Niewiadoma, Évita Muzic, Silvia Persico
* Riejanne Markus, Veronica Ewers, Juliette Labous, Mavi García

Website organisatie
Deelnemerslijst (FirstCycling)

Weer en TV

Zeker in Asturië wil het nog weleens flink spoken, dus garanties over de weersomstandigheden op weg naar Lagos de Covadonga kunnen we niet geven. Wel lijkt het de eerste dagen gewoon lekker weer te worden. Graadje of 22 bij de ploegentijdrit in Torrevieja, lang niet gek. Later in de week lijken de temperaturen eerder naar de dertig graden te gaan, wat voor velen best even wennen zal zijn.

De koers wordt alle dagen uitgezonden bij Eurosport.nl/Discovery+/GCN+. Check voor het complete overzicht ons artikel Wielrennen op TV.