Fietstoerisme 
Materiaalzone 
Matteo Trentin maakt zich vanwege onveiligheid zorgen over toekomst wielersport
In de voorbereiding op het wegseizoen 2022 waren verschillende profrenners, waaronder ex-Tourwinnaar Egan Bernal, betrokken bij ernstige verkeersongelukken. Matteo Trentin maakt zich zorgen over de situatie. “Ik heb twee kinderen, veel andere renners hebben ook kinderen, maar weinigen zijn blij als hun kinderen de weg op gaan”, verklaart de Italiaan in gesprek met CyclingWeekly zijn vrees dat de toekomstbestendigheid van het wielrennen in het geding is.
“Wat is de toekomst van het wielrennen als alle ouders hun kinderen weigeren om te gaan fietsen? Ik denk dat de wielersport hier echt naar moet kijken”, vervolgt Trentin, die nog eens benadrukt hoe gevaarlijk zijn werk is. “Elke keer als je ‘s ochtends de deur uitstapt voor een training, weet je niet hoe je terugkomt. Of het rechtop is, of liggend in een of andere ambulance. We moeten meer en meer opletten op de weg.”
Volgens de renner van UAE Emirates is de situatie verslechterd. “Het is meer een jungle dan een normale trainingsomgeving. Er is meer verkeer, mensen zijn nerveuzer. Ik kan de keren dat een auto me passeerde en direct naar rechts afsloeg niet tellen. Op andere momenten passeert een auto me en stopt deze tien meter daarna op een drempel”, geeft hij zijn eigen ervaring weer.
“We hebben het over kinderen die niet op de fiets naar school kunnen”
Trentin maakt zich echter niet het meest zorgen over zichzelf. “Wanneer we met de Italiaanse rennersvakbond vergaderen, gaat het meestal niet over onszelf. We hebben het over kinderen die niet op de fiets naar het school of het park kunnen. En vragen ons af hoe het mogelijk is dat een vrouw niet fietsend naar het werk of de winkel kan, omdat ze bang is voor haar eigen leven”, legt hij uit.
Tot slot, benadrukt de 32-jarige Trentin het algemeen maatschappelijk belang van fietsen. “Een groene economie betekent niet alleen elektrische auto’s gebruiken, want je moet de elektriciteit ergens weghalen en dat is niet mogelijke zonder fossiele energie. De fiets is het beste middel voor mij om me van A naar B te verplaatsen. Het is snel, het is groen en het kán veilig zijn”, klinkt het.
Vergelijk dat met de situatie in Italie, en dan zul je zien dat fietspaden een zeldzaamheid zijn, en chauffeurs nog minder rekening houden met fietsers dan in Nederland.
In Nederland zou ik bijna overal mijn kind op de fiets naar school durven sturen, hier in Italie is dat toch een stukje spannender. En zie je dus ook nauwelijks kinderen die naar school fietsen, en bijna iedereen die met de auto of schoolbus wordt gebracht.
Maar dat het alsnog veel beter is dan bijna overal in de wereld is wel dieptriest natuurlijk.
Weliswaar onvergelijkbaar met Nederland, maar elke stad in Italië heeft tegenwoordig fietspaden. Sinds enkele jaren is er zelfs een wet van kracht waarin de fiets als volwaardig vervoersmiddel wordt erkend, en die lokale overheden verplicht voorzieningen te treffen voor fietsers. Zo wordt er op dit ogenblik in Milaan gewerkt aan een netwerk van 750 km fietspad dat het centrum met de buitenwijken verbindt.
“En zie je dus ook nauwelijks kinderen die naar school fietsen,”
Ook dat is niet waar, er zijn in Italië genoeg kinderen die per fiets naar school gaan of gebracht worden. Dat is de laatste 20, 25 jaar aanzienlijk toegenomen en wordt ook door de overheden en verscheidene organisaties flink gestimuleerd. De weg opgaan in Italië met een gemotoriseerd voertuig is zelfs gevaarlijker.
Dit laat verder onverlet dat in Italië de veiligheid voor fietsers nog beduidend verbeterd kan worden.
Verder terechte nuance die je aanbrengt. Er zijn denk ik grote regionale verschillen als het gaat om veilige mogelijkheden om te fietsen voor kinderen. Bij mij in het dorp (en eigenlijk in alle dorpen in de buurt) is geen fietspad te vinden, en zo'n beetje ieder kind moet 1 of meer doorgaande wegen oversteken om op school te komen. Ook al ben ik niet van de rubberen stoeptegels, ik zou hier niet graag mijn kleine kind naar school laten fietsen, en zo denken heel veel ouders (terecht).
Daar staat wel tegenover dat er genoeg uitgestorven weggetjes te vinden zijn waar je leuk kunt fietsen zonder iedere 2 seconden de berm in te moeten vanwege autoverkeer. Maar zo goed georganiseerd als Nederland heb ik het qua fietsvoorzieningen nog niet gezien.
Leestip
Overigens denk ik dat je pas over dat soort dingen na gaat denken als je niet hoeft op te letten op de kuilen en putten in de weg. En niet veel eerder.
Discussies over of er wel of geen genderneutrale toiletten ontstaan ook vaak pas als je overal hele goede dames- en herentoiletten hebt. Terwijl je in Italie blij mag zijn als een restaurant of cafe 1 toilet heeft dat een beetje schoon is.... Misschien is dat wel meteen de oplossing voor die hele gender-discussie.
