In de laatste aflevering van onze serie voorbeschouwingen voor de Tour de France 2020 kijken we uiteraard naar de favorieten voor de gele trui. Het belooft een razendinteressante Ronde van Frankrijk te worden, als we afgaan op de laatste voorbereidingskoersen. WielerFlits wikt en weegt de kansen van de klassementsrenners.

Historie

Op 1 juli 1903 valt er iets bijzonders te beleven op de Franse wegen. Zestig renners verzamelen zich in een voorstad van Parijs voor de eerste editie van een meerdaagse wielerwedstrijd. Via de stad van de liefde gaat het naar Lyon, Marseille, Toulouse, Bordeaux, Nantes en weer terug naar Parijs. De dappere gladiatoren van de fiets haspelen in zes etappes 2.428 kilometer af – en dat over vaak erbarmelijke wegen. De fietsen waren loodzwaar, renners beschikten in die tijd nog niet over derailleurs en van sportkleding had men ook nog niet gehoord.

Na ruim twee weken afzien – de eerste Tour de France begon op 1 juli en eindigde na heel wat rustdagen op 18 juli – werd Maurice Garin gehuldigd als eindwinnaar. De in het Italiaanse Arvier geboren Garin won drie etappes en bleef in het eindklassement Lucien Pothier en Fernand Augereau voor. Het verschil tussen de nummers één en twee was maar liefst drie uur, slechts 21 van de zestig gestarte renners kwamen een tweede keer aan in Parijs. Eindwinnaar Garin was zojuist onsterfelijk geworden, als de allereerste winnaar van de Ronde van Frankrijk.

Laurent Fignon – foto: Cor Vos

Charles Terront, die aan het einde van de negentiende eeuw als langeafstandsspecialist het wielrennen op de Franse kaart wist te zetten, sprak na afloop van de allereerste Tour lovend over landgenoot Garin en zijn collega-wielrenners die het hadden aangedurfd om zichzelf bijna drie weken lang af te peigeren. “Jullie, de renners die hebben deelgenomen aan de Tour, zijn giganten. En Maurice is een wielerpionier, als allereerste winnaar van de Tour de France. Je bent geschiedenis aan het schrijven. Ik ben een groot bewonderaar.”

Garin won 117 jaar geleden een wielerevenement dat nog in de kinderschoenen stond, maar de Ronde van Frankrijk is tegenwoordig een van de grootste sportevenementen ter wereld. De Tour bleef groeien in de jaren na zijn eerste editie in 1903. In 1905 ontdekt de legendarische ex-wielrenner, sportjournalist én organisator Henri Desgrange de Ballon d’Alsace en Col Bayard en trekken de renners voor het eerst de Vogezen en de Alpen in. Vijf jaar later brengt de karavaan voor het eerst een bezoekje aan de Pyreneeën, met een passage over de inmiddels legendarische Tourmalet.

Niet iedereen is even blij met de introductie van deze hoge bergtoppen. ‘Vous êtes des assassins!’ Jullie zijn moordenaars!, zo schreeuwt Octave Lapize naar de Tourorganisatie na het bereiken van de top van de Tourmalet. Maar de Tour trekt ook in de daaropvolgende jaren weer naar verschillende bergmassieven, de ronde wint aan populariteit en Desgrange blijft met nieuwe dingen op de proppen komen. In 1919 wordt voor het eerst een gele trui uitgereikt aan de leider in de koers, terwijl de Tour ook enige tijd wordt verreden met landenteams.

Lucien van Impe –  foto: Cor Vos

Vandaag de dag is de Tour de France de belangrijkste wedstrijd op de kalender en wordt de koers wereldwijd uitgezonden. Vier renners (de zeven Tourzeges van Lance Armstrong zijn, zoals u weet, geschrapt) wisten de Tour vijf keer te winnen: Jacques Anquetil in 1957 en de jaren zestig van de vorige eeuw, Eddy Merckx in 1969, 1970, 1971, 1972 en 1974, Bernard Hinault eind jaren zeventig en begin jaren tachtig en Miguel Induraín in de jaren negentig van de twintigste eeuw. Chris Froome hoopt op 35-jarige leeftijd nog in dit illustere rijtje te komen, maar is dit jaar niet van de partij.

