Fietstoerisme 
Materiaalzone 
MATHIEU VAN DER POEL VEROVERT HISTORISCHE WERELDTITEL IN GLASGOW
Mathieu van der Poel heeft historie geschreven door zich in Glasgow te kronen tot de nieuwe wereldkampioen wielrennen. De Nederlandse kopman was de hele wegwedstrijd attent, schoof mee in een favorietengroep met Wout van Aert, Tadej Pogačar en Mads Pedersen en plaatste zijn beslissende demarrage op 22 kilometer van de finish. Een ontketende Van der Poel reed vervolgens naar de regenboogtrui. Zelfs een valpartij op 16 kilometer van de meet hield hem niet tegen om met een grootse voorsprong solo over de meet te komen. Wout van Aert won het zilver en Tadej Pogačar het brons.
Na de start in Edinburgh, de hoofdstad van Schotland, duurde het toch wel eventjes voordat de vroege vlucht ontstond. Een kansloze ontsnapping met veel exoten, wat we toch regelmatig zien op een WK, kwam er niet. Negen renners wisten uiteindelijk toch weg te rijden: Owain Doull (Groot-Brittannië), Matthew Dinham (Australië), Harold Tejada (Colombia), Kevin Vermaerke (Verenigde Staten), Patrick Gamper (Oostenrijk), Rory Townsend (Ierland), Ryan Christensen (Nieuw Zeeland), Krists Neilands (Letland) en Petr Kelemen (Tsjechië) vonden elkaar.
Onder meer George Bennett en Vaticaanstad-Nederlander Rien Schuurhuis gingen nog in de achtervolging, maar belandden in de chasse patate. Vlak voor de beklimming van Crow Road, de enige grote klim in de aanloop, werden zij ingerekend door het peloton. Dat werd echter stilgezet met nog 190 kilometer te gaan. Door een protestactie kon de koers niet passeren.
Een viertal activisten had zich aan het asfalt geplakt en het duurde uiteindelijk 50 minuten voor de koers hervat kon worden. De negen koplopers kregen bij de hervatting een voorsprong van 6.15 minuut, die snel zou teruglopen. Vooral België en Australië nestelden zich aan kop van het peloton om de kopmannen uit de problemen te houden. Even was er stress bij Nederland, omdat kopman Mathieu van der Poel achter een gaatje zat dat ontstond op het smalle parcours.
België en Denemarken openen gelijk de koers
Die situatie werd snel hersteld, waardoor een compleet peloton op het lokale circuit afstevende. Het werd een heuse massasprint voor het opdraaien van het rondje van 14,3 kilometer met liefst 48 (!) haakse bochten erin. Met de Denen op kop en ook Wout van Aert en Michael Matthews op de voorposten draaide het peloton Glasgow in. De achterstand op de vroege vluchters liep zo terug tot vier minuten, met nog 145 kilometer te gaan.
Namens Denemarken bepaalde Michael Mørkøv het tempo met kopmannen Mads Pedersen en Kasper Asgreen in zijn zog, Ook België zat met haar kopmannen goed van voren, terwijl ook Mathieu van der Poel en Olav Kooij zich vooraan lieten zien, evenals Tadej Pogacar in zijn gifgroene shirt.
Het peloton op Montrose Street – foto: Cor Vos
De eerste aanval bij de favorieten? Die volgde al op 135 kilometer van de meet, toen Julian Alaphilippe een speldenprik plaatste. Het was het begin van een reeks aanvallen vanuit het peloton, maar de poging van onder meer Mattias Skjelmose werd gecounterd door de Belgen. De volgende aanval van Alberto Bettiol zorgde voor een stevige uitdunning van het peloton, maar van een echte ontsnapping was geen sprake.
Veel outsiders lossen al vroeg
Onder meer drievoudig wereldkampioen Peter Sagan miste de slag en stapte vroeg uit koers. Voor Christophe Laporte was pech de boosdoener, want hij kwam zo op achterstand en kon een medaille vergeten. Dat gebeurde precies op een moment dat Nathan Van Hooydonck versnelde met Van Aert in zijn wiel. Dat zorgde voor een nieuwe schifting, waardoor Asgreen, Alaphilippe en Jasper Philipsen losten.
Een ding was zeker: de finale was 100 kilometer voor de finish al bezig en de koers zou niet meer stilvallen. Het ‘peloton’ bestond op dat moment nog maar uit een veertigtal renners, terwijl veel gelosten zoals Asgreen en Fred Wright er meteen de brui aan gaven. Uittredend wereldkampioen Evenepoel gebruikte vervolgens de eerste heuvel na start-finish voor zijn eerste demarrage, die snel gecounterd werd.
Door een versnelling van de Italianen ging het lichtje uit bij Kooij, werd de favorietengroep op een lint getrokken en vielen er gaten. Van der Poel zag zijn kans op 90 kilometer van de meet en plaatste er zijn eerste versnelling. Daarmee was hij de aanstichter van een elitegroep van vijftien. Niet daarbij: Evenepoel, Van Baarle, Stuyven, Benoot en Van Hooydonck, die in de achtervolging moesten.
