Opinie Ik moet het eerlijk toegeven: deze sensationele ontknoping van de Tour de France zag ik niet aankomen. Alles wat ik had voorspeld voor de klimtijdrit naar La Planche des Belles Filles is niet uitgekomen. Ik denk dat we getuige zijn geweest van een unieke sportgebeurtenis en de definitieve geboorte van een grote wielerster: Tadej Pogačar.

Ik wil een groot compliment maken aan de begeleiding van het UAE-Emirates team. In de aanloop naar deze Tour zijn ze liefst drie keer met Pogačar naar de Vogezen afgereisd om het tijdritparcours tot in de kleinste details voor te bereiden. Ze hebben toen ter plekke zelfs ook al op de fietswissel geoefend. Alle versnellingen die Pogačar moest rijden, stonden van tevoren al in een draaiboek.

Zodoende kon hij zaterdagochtend relaxed in het hotel blijven en hoefde hij niet meer naar het parcours te gaan. Daarmee heeft hij veel stress van zich afgehouden. Anders moet je in de ochtend het hotel verlaten. Als je dan op de aangegeven tijden het parcours verkent lopen daar al supporters rond. Dit verhoogt alleen maar de druk.

Overtuiging 
Bij UAE Emirates hadden ze de tijdrit naar La Planche des Belles Filles in de aanloop al bestempeld als dé belangrijkste dag van de Tour. Dat bewijst dat ze enorm overtuigd waren dat ze met Pogačar voor de prijzen gingen meedoen. Als je de voorlaatste dag zo nadrukkelijk aanstipt, dan moet je de overtuiging hebben dat Pogačar alle bergen kan overleven en na drie weken nog altijd ideaal geklasseerd staat.

foto: Cor Vos

De voorbereiding is natuurlijk heel belangrijk, maar je moet het op het bepalende moment ook maar doen. Pogačar heeft het onmogelijke gepresteerd. Hij ging van start in de tijdrit met 57 seconden achterstand om 36,2 kilometer verderop de Tour te winnen met een voorsprong van 59 tellen. Deze slag, dit had niemand verwacht. Alle logica kan overboord worden gegooid.

Fascinerende thriller 
Normaal kunnen tijdritten saai zijn, maar deze Sloveense tweestrijd was een fascinerende thriller. Het was mooi om de verschillende fietsstijlen naast elkaar te zien. Roglic rijdt in de tijdritten altijd met een hoge cadans. Ditmaal zag je echter dat op het moment dat hij meer wattages op de pedalen moest zetten, dat hij daar niet de kracht voor had. Pogačar reed met een veel lagere cadans en zette juist veel meer kracht op de pedalen.

Bij het eerste meetpunt dat we zagen had Pogačar direct al twaalf seconden op de geletruidrager goedgemaakt. Wow, dat was voor mij een verrassing. Al had het nog gekund dat Roglic zijn tijdrit dusdanig opbouwde dat hij voor de klim zijn beste krachten spaarde.

Off-day
Ik was vooraf overtuigd dat Roglic nooit een achterstand van meer dan een halve minuut voor de laatste zes steile kilometers wilde hebben. Net als Pogačar wisselde hij immers ook van fiets en daar kan altijd iets misgaan. Op de klim zag je echter direct dat Roglic zijn dag niet had, terwijl Pogačar bergop juist heel opmerkelijk nog meer tijd op alle andere renners pakte.

Ik heb geen echte verklaring waarom Roglic voor zijn doen zo’n off-day kende. Hij moet onder een enorme druk hebben gestaan. Niets ging goed. Zelfs de fietswissel liep niet soepel. Nee, het was zijn dag niet. Ik heb hem de afgelopen twee jaar in geen enkele wedstrijd zo hoekig op de fiets gezien. Hij hoorde onderweg de tussentijden en wist dat zijn achterstand opliep. Hij had echter niet de kracht in de benen om zijn wattages omhoog te brengen. Hij had simpelweg de benen niet.

foto: Cor Vos

Enorme mokerslag
Voor Roglic moet dit mentaal een enorme mokerslag zijn. Ja, ik heb met hem te doen. Maar dit is sport. En sport kan vreselijk hard zijn. Een heel jaar heeft hij in perfectie naar deze Tour toegeleefd. De ploeg heeft alles gedaan en hem gedurende de ronde uitmuntend bijgestaan. Zelden werd de gele trui in de Tour zo goed omringd door zijn ploegmaten. Ook Roglic zelf moet het gevoel hebben gehad dat alles onder controle was. Op de meest cruciale dag van het jaar haalde hij echter niet zijn normale niveau.

Al denk ik dat we vooral moeten stilstaan bij wat Pogačar op deze 19^e september 2020 heeft laten zien. Wat een rit was dit! Drie weken lang heeft hij ongekend sterk gereden. Sta er ook nog maar eens bij stil dat hij in de zevende rit op weg naar Lavaur in de waaiers liefst 1’21 verloor. Door een mechanisch probleem had hij net van fiets gewisseld en reed hij nog achterin het peloton toen het peloton compleet brak. Een dag later pakte hij in de eerste Pyreneeënrit direct 40 seconden terug, wat zijn mentale weerbaarheid typeert.

Hij staat vandaag op de Champs-Élysées met de gele, witte en bolletjestrui. Liefst drie klassementen heeft hij gewonnen. Ik kan me alleen herinneren dat Eddy Merckx dat beter deed. Hij won in zijn eerste Tour de France in 1969 de gele, groene, bergtrui, terwijl hij ook nog gehuldigd werd voor het combinatieklassement en als meest strijdlustige renner van die ronde.

Zegen voor alle jonge renners
Pogačar zal morgen de meest fantastische verjaardag uit zijn leven kennen. Hij is de jongste naoorlogse Tourwinnaar. Hiermee rijdt hij overigens Egan Bernal uit de boeken die deze eer vorig jaar kende met zijn 22 jaar en 196 dagen.

Het typeert welke ongelooflijk, sterke, nieuwe generatie jonge renners is opgestaan. Hoe zij als begin twintigers al enorm overtuigd en zonder complexen rondfietsen. En dan is misschien wel het grootste talent van deze lichting, de inmiddels 20-jarige Remco Evenepoel, nog nooit van start gegaan in een grote ronde.

foto: Cor Vos

Met hun prestaties geven renners als Pogačar, Bernal en Evenepoel maar in deze Tour ook een Marc Hirschi veel vertrouwen aan andere jonge talenten. Zij realiseren zich dat ze niet jaren hoeven te wachten om mee te doen aan de top.

De Tourzege van Pogačar is dan ook een zegen voor alle jonge renners.