België wist maar liefst achttien keer de Ronde van Frankrijk te winnen, al dateert de laatste eindzege alweer van 1976. Lucien Van Impe wacht nog altijd op een opvolger, al hoeft het niet lang meer te duren nu Remco Evenepoel zich heeft aangediend als de nieuwe Belgische rondehoop. Nederland won slechts twee keer de Tour de France (met Jan Janssen en Joop Zoetemelk) en wacht inmiddels ook alweer veertig jaar op een derde Tourzege. Tom Dumoulin werd twee jaar geleden nog tweede en kan dit seizoen mogelijk voor een stukje Nederlandse wielergeschiedenis zorgen.

Laatste tien winnaars Tour de France
2019: Egan Bernal
2018: Geraint Thomas
2017: Chris Froome
2016: Chris Froome
2015: Chris Froome
2014: Vincenzo Nibali
2013: Chris Froome
2012: Bradley Wiggins
2011: Cadel Evans
2010: Andy Schleck

Laatste Belgische winnaar: Lucien Van Impe (1976)
Laatste Nederlandse winnaar: Joop Zoetemelk (1980)

Eindwinnaar Zoetemelk en runner-up Hennie Kuiper op het eindpodium in Parijs – foto: Cor Vos

Vorig jaar

De 106e editie van de Tour de France begon in Brussel, en dat allemaal als eerbetoon aan Eddy Merckx. In 2019 was het namelijk precies vijftig jaar geleden dat De Kannibaal zijn allereerste (er volgden nog vier zeges) Ronde van Frankrijk wist te winnen. In de relatief vlakke openingsetappe door het zuiden van België moest het gebeuren voor Jumbo-Visma en Dylan Groenewegen, die een unieke kans kreeg om voor het eerst in zijn carrière de gele trui te veroveren.

Groenewegen hoefde alleen nog maar ‘even’ de sprint te winnen aan de streep, maar een valpartij vlak voor de finish sloeg zijn gele Tourdroom aan diggelen. Toch mocht een renner van Jumbo-Visma na de openingsetappe Le Maillot Jaune aantrekken. Laatste man Mike Teunissen mocht na het wegvallen van Groenewegen plots voor eigen rekening sprinten, wist boven zichzelf uit te stijgen en niemand minder dan Peter Sagan en Caleb Ewan te verslaan.

Mike Teunissen blinkt in de gele trui – foto: Cor Vos

Teunissen, de eerste Nederlander in de gele trui sinds Erik Breukink in 1989, wist het felbegeerde kleinood twee dagen vast te houden. In derde etappe naar Épernay begon een vermoeide Teunissen eerste tekenen van menselijkheid te vertonen en zag hij Julian Alaphilippe op indrukwekkende wijze een dubbelslag slaan. De Fransman werd na een geaccidenteerde etappe in het geel gehesen, maar de verwachting was dat Alaphilippe niet lang kon genieten van zijn tijd in het leiderstricot.

Niets bleek minder waar en Alaphilippe wist in de daaropvolgende etappes boven zichzelf uit te stijgen. De renner van Deceuninck-Quick-Step overleefde de eerste bergrit naar de top van La Planche des Belles Filles, heroverde op weg naar Saint-Étienne de gele trui en verbaasde de wielerwereld door met verve de individuele tijdrit met aankomst in Pau te winnen. En toen Alaphilippe ook in staat bleek om te overleven in de Pyreneeën, hoorden we vanuit Frankrijk steeds vaker het woord Tourwinnaar.

Alaphilippe werd als chouchou van het Franse publiek mateloos populair, zeker omdat de Fransen al sinds 1985 (Bernard Hinault) wachtten op een nieuwe Tourwinnaar. De explosieve renner moest echter nog wel drie zware Alpenetappes overleven naar Valloire, Tignes en Val Thorens. De eerste bergrit wist hij schadevrij door te komen dankzij een fantastische afdaling van de Galibier, al verloor hij wel tijd op een zekere Egan Bernal.

