Nico Dick

• dinsdag 24 november 2020 om 17:00

Interview Remco Evenepoel werkt in Spanje naarstig verder aan zijn revalidatie. Dat hij een maand voorligt op schema, vertelde hij deze namiddag tijdens een Zoom-interview vanop zijn hotelkamer. Opvallend, in vergelijking met vorig jaar weegt Evenepoel vijf kilogram minder. “Ik wist dat elke kilogram die ik zou pakken, een kilogram te veel zou zijn om terug de top te bereiken.”

“Hoe het met me gaat? Er is nog werk te doen, maar het gaat de goede kant op”, vertelt Evenepoel. “Het gaat zelfs beter dan gehoopt. De eerste verwachtingen waren dat ik nu pas de fietstrainingen zou kunnen hervatten, maar dat deed ik een maand geleden al. En ik voel elke week progressie. Ik zit steeds steviger op de fiets, ik vind steeds meer power. Ik heb er vertrouwen in.”

Of hij even ver staat als een jaar geleden, kan het rondetalent niet inschatten. “Ik heb nog geen testen gedaan. Het is ook moeilijk te vergelijken, want mijn gewicht schommelt op dit moment tussen de 59 en de 60 kilogram. Dat is vier, vijf kilo minder dan een jaar geleden. Mijn babyvet is weg”, lacht hij. “En het spreekt voor zich dat je dan minder Watts moet duwen om even snel te rijden. Maar binnen een paar weken zullen wel testen worden gedaan en heb ik daar een beter zicht op.”

763 kilometer
Dat gewicht is een aandachtspunt geworden bij Evenepoel. “Uiteraard verloor ik veel spiermassa door die lange inactiviteit, maar die is er intussen opnieuw bij. Maar mijn lichaam heeft een reset gedaan. Een soort van opkuis, om het zo te zeggen. Daarnaast zat het ook in mijn hoofd: ik wist dat elke kilogram extra er een te veel zou zijn om opnieuw de top te bereiken. De schrik om zwaarder te worden, zat er wel in. Dus lette ik extra op.”

“Het is niet dat ik nu een anorexia-patiënt ben, hé. Maar mijn bovenlichaam, dat is toch wel vel over been. Ik heb de voorbije maanden de ernst ingezien van de belangrijkheid van voeding, heb veel opgezocht en geleerd. Het is nu een nieuwe levensstijl geworden: ik verzorg me in de week supergoed, maar laat me één keer per week ook wel eens gaan. Zoals hier op stage na een langere training en een hoger calorieverbruik, gaan we (hij en zijn vriendin Oumi, die hem in Calpe vergezelt, red.) wel eens op restaurant.”

Zijn mooiste zege in 2020, vindt Evenepoel – foto: Cor Vos

Evenepoel is intussen acht dagen in Spanje. “Ik heb een eerste mooie week achter de rug. Hoe intensief? Ik zat 26 uur op de fiets, goed voor 763 kilometer. Willen jullie het exact weten? Ik maalde respectievelijk 118, 112, 141, 51, 105, 141 en 95 kilometer af. Na de training genieten we van de zon, maken we een strandwandeling. Koersmonopoly, FIFA, Netflix en YouTube zijn andere alternatieven om de tijd te doden.”

Ronde van Valencia?
Van de naweeën van zijn val heeft hij amper nog last, vertelt hij. “Wat nog gevoelig is, is de binnenkant van mijn rechterbeen: een spier die zorgt voor de aanhechting op mijn schaambeen. Dat bot groeit iets trager dicht omdat die bij het neerzitten altijd weer wat uitrekt. Gelukkig is het een spier die je niet echt nodig hebt tijdens het fietsen. Maar mijn heiligbeen en bekken zijn helemaal in orde. En er is ook geen sprake meer van een verschil in kracht tussen beide benen. Ik zit stabiel op de fiets.”

“Verder heb ik af en toe last van de rechterkuit. Die voelt nog stram aan na een zware training en slaat nog steeds wat geel en blauw uit. Door de slag tegen dat muurtje daar in Lombardije was er sprake van vochtophoping. Het duurde even voor de doorbloeding weer in orde was. De impact van die slag was toch niet min.”

Evenepoel benadrukt dat hij intussen meer focust op zijn comeback in het peloton dan op zijn revalidatie. “Ik was graag al van start gegaan Down Under, maar dat gaat dus niet door. Het is nog niet duidelijk wanneer ik wel in competitie treed, maar wat mij betreft zo snel mogelijk. De Ronde van Valencia is misschien een optie, al maakt het mij eigenlijk niet zoveel uit. Gewoon… zo rap mogelijk.”

Uitkijken naar eerste grote ronde
Hij kwam ook nog een keer terug op zijn val in Lombardije. “Wat ik ervan geleerd heb? Dat ik in het vervolg maar beter als eerste kan zitten als we met een kopgroep van zeven aan een afdaling beginnen. Je moet toch niet trappen. Nu zat ik laatste en dat is de allerslechtste positie. Er vallen altijd wat gaatjes en je ziet de lijn niet meer die de eerste volgt. Dat is iets wat ik onthouden heb.”

Dat hij er geen schrik aan overgehouden heeft, is hij overtuigd. “Dat merkte ik snel. Toen ik naar koersen op tv keek, heb ik nooit mijn hoofd afgewend. Ik genoot ervan om bijvoorbeeld Hirschi te zien dalen. Ook hier in Spanje daal ik vlot. Dat is positief, ook voor straks tijdens de ploegstage.”

Evenepoel en Alaphilippe – foto: Cor Vos

Volgend jaar staan de Olympische Spelen op zijn programma, maar de Vlaams-Brabander kijkt net zo hard uit naar zijn debuut in een grote ronde. “Eindelijk, hé! Ik heb een jaar verloren en ben ongeduldig. Om het even welke van de drie. Ik heb het er wel eens over met Iljo (Keisse, red). Het zou mooi zijn om mijn eerste grote ronde samen met hem te rijden. De eerste kans is in mei, maar dat is nog ver weg.”

Tot slot werd Evenepoel gepolst naar de samenwerking met Julian Alaphilippe. “Ik denk dat we heel complementair zullen zijn”, klinkt het. “Stel dat we samen de Waalse klassiekers rijden, dan starten we met meerdere opties en tactieken. Julian kan wachten tot de laatste hellinkjes om iets te proberen, terwijl ik het van ver kan proberen. Maar we zien elkaar binnenkort op stage. Dan hebben we nog tijd zat om daarover te praten.”