Youri IJnsen

• donderdag 5 augustus 2021 om 13:00

Interview Koen de Kort moest deze zomer noodgedwongen een half jaar eerder een punt zetten achter zijn lange carrière. Bij een ongeluk in zijn vrije tijd verloor de 38-jarige Noord-Brabander zes weken geleden zijn pink, ring- en middelvinger van zijn rechterhand. “Ik wilde mijn carrière niet zo eindigen, maar ik was al wel van plan dat te doen. Wat dat betreft zit ik nu alleen nog met het medische probleem, maar uiteindelijk denk ik dat het mijn leven niet bijzonder veel zal beïnvloeden”, vertelt de werknemer – want dat blijft hij – van Trek-Segafredo. Bij WielerFlits doet hij woensdag openlijk en opgewekt zijn verhaal. Deel één.

Laten we beginnen bij het begin: wat is er precies gebeurd en waar?
“Ik was met twee vrienden van mij aan het rondtoeren in een eigen buggy, zo’n offroad-auto. We reden naar een plek waar we konden lunchen in een ski-lodge. Je kunt hier (De Kort woont in Andorra, red.) heel mooi door de bergen rijden, met prachtige uitzichten. We waren daarnaar op weg. Op een gegeven moment veranderde de ondergrond en daardoor draaide de buggy om. Op de een of andere manier heb ik blijkbaar mijn arm buiten de rolkooi gekregen. Ik denk dat die rolkooi daarna over mijn hand is gerold.

Ik weet niet precies meer wat er echt is gebeurd, dat zal met de shock te maken hebben. Wel weet ik dat ik dacht: ‘O shit, ik rol om!’ en het volgende moment zag ik mijn hand. Ik wilde loskoppelen van mijn gordel, maar dat lukte niet. Toen was er even paniek.”

Realiseerde je meteen: dit is foute boel?
“Ja, dat was duidelijk. Die vingers en de hand, dat zag er niet goed uit… Vrijwel meteen dacht ik: ‘Dit moeten wel heel goede doktoren zijn, als ze dit nog kunnen repareren’. Dat was absoluut duidelijk. Het zag er heel vervelend uit. Voor mijn vrienden was het misschien nog wel erger om te zien dan voor mijzelf. Ik zit er natuurlijk mee en ik ben er ook wel mee bezig, maar ik vrees dat zij ook nog weleens slecht zullen slapen van die beelden.”

Het zal ook op jouw netvlies staan. Wat zag je precies, als ik zo vrij mag zijn?
“Vooral de eerste twee weken in het ziekenhuis was het moeilijk. Elke keer als ik eraan dacht, zag ik dat beeld weer voor me en kreeg ik er een soort paniekerig gevoel van. Mijn vingers hingen erbij, zeg maar. Ze waren er niet volledig af, maar wel zo goed als. Het zat allemaal niet echt op z’n plek. Maar dat gevoel heb ik nu gelukkig wel echt achter me kunnen laten. Ik kan er goed aan denken en ik kan nu ook het beeld er weer bij halen, zonder dat het heel vervelend voelt.”

De Kort tijdens het interview woensdagmiddag – screenshot Youri IJnsen/WielerFlits

Wanneer drong het besef door dat het ook meteen je carrière zou kunnen beëindigen?
“Ik heb daar in eerste instantie niet meteen aan gedacht. Mijn focus lag er eerst bij om zo goed mogelijk hiervan te herstellen. In het ziekenhuis werd ik na de operatie op een gegeven moment wakker en toen werd me gezegd dat de drie vingers uiteindelijk geamputeerd waren. Toen wist ik meteen dat terugkeren op niveau lastig zou zijn, al vroegen de artsen wel meteen of ik wilde terugkomen als beroepsrenner. Ik weet niet of dat überhaupt mogelijk zou zijn.