Julian Alaphilippe liet de Fransen twee weken dromen – foto: Cor Vos

De jonge Colombiaan van Team Ineos, die in Brussel begon als een van de Tourfavorieten, bleek op het juiste moment te hebben gepiekt. Bernal was namelijk de sterkste klimmer in de slotweek en wist één dag later het geel te veroveren in de veelbesproken bergrit naar Tignes. Alaphilippe vocht voor wat hij waard was, maar moest al relatief vroeg passen op de voorlaatste klim (de Col de l’Iseran) en verloor op de top ruim twee minuten op een ontketende Bernal.

Dit bleek uiteindelijk ook het verschil na de etappe, aangezien de rit nog tijdens de afdaling van de Iseran werd stilgelegd. De Tourkaravaan kreeg plots af te rekenen met extreme weersomstandigheden. Het bleek voor de renners onmogelijk om veilig in Tignes aan te komen vanwege lawinestromen onderweg. De organisatie besloot uiteindelijk te werken met de doorkomsttijden op de Iseran, waardoor Bernal de grote winnaar werd en Alaphilippe na veertien gele dagen de trui moest inleveren.

Egan Bernal greep in de slotweek de macht – foto: Cor Vos

Het bleek een beslissend moment in de Tour van 2019, aangezien Bernal in de laatste (eveneens ingekorte) bergrit naar Val Thorens zonder problemen zijn leidende positie wist te behouden. Alaphilippe begon de voorlaatste dag nog als nummer twee in de stand, op slechts 45 seconden van Bernal, maar bleek na een hectische Tour volledig uitgewrongen en zakte nog naar plaats vijf.

In Parijs werd eindwinnaar Bernal vergezeld door zijn ploeggenoot Geraint Thomas (tweede) en Steven Kruijswijk (derde). “Ik voel dat dit niet alleen mijn triomf is, maar die van een heel land. We hadden al de Giro en de Vuelta, maar de Tour ontbrak nog en het is een grote eer om te beseffen dat ik degene ben die dit bereikt”, zo sprak Bernal na het veiligstellen van zijn eerste Tourzege.

Eindklassement Tour de France 2019
1. Egan Bernal (Team Ineos) in 82u57m00s
2. Geraint Thomas (Team Ineos) op 1m11s
3. Steven Kruijswijk (Jumbo-Visma) op 1m31s
4. Emanuel Buchmann (BORA-hansgrohe) op 1m56s
5. Julian Alaphilippe (Deceuninck-Quick-Step) op 4m05s
Volledige einduitslag

Eindwinnaar Egan Bernal – foto: Cor Vos

Favorieten

Het belooft een atypische Tour de France te worden. De data (29 augustus-20 september) zijn al opmerkelijk, maar het organiserende ASO heeft ook besloten om de renners al gelijk voor de leeuwen te gooien met twee bijzonder lastige etappes in en rond Nice. Een ding staat buiten kijf: de favorieten voor de eindzege hebben geen tijd om de benen wat los te fietsen in enkele sprintersritten. Nee, het is gelijk alle hens aan dek voor de Tourpretendenten.

En daar komt nog eens bij dat veel Tourfavorieten met de nodige twijfels aan de start zullen staan, na een verre van vlekkeloze voorbereiding of een vervelende blessure. Egan Bernal, Thibaut Pinot en Mikel Landa sukkelden met rugproblemen, Primož Roglič en Emanuel Buchmann kwamen ten val in aanloop naar de Tour en Nairo Quintana voelde een oude knieblessure weer opspelen. Wie is eigenlijk wel in topvorm, zo vlak voor de Ronde van Frankrijk?

**** Primož Roglič

Primož Roglič – foto: Cor Vos

Na de eerste échte bergetappe in het Critérium du Dauphiné was er geen twijfel meer onder wielervolgers: Primož Roglič was de absolute topfavoriet in aanloop naar de Tour. De Sloveen werd twee jaar geleden al eens vierde in Parijs, maar is alleen nog maar beter geworden als wielrenner en reed na de coronapauze alles aan flarden. In de Tour de l’Ain kon hij rekenen op een ijzersterke Jumbo-Visma-trein en versloeg hij overtuigend Egan Bernal.

