Interview Na zes jaar Quick-Step verhuisde Petr Vakoč eind 2019 naar Alpecin-Fenix. WielerFlits had tijdens de ploegvoorstelling een uitgebreide babbel met de 27-jarige Tsjech. De hamvraag: haalt Vakoč, twee jaar zijn zware val, opnieuw zijn topniveau? “Absoluut”, klink het overtuigd. “Mijn data zijn nu al even goed als in 2017.”

Flashback naar 25 januari 2018. Tijdens een trainingskamp in Zuid-Afrika worden de Quick-Stepploegmaats Bob Jungels, Laurens De Plus en Petr Vakoč aangereden door een vrachtwagen. De Plus heeft breukjes in het bekken. Maar Peter Vakoč is er met zes gebroken ruggenwervels nog veel erger aan toe.

“Wat ik er nog van weet? Alles, tot net voor het ongeval”, begint de voormalige Tsjechische kampioen zijn verhaal. “Dat we met ons drieën genoten van ons trainingskamp. En dat we die bewuste dag op een grote weg fietsten waar amper verkeer was. Het laatste half uur zagen we misschien drie wagens. Tot plots het licht uitging. Het volgende wat ik me herinner is het moment dat ik wakker werd. Ik lag op het asfalt, een aantal mensen over mij gebogen. Alsof ik ontwaakte uit een nachtmerrie. Tot ik plots besefte dat het allesbehalve een droom was. Ik voelde een immense pijn in de rug.”

Paniek
“Ik zag Bob (Jungels, red) en onze coach Koen Pelgrim staan. En een aantal mensen die ik niet kende. Het duurde even vooraleer ik me realiseerde waar ik was, maar toen het besef kwam, wist ik onmiddellijk dat het ernstig was. Ik was bij bewustzijn, maar wel in shock. Daardoor kon ik mijn benen niet bewegen. Ik panikeerde. Al snel kwam het besef dat ik in eerste instantie blij moest zijn dat nog leefde.”

Het duurde uren vooraleer Vakoč in het ziekenhuis aankwam. “Nadat ik wakker was geworden, duurde het nog een uur vooraleer de ambulances ter plaatse waren. Vervolgens reden de ziekenwagens (een met De Plus, een andere met Vakoč en Pelgrim, red) nog anderhalf tot twee uur door de bergen vooraleer we in het hospitaal aankwamen. Het verdict na het nemen van de scans: zes gebroken ruggenwervels. Ik werd nog dezelfde dag geopereerd. Toen ik weer wakker werd, was maar één iets belangrijk: kon ik mijn benen bewegen? Het lukte. Wat een opluchting. Ik zou herstellen, vertelden dokters me. Het zou een lange revalidatie worden, maar ik was zelfverzekerd.”

Eeuwige dankbaarheid
Het wérd effectief een lange revalidatie. “Met ups en downs”, gaat de in Andorra wonende Vakoč verder. “Ik kende een paar keer een terugval. Maar ik ben hard blijven werken en er blijven in geloven. Ondertussen leun ik dicht tegen mijn niveau van weleer aan. Eigenlijk al sinds juni van vorig jaar. Ik reed toen een heel goede Dauphiné. In de tweede helft van 2019 ging het steeds beter. Ik kijk met vertrouwen de toekomst tegemoet.”

Vakoč was eind 2018 einde contract bij Quick-Step, maar teambaas Patrick Lefevere toonde zich van zijn mooiste kant. “Ik ben Patrick daar eeuwig dankbaar voor. Hij stelde me meteen gerust. ‘Neem je tijd om volledig te herstellen, ik verleng je contract wel’, beloofde hij me. Dat is ook gebeurd. Ik kon voor een jaar bijtekenen.”

Vakoc (links), Modolo en Sbaragli, drie aanwinsten voor Alpecin-Fenix – foto: Cor Vos

Kon je er ook in 2020 blijven?
“Jawel. En ik heb er ook goed over nagedacht. Omdat ik het zes jaar geweldig naar mijn zin heb gehad bij de ploeg, maar aan de andere kant… Ik was toe aan iets nieuws.”

Is dat niet een beetje ondankbaar naar Lefevere toe?
“Goh. Ik denk niet dat Patrick boos is. Ik heb in 2019 mijn job goed gedaan. Ik heb hard gewerkt voor de ploeg. Nee, ik heb een zuiver geweten en volgens mij zijn we goed uit elkaar gegaan. Het is wel zo dat ik enorm gecharmeerd was door het voorstel van de broers Roodhooft en Alpecin-Fenix.”

Vertel…
“Het is vooral de combinatie van een tweetal factoren die me aansprak. Enerzijds zal in dit team iets meer vrijheid krijgen. En daarnaast wil ik proeven van de Vlaamse voorjaarsklassiekers. Bij Quick-Step werd ik bestempeld als een renner voor de Ardennen, vooral nadat ik in 2016 de Brabantse Pijl won. Ik sprak met Patrick om in de toekomst toch enkele kasseikoersen te mogen rijden, maar er is zoveel concurrentie. Wellicht was de kans zelfs minder dan vijftig procent dat het kon. En in de Ardennen is Julian Alaphilippe de uitgesproken leider van de ploeg. Dus dacht ik dat dit het juiste moment was om de stap naar Alpécin-Fenix te zetten.”

Oei. Hier hebben ze anders ook wel een uitgesproken kopman…
“(lacht) Dat weet ik, dat weet ik. Maar Mathieu combineert drie verschillende disciplines. En hij kan ook niet overal rijden. Dus denk ik dat er kansen komen. Zowel in Vlaanderen als in Wallonië, want ik zou graag een mix van beide rijden. Kijk, ik wilde naar een team van hoog niveau wat betreft coaching en materiaal. En tezelfdertijd toch een iets kleiner team, zodat ik wat meer vrijheid zou hebben. Ik denk dat ik dat bij Alpecin allemaal gevonden heb.”

Wil je dan een programma mét, of vooral naast Mathieu van der Poel?
“Ook dat wordt een mix, veronderstel ik. Ik denk dat het bijzonder uitdagend is om samen met Mathieu te koersen en als team de grootste wedstrijden proberen te winnen. Het team zal altijd voorop staan en ik zal er geen enkel probleem mee hebben om me helemaal weg te cijferen voor Mathieu. Dat deed ik bij Quick-Step trouwens ook met plezier. Met Mathieu hebben we immers de grootste kans om te winnen. Maar, Mathieu zal ook geviseerd worden door de concurrentie. Misschien kan ik daar wel een keertje mijn voordeel uithalen.”

Heb je al zicht op je programma?
“Nee, dat wordt ongetwijfeld besproken op onze eerstvolgende stage. In februari start ik in een van de drie voorbereidingswedstrijden (Algarve, Ruta del Sol of de Tour of Antalya, red). Daarna volgt wellicht de Omloop Het Nieuwsblad en – als we een uitnodiging op zak hebben – de Italiaanse wedstrijden die op onze agenda staan. Om dan in het voorjaar een mix van Vlaamse – en Ardennenklassiekers te rijden.”

Succes!
“Dank je. Het zal niet mankeren. Mijn data waren eind 2019 al even goed als die van voor mijn val. Dat uitte zich nog niet in overwinningen, maar wat mij betreft is dat de volgende stap.”