Wel zou ik er enorm van balen als ik hierna niet meer zou kunnen fietsen. Maar wedstrijden rijden is niet iets dat ik nog per se wil. Het is een heel lange revalidatie, nu gelukkig zonder de druk te hebben om weer terug te komen. En ik had voor mezelf toch al besloten dat ik wilde stoppen aan het einde van het jaar. Met alle goede wil in de wereld, had ik niet voor het einde van het seizoen terug kunnen komen. Zelfs niet als alles goed zou zijn gegaan. Dat heeft voor mij ook grotendeels de doorslag gegeven om er per direct mee te stoppen. Dan heb ik die stress ook niet.

Voor mijn gevoel was ik ook al een klein beetje klaar met professioneel wielrennen. Ik heb een mooie carrière gehad en ik had de beslissing al genomen om te stoppen. Dus ik was ook al bezig met wat ik na het wielrennen wilde doen. Natuurlijk had ik graag op een andere manier afscheid van de wielersport genomen. Ik had heel graag nog een koers gereden waarbij ik dacht: ‘Dit is mijn laatste wedstrijd, ik ga ervan genieten en op het eind geef ik iedereen een handje en is het klaar’. Parijs-Roubaix, bijvoorbeeld. Dat is nu anders gelopen. Going out with a bang heeft nu wel een heel nieuwe betekenis gekregen (lacht).”

Hoe is het nu met je?
“Eigenlijk gaat het best wel goed, op dit moment. Het was even een heel moeilijke periode. Maar ik kan nu écht weer vooruitkijken. Ik heb intussen al weer best veel leuke dingen gedaan. Het herstel loopt voorspoedig en ik heb een heel mooie nieuwe baan gekregen (daarover vrijdag meer in deel twee, red.). Dat zat er al een tijdje aan te komen, ik was daar al even mee bezig. Deze job wilde ik heel graag hebben en toen dat definitief werd, gaf me dat meteen heel erg veel motivatie. Ik wilde mijn carrière niet zo eindigen, maar ik was al wel van plan dat te doen. Wat dat betreft zit ik nu alleen nog met het medische probleem, maar uiteindelijk denk ik dat het mijn leven niet bijzonder veel zal beïnvloeden.”

De Kort (rechts) met zijn ploeggenoten tijdens de presentatie van de Giro – foto: Cor Vos

Wat is op dit moment de status van je herstel en wat kan er straks?
“Ik kan eigenlijk best wel veel met die twee vingers. De twee belangrijkste heb ik nog. Thuis kan ik er al alles mee. De grote vraag die er voor mij nog openligt, is hoe ik straks weer kan fietsen. Dat mag nu nog niet, omdat de wonden nog niet volledig geheeld zijn. Ik zal moeten ontdekken of ik straks zonder aanpassingen op een gewone fiets kan fietsen. Het algemene idee is dat ik wel op een of andere manier zonder aanpassingen zou moeten kunnen fietsen. Maar is dat nodig, dan kan dat ook. Op de Paralympische Spelen zie je sporters met één arm op de fiets rijden, dus ik kan me niet voorstellen dat ik niet meer kan fietsen.

Verder zijn de wonden aan het herstellen. Ik ben bij meerdere ergotherapeuten en fysiotherapeuten voorzichtig wat oefeningen aan het doen. Maar zij kunnen nog niet écht aan de slag, tot het allemaal volledig dicht is. Het is nu vooral nog artsen bezoeken en zorgen dat de wonden zo goed mogelijk volledig herstellen.”

Ik wil geen pijnlijke vragen stellen, maar ik ben toch nieuwsgierig. Toen ik van je ongeluk en de gevolgen las, dacht ik: ik typ blind met tien vingers. Het lijkt me gek als je hersenen dat automatisme doorsturen naar je vingers, terwijl je er drie mist. Wat merk jij daarvan?
“Dat is echt bizar, hoe snel je jezelf daarop aanpast. In de eerste week had ik dat nog weleens. Maar daarbij moet ik wel vermelden: een dag na het ongeluk ben ik gelijk begonnen met het opendraaien van een flesje. Drie dagen na het ongeval heb ik al een heel stuk in mijn dagboek geschreven, met een pen in mijn rechterhand (De Kort is rechtshandig, red.). Dat lukt met twee vingers heel goed. Mijn handschrift ziet er eigenlijk nog steeds hetzelfde uit als voor mijn ongeluk.