En ook in de Dauphiné stond er geen maat op de 30-jarige ronderenner, die na de Vuelta a España van 2019 weet hoe je een grote ronde moet winnen. Roglič reed op de flanken van de Col de Porte zittend weg van zijn tegenstanders, veroverde de gele leiderstrui en leek op weg naar een nieuwe eindzege in een prestigieuze rittenkoers. In de voorlaatste etappe kwam hij echter op hoge snelheid ten val en moest hij zijn wonden likken.

Roglič wist nog wel terug te keren en zijn leiderstrui te verdedigen, maar een dag later besloot de renner, na overleg met de ploegleiding van Jumbo-Visma, om niet meer op te stappen voor de slotrit. De voormalig schansspringer liet een zeker lijkende eindzege lopen, maar hij wilde geen enkel risico nemen in aanloop naar zijn hoofddoel van 2020. Het is de vraag of Roglič voldoende hersteld is en meteen over de vorm beschikt om mee te doen voor de prijzen.

Want het moge duidelijk zijn dat Roglič nauwelijks de tijd krijgt om zich in vorm te rijden, met twee lastige openingsritten aan de Middellandse Zee. Binnen het kamp van Jumbo-Visma zijn er geen twijfels meer over de renner (al was zijn vriendin pessimistischer) en dus geven we Roglič toch vier sterren. De Sloveen gaf namelijk de beste indruk in de voorbereidingskoersen, vindt in Frankrijk een parcours op zijn maat en de laatste tijdrit is als het ware voor hem neergelegd.

*** Egan Bernal

Egan Bernal – foto: Cor Vos

Egan Bernal kwam zo goed uit de coronabreak (winst in La Route d’Occitanie), maar vervolgens ging het ‘bergafwaarts’ met de jonge Colombiaan. We plaatsen het woord bergafwaarts tussen haakjes, aangezien een tweede plek in de Tour de l’Ain helemaal niet zo slecht is. Bernal bleek in de kleinere Franse rittenkoers alleen niet in staat om Primož Roglič ècht uit te dagen. In het Critérium du Dauphiné moest hij dan weer opgeven met rugklachten.

Twijfels, twijfels en nog eens twijfels, zo vlak voor de belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Ineos Grenadiers liet echter al meteen weten dat Bernal uit voorzorg uit het Critérium du Dauphiné was gestapt. De Britse sterrenformatie trekt vanaf zaterdag volledig de kaart-Bernal en laat oud-Tourwinnaars Chris Froome en Geraint Thomas thuis. Het is een verkapte boodschap naar de twee Britten en een duidelijk signaal naar Bernal dat hij de absolute kopman is binnen de ploeg.

De beloftevolle Pavel Sivakov en Girowinnaar Richard Carapaz zijn ook in staat om een goed klassement te rijden, mocht Bernal tegenvallen, maar die laatste staat toch hoger in de pikorde. Het is afwachten of Bernal straks sterk genoeg is om Roglič en Jumbo-Visma te verslaan, maar de man uit Zipaquirá heeft wel het voordeel dat hij al een keertje de Tour de France heeft gewonnen en niet in de vlekken schiet als hij aan leiding staat.

Op het eerst gezicht oogt de ploeg van Ineos Grenadiers wellicht niet zo indrukwekkend als voorgaande jaren, maar Bernal kan dit jaar misschien wel rekenen op een wat meer uitgebalanceerde ploeg. Aan steun in de bergen geen gebrek, terwijl Luke Rowe als wegkapitein moet zorgen dat Bernal in de vlakke etappes veilig over de streep komt.

*** Tom Dumoulin

Tom Dumoulin – foto: Cor Vos

420 dagen: zo lang hebben ‘we’ moeten wachten op de terugkeer van Tom Dumoulin in het peloton. In de Giro d’Italia van 2019 ging het mis tijdens een nerveuze aanloop richting Frascati. De kopman van (toen nog) Team Sunweb werd meegesleurd in een massale valpartij, liep een knieblessure op en in het Critérium du Dauphiné bleek de pijn ondraaglijk. Na een langdurige revalidatieperiode en een veelbesproken transfer naar Jumbo-Visma, leek Dumoulin begin 2020 klaar voor zijn comeback.

