Fietstoerisme 
Materiaalzone 
Tadej Pogacar: “Nog steeds enkele boze verhalen over mij in Slovenië”
Interview Tadej Pogacar heeft zijn eerste Tour de France niet uitbundig durven te vieren. Dat zegt de Sloveen in een 10 pagina’s groot exclusief interview in het Tour de France-nummer van RIDE Magazine dat nu in de winkels ligt en online te bestellen is. “Het was niet de thuiskomst zoals ik me die als Tour-winnaar had gewenst”, zo vertelt Pogacar.
Hoe bescheiden de familie Pogacar in het leven staat, werd duidelijk na de eerste Tour de France-zege van hun zoon. Het was in Slovenië na zijn Tourzege in 2020 niet alleen het verhaal dat Tadej op 21-jarige leeftijd de belangrijkste wielerwedstrijd won, maar misschien nog wel meer het verhaal dat Primoz Roglic de Tour vanuit een min of meer gewonnen positie verloor.
Moeder Marjeta vertelde zelfs dat voor hen de beste uitkomst was geweest als Roglic dat jaar op La Planche des Belles Filles de Tour had gewonnen en Pogacar de klimtijdrit. “We hadden gemengde gevoelens”, zei ze eerlijk. “Primoz heeft in Slovenië veel aanzien. En dan wordt hij in de belangrijkste wedstrijd op de voorlaatste dag ineens geklopt door een nieuwkomer. Dat is bij de meeste mensen slecht gevallen. Velen waren zelfs boos op Tadej.”
“Er doen in Slovenië nog steeds enkele boze verhalen over mij de ronde”, bevestigt Tadej het verhaal in RIDE Magzine. “Ik heb nog altijd het gevoel dat ik me steeds opnieuw moet bewijzen voor sommige mensen in mijn thuisland. Vanwege alle negatieve geluiden die destijds de ronde deden, heb ik die Tourzege in 2020 ook niet te uitbundig gevierd. Het was niet de thuiskomst zoals ik me die als Tourwinnaar had gewenst.”
foto: Raymond Kerckhoffs
“Iedereen was er voor die tijdrit al van overtuigd dat Primoz de Tour de France zou winnen. Zelfs mijn ploeg en ik hadden ons al neergelegd bij de tweede plaats. Die klassering was voor ons al een fantastisch succes. Tweede in het klassement, drie ritzeges en winnaar van het jongerenklassement. Daar had ik alleen maar van durven dromen. Als renner ga je echter tot het uiterste en probeer je altijd te winnen. Dat heb ik die dag op La Planche des Belles Filles gedaan. Ik kreeg de mogelijkheid en heb die door de omstandigheden gepakt. Ik wist die Tour alsnog te winnen en dat was voor mij de grote doorbraak als wielrenner.”
Je wist op een historische wijze de Tour te winnen. Zoals Greg LeMond in 1989 Laurent Fignon op de laatste dag met acht seconden uit de gele trui wist te rijden. Dat zijn momenten die de Tour-historie kleuren. Daarom is het moeilijk te begrijpen dat landgenoten van jou boos op je konden zijn.
“Het is zeker een beklijvend moment in de wielergeschiedenis. Dat was het toen en nu nog spreken de mensen hierover. Ik ben nu zeker blij dat ik een hoofdrol in die ontknoping heb gespeeld. Niemand wil de Tour de verliezen. Maar na vorig jaar realiseer ik me ook dat een tweede plek in de Tour een bijzonder resultaat is. Het wil niet zeggen dat je een slechte wielrenner bent of een slecht leven leidt wanneer je in de Ronde van Frankrijk als tweede eindigt. Het is niet dat mijn leven na die tweede plek is ingestort. Ik denk dat als je naar ons leven gaat kijken, dat veruit de meeste profwielrenners een mooi leven leiden en dat ze dankbaar zijn om op het hoogste niveau te acteren.”
Toch moet je ook veel geleerd hebben van je nederlaag tegen Jonas Vingegaard in de vorige Tour. Op sommige momenten smeet je onstuimig met je krachten. Ga je de komende weken in de Tour anders koersen?
