Fietstoerisme 
Materiaalzone 
Opinie | Het oranje hart van Jumbo-Visma
Opinie Voor het eerst sinds de Tour de France van Joop Zoetemelk lijkt een Nederlandse ploeg weer de belangrijkste wielerwedstrijd van het jaar te winnen. Liefst veertig jaar heeft het dus geduurd voordat de gele trui weer onder Nederlandse regie de Champs-Élysées opdraait. Ondanks de dominantie van Jumbo-Visma, leeft het oranjegevoel tijdens deze Ronde van Frankrijk nauwelijks.
De 20ste juli 1980 blijft een unieke dag in de vaderlandse sportgeschiedenis. De Nederlandse emoties die ‘Joop’ met zijn T.I. Raleigh-ploeg in de Franse lichtstad bracht, zullen er zondag nauwelijks heersen. Niet alleen omdat Parijs met de code dieprood ook een hoofdstad in de huidige corona-pandemie is, maar vooral ook omdat de Sloveense vlag van Primož Roglič hoger wappert dan het rood-wit-blauw van de ploeg.
Wielrennen is anno 2020 in de praktijk zeker een teamsport, maar de supporters komen voor een renner en niet voor een ploeg. Waar een belangrijk doelpunt van Dušan Tadić door de Ajax-fans massaal wordt bejubeld, blijken bij een wielerploeg de nationaliteiten van de individuele renners doorslaggevend voor het fangedrag te zijn.
De teams proberen die houding te beïnvloeden. Bij Deceuninck-Quick-Step oreert men met successen van ‘The Wolfpack’. Ook de recente pogingen om bij de Hammer Series het team boven de renner te stellen, eindigden in een regelrechte mislukking.
De vergelijking met 1980 moeten we loslaten. Er waren in die Tour de France liefst elf Nederlandse ritzeges. En de Raleigh-ploeg van Zoetemelk bestond voor negentig procent uit landgenoten; achter negen van de tien renners stond een Nederlands vlagje.
foto: Cor Vos
Nederlandse inbreng
Hoe anders is dit nu? In deze Tour heeft geen enkele landgenoot een rit gewonnen, terwijl slechts 25% (twee van de acht, namelijk Tom Dumoulin en Robert Gesink) van de renners van Jumbo-Visma de Nederlandse nationaliteit heeft.
De Nederlandse inbreng in dit Toursucces is toch ongekend groot en verdient alle credits. Onder een vrijwel complete Nederlandse begeleiding heeft Roglič zich kunnen ontwikkelingen tot de onaantastbare Tourwinnaar. Niet alleen zijn Tourzege verdient een compliment, misschien nog meer zijn perfecte weg vanaf 2016 naar deze heilige, gele graal.
Ieder jaar heeft de voormalig Sloveense schansspringer een stap hoger op de ladder van het ‘grande cyclisme’ gezet. Opvallend is het dat hij al in 2017 zei dat iedere pedaalwenteling in het teken stond om ooit de Tour te winnen. Zelden heb ik zo’n uitgebalanceerde opbouw van een renner binnen een team naar dit hoogtepunt gezien.
Van de zege in een bescheiden ronde als de Ronde van de Algarve groeide hij naar overwinningen in aansprekende WorldTour-rittenkoersen zoals het Baskenland, Romandië en Tirreno-Adriatico. En vorig jaar zette hij met de eindzege in de Vuelta a España voet op de podia van de grote rondes.
Architecten
Gepaard in de ontwikkeling van Roglic heeft ook zijn team de juiste stappen gezet. De architecten achter dit succes zijn onder andere hoofdcoach Merijn Zeeman, teammanager Richard Plugge, trainer Mathieu Heijboer, eerste ploegleider Grischa Niermann en voormalig ploegleider Nico Verhoeven. Zij wisten het team de laatste jaren steeds de perfecte coureurs voor de nog ontbrekende schakels te vinden.
Juist doordat de RvC-leden Ton van Veen (CFO Jumbo Supermarkten) en Robert van der Wallen (voormalig eigenaar BrandLoyalty) voor de broodnodige financiële zekerheid zorgden, kon de toekomstvisie van de organisatie groeien. Zeeman benadrukte keer op keer dat de lat hoger moest worden gelegd. Op de transfermarkt moest men voor de eerste keuze durven te gaan en zich niet nederig opstellen en te snel tevreden te zijn.
Het gaf vertrouwen dat de routiniers Robert Gesink en Steven Kruijswijk de ploeg ook na de moeilijke jaren 2015 en 2016 trouw bleven. Met het aantrekken van Wout van Aert was het team de concurrentie (vooral Lotto Soudal) geraffineerd te snel af. Een andere briljante zet was het aantrekken van Tony Martin, die qua ervaring en vooral qua vermogen het team op alle terreinen naar een hoger plan bracht.