Een darmparasiet hield hem echter uit de Ronde van Valencia en toen Dumoulin zich eindelijk weer beter voelde, brak de coronacrisis uit en lag de wielerwereld plots op zijn gat. Op vrijdag 7 augustus kwam er echter licht aan het einde van de tunnel. Dumoulin maakte zijn langverwachte rentree in de Tour de l’Ain en sindsdien gaat het crescendo met zijn vorm én voorbereiding op de Tour. De Limburger maakte in de Tour de l’Ain al indruk als meesterknecht van Roglič.

Dumoulin was na afloop van de ronde opgelucht en sprak van een geslaagde rentree, maar had het nog wel over zijn wisselvallige presteren. In het Critérium du Dauphiné wist hij weer een stapje te zetten, door in de bergritten bijzonder lang bij leider Roglič te blijven en na het uitvallen van zijn ploeggenoot nog naar een zevende plek in het eindklassement te rijden. Dumoulin lijkt met andere woorden op tijd klaar voor de Tour en kan met zo weinig koersdagen in de benen alleen nog maar sterker worden.

De nummer twee van 2018 zal ook met minder druk rondfietsen dan normaal, aangezien de meeste (buitenlandse) ogen zijn gericht op Roglič. De Sloveen lijkt op dit moment nog iets verder te staan qua conditie, maar vergeet niet dat de Tour drie weken lang is en de beslissing normaal gesproken zal vallen in die befaamde slotweek. Het kan best zijn dat Dumoulin dan pas over zijn beste benen beschikt, en dan is de concurrentie pas echt gewaarschuwd.

** Thibaut Pinot

Thibaut Pinot – foto: Cor Vos

Het was een hartverscheurend beeld vorig jaar, tijdens de negentiende Touretappe naar Tignes. Thibaut Pinot maakte drie dagen voor Parijs nog altijd kans op een podiumplek en liet sommige Fransen zelfs dromen van Tourwinst. Helaas voor de renner van Groupama-FDJ, die eerder nog zegevierde op de Tourmalet, liep hij in de slotweek een spierblessure op en bleek hij niet meer in staat om fatsoenlijk op de trappers te staan.

Pinot moest al vroeg in de etappe afhaken, streed nog wel als een leeuw, maar stapte uiteindelijk hevig geëmotioneerd in de ploegleiderswagen. Nu, een jaar later, staat hij met revanchegevoelens aan de start van de Ronde van Frankrijk. Ook dit jaar is de Vogezenman weer een van de kanshebbers op het geel, gezien zijn goede voorbereiding (vierde in Occitanie, tweede in de Dauphiné), sterke ploeg en het bergachtige parcours.

Het is alleen onduidelijk of Pinot nog last heeft van rugproblemen. De Fransman klaagde na afloop van het Critérium du Dauphiné namelijk over een pijnlijke rug, maar twee weken rust doet wonderen. Verder is het bij Pinot de vraag of hij drie weken lang geconcentreerd kan blijven en onderweg niet een keer een slechte dag kent. Gebeurt dat niet, dan is hij zeker in staat om ver te komen.

** Tadej Pogačar

Pogačar liet in het Critérium du Dauphiné (vierde) een stijgend vormpeil zien – foto: Cor Vos

Het komt niet vaak voor dat een 21-jarige snotaap (met alle respect) de Ronde van Frankrijk wint. En al helemaal niet als je daarvoor nog nooit de Tour hebt betwist. Egan Bernal won vorig jaar op 22-jarige leeftijd de ronde, maar dat gebeurde wel na een eerdere deelname in 2018. Tadej Pogačar maakt zich op voor zijn allereerste deelname aan La Grande Boucle, maar het Sloveense toptalent wordt nu al gezien als een van de favorieten voor het geel.

Wat goed is komt snel, zo liet de renner van UAE Emirates vorig jaar zien tijdens de Vuelta a España. Pogačar wist zijn eerste grote ronde meteen op te fleuren met liefst drie etappezeges én een derde plek in het eindklassement. Nu moet het dus gebeuren in de Tour, waar hij het als eenling moet opnemen tegen de blokken van Jumbo-Visma en Ineos Grenadiers. Alhoewel, bij nader inzien hoeft Pogačar het in de bergen niet alleen op te knappen.

