Matteo Jorgenson mag zich eindwinnaar noemen van de Tour of Oman. De Amerikaanse klimmer van Movistar moest in de slotrit met aankomst op Green Mountain wel zijn meerdere erkennen in Mauri Vansevenant, maar finishte in het spoor van de Belgische ritwinnaar en verzekerde zich zo van de eindzege.

Het slotstuk van de Tour of Oman was ook meteen de koninginnenrit. Na 147 kilometer over licht glooiende wegen begon namelijk de klim naar Jabal Al Akhdhar, ook wel (of vooral) bekend als Green Mountain. Dit is een klim van 5,7 kilometer aan een gemiddelde van 10,5%, met stroken die oplopen tot wel 13%. Pittige kost dus, en hier moest het algemeen klassement in een definitieve plooi vallen. De start was, zeker in vergelijking met de voorbije dagen, al erg vroeg.

Kopgroep van zeven
Toch bleken Lawrence Naesen (AG2R Citroën), Cériel Desal (Bingoal WB), Ángel Fuentes (Burgos-BH), Faisal Al-Mamari (Omaanse selectie), Benjamin Perry (Human Powered Health), Irwandie Lakasek (Terengganu Polygon Cycling Team) en Manabu Ishibashi (JCL Team Ukyo) al wakker genoeg om van bij de start ten aanval te trekken. Deze zeven renners sloegen de handen ineen; de vroege vlucht was geboren. In het peloton liet men begaan, al werd het verschil nooit groter dan twee minuten.

foto: Cor Vos

In het peloton was er al snel de controle van de mannen van Astana Qazaqstan, de ploeg van Alexey Lutsenko. De Kazach kroonde zich in 2018 en 2019 al tot eindwinnaar van de Tour of Oman en kwam in 2019 bovendien als eerste over de streep in de etappe met finish op Green Mountain. Lutsenko, voor de start de nummer dertien in het klassement op 32 seconden van leider Matteo Jorgenson, kon dan ook met vertrouwen uitkijken naar de finale en had duidelijk snode plannen.

Volle bak op Green Mountain
Toch begonnen de koplopers met een aardige bonus aan de eerste steile flanken van Green Mountain, maar in het peloton was de gashendel inmiddels volledig opengedraaid. Astana Qazaqstan nam in de aanloop naar Green Mountain het leeuwendeel van het werk voor zijn rekening, maar op de klim zelf trok Intermarché-Circus-Wanty, de ploeg in vorm, fors door. Onder aanvoering van Louis Meintjes, die zich besloot op te offeren voor zijn ploegmaat Rein Taaramäe, werd de groep der favorieten stevig uitgedund.

Na een laatste krachtinspanning van de Zuid-Afrikaanse klimmer was het aan Taaramäe om het af te ronden namens de Belgische formatie. De Estse klimmer gooide de knuppel in het hoenderhok en alleen leider Jorgenson, Vansevenant en Bouchard bleken in staat om te volgen. Een van de renners die moest passen: Alexey Lutsenko, en dat na al het werk van zijn ploeggenoten. Van voren bleken Taaramäe, Jorgenson, Bouchard en Vansevenant aan elkaar gewaagd.

foto: Cor Vos

Net geen dubbelslag voor Vansevenant
Het was wachten op een versnelling en die kwam er in de laatste kilometer. Vansevenant probeerde met twee demarrages zijn Amerikaanse rivaal Jorgenson te kraken, in de hoop zo de eindzege veilig te stellen, maar Jorgenson gaf geen krimp. Die laatste bleef ijzig kalm, leek met een counter Vansevenant lik op stuk te geven, maar de Belg had toch nog iets over en spurtte in zijn gekende werkmanstijl voorbij Jorgenson, naar de ritzege.

Jorgenson moest nog alles op alles zetten om in het spoor van Vansevenant over de streep te komen, maar het bleek genoeg om de Tour of Oman met één seconde voorsprong te winnen. Vansevenant moet in het algemeen klassement dus genoegen nemen met de tweede plaats, Bouchard eindigt als derde. Met Maxim Van Gils (6e) en Cian Uijtdebroeks (9e) eindigen er nog twee Belgen bij de eerste tien.

foto: Cor Vos