Door het contract van onbepaalde tijd dat Jumbo met het team afsloot, kozen ook de talentvolle jongeren weer voor de Nederlandse ploeg. Jumbo-Visma garandeerde hen dat ze de tijd kregen om zichzelf te ontwikkelen, zonder de druk van het direct moeten presteren.
foto: Cor Vos
Gele missie
Door de groei van het budget van zo’n 11 miljoen in 2015 naar bijna 25 miljoen euro in 2020 konden de beste renners behouden worden. Het aantrekken van Tom Dumoulin was de volgende strategische zet. Toen Roglič hiermee geconfronteerd werd, juichte hij dat idee toe. Geen seconde dacht hij eraan dat zijn eigen positie hiermee ondermijnd kon worden. Wellicht omdat zijn zelfvertrouwen zo groot was, dat hij geen moment twijfelde dat hij de absolute kopman zou zijn. Dumoulin kon dan juist de bepalende factor richting zijn Tourzege zijn. En zo geschiedt nu in deze Tour de France.
Wanneer Primož Roglič zondag op de Champs Elysées op de hoogste trede stapt, mogen we er zeker bij stilstaan dat dit ook een Nederlands succes is. Iedereen die de afgelopen jaren een bijdrage heeft geleverd aan de spectaculaire evolutie van het Nederlandse Jumbo-Visma, verdient dat vette compliment zeker. De werknaam van de geel-zwarte schaats- en wielerploeg is Team Oranje. Hoewel dit oranje nergens zichtbaar is, is dit wel het kloppende hart van het team.
Waar onder anderen Panasonic, Kwantum Hallen, Superconfex, PDM, Buckler, TVM, WorldPerfect, Rabobank, Vacansoleil, Argos, Belkin, LottoNL-Jumbo, Giant-Alpecin en Team Sunweb niet slaagden om het ‘maillot jaune’ mee naar Nederland te nemen, kunnen de huidige landgenoten binnen Jumbo-Visma wel hardop zeggen dat hun gele missie geslaagd is.
Roglic wint de tour. Niks Nederlands aan.
Kerckhoffs heeft weer bonuspunten gescoord bij meneer Frits!
Daarnaast was er in de jaren '70 en '80 niets te beleven 's zomers. Alleen wielrennen. Nu is dat veel anders met mobieltjes, sociale media, verspreide vakanties etc. Komt nog bij dat ze nu in september bezig zijn en niet in juli. Als Tom in het geel zou rijden zou de aandacht wel groter zijn, maar ik vraag me af hoeveel. Ik zie geen '88 beelden voor me in de grachten in ieder geval.
Als je nu gewoon geniet van de sport en de mensen die dit mogelijk maakt. Dan kijk je dwars door de kleuren van de vlag heen. En wordt de sport zoveel mooier van.
Ik heb helemaal niks met Roglic, maar ik ben wel voor Jumbo-Visma, dus leuk voor de ploeg dat ze winnen. Ik had het mooier gevonden als Pinot of Bardet had gewonnen, of Buchmann.
Dat plan 'siert' deze gele duracelmannetjes, maar het met liefde omarmen is nog een ander verhaal. In sponsortechnisch oogpunt heeft Jumbo deze Tour meer baat gehad van Van Aert dan van Roglic.
Ik denk dat daar ook wel de crux zit, we zijn extreem verwend met een extreem getalenteerde generatie (overigens óók de verdienste van Rabobank). 99% van ons had liever gejuicht voor Tom, dus er zal iets van teleurstelling bij zitten.
Ik ben blij met dit stukje van Kerckhoffs en blij dat hij ons attendeert op het feit dat we trots mogen zijn. Wat ik ook ben, want dit team is echt fenomenaal, in mijn ogen beter dan het Sky dat Wiggins aan de overwinning hielp. Blijft het feit dat ik harder voor Van Aert heb gejuicht dan voor Roglic.
@ Marik; Dank
@ Groetjes;De enige die daar geïnteresseerd in lijken te zijn is Movistar. En het heeft niet iets te maken met de rit overwinningen of klassement overwinningen. Maar goed ik heb de waarheid niet in pacht. Het zijn slechts ideeën. Zaken die ik mis in het wielrennen. Vond dat in de Hammerseries mooi, dat ploeggevoel en de teamuitstraling.
Roglic is een waanzinnig coureur maar volkomen steriel als uithangbord en een 100% internationaal sportman, die zie ik nog wel naar een kapitaalkrachtig, van dergelijke missies zich onthoudend, team als UAE, Bahrein of Israel vertrekken en zal als opponent zelfs meer tot de verbeelding spreken.
Het begint met vaderlands succes maar je moet het wel verdiepen door tijd, energie en vooral liefde te stoppen in de opvoeding van de volger.