Want met Fabio Aru, David De la Cruz en Jan Polanc beschikt hij over een aantal zeer ervaren klimmers. En dan is er nog Davide Formolo, die al eens top 10 wist te rijden in de Giro d’Italia en Vuelta a España. UAE Emirates gaf eerder aan dat Aru de voornaamste kopman is en Pogačar de vrijheid zal krijgen om zijn grenzen op te zoeken, maar wij van WielerFlits verwachten dat de Sloveen zal worden uitgespeeld voor het klassement.

** Nairo Quintana

Nairo Quintana – foto: Cor Vos

In 2013 was José De Cauwer (als commentaar van de VRT) er nog rotsvast van overtuigd dat Nairo Quintana meerdere keren de Tour de France zou winnen. Tegenwoordig maken renners als Egan Bernal en Tadej Pogačar een stormachtige ontwikkeling door, maar zeven jaar geleden was Quintana the next big thing in het rondewerk. De Colombiaan eindigde zeven jaar geleden als tweede in de Tour en moest alleen zijn meerdere erkennen in Chris Froome.

De gevleugelde klimmer uit Cómbita was op dat moment pas 23 jaar oud. De wielerwereld lag aan de voeten van Nairo Quintana, zo was toch de algemene gedachte na die Tour van 2013. Zeven jaar later is Quintana, die zich inmiddels een dertiger mag noemen, nog altijd op zoek naar zijn eerste Tourzege. De jaren beginnen te tellen voor Quintana, maar begin dit jaar leek hij herboren in het tenue van zijn nieuwe werkgever Arkéa-Samsic.

De ronderenner won op indrukwekkende wijze twee Franse voorbereidingskoersen, maar toen begon de coronacrisis en kwam er een einde aan een uiterst succesvolle periode voor Quintana. In aanloop naar de herstart van het seizoen kwam de Colombiaan ten val op training en blesseerde hij zijn knie, maar in de Tour de l’Ain (derde) leek hij weer helemaal fit en klaar voor de Tour. Alleen, in de Dauphiné kreeg de renner dan toch weer last van het gewricht.

Het is afwachten of de kopman van Arkéa-Samsic straks drie weken lang pijnvrij kan fietsen. Zo niet, dan zal hij ook dit jaar de Tour niet winnen. Een topfitte Quintana is echter wel een interessante renner voor het klassement. Hij kan wellicht profiteren van de strijd tussen Jumbo-Visma en Ineos Grenadiers en hij krijgt bovendien een ideaal parcours voorgeschoteld met relatief weinig tijdritkilometers.

* Emanuel Buchmann

Emanuel Buchmann zal graag in de voetsporen willen treden van Jan Ullrich – foto: Cor Vos

Nog een renner die met twijfels naar Nice trekt: Emanuel Buchmann. De Duitse klassementsrenner begon uitstekend aan het Critérium du Dauphiné en leek op weg naar een podiumplaats, maar kwam op een verkeerd moment ten val. Buchmann was een van de slachtoffers (net als Steven Kruijswijk, die moest passen voor de Tour) van de razendgevaarlijke afdaling van de Col de Plan Bois. De renner liep geen breuken op, maar zijn lichaam werd wel flink door elkaar gehusseld.

Buchmann bleek niet in staat om verder te rijden en in de dagen na de Dauphiné moest hij noodgedwongen gas terugnemen. De zwijgzame renner kampte de afgelopen weken met rugpijn. Toch was Buchmann in aanloop naar de Tour al optimistisch over zijn herstel. “Het gaat elke dag beter en beter. Op dit moment ligt de focus op fysiotherapie, maar ik ben optimistisch dat alles op orde gaat zijn voor de Tour de France.”

