Zes maanden na zijn aanrijding met een scooterrijder weet Maurits Lammertink nog altijd niet of hij ooit weer normaal kan functioneren. Dat vertelt de 31-jarige specialist van eendagskoersen in gesprek met Tubantia. Bij het ongeval liep hij onder meer een schedelbasisfractuur op. Eenmaal overgebracht naar het ziekenhuis kreeg hij drie hersenbloedingen en raakte hij in coma.

Zijn revalidatie blijkt een lang en moeizaam proces. Lammertink boekt lichte progressie, maar of hij ooit weer beroepsrenner kan worden weet hij niet. “Ik kan het pas accepteren als ik weet waar mijn plafond is”, vertelt de Nederlandse renner van Intermarché-Wanty-Gobert die bijna dagelijks in het revalidatiecentrum Roessingh in Enschede aan zijn herstel en mentale belastbaarheid werkt. “Om te kunnen functioneren in de normale maatschappij, en in het wielerpeloton. De vraag is of ik dat ooit weer aan zal kunnen. Ik weet het niet. Ik blijf trainen, blijf hard werken. Meer kan ik niet doen. De tijd zal uitwijzen wat er mogelijk is.”

Lammertink was in juni een ijsje aan het halen bij een ijssalon in Hengelo toen hij door een scooter werd aangereden. Ambulancepersoneel was snel ter plaatse om eerste hulp te verlenen. Hij werd met hersenletsel naar het ziekenhuis gebracht. Enige tijd werd voor het leven gevreesd van de renner, die een schedelbasisfractuur, een gebroken kaak en een sleutelbeenbreuk had opgelopen. Zes maanden later is Lammertink nog iedere dag bezig met zijn revalidatie. Door het hersenletsel heeft hij last van geheugenverlies en mentale vermoeidheid, ook kampt hij met krachtverlies in zijn hand en is hij links zo goed als doof.

Vertekend beeld
Onlangs meldde zijn ploeg op social media dat Lammertink weer kon trainen en een ‘ongelooflijke progressie’ boekte. Aike Visbeek, performance manager bij het team, liet weten dat de renner bij medische goedkeuring kan blijven. Het gaf een vertekend beeld, zo blijkt. “Ik kreeg hier op het Roessingh felicitaties, maar ik wist nergens van. We houden de ploegleiding op de hoogte van alle ontwikkelingen, maar over een contractverlenging hebben we het tot op heden niet gehad”, zegt de klassiekerspecialist. Hij wil niets liever dan dat, maar alleen is het zo ver nog lang niet. “Ik vind het heerlijk om een uurtje of twee te fietsen, maar je kunt dat geen wielrennen noemen.”

Bovendien is hij al twee keer gevallen toen hij op de mountainbike een tochtje maakte door het bos. “Stomme domme valpartijen, omdat ik gewoon niet meer geconcentreerd was. Tegen het einde van de rit maakte ik simpele fouten als gevolg van de mentale vermoeidheid. Kwam wel op m’n schouder terecht, maar gelukkig was het zonder erg.”