“Ik denk niet dat mijn ploeg en ik veel moeten veranderen. Ik had één slechte dag. Misschien heb ik in die rit naar de Granon op de voorlaatste col een fout gemaakt. Ik nam die beslissingen in het heetst van de strijd en deed wat ik het beste kon tegen twee grote rivalen (Vingegaard en Roglic, red.) van dezelfde ploeg. Ik probeerde het selecte groepje bij elkaar te houden, maar die dag was Jumbo-Visma echt sterk en had één missie: mij kraken. Daar zijn ze die ene keer in geslaagd.”
“Natuurlijk heb ik niet genoten van die dag en het doet nog steeds pijn, maar het moet geweldig zijn geweest om naar te kijken op televisie. Zo rijden is gewoon mijn manier van koersen, vaak gebaseerd op instinct. Soms werkt het, soms niet. Maar ik ga niet veranderen. Ik zal altijd vol gas blijven koersen. We zullen de ervaring gebruiken en de nederlaag in ons voordeel gebruiken in de toekomst. Ik keer deze zomer met een nog sterkere mentaliteit en met meer honger terug naar de Tour.”
Roglic en Vingegaard slopen Pogacar in de Tour 2023 – foto: Cor Vos
Het verwonderde me in die Tour de France dat je ondanks je nederlaag tegen Jonas Vingegaard continue geluk op de fiets uitstraalde. Je toonde je heel groots in die nederlaag.
“Natuurlijk is er bij mij ook teleurstelling als ik de overwinning mis en op de tweede plek eindig. Zoals ik al eerder zeg, het is niet dat je leven door zo’n tweede plek verandert. Ik heb een mooi leven. We rijden dagelijks op de fiets. We fietsen met vrienden. We stoppen onderweg om koffie te drinken en eten soms wat gebak. Kijk, we hoeven niet acht uur achter een bureau te zitten. Voor mij is het een overwinning dat ik met het fietsen mijn boterham verdien en dit leven kan leiden.”
Dit klinkt heel mooi, maar in je huist ook een meedogenloze killer…
“Dat klopt. Je moet ook een killer zijn. Daarmee wil ik zeggen dat je de adrenaline en koersinstincten moet hebben om wedstrijden te kunnen winnen. Natuurlijk heb ik ook dagen dat het niet leuk is om zes uur op de fiets te zitten. Maar je kunt wel trots en blij op jezelf zijn als je achteraf ziet wat je op training of in een wedstrijd bereikt hebt.”
Dit is een klein deel van het 10 pagina’s grote interview met Tadej Pogacar dat RIDE Magazine in het zomernummer met de Tour de France-gids van 2023 plaatste. Neem nu een abonnement op RIDE Magazine en krijg dit magazine gratis in je brievenbus en mis nooit meer de grote interviews.
Maar als persoon en als wielrenner vind ik hem fantastisch. Helaas vertrouw ik de ploeg (teambazen, dokters etc) van hem helemaal niet. Nu steek ik voor niemand mijn hand in het vuur.
Wel opvallend dat Bennet, F.F. Black en Hirschi hun oude niveau niet halen bij de ploeg.
Ik kan me in het meeste van wat je zegt wel vinden (vooral dat sommige figuren in de ploeg de schijn tegen hebben), maar die laatste alinea vind ik wel erg kort door de bocht.
Hirschi lijkt sinds najaar vorig jaar weer steeds dichter bij die wondermaanden voor zijn overstap te komen; FFB heeft van ver moeten terugkomen en rijdt dit jaar juist super; en Bennett was laatste jaar Jumbo ook al niet zo indrukwekkend.
Om Pogacar te verslaan voor de Tourzege had Roglic waardes moeten trappen waar hij alleen maar van kon dromen. Toen het besef er was dat het niet ging lukken en hij de Tour-overwinning uit zijn handen zag glippen, ging het wel wat minder ja en was er even een dip in zijn power, maar dat is logisch. Het is desalniettemin gewoon pertinent onjuist om te stellen dat de nederlaag te wijten was aan een mindere tijdrit. Zelfs al had Roglic dus op zijn allerallerbeste gepresteerd, dan nog was Pogacar er met het geel vandoor gegaan, zo buitenaards was die prestatie.
