Tadej Pogacar: “Waarom zou je zoveel risico nemen in een afdaling?”
Tadej Pogačar en Brandon McNulty stonden er voor aanvang van de slotetappe in de Ronde van het Baskenland goed voor om de wedstrijd te winnen, maar beide renners werden in de afdaling van de Elosua-Gorla schaakmat gezet. De Sloveen wist uiteindelijk nog een podiumplaats uit het vuur te slepen. Na afloop vraagt Pogačar zich hardop af: “Waarom zou je zoveel risico nemen in een afdaling?”
“Natuurlijk kun je het riskeren”, gaat de Tourwinnaar verder over de actie van Astana-Premier Tech en in het bijzonder Alex Aranburu. “Maar ik vraag me echt af waarom je dat zou doen. Toen Astana aanviel, viel er een gat door een renner van Ineos Grenadiers. Daarna was het nog te laat om te dichten. Daarvoor controleerden we de wedstrijd nog. Vandaag hadden we echt anders verwacht.”
“Hirschi en ik hebben na de afdaling echt nog geprobeerd om het gat dicht te krijgen, maar toen kwam de zwaarste klim van allemaal eraan. Die klim lag McNulty het minste. Ikzelf heb daarna gereden voor de laatste plaats. Het was vechten tot de laatste meters…”
“Natuurlijk is het frusterend dat het in een afdaling gebeurt”, sluit Pogačar af. “Maar ook dat hoort bij wielrennen.”
Als het dan eens 1 keertje niet lukt en je dan meteen over alles begint te zeuren, dan zou je kunnen stellen dat het gewoon die echte winnaarsmentaliteit is. Of dan het gewoon een verwende janksmoel is. Vooral omdat hij jammert over de kleinste dingen, waar anderen niet eens over zouden beginnen omdat het gewoon evident koersgedrag van de concurrentie is.
Een post doen om reactie uit te lokken en dan niets ontvangen. Dan voel je je toch echt een lulletje rozenwater.
Ik snapte zelf niet zo goed waarom Pogacar al dat sleurwerk deed. Hij had toch ook gewoon voor plek 2 kunnen gaan en demarreren op een mooi moment i.p.v. alleen maar tempo rijden, zeker als je ziet dat de rest weinig tot niets doet. Als hij er al bij was gekomen, vraag ik me af of hij nog voldoende energie had om Roglic te lossen.