Wielrennen is een buitensport. Daar hoort bij: regen, wind, zon, storm, hagel, gladde wegen. Valpartijen kennelijk ook, door omstandigheden, door fouten van renners, door obstakels in de weg, door motard, maar vooral door het gedrag van de renners. Als dolle honden vliegen ze op de 3km af, want daar zijn ze ‘veilig’. En daar komt het onrechtvaardige in deze sport naar voren. Val je voor de 3km dan moet je met behulp van ploeggenoten je met je zere lijf je de ‘ pleuris’ rijden om de schade in tijd te beperken, maar meestal is je klassement naar de vaantjes. Val je binnen de 3km, blijf je even rustig op het asfalt, zitten, pak je op je gemak je fiets weer eens op en rijd je rustig peddelend en kletsend en misbaar makend naar de finish. Vandaar dat ik voorstander ben van het afschaffen van de 3km regel. Val je dan heb je pech, next time better time. Op 4km heb je immers ook pech.
Toen de regel werd ingesteld was dat om de sprint minder gevaarlijk te maken. Niets is minder waar en de regel schiet zijn doel voorbij en bevordert oneerlijk concurrentie.