Fietstoerisme 
Materiaalzone 
Remco Evenepoel voldaan na zege in Luik: “Plan A was meteen raak”
Interview Het had veel weg van een ‘copy paste’ van zijn overwinning twaalf maanden eerder in Luik-Bastenaken-Luik. Destijds demarreerde hij op 29,3 kilometer van de finish, ditmaal was het 30,2 kilometer. Als wereldkampioen maakte Remco Evenepoel zijn favorietenrol in La Doyenne waar. Hij versnelde op de plek, Côte de la Redoute, waar iedereen wist waar hij zou gaan. Vervolgens demonstreerde hij voor de zoveelste keer in zijn jonge loopbaan een klasse apart te zijn.
“Redelijk fenomenaal”, noemde zijn teammanager Patrick Lefevere het nummer dat Evenepoel in de Ardennen opvoerde. Vorig jaar was het voor velen nog een verrassing dat hij al zo kon huishouden in de oudste klassieker. Ditmaal wist iedereen wat ze van hem konden verwachten. Zeker nadat zijn belangrijkste concurrent in dit Ardennen-offensief, Tadej Pogacar, na een zware val waarbij hij diverse botbreuken opliep moest opgeven.
“Het klopt dat deze overwinning veel gelijkenissen toont met de zege van vorig jaar”, erkent Evenepoel op de persconferentie dik een uur nadat hij zijn triomftocht naar de Quai des Ardennes bezegeld heeft met de overwinning. “De finale voorbij de Côte de la Redoute is dit jaar door de parcourswijziging een stuk zwaarder geworden. Ik denk dat dit parcours me beter ligt. Je kon dat ook zien want op dat stuk naar de Côte des Forges groeide mijn voorsprong vrij snel tot boven de minuut. Ik wist dat ik hier beter uit de voeten kon, daarom had ik me ook voorgenomen om opnieuw op de Redoute aan te vallen.”
Aanvallen op La Redoute was plan A. “Maar natuurlijk hadden we ook nog andere scenario’s in ons hoofd”, verklapte Evenepoel. “Plan B was om de wedstrijd op La Redoute hard te maken en vervolgens de koers zwaar te maken in de zone na deze klim. We hoopten dat dan nog maar enkele jongens konden aanhaken. Vervolgens was het dan de bedoeling om op de lange klim van de Roche-aux-Faucons nog eens aan de boom te schudden.”
Foto: Cor Vos
Evenepoel loofde vooral de wijze waarop Ilan van Wilder in het eerste peloton vanaf de voet van de Redoute een moordend tempo oplegde. Op het steile stuk richting de televisietoren zat iedereen al op z’n tandvlees. “Het was een heel sterke actie van Ilan. Ik keek één keer achterom en zag dat nog maar vier renners mee konden. Toen wist ik dat dit het moment was om het heft in handen te nemen. Als ik op het moeilijkste stuk van de klim aanzette, kon er hooguit nog een man mijn volgen. Uiteindelijk was het Tom Pidcock die me nog volgde, maar hij kon dit tempo niet al te lang volhouden. Daardoor kwam ik alleen vooruit. Plan C was om de wedstrijd in een sprint te winnen, maar uiteindelijk ben ik blij dat plan A is gelukt.”
Was het vorig jaar voor sommigen nog een verrassing dat Evenepoel al zo kon huishouden in een Monument, ditmaal was iedereen op hem gefocust. “Het is heel belangrijke zege voor mij. Ik wist zelf na de UAE Tour en de Ronde van Catalonië dat ik al een goed niveau had. Op deze manier en in de slechte weersomstandigheden winnen maakt het best speciaal. Daarnaast heb ik nu dan ook mijn finishfoto in de regenboogtrui. Natuurlijk is bijzonder om als wereldkampioen een Monument te winnen.”
In Luik wisten alleen Moreno Argentin (1987) en Eddy Merckx (1972 en 1975) dit te realiseren. Evenepoel is ook de eerste renner in 25 jaar (na Michele Bartoli) die zichzelf in La Doyenne opvolgt.