Ploegdokter Jan-Niklas Droste vult aan: “Als dit zo aanhoudt, dan zijn we op goede weg voor de Tour. Maar fysiek zal hij zeker niet in optimale vorm zijn.” Laten we voor Buchmann hopen dat hij inderdaad op tijd is verlost van zijn fysieke klachten, want dan is de klassementstroef van BORA-hansgrohe een serieuze kanshebber voor het podium. En waarom niet de gele trui? Vergeet niet dat Emu (zijn bijnaam) vorig jaar al vierde werd. Krijgen we voor het eerst sinds 1997 weer een Duitse Tourwinnaar?

* Miguel Ángel López

Miguel Ángel López – foto: Cor Vos

Miguel Ángel López won in zijn carrière al een keer de Ronde van Zwitserland en mocht in de Giro d’Italia en Vuelta a España het eindpodium beklimmen. De Colombiaan heeft echter nog nooit iets noemenswaardigs gepresteerd in de Tour de France. En dat is ook niet zo gek, aangezien hij dit jaar pas zijn Tourdebuut zal maken. De voorbije jaren mocht Jakob Fuglsang zich (tevergeefs) richten op een goed Tourklassement, maar de Deen concentreert zich in 2020 op de Giro d’Italia.

En dus is het aan López om te presteren in de Ronde van Frankrijk. De kleine klimmer zal verlekkerd hebben gekeken naar het Tourparcours. De renners worden de komende weken over ontelbaar veel beklimmingen gestuurd, terwijl er slechts één tijdrit – toch een beetje de achilleshiel van López – in het parcours is opgenomen. Nu moeten we wel zeggen dat een Tourzege ver weg lijkt voor de Astana-renner, zeker als hij moet opboksen tegen coureurs als Roglič en Bernal.

López kende de voorbije weken wel een vlekkeloze voorbereiding, zonder blessures en/of valpartijen. De Zuid-Amerikaan had aanvankelijk moeite om weer in gang te schieten na de coronabreak, maar werd wel gewoon vijfde in het Critérium du Dauphiné. Lopez lijkt dus net op tijd klaar voor de Tour en hij heeft een ervaren ploeg tot zijn beschikking met sterke allrounders als Luis León Sánchez, Gorka Izagirre en Alexey Lutsenko.

* Mikel Landa

Mikel Landa – foto: Cor Vos

Als er in de Tour de France een prijs voor de beste stylist zou worden uitgedeeld, dan komt Mikel Landa standaard in aanmerking. De Bask doet al jaren de harten van de wielerfans sneller kloppen als hij op de pedalen gaat staan, maar winnen is o zo moeilijk voor Landa. Zo ook in de Ronde van Frankrijk. De man die door Bahrain McLaren als kopman naar voren wordt geschoven, eindigde de voorbije jaren als vierde, zevende en zesde in de Tour.

Daarbij moet wel de kanttekening worden geplaatst dat de ervaren klimmer het kopmanschap moest delen met één en soms wel meerdere kopmannen. In 2017 reed hij als werknemer van Team Sky in dienst van de latere eindwinnaar Chris Froome en in 2018 en 2019 zwaaide hij samen met Alejandro Valverde en Nairo Quintana de scepter bij Movistar. Dit jaar hoeft Landa met niemand anders rekening te houden en start hij als de onbetwiste leider van een WorldTour-ploeg.

In de Alpen en Pyreneeën hoeft Landa voor weinig renners te vrezen en de Spanjaard zal dit jaar ook geen minuten verliezen in een lange vlakke individuele tijdrit. De voortekenen zijn dus goed en in de Ronde van Burgos (tweede achter Remco Evenepoel) liet Landa zien dat hij de coronapauze goed heeft verteerd. Een probleem: ook Landa beëindigde het Critérium du Dauphiné met rugklachten, maar lijkt volledig hersteld en klaar om te vlammen.

* Romain Bardet

Romain Bardet – foto: Cor Vos

De Fransen kijken vooral naar Thibaut Pinot als het gaat om de Tourzege, maar vergeet ook Romain Bardet niet. De renner van AG2R La Mondiale is de laatste jaren een beetje blijven hangen, maar wist in 2016 (tweede) en 2017 (derde) al eens het Tourpodium te halen en kon de afgelopen weken in de luwte toewerken naar de Ronde van Frankrijk. Waar de meeste klassementsrenners kampen met fysieke ongemakken, lijkt Bardet topfit.