Het zijn echt de kleine voorbeelden waar het hem in zit. Neem het omdoen van een horloge. Met je duim en wijsvinger houd je de band vast en met je middelvinger duw je het pinnetje tussen die strap. In het begin denk je dan nog ‘O!’, voordat je ineens beseft dat het niet gaat. Nu denk ik daar niet eens meer bij na. Ik ben er al op aangepast dat ik dat op een andere manier moet doen. Met veters strikken bijvoorbeeld ook. De eerste keer kom je erachter dat het niet gaat, maar na drie keer ben je er al aangewend hoe dat anders moet. Ik vind het heel bizar hoe snel dat is gegaan, hoe snel je brein zich daarop aanpast.

Vorig jaar verdedigde De Kort nog de Nederlandse eer op het EK – foto: Cor Vos

Al moet ik wel zeggen: ik heb altijd heel veel dingen met beide handen gedaan. Schrijven en een bal gooien, dat is wel iets wat ik alleen met mijn goede hand deed. Schrijven hoeft nu ook niet met links, dat kan nog steeds met rechts. Met mijn neefje heb ik echter al veel ballen overgegooid met mijn linkerhand en dat gaat ook gewoon. Gelukkig was ik al vrij handig met links. Een voetballer is een wonderkind als-ie tweebenig is, Koen de Kort is tweehandig (lacht). Niet volledig natuurlijk, maar ik denk dat ik het snel ga oppakken.

Het valt me goed mee tot op heden. Ik had verwacht thuis ook veel zaken te laten vallen, bij bijvoorbeeld de afwas. Maar er is pas één glas gesneuveld, dus dat valt heel erg mee. Stom eigenlijk, want ik had dit prima als excuus kunnen gebruiken om nooit meer de afwas te hoeven doen. Maar daar ben ik nu te laat mee! (lacht)”

Ik vind het vooral erg knap hoe je er op dit moment in staat, amper zes weken na het ongeval. Het is heel ingrijpen, maar als je me nu zegt: ‘Koen de Kort is in vergelijking met vorig jaar veranderd’, dan zeg ik nee.
“Daar ben ik heel erg blij mee om te horen. Ik heb meteen de dag na mijn ongeluk mezelf voorgenomen dat ik weer wilde terugkomen als de persoon die ik was als voor het ongeval, maar dan met drie vingers minder. Ik heb de laatste drie weken heel erg gemerkt dat ik weer normale dingen kan doen. Eigenlijk kan ik gewoon heel veel. Ik voel me niet verdrietig. Ik zou het wel heel erg vinden als mensen mij zielig zouden vinden. Ik heb ook niet het gevoel dat ik me nu anders moet voordoen. Ik voel me echt goed en ik heb zin in de toekomst.

Het is alleen wel iets waar ik rekening mee moet houden, iets dat beperkend is op de een of andere manier. Maar wel op een manier waarvan ik weet dat ik ermee om moet kunnen gaan, dat ik hier oplossingen voor vind en toch mijn normale leven kan hebben.”

Intussen – misschien ook wel direct – heb je dus berusting gevonden in het feit dat je wielerloopbaan ten einde is?
“Ja, absoluut. Was dit ongeval tien jaar geleden gebeurd, dan had ik het er veel moeilijker mee gehad. Ik vind dat ik een heel mooie carrière op mijn naam heb staan en het liep toch al op z’n einde. Natuurlijk maakt dat het ongeval niet minder erg. Maar voor de wielrenner Koen de Kort zijn de consequenties veel kleiner.”

Vrijdag in deel twee van dit interview lees je alles over de ambities die Koen de Kort heeft in de wielersport.