Hij is de laatste jaren een van de stille krachten binnen Movistar, al vier jaar lang de beste WorldTour-ploeg van de wereld. Rory Sutherland is inmiddels 34 jaar en kiest daarom bewust voor een knechtenrol. In een bataljon vol Spanjaarden vindt hij z’n weg. In een interview met WielerFlits schetst hij de cultuur binnen de ploeg van Alejandro Valverde en Nairo Quintana, om daarna zijn eigen rol uit te leggen.

Aanpassing aan de relaxte professionaliteit van Movistar
Sinds 2015 koerst de Australiër in Spaanse loondienst. Veel buitenlanders zijn er binnen Movistar niet te vinden, maar dat deert Sutherland niet. “Ik vind het persoonlijk super. De laatste vijftien jaar heb ik in verschillende ploegen gezeten. Maar voor het type renner dat ik ben en wat ik nodig heb, is dit echt super. Lekker relaxed, maar toch heel professioneel. Dat is het grote verschil. Ik denk dat iedereen denkt dat Spanjaarden een beetje lui zijn, maar het is juist heel relaxed. Als het over belangrijke zaken gaat, dan zijn ze natuurlijk wel serieus. Maar als het over domme dingen gaat, dan zijn ze niet onrustig.”

Bij de WorldTour-ploeg voelt Sutherland zich op zijn gemak. “Ik doe een beetje wat ik wil. Mijn ideeën zijn hetzelfde als die van de ploeg. Ik vind dat bij elke ploeg superbelangrijk, maar zo is het niet altijd hè. Het is echt een avontuur. Dit is een andere ploeg, een heel gesloten team eigenlijk. Het is raar als iemand zomaar bij ons binnen geraakt. Iedereen spreekt Spaans en bijna geen Engels. De Colombianen noem ik geen buitenlanders. Zij zijn gewoon thuis. Alex Dowsett, Jasha Sütterlin en ikzelf zijn eigenlijk de drie echte buitenlanders. De Italianen hebben een beetje dezelfde mentaliteit. Ik vind het wel leuk.”

Ik vind dat je een beetje respect moet hebben voor de mensen en het land. Ga gewoon lekker ‘Bonjour!’ zeggen in Frankrijk en probeer het maar.

Sutherland kwam in zijn carrière in actie voor meerdere ploegen uit verschillende landen. Telkens weer vergt dat een aanpassing, helemaal met de verschillende talen. “Ik spreek een aardig mondje Spaans”, vertelt de ex-renner van Rabobank in vloeiend Nederlands. “Ik moest het eigenlijk leren. Natuurlijk mocht ik kiezen of ik het wilde leren of niet. Daarmee bedoel ik dat een renner moet kiezen. Ja, ik wil iedereen verstaan, ik wil communiceren en ik wil weten hoe het allemaal zit. Ik wil niet het buitenbeentje zijn dat aan tafel zit. Ik vind dat persoonlijk een beetje respectloos als een renner daarvoor kiest.”

“Als je in een ander land zit, ga je altijd proberen de taal een beetje te spreken”, legt hij uit. “Als ik naar Frankrijk ga, hoef ik niet vloeiend Frans te spreken. Maar ik vind wel dat je een beetje respect moet hebben voor de mensen en het land. Ga gewoon lekker ‘Bonjour!’ zeggen en probeer het maar. Het is helemaal niet gemakkelijk, maar ik denk dat ik het op mijn leeftijd een beetje anders zie. Het is gratis. Ik kan ineens een andere taal spreken en het is gewoon gratis. Ik hoef niet te studeren, niets. Ik rijd bij een ploeg en moet op m’n fiets zitten, maar tegelijkertijd kan ik een heleboel leren.”

Cultuur binnen Movistar en Valverde versus Quintana

Valverde en Quintana: niet de beste vrienden – foto: Sirotti

Movistar is al vier jaar lang de beste WorldTour-formatie van de wereld. Volgens Sutherland is dat geen toeval. “Het is gewoon echt leuk! Écht een ploeg, een grote groep jongens samen. Dat heeft te maken met het feit dat 95% van de renners Spaans spreekt. Dat maakt het voor de groep een stuk makkelijker. Ook heeft iedereen een beetje dezelfde mentaliteit. Nederlanders en Belgen gaan meestal ook goed samen. Maar doe er een Fransman bij, een Australiër erbij en noem maar op, dan heb je altijd andere culturen. Dat maakt het iets moeilijker, denk ik. Een internationale ploeg vind ik wel een superidee, maar qua samenstellingen en samenwerken is het soms veel makkelijker wanneer renners uit dezelfde cultuur bij elkaar zitten.”

Juist dat is het winnende recept, denkt de Australische knecht. “Zeker, maar aan de andere kant: je hebt de kopmannen. Maar binnen de ploeg, aan tafel, in de bus, overal, heeft Movistar geen kopmannen. Iedereen is hetzelfde. Dat is iets waar teammanager Eusebio Unzué voor waakt. Iedereen heeft dezelfde fiets, iedereen heeft dezelfde bril, iedereen heeft dezelfde schoenen, iedereen is hetzelfde. In de koers werkt dat natuurlijk anders, maar dat is logisch. Buiten de koers is iedereen hetzelfde en op zijn gemak. Daarom is het ook zo relaxed. Ik denk dat de Spaanse mentaliteit daaraan bijdraagt. Als we aan tafel zitten, gaat iedereen lekker relaxen. Goed eten, niet stressen en lekker babbelen met elkaar. Dat maakt de sfeer in de ploeg beter, vind ik.”