Ik snap echt niet dat er wielerliefhebbers zijn die hier zo laagdunkend over doen. De Belgen moeten blij zijn met hun renner Wout van Aert en dat ie deel uit maakt van deze fantastische ploeg en daarin ook voor zijn eigen kansen mag gaan naast zijn werk voor de geletruidrager. De Nederlanders moeten blij zijn dat wij straks in eigen land, weliswaar met een Sloveense winnaar, de gele trui binnen halen er van uit gaand dat er morgen geen hele gekke dingen gebeuren. Ik geniet elke dag van Team JV hoe zij met elkaar heel professioneel het beoogde doel de gele trui gaan verzilveren!
Als caféhouder met een tv merk ik dat de aandacht enorm is in tegenstelling tot veel andere sporten of wielerwedstrijden waar jumbo niet per se de beste is.
Ik verwacht zondagavond geen toeterende auto’s bij mij in de straat.
Ik werd in het verleden al wel warm van de Vuelta's van Menchov no?, de Tour van Rasmussen, zeges van Freire en nu ook van winsten van Van Aert en Roglic. Roglic is een sympathieke gast zonder spatjes en een schitterend verhaal als renner.
En het hele plan is uitgezet door Nederlanders. Puur Nederlandse sponsoren met Jumbo en Hema.
Martin ook, maar die zal wel wat gekost hebben.
Dumoulin en Van Aert zekerheidjes en enkel haalbaar door het fors opgevoerde budget.
Wel mooi gericht opgebouwd.
Normaal geneigd een succesvolle topsporter als “onze Primoz” te adopteren is dat totaal niet aan de orde nu. En dat heeft dus niets met het feit dat deze Tour niet in juli verreden wordt te maken.
Die geel/oranje koorts vereist een Nederlander, of een buitenlander met persoonlijkheid!
Uitstraling is alleen belangrijk als je dat kunt koppelen aan resultaten. Is Sagan nu een andere renner? Natuurlijk niet, maar hij behaalt geen overwinningen en Bora lijkt al stilletjes op weg om afscheid van hem te nemen.
Overigens kun je die vastberadenheid van hem om de top te halen ook aan andere kleine dingen zien. In De Grote Plaat podcast van Blaudzun en John de Braber onthulde van Emden dat hij in zijn eerste jaren bij de ploeg altijd een klein notitieboekje bij zich had waarin hij alles opschreef wat hij nog moest leren en verbeteren. Alle dingen die je normaal leert door te koersen bij nieuwelingen, junioren en beloften maar wat hij niet kende door zijn late beginnen aan het koersen.
Wat schiet je er zelf mee op wanneer zij succesvol zijn? Geen zak..
Moet je trots zijn op hun prestaties terwijl je er part noch deel aan bijgedragen hebt? Totaal niet..
En wat betekenen nationaliteiten überhaupt nog? Van Aert half Nederlander, Nans Peters met Nederlandse grootouders, TJ Van Garderen met een Nederlandse adoptievader.. Who the hell cares?
Wat dat betreft hebben met name enkele Vlamingen op deze site ons wel een spiegel voorgehouden de afgelopen jaren (in negatieve zin)..
Dat gedweep met hun sporthelden.. De blinde woede wanneer die helden wat kritiek kregen.. De obsessieve vergelijkingen van de Nederlandse vs de Belgische (liefst Vlaamsche) successen en succesjes..
Iedereen mag de sport op zijn eigen manier beleven, maar de beleving van sommigen is wel zo eindeloos sneu dat je hoopt dat ze ernaast nog iets waardevols doen in hun bestaan (en tegelijkertijd vreest van niet)..
Voor mij is wielrennen amusement. Ik heb een voorkeur voor renners met durf en een beetje persoonlijkheid.. Liever een Alaphilippe of een Nibali dan een Kruijswijk wat dat betreft.. Liefst renners die eerlijk rijden (dus Boogaard en Dekker vallen ook af hier). En natuurlijk het liefst een mooie, spannende, verrassende koers en dat heeft TJV, hoe knap ook, redelijk effectief lamgeslagen.. Vandaar wellicht ook het zuinige enthousiasme in Nederland voor deze knappe prestatie.
Ik moet toegeven dat ik meer support heb voor een Nederlandse renner. Daarna komt de support voor een renner van een Nederlands team (vandaag ook van Kragh genoten, Sunweb zie ik nog steeds als een Nederlands team).
Vervolgens support ik de aanvallende renner.
Maar zonder gekheid, wat een geneuzel toch altijd dat je zou moeten juichen voor sporters (of teams) omdat zij nou toevallig over hetzelfde paspoort als jouw beschikken. Bovendien is Roglic nou ook niet bepaald een persoon waar men snel warm voor loopt, hetzelfde geldt voor de manier waarop hij deze Tour gaat winnen. Een renner als Pogacar of MAL hadden wellicht al voor meer enthousiasme als zij voor TJV de Tour zouden winnen op hun eigen aanvallende manier van rijden.