Fietstoerisme 
Materiaalzone 
Tom Dumoulin na tijdverlies: “Zonder die kopbeurt was ik er ook afgegaan”
Tom Dumoulin is in deze editie geen kandidaat-Tourwinnaar meer. “Op de Port de Balès zat ik er nog bij, maar dat was met hangen en wurgen. We zijn hier om de Tour te winnen, in eerste instantie met Primoz of met mij, maar ik voelde vandaag dat het voor mij niet zal lukken.”
Dumoulin is er de man niet naar om excuses in te roepen. De Limburger vertelt dat hij vandaag gewoon niet goed genoeg was. “Ik had het zwaar tijdens de laatste kilometers van de Port de Balès, toen Wout overnam van Robert. Ik wist toen al dat ik niet de benen had om met de besten mee te gaan tot aan de finish.”
Dat hij een gaatje moest laten, vertelt hij. “In de afdaling kon ik er nog aanhangen, maar ik heb dan de keuze gemaakt om op kop te rijden voor Primoz. Kijk, we zijn hier om de Tour te winnen. In eerste instantie was het de bedoeling met Primoz of met mij, maar nu gaan we vol voor Primoz. Hij heeft nog hele goede kaarten.”
Minpunt is dat Roglic op de Peyresourde geïsoleerd kwam te zitten. “Dat is niet wat we willen”, geeft Dumoulin toe. “Maar als ik niet op kop rijd, dan was ik er wel vanzelf afgegaan, zonder kopbeurt. Het is een lastige finale geweest voor ons. Natuurlijk hadden we met meer renners de finale in willen gaan. Maar nog eens: Primoz staat er nog steeds heel goed voor.”
Dumoulin lijkt meer en meer een probleem in de bovenkamer te ontwikkelen: verstand en emotie continu in conflict. Hij wil (kan?) niet het gewicht van de ploeg dragen, niet het boegbeeld van het team zijn, maar meer vanuit een underdog positie (in de schaduw) presteren. Zijn verstand zal ongetwijfeld laten doorschemeren dat een Giro-winnaar altijd de schijnwerpers op zich gericht krijgt. Zijn verstand zou hem ook kunnen wijzen op de minieme (kracht/vermogens) verschillen in de top van het deelnemersveld; slechte dagen afgewisseld met goede en heel soms, hele goeie.
Dumoulin moet vooral niet en nooit vergeten dat hij zijn Giro-winst mede had te danken aan Jungels en Mollema - in de die specifieke etappe was het (ook) een kwestie van buigen of barsten; zonder geluk (medestrijders in dit geval) vaart niemand wel.
Helaas miste Dumoulin gisteren dat kleine verborgen stemmetje tijdens zijn moeilijkste momenten, dat hem toefluistert "mijn dag komt nog wel" en "ze zitten allemaal op hun limiet" en "mijn cijfers liegen niet" enzovoorts, enzovoorts.
Trouwens, zo'n stemmetje mag ook best een ploegleider zijn die in het oortje spreekt, steunt, vertrouwen ventileert, etc ...