Bardet begon overigens niet al te best aan het tweede deel van het seizoen, met een valpartij in La Route d’Occitanie en een forfait voor de Mont Ventoux Dénivelé Challenge. Gelukkig ging het voor de aanvalslustige Fransman al een stuk beter in het Critérium du Dauphiné: zesde. Zo reed hij erg sterk in de explosieve slotetappe naar het vliegveld van Megève. Bardet kende vervolgens nog een goede generale repetitie met het Franse kampioenschap.

De man die enkele jaren geleden nog de Franse Tourhoop was in bange dagen, lijkt kortom klaar om nog één keer alles te geven voor zijn ploeg AG2R La Mondiale. Bardet vertrekt na dit seizoen naar Team Sunweb en zal graag nog een laatste eresaluut willen brengen aan de formatie waar hij zijn carrière in 2012 begon. De ingrediënten zijn aanwezig voor een goed gekruide Tour: het parcours is gemaakt voor klimmers als Bardet en hij kan rustig afwachten wat de grote ploegen en topfavorieten doen.

Bardet is bovendien niet bang om de knuppel al vroeg in het hoenderhok te gooien. “We gaan naar deze Tour met ambitie, maar wel bescheiden en zonder druk”, benadrukt grote baas Vincent Lavenu. “Onze leider Romain Bardet heeft laten zien dat hij mee kan doen met de besten. Daarom benaderen we deze wedstrijd op een rustige manier. We gaan in het klassement voor het hoogst haalbare. Niets is onmogelijk.”

Outsiders

Wat kan Bauke Mollema? – foto: Cor Vos

We hebben de belangrijke kandidaten voor de gele trui inmiddels behandeld, maar er zijn nog heel wat outsiders die zullen hopen op de beste drie weken uit hun carrière. Denk aan het Trek-Segafredo-duo Richie Porte en Bauke Mollema. Movistar rekent op Alejandro Valverde, Marc Soler en Enric Mas. Valverde (40) zal op zijn oude dag vooral op jacht gaan naar ritzeges, terwijl Mas en Soler totaal geen indruk wisten te maken richting de Tour.

AG2R La Mondiale heeft (naast Bardet) met Pierre Latour nog een tweede ronderenner in de gelederen, terwijl Cofidis zal hopen op een uitschieter van de bijzonder goed presterende Guillaume Martin. Ilnur Zakarin krijgt van de ploegleiding van CCC de vrijheid om een goed klassement na te jagen, maar de schokschouderende Rus lijkt niet meer het niveau te hebben om mee te strijden voor het podium. En wat kan Fabio Aru namens UAE Emirates?

Pavel Sivakov bulkt van het talent, maar krijgt hij ook de vrijheid om te schitteren? – foto: Cor Vos

We hebben het nog helemaal niet gehad over EF Pro Cycling, dat Rigoberto Urán en Daniel Felipe Martínez in huis heeft. Urán werd in 2017 nog tweede in de Tour, maar dat blijkt tot nu toe een uitschieter. Martínez won vlak voor de Tour op knappe wijze het Critérium du Dauphiné, maar heeft nog nooit top-10 gereden in een grote ronde.

We hebben tot slot ook nog de mannen van Mitchelton-Scott (Adam Yates en Esteban Chaves) en de schaduwfavorieten van Ineos Grenadiers. Ploegleider Matthew White van Mitchelton-Scott liet bij de bekendmaking van de selectie weten dat zijn ploeg dit jaar geen klassementsambities koestert. Verder is het afwachten hoeveel vrijheid Sivakov en Carapaz krijgen binnen Ineos. Dat zal allemaal afhangen van de fysieke staat van paraatheid van kopman Bernal.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Primož Roglič
*** Egan Bernal, Tom Dumoulin
** Thibaut Pinot, Tadej Pogačar, Nairo Quintana
* Emanuel Buchmann, Miguel Ángel López, Mikel Landa, Romain Bardet

Deelnemerslijst (WielerFlits)
Website organisatie

Overige voorbeschouwingen Tour de France 2020

• Het parcours
• Het puntenklassement
• Het bergklassement
• Het jongerenklassement