Eusebio is de leider binnen onze ploeg. Iedereen weet dat.

Toch is er juist om beide kopmannen, Valverde en Quintana, nogal eens commotie. “Ik denk dat iedere journalist iets zoekt, iets tussen Alejandro en Nairo, en dat is eigenlijk ook logisch. Maar er is niets, haha! Dat is het juist. Er is geen stress en ze hebben andere programma’s. Hun relatie is niet slecht, maar ze zijn ook niet de beste maten in de wereld. Maar dat hoeft ook niet. Alejandro heeft zijn kansen gehad voor het Tourpodium. Hij heeft dat ook gehaald en daar is hij heel tevreden mee. Hij weet ook van zichzelf dat de Tour de France winnen hoogstwaarschijnlijk onmogelijk is. Dus zit Alejandro bovenop de klassiekers en richt Nairo zich voornamelijk op de grote rondes. En er zijn kleinere etappekoersen genoeg om die tussen hem en Nairo te verdelen. Juist daarom is de ploeg de laatste vier jaar het beste team van de wereld.”

Er bestaan binnen Movistar dan ook geen kampen tussen enerzijds Valverde en anderzijds Quintana. Wel is Sutherland de laatste twee seizoenen heel goed bevriend geraakt met de Spanjaard. “Ik kan heel, heel erg goed met Alejandro opschieten. Dat komt omdat hij heel erg professioneel is. Hij houdt van wielrennen, zoals een klein kind eigenlijk, maar hij is altijd professioneel bezig in de koers. Dat hij en Nairo niet de beste vrienden zijn, is helemaal niet gek. Ik ben ook niet de beste vrienden met negentig procent van de ploeg. Dat gaat ook nooit gebeuren. Je gaat nooit twee kopmannen hebben die de beste vrienden zijn. Dat bestaat niet. Eusebio is de leider binnen onze ploeg. Iedereen weet dat. Hij bepaalt de programma’s, regelt de contracten, op welke wielen we rijden, van alles. Hij is gewoon de baas. Kijk naar de historie. De ploeg bestaat al 37 jaar. Er zijn echt weinig ploegen met zo veel jaren in het peloton.”

Steeds minder knechten in het peloton: een negatieve ontwikkeling

foto: Sirotti

Wat Sutherland zelf betreft, zit hij op z’n plek bij Movistar. “Ik ben tevreden. Ik krijg respect voor mijn werk. In de laatste vijf jaar zie je dat steeds minder in het peloton. De renners offeren zichzelf op, echt honderd procent voor de kopmannen, maar ze krijgen niet de waardering die een superknecht wel krijgt. Ik ben geen superknecht, want daarvan bestaan er ook niet zo veel meer. Dat is wel een probleem voor de toekomst van het wielrennen. Iedereen wil winnen en voor zichzelf geld verdienen. Dat is de realiteit van de situatie. Heel weinig renners denken daarover na. Iedereen is maar van mening dat hij kan winnen.”

“Ik ben gewoon een werker”, houdt Sutherland het simpel. “Dat is mijn job. Het verschil met andere renners is dat ik dat erg graag doe. Ik heb de laatste twee jaar absoluut geen moment gehad dat ik dacht: ‘Ik wil hier proberen om te winnen’. Misschien had dat wel gekund, in verschillende koersen, maar ik ben iemand die honderd procent voor andere renners gaat. Ik ben oud en slim genoeg om te weten wat ik wel en niet kan. Misschien kan ik links en rechts wel tien procent meer. Maar ik ga de Tour niet winnen, dat weet ik wel. Dus als er iemand binnen de ploeg zekerheid geeft om een koers te winnen, dan kan ik beter mijn job voor honderd procent doen. Dan kan die renner in kwestie ook zijn werk voor de volle honderd procent doen.”

Ik ben geen superknecht, want daarvan bestaan er ook niet zo veel meer. Dat is wel een probleem voor de toekomst van het wielrennen. Iedereen wil winnen en voor zichzelf geld verdienen.

Een voorbeeld: “Als Alejandro in mijn wiel zit en hij heel de dag rustig en tevreden is, dan krijgt hij een kans om te winnen. En dan winnen we allemaal. Maar die denkwijze verandert pas als je ouder bent. Dan heb je sneller in de gaten wat je wel en wat je niet kunt. Toen ik dertig of 31 was, toen voelde ik me goed. Ik was tevreden met wat ik deed. Ik wilde mijn werk doen. Daarom zit ik goed bij Movistar en krijg ik respect voor mijn werk. Ik doe een beetje wat ik wil en dat past bij deze ploeg. Ik ga niet ieder weekend feesten en alles, maar ik krijg het respect van de ploeg om gewoon te trainen. Daar krijg ik meer voldoening van dan wanneer ik een koers zou winnen.”

En daarom schikt de Australiër, die in zijn Rabobank-tijd in Lanaken samenwoonde met Thomas Dekker, Bastiaan Giling en Michiel Elijzen, zich in zijn rol. “Als ik naar de koers ga, ben ik goed in orde. De laatste twee jaar, net als de twee jaar daarvoor bij Tinkoff-Saxo Bank, was ik dat ook. De ploegen weten wat ze krijgen. Ik hoef ook niet meer te doen. Als ik op mijn leeftijd respect krijg voor mijn job en ik krijg fatsoenlijk betaald, dan ben ik tevreden. Dat wil niet zeggen dat ik geen dromen heb, maar voor mij is dat belangrijker. Dat ik een happy person ben. Als ik thuiskom en mijn familie is ook blij en de kinderen vinden het fijn, dan hebben we weinig problemen.”

[poll id=”429″]