Ride Nog nooit werd er een wereldkampioenschap wielrennen in Afrika georganiseerd. Maar daar komt verandering in. Rwanda krijgt in 2025 de primeur van het eerst WK op Afrikaanse grondgebied. Het land organiseert al een aantal jaar de grootste wielerronde van Afrika. In het najaarsnummer van RIDE Magazine, dat sinds vrijdag in winkel ligt, lees je een uitgebreide kennismaking met dit land, waar de wielersport op handen wordt gedragen. Lees hieronder een deel van reportage.

Tijdens de koers kan ik, als persvoorlichter bij Israel Start-Up Nation, normaal gesproken zelf beslissen hoe ik mijn dag indeel. Soms spring ik in de teambus die linea recta van de start naar het eindpunt gaat en ben ik bij de finish zodra de koers eindigt. Een andere keer stap ik in de ploegleidersauto en volg ik de koers in de karavaan.

In de derde etappe van de Ronde van Rwanda stappen de soigneurs en ik in een gammel busje richting de bevoorradingszone. Onderweg rijdt de chauffeur de meeste tijd op de linkerbaan van de tweebaansweg om motorrijders te ontwijken, maar gelukkig komen we veilig op locatie aan. Ter plekke hebben we zo’n anderhalf uur de tijd om onszelf te vermaken.

In Europa zijn de bevoorradingen slechts sporadisch op interessante plekken: langs een kale, licht oplopende weg of in een bos, ver weg van de bebouwde kom. In Rwanda is dat anders. De mensen leven langs de wegen, dus overal waar asfalt is, staan ook huizen. Enerzijds vervelend, want even een momentje privacy om te kunnen (wild)plassen zit er niet in. Anderzijds krijg ik wel de kans om een babbeltje te maken met een aantal kinderen.

De familiefiets
Ik probeer ze, ondanks de taalbarrière, wat bij te brengen over Israel Start-Up Nation. Ik heb renner-kaarten meegenomen en leg hen uit wie er namens ons straks de bevoorrading passeren. Ik probeer ze de namen van de renners te laten herhalen, maar zonder succes. Met grote ogen kijken ze mij aan, veel aandacht voor de kaarten hebben ze niet. In plaats daarvan vinden ze mijn blonde haar interessanter.

Ze nodigen mij uit om de fiets van de familie te proberen. Die staat tegen een grote boom voor het huis geparkeerd. De vader van zes jongens gebruikt de fiets om zware spullen van de ene plek naar de andere te vervoeren. Auto’s zijn tenslotte alleen voor de rijken weggelegd, de fiets is een betaalbaarder vervoersmiddel.

Ik probeer de fiets op te tillen, maar dat lukt niet: hij is te zwaar. Ik schat ‘m op een kilo of 20. Zodra ik de fiets met moeite de weg op gekregen heb, stap ik op. De eerste keer val ik eraf: de vintage singlespeed van de familie is zo zwaar dat ik de berg niet op kom. De tweede keer gaat het iets beter, maar ik kan mij niet voorstellen hoe de lokale bevolking de beklimmingen met zo’n monster opkomt. Laat staan als ze bepakt en bezakt op pad gaan voor hun werk.

Geen angsthazen
Gedurende de twee weken in Rwanda zie ik fietsers met zakken bananen op de bagagedrager die ver boven de Rwandees zelf uitkomen. Ik zie Rwandezen boomstammen, deuren, kratten vol groenten en fruit, twee kinderen, en zelfs huishoudelijke apparaten vervoeren. Vaak lopen ze de heuvels op, maar met regelmaat hangen ze ook aan passerende vrachtwagens om boven te komen. In de afdalingen kennen ze geen angst. Met gemak dalen ze achter auto’s en vrachtwagens aan en bereiken snelheden tot wel zeventig kilometer per uur. Zo nu en dan in aerodynamische posities die de UCI nooit zou accepteren.

Ik versta na een paar dagen in Rwanda nog maar weinig van de lokale taal, maar het woordje ‘muzungu’ ken ik inmiddels al wel. Dat betekent ‘blanke’. Met name in de gebieden buiten de hoofdstad Kigali staan lokale inwoners nog regelmatig verbaasd, dan wel nieuwsgierig te kijken naar blanke mensen. Het voorval in de bevoorradingszone is er eentje dat met regelmaat terugkeert naarmate de week vordert.

De koers lijkt voor hen een afleidingsmomentje tijdens de dagelijkse sleur. Even rust van het bananen plukken, een korte pauze van het vervoeren van producten per fiets, of een frisse neus tijdens een lange werkdag in een muffe groentewinkel. Maar ze kunnen ook uren buiten staan, wachtend op wat komen gaat. Alleen, of met anderen, het maakt niet uit. Ik vraag mij oprecht af of ze überhaupt stress kennen. Daarnaast vind ik het opvallend dat Rwandezen, ondanks dat ze nauwelijks rijkdom kennen, veel minder geïnteresseerd zijn in de gebruikte bidons van de renners. In Europa wordt er tot blauwe ogen en tanden-door-de-lippen aan toe gevochten om de bidons, in Rwanda blijft men gewoon kalm.

De volledige reportage over de Ronde van Rwanda staat in het najaarsnummer van RIDE Magazine en is te koop in de boekhandel, Bruna, AKO en Primera of je kunt het via WielerFlits bestellen en krijgt het thuis opgestuurd.