“Maar zodra je aan de rand van de stad komt, houden de meeste fietspaden helaas op. Ik ken in ieder geval in mijn omgeving eigenlijk geen enkele plek waar ik een fatsoenlijk fietspad heb om te trainen.”
Noordwaarts de stad uit waar je op een kilometerslang, kaarsrecht fietspad wat intervalletjes en sprinttrainingen kan doen.
Oostwaarts de stad uit langs de Arno waar je ongestoord je behendigheid op sterrati kan testen.
In de heuvels op onverharde paden om het punchen wat aan te scherpen.
Best wat mogelijkheden.
Bizar herkenbaar. Je maakt als 'fietspendelaar' bijna dagelijks levensgevaarlijke situaties mee. Bovenop wat Trentin al aanhaalde heb je ook de auto's/vrachtwagens die op een fietspad geparkeerd staan, of de auto's die je rakelings inhalen (terwijl ze wettelijk verplicht zijn 1,5m afstand te houden, en indien ze dat niet kunnen braafjes moeten wachten) en dan meestal nog gefrustreerd toeteren ook.
Als er geen fietspad is, en de weg is vrij smal, geef ik iedere fietser graag de raad om passief agressief en vooral ostentatief in het midden van de weg te blijven rijden, en pas op kant te gaan als de auto's wel kunnen passeren. Op die manier haalt een chauffeur het tenminste niet in zijn hoofd om gevaarlijke manoeuvres te doen.
Situaties zoals in Belgie of Italie waar vrachtwagens met 80km/uur op 5 cm van een fietser langs denderen is in NL volstrekt uitgesloten.
Ik spreek inderdaad over België. Zoals met zo veel dingen zitten ze bij onze noorderburen ook qua (fiets-)infrastructuur ver voor op ons. En dan lijkt het er hier zelfs op achteruit te gaan. De publieke opinie (hier op een Wielerforum wellicht anders) is dat de fietser maar een tweede of derde fluo-hesje moet dragen, eerder dan dat er ooit aan koning auto mag/zal geraakt worden.
Hear, Hear! Komt u dat alstublieft aan onze Belgische politici uitleggen. Hier verft men soms nog steeds voetpaden rood, of plaatsen ze er een bordje bij en is de doelstelling 'x aantal km's fietspad' weer gehaald. M.i. is er helaas een groot verschil in werk - denkwijze tussen BE en NL (en wat andere landen). Comfort en veiligheid, ook van nieuwe fietspaden, is hier maar al te vaak onvoldoende. Cijfers lijken belangrijker dan de situatie op het terrein. Komt nog eens bij dat onze ruimtelijke ordening heeft geleid tot een zodanig dens wegennetwerk dat het ook financieel niet haalbaar is degelijke infra aan te leggen. En dan heb je nog eens een ongeloofelijk moeilijke procedure ikv onteigeningen e.d.
Die revolutie komt er in België jammer genoeg denk ik nooit. Dan maar de baan op met alle frustraties van dien...
Dat gezegd hebbende; ik rijd zelf meestal alleen en dan kijk ik eens kritisch naar groepjes wielertoeristen, hoe er gereden wordt, hoe er ingehaald wordt, en soms snap ik ook inderdaad wel hoe het beeld van alles met een krom stuurtje zo in de verdomhoek terecht gekomen is. Er zitten echt wel complete psychopaten tussen die echt serieus alleen nog maar oog hebben voor Strava en menen dat ze in de prijzen gaan rijden. Op het overgrote deel valt echter weinig aan te merken.
Vervolgens is het niet een zaak van ojee nu moeten we dit overal gaan toepassen. Maar als een stuk weg vernieuwd wordt, dan wordt deze standaard erbij gepakt en wordt deze geimplementeerd. Langzaamaan krijg je zo dus een steeds betere infrastructuur.
Dit zie je bij ons overal terug. Op nieuwe stukjes zul je zien dat het straatmeubilair een stuk veiliger is neergleged dan stukjes weg die pakweg 20 jaar geleden zijn aangepakt.
In grote steden zie je dat op grote wegen langzaamaan alle fietspaden van de autoweg zijn losgetrokken. Toen ik vroeger naar school fietste lag er dan gewoon een streep op de weg en had je een fietspad (ooit was dat dus de standaard). Nu ligt het fietspad daar geheel los van de autoweg.
Veel steden denken dat het ombouwen van hun infrastructuur onmogelijk is. En dat is het ook als je het in 5 jaar wilt doen. Maar met de Nederlandse aanpak heb je over een jaar of 20-30 een prachtige infrastructuur waar veel meer mensen de fiets zullen kiezen.
Misschien komt het erop neer dat specifieke trainingen vooral op speciale parcoursen gedaan moeten worden. Verder zoek ik zelf altijd de wat rustigere wegen op, of wegen met veel ruimte zoals de dijk. Op een smal fietspad vind ik het ook vaak niet heel relaxed fietsen, aangezien je dan steeds mensen moet inhalen, en niet iedereen hoort de bel. Zeker niet met doppen in de oren. Het komt erop neer dat je voor de veiligheid ook af en toe moet stoppen en dan je gemiddelde verpest of je blokje verpest.