Afgelopen vrijdag keerde de 23-jarige wereldkampioen pas terug van zijn hoogtestage in Tenerife. “Sommigen mensen vinden het nog vreemd dat je direct na zo’n trainingskamp op dit niveau kunt presteren”, concludeerde hijzelf. “Wij zijn echter niet een paar weken op vakantie. Ik zat daar vaak zo’n zes à zeven uur op de fiets. Toch kom je na zo’n trainingskamp mentaal wel redelijk fris terug in competitie. Tijdens zo’n stage heb je niet de stress van het rijden in het peloton en het vechten voor je positie.”
Wereldkampioen Remco Evenepoel aan de start. Foto: Raymond Kerckhoffs
“Natuurlijk zijn al die trainingskampen opofferingen. Sinds begin januari tot straks het slot van de Giro d’Italia eind mei ben ik hooguit zeven of acht dagen thuis geweest. Om in een half jaar tijd nog geen twee weken thuis te zijn, is vrij zwaar. Maar, het is het allemaal waard wanneer je een grote wedstrijd als deze wint. Als ik straks met veel vertrouwen en motivatie naar de Giro d’Italia vertrek, dan hebben al die opofferingen zich geloond.”
De Giro speelde in de laatste kilometers dan ook door zijn hoofd. Toen hij hoorde dat zijn voorsprong zich stabiliseerde boven de minuut nam de kopman van Soudal Quick-Step geen risico’s meer. “Vooral in de laatste afdaling ben ik voorzichtig geweest. Of je met 50 of met 40 kilometer per uur een bocht ingaat, dat maakt slechts twee seconden verschil. Mijn voorsprong was groot genoeg om risico’s te vermijden.”
“In het begin van mijn vlucht slipte mijn wiel nog een keer weg. Ik denk niet dat ik de enige was die vandaag bijna weggleed. Het had eerder geregend waardoor de wegen nat en glad waren. Niet eens kletsnat. Soms is het beter dat het blijft regenen in plaats van in droogte over natte wegen te moeten koersen. Het is duidelijk dat ik in de finale niet alleen aan de finish van Luik dacht, maar ook dat ik over twee weken van start ga in de Giro.”
Aan deze overwinning van Luik-Bastenaken-Luik hecht Evenepoel desondanks meer waarde dan aan zijn emotionele zege van twaalf maanden geleden. “Vorig jaar was het min of meer nog een verrassing. Toen kwamen alle emoties van alles wat ik had mee gemaakt in het anderhalf daarvoor los.”
“Nu was Luik een belangrijk doel in het voorjaar. De hele ploeg heeft hiernaar toe gewerkt om mij te ondersteunen. Ik moest het fantastische werk van mijn team afronden, want dat wil ik echt benadrukken. De ploeg was vandaag super sterk. In het begin namen we nog samen met UAE Emirates de verantwoording in het peloton, maar na de val van Tadej Pogacar moesten we al het werk alleen doen. Ik denk dat de jongens deze overwinning even veel als mij verdienen.”
Evenepoel is een van de zes renners die dit jaar ongekend huishouden in het peloton. Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard, Primoz Roglic, Wout van Aert en Remco Evenepoel vormen een klasse apart en degraderen in vrijwel iedere wedstrijd hun concurrenten tot figuranten.
foto: Cor Vos
“Het is niet gemakkelijk om één van die zes te zijn”, benadrukt Evenepoel. “We moeten hard werken om op dit hoogste niveau te blijven. Als je kijkt hoe Pogacar heeft huis gehouden in dit klassiekere voorjaar. Dat is echt ongelooflijk. Vanaf Milaan-San Remo tot waarschijnlijk vandaag had hij er normaal gestaan om voor de zege te vechten. Mathieu van der Poel heeft de afgelopen weken ook twee Monumenten gewonnen wat uitzonderlijk is. Ik ben blij dat ik als wereldkampioen ook bij zes uitzonderlijke kampioenen word genoemd. Hopelijk kunnen mijn team en ik op dit niveau blijven presteren. Want achter ieder van die zes staat een heel sterk team.”