En dat van die helm is ook zo'n broodje aap. Was niks met dat ding, het zag er alleen niet uit.
Maar opvallend was vooral de gelatenheid waarmee ze zich finaal naar de slachtbank lieten leiden: Roglic gaargekookt op La Planche, Fignon die op de Champs Elysées bizar dicht tegen de dranghekken aan zwabberde, en daar zelfs extra meters aflegde.
Fascinerende slottijdritten, die altijd tot de verbeelding zullen blijven spreken...
Ik ben dan ook wel benieuwd hoe de Sloveense wielerfans in de komende tour staan. Zijn ze allemaal vol voor Pogacar? of is er ook een groot deel van de Primoz aanhang, stiekem voor Jumbo en Vingegaard?
Ik moet ook zeggen dat ik fan ben van Jumbo als Nederlandse topploeg, maar krijg mede door deze stukjes en zijn koersen ook steeds meer met Pogacar. Het is zo'n grote coureur en grote klasse hoe hij op zijn jonge leeftijd met dit alles omgaat !
En is Pogacar echt zo onpopulair in eigen land dat het iets algemeens is? Zoals met veel dingen zijn het altijd de harde extreme stemmen die opvallen, wat ook een vertekend beeld geeft omdat de normale stem daardoor niet meer aan bod komt. Maar het is niet omdat 1% zeikt dat het niet kan kwetsen natuurlijk, zeker als ze alle positieve of neutrale stemmen overroepen waardoor enkel het negatieve gehoord wordt.
Is het overigens raar dat hij zich dat aantrekt, mensen kunnen wel zeggen zoiets niet erg is maar ik denk dat het bij de meeste mensen wel binnen komt als mensen negatief over je doen als je eigenlijk niets verkeerd doet. Ga jezelf wat laten uitschijten als het allemaal niet zo erg is, persoonlijk zou ik het ook niet echt leuk vinden en ik ben geen twintiger.
Lees nu dat hij er toch iets meer berusting in heeft. Een meer volwassen kijk ipv van de (puberale)obsessie door iedereen geadoreerd te willen worden. Mooi hoe hij ook de waarde van die tweede plek heeft leren inzien. Misschien een beetje afgekeken van Roglic en hoe hij destijds met die domper omging.
Uiteindelijk is het natuurlijk een luxe-probleem net zoals België dat met van Aert een Evenepoel heeft of Spanje met Más, Rodriguez en Ayuso: ook daar zal de één ongetwijfeld harder hartje bonken laten doen dan de ander.
Zou zeker kunnen. Het is alleen wel zo dat Pogacar (plus aanhang/familie) hier al te lang een kwestie van maken. Het wordt haast een ‘like me’ smeekbede. Evenepoel heeft ook wel die trekjes en heb toch echt het vermoeden dat beide heren te social media geobsedeerd zijn.
Dominante renners worden meestal minder gewaardeerd om hun kracht maar eerder door hun zwakte bij het grote publiek is mijn indruk.
Djokovic heeft een vergelijkbaar "probleem ".
Blessures faken, irritant zijn, zijn gedrag tijdens Covid enzovoort, die heeft het echt aan zichzelf te danken.
Pogacar is gewoon een leuke gast, dus het slaat nergens op om hem met Djokovic te vergelijken.
Daarnaast zijn er bij Djokovic duidelijk legitieme redenen dat hij niet geliefd en bij Pogacar niet.
Samengevat hun probleem is vergelijkbaar maar hun situatie niet.
Als je Anquetil per se met een tennisser wil vergelijken, dan ga je toch altijd voor Federer?
Ik zie pakweg een Hinault niet zo met zijn mama aan de keukentafel zitten.
Roglic choke'te en Dumoulin reed met zijn chronofiets door ipv te wisselen
Me kan extreem goed dan invullen als gewoon extreem goed of daar iets achter gaan zoeken, maar het blijft wel extreem goed.