Taylor Phinney heeft zich in de Thereabouts podcast uitgesproken over het gebruik van pijnstillers in het peloton. De voormalig prof, die in 2019 zijn fiets aan de haak hing, beweert dat er in zijn tijd veel verdovende middelen werden gebruikt. Ook cortisonen injecties werden regelmatig toegediend, volgens de Amerikaan.

“Er was een tijd dat ik vrij uitgesproken was over finalebidons in wedstrijden”, begint Phinney, die tien jaar terug al ageerde tegen de ‘pillencultuur’ in het peloton. “Toen ik begon met koersen, lag de tijd van EPO en bloeddoping achter ons, maar er werden nog steeds veel pijnstillers gebruikt in de sport. Ik weet niet of dat nu volledig weg is. Maar in mijn beginjaren was het behoorlijk gemeengoed om aan het einde van de wedstrijd een paar pillen Tramadol te gebruiken.”

“Dat is eigenlijk hetzelfde als twee Vicodin (de merknaam van een geneesmiddel dat hydrocodon en paracetamol bevat, red.) samen met flink wat cafeïne en misschien soms Sudafed (pseudoephedrine, red.). Het is een bom. Als ik daar nu een van zou nemen, zou het me direct naar de maan sturen. Ik stond daar nooit voor open, ik kreeg het aangeboden, maar ik had zoiets van: ik denk niet dat ik vandaag een pijnstiller nodig heb om door deze wedstrijd heen te komen.”

Cortisonen
Nadat hij in 2014 zijn been brak, kreeg Phinney zelf ook een cortisonen injectie toegediend. “Ik vloog, terwijl mijn been het maar voor de helft deed. Toen dacht ik: ik denk dat ik weet hoe dit werkt”, kijkt hij terug. “Het was een ding, vooral in de klassiekers deden heel veel jongens het. Ik vond dat niet normaal. Dus ik zei er iets over in een interview, en ik praatte ook over de frequentie waarmee cortisonen injecties werden gegeven net op het moment dat mensen een bepaalde wedstrijd ingingen.”

Omertà
Dat werd niet door iedereen gewaardeerd. Phinney kreeg, zo zegt hij zelf, te maken met de omertà, die volgens de Amerikaan nog steeds bestaat. “Je bent in een positie waar mensen je kunnen vertellen wat je moet doen en je kunnen straffen voor het niet naleven van de meest willekeurige regels, die op elk moment ingesteld kunnen worden. Je beseft dat je niet als Harry Potter bent, je bent niet de held van dit verhaal, want je moet je stilhouden.”

“In mijn eerste jaar had ik het zeker lastig, omdat ik voelde dat ik mezelf niet kon uiten. Of dat ik niet de waardering kreeg die ik meende te verdienen voor mijn eerlijkheid over dingen waarvan ik meende dat ze fout waren binnen de groep, het peloton of het management zelf. Buiten vonden mensen het goed dat ik me uitsprak, maar binnen de groep heerste de gedachte ‘dit is ons geheim, onze wereld’.”