Al benadrukt Evenepoel dat er veel meer renners zijn die het uitzonderlijke hoge niveau kunnen halen dan het genoemde zestal. “Vraag je mij of er een enorme kloof tussen die zes en de rest is? Nee, nee, nee. Hard op de pedalen duwen kunnen heel wat renners in dit peloton. Soms hebben toprenners ook hun orders vanuit de ploeg. Kijk naar Ilan van Wilder vandaag. Hij had zeker een top-tien klassering kunnen realiseren, maar moest zijn kansen voor mij opofferen.”
“Ik denk dat het belangrijkste is om een team te hebben dat boven de andere teams staat. Het is zoveel meer dan alleen maar sneller rijden. Het gaat om energie sparen in de wedstrijd. Je moet steeds in alles met je team de grenzen opzoeken. Zoals banden, fietsen, kleding, voeding etc etc. Iedereen doet wat hij kan en iedereen wil de beste zijn. Ik denk dat ik voor ons alle zes kan spreken dat we aan iedereen willen laten zien dat wij beter zijn dan de rest.”
Hij vervolgt: “Wielrennen is een compleet andere wereld dan voetbal, waar je met Ronaldo, Messi en Mbappé sterren hebt waarvan iedereen weet dat ze beter zijn dan de rest. In het wielrennen zijn er nog veel andere jongens die ook wedstrijden kunnen winnen. Wij, en vooral ik, wil er helemaal niet zo naar kijken. Ik denk dat dit niet eerlijk zou zijn tegenover de andere renners die ook hun uiterste best doen en alles geven en veel opofferen om op het hoogste niveau mee te kunnen.”
Verder spreekt hij zonder meel in de mond. Weet wat hij wil en kan en gaat ervoor. Dat is gewoon pure klasse zoals er een paar zijn dienst hebben en dat is alleen meer genieten voor de pure sportliefhebber.
Natuurlijk is hij blij met deze overwinning en het werk wat eraan vooraf gaat. Maar ik denk dat hij nog veel trotser geweest zou zijn als Pogacar naast hem (en een treetje lager) op het podium had gestaan.
Hij denkt gewoon : als Pogi mij wil verslaan moet hij om te beginnen niet de slag missen of tegen de vlakte gaan. En verder heeft ie gewoon 2 x Luik gewonnen en gaat ie voor een 3e: weer in dezelfde outfit als het ff kan
Ik kan mij niet voorstellen dat de vreugde (zeker de trots) nóg groter zou zijn mocht Evenepoel niet alleen Pidcock, maar zowel Pidcock én Pogacar los uit het wiel hebben gereden. De beste ter wereld uit het wiel rijden, iets wat naast MvdP en Vingegaard haast niemand gelukt is, lijkt mij juist een drijfveer voor Evenepoel.
Volgens mij is hij een ferme stap verder en niet verward door vallende, niet-aantredende, slagmissende en met kutbenen opgezadelde collega’s.
Hierbij een reminder dat ook Van Aert Pogacar al heeft losgereden (op de Hautacam, Tour de France 2022)
Evenepoel die wereldkampioen op de weg wordt in Glasgow, dàt zou pas een stunt van formaat zijn. Te meer daar hij zijn zinnen toch vooral op de tijdrit gezet lijkt te hebben. Maar je weet maar nooit. Vorig jaar was hij er al dichtbij (Foss? Foss?).
Uiteindelijk maakt het allemaal niet uit als je zoveel beter bent dan de concurrentie maar Ineos had wel gelijk om het daar zo aan te pakken.
Dan was de val waarin hij Pogacar meeneemt natuurlijk als een bewuste strategische ingreep neergezet op dit forum.
‘Als ie maar geen wielrenner wordt, ze schoppen hem misschien half dood’ ..,
Het is nogal een lang stuk, maar rept dat ook ergens over plan B?