Van der Poel in het wiel van Tadej Pogačar – foto: Cor Vos
Van der Poel toont zich een eerste keer
Matteo Trentin zat mee, maar viel hard op Montrose Street en kon een nieuwe zege in Glasgow (hij won het EK in 2018) vergeten. Mede daardoor viel het wat stil en konden Evenepoel en Van Baarle terugkeren bij de andere favorieten. Een nieuwe versnelling van REV haalde niets uit, waarna Van der Poel met een vlijmscherpe in het bochtige park het kaf van het koren wist te scheiden.
Natuurlijk zat Van Aert op zijn wiel, waarna ook Pogacar, Bettiol, Pedersen en vroege vluchter Dinham konden volgen. Die zes pakten 75 kilometer voor de meet met Vermaerke de laatste vroege vluchter terug. Het gat met de achtervolgers was al snel 20 seconden, maar de samenwerking was niet optimaal en dus werd het gat gedicht. Op dat moment bestond het peloton nog maar uit 28 renners die gingen strijden om het goud.
Bettiol rijdt weg in de regen
De eerste demarrage van Pogacar volgde 62 kilometer van de meet, waardoor de deur aan de achterkant open kwam te staan. Evenepoel probeerde van een nieuw stil moment te profiteren, maar kwam opnieuw niet weg. Ook pogingen van Van Aert, Bettiol en weer Evenepoel strandden. Een extra element dat een rol ging spelen: regenval op 55 kilometer van de finish. Bettiol gebruikte dat moment om een serieus gat te slaan.
De Italiaan reed meer dan 30 seconden weg, waardoor de Belgen weer moesten achtervolgen. Het werk van Benoot ging niet hard genoeg, waardoor Bettiol uitliep naar 40 seconden. Een val van Jhonatan Narvaez op het natte wegdek maakte de achtervolging er ook niet makkelijker op, terwijl Skjelmose wegviel door pech. Door de crash van Narvaez bleef een viertal over in de achtervolging: Pogacar, Van der Poel, Van Aert en Pedersen.
Alberto Bettiol reed lang alleen vooruit – foto: Cor Vos
Zij werkten goed samen en kwamen zo terug tot op 20 seconden van Bettiol. Daarachter viel het doek voor de achtervolgers, mede doordat België en Nederland hun kopmannen vooraan hadden. Achter de vier ‘groten’ vormde zich met Powless, Schmid en Skujins nog een sterk groepje. Op de twee-na-laatste Montrose Street versnelde Van Aert, maar de rest bleef in zijn wiel.
MVDP kiest voor vroege aanval en slaat gat
Twee rondes voor het einde was het gat tussen Bettiol en zijn eerste achtervolgers 24 seconden, met de groep-Powless op 40 seconden. Die groep viel vervolgens echter stil. Daar nog achter was Evenepoel al gelost uit het geslagen groepje. Kortom, de winnaar zat bij de voorste vijf renners. Op 22 kilometer van de finish leek een hergroepering te volgen, maar het was MVDP die daar zijn moment pakte.
Met een vlammende demarrage ging hij op en over Bettiol, terwijl de rest moest passen. De Nederlander pakte zo gelijk een gat op de andere drie, want Bettiol viel stil. Pedersen, Pogacar en Van Aert mochten niet stilvallen, maar zagen Van der Poel steeds kleiner worden. Zijn voorsprong liep uit naar 15 seconden, 20 seconden en zelfs 25 seconden…
Van der Poel nam alle risico en schoof 16 kilometer voor de meet onderuit in een natte bocht. Hij kon echter snel weer op de fiets springen en, met schade aan zijn shirt en schoenen, zijn weg vervolgen. Even kwamen de achtervolgers terug tot op 20 tellen, maar Van der Poel hervond zijn krachten en liep opnieuw verder uit. Zijn voorsprong bij het ingaan van de slotronde? 31 seconden…
38 jaar na Joop Zoetemelk…
In de achtervolging was de tank ook leeg, want een versnelling van Pogačar haalde niets meer uit en ook Van Aert en Pedersen konden weinig meer uitrichten. Zo kon Van der Poel uitlopen naar een voorsprong van een minuut. Bondscoach Koos Moerenhout kon daardoor de oversteek maken en hem toeschreeuwen dat dat hij een geruststellende voorsprong had. Zijn schaafwonden deerden hem niet meer toen bij MVDP doordrong dat hij wereldkampioen ging worden.
foto: Cor Vos
De emoties namen bij het binnenrijden van de laatste kilometer de overhand bij de Nederlandse alleskunner, die in het veldrijden ook al meermaals wereldkampioen was geworden. Maar niets stond een wereldtitel en een jaar lang regenboogtrui meer in de weg voor Mathieu van der Poel. Met gebalde vuist kwam hij na 271 kilometer over de finish.
En zo heeft Joop Zoetemelk na 38 jaar (!) weer een opvolger. Mathieu van der Poel is de eerste Nederland wereldkampioen wielrennen bij de elite mannen sinds 1985 en hij treedt ook in de voetsporen van Jan Raas (1979), Gerrie Knetemann (1978), Hennie Kuiper (1975), Harm Ottenbros (1969), Jan Janssen (1964) en Theo Middelkamp (1947).
Het zilver ging naar Wout van Aert, die in de slotkilometer nog wegreed bij Pedersen en Pogačar. Daar wist de Sloveen het sprintje voor het brons nog te winnen van zijn Deense opponent.
[cf_transfers team=686]
Een finale van meer dan 100 km! Dat gaan we waarschijnlijk niet vaak meer zien.
Wat een dag wat een zege en wat een opdoffer voor de Belgen!!!