Raymond Kerckhoffs

• zaterdag 20 augustus 2022 om 14:45

Analyse De wil van Jumbo-Visma lijkt de wet in het peloton. Je kunt het arrogant of zelfverzekerd noemen. Twee dagen voor de ploegentijdrit in Utrecht werd Robert Gesink binnen het team al aangewezen als dé man die als eerste over de streep mocht rijden wanneer de winst in het vizier lag. Het was dé ultieme beloning voor de man die een van de belangrijkste bouwstenen van het Nederlandse succesteam is.

De Gran Salida van de Vuelta a España stond bol van de symboliek. Voor Gesink was het misschien wel dé hoogtijdag in zijn inmiddels al zestien jaar lange professionele loopbaan. In zijn 22ste grote ronde kon de renner die jarenlang Nederlands hoop als klassementsrenner was voor het eerst de leiderstrui aantrekken. Dat dit moment ook nog in eigen land voor tienduizenden enthousiaste landgenoten was maakte het ‘rojo’ van de Ronde van Spanje extra speciaal.

Voor Gesink kwam dit prachtige succes na maanden waarin hij zijn zin om op het hoogste niveau te fietsen enigszins was kwijt geraakt. Het was een enorme dreun toen de geboren Varssevelder kreeg te horen dat hij niet in de Tour de France-ploeg werd opgenomen.

Jarenlang was Gesink de kopman én het gezicht van de ploeg. Later transformeerde hij zich op verzoek van de ploegleiding van leider tot wegkapitein. In de hoop om ooit met ‘zijn’ ploeg de Tour te winnen, schikte hij zich in deze rol. Dat hoofdcoach Merijn Zeeman hem medio mei moest vertellen dat hij niet meer direct in aanmerking kwam voor de ploeg voor Frankrijk was een enorme domper.

Harde beslissingen
“Ook voor ons viel dat niet mee”, erkent Zeeman. “Ik werk al tien jaar met Robert, waardoor je elkaar goed leert kennen. Ik weet wat hij allemaal doet om op het hoogte niveau te presteren. In de afweging om een optimaal uitgebalanceerde ploeg voor de Tour op te stellen, moesten wij echter andere renners de voorkeur geven. Dat hebben we naar eer en geweten gedaan. Als je voor dit team rijdt, moet je af en toe ook heel grote teleurstellingen slikken. Topsport betekent ook dat je harde beslissingen moet nemen.”

Daardoor speelde het idee woensdag bij aankomst in Utrecht voor de start van de Vuelta a España bij Zeeman en eerste ploegleider Grischa Niermann dat Gesink, indien mogelijk, beloond moest worden met de leiderstrui. Dat hij aan de Jaarbeurshallen in Utrecht, wanneer ze in de luxe positie zaten dat de zege een zekerheid was, als eerste van het team de witte kalklijn mocht passeren. En zo geschiedde.

Edoardo Affini voor Robert Gesink in ploegentijdrit – foto: Cor Vos

In de persconferentie na afloop van de huldigingsceremonie straalde Gesink van geluk. Tot drie keer benadrukte hij hoeveel hij de afgelopen jaren voor deze ploeg heeft gegeven en voor anderen heeft gedaan. “Dit is de mooiste manier van hen om hun dankbaarheid te laten zien”, bevestigde hij.

Na de harde beslissing dat hij voor de Tour werd gepasseerd zat Gesink behoorlijk diep. Hij was zwaar teleurgesteld en de zin in het wielrennen en ook de liefde voor de ploeg die al zestien jaar als een warm bad voor hem aanvoelt, verdween grotendeels.

“Mijn vriendin Daisy heeft echt lang op mij moeten inpraten, dat ik mijn goede gevoel over een mooie loopbaan niet moest laten verpesten door het missen van een Tour”, erkende hij.

Oprecht blij
“Het is echter een proces geweest om me weer op te laden voor deze Vuelta. We zijn naar de andere kant van de Atlantische Oceaan naar Canada en de Verenigde Staten gegaan om even ver weg van het wielrennen te zijn. Daar heb ik me weer opgepakt om voor deze Vuelta te gaan. Natuurlijk heb ik naar de Tour de France gekeken. Ik was oprecht blij voor de jongens en ik heb ook genoten van hun prestaties. Het deed echter ook pijn dat ik er dit keer, nu de Tour-zege eindelijk werd gerealiseerd, niet bij was.”

Het achttal Roglič, Dennis, Affini, Harper, Kuss, Oomen, Teunissen en Gesink bleek goed op elkaar afgestemd en wist de concurrentie met behoorlijk groot verschil te kloppen. Het bewijst opnieuw de dominante positie die Jumbo-Visma momenteel in het peloton inneemt. Met Roglič, Affini, maar zeker ook Dennis als grote motoren die de anderen op sleeptouw namen.

Vooral Rohan Dennis kreeg na afloop van de teamleiding veel schouderklopjes. Voor de tweevoudig wereldkampioen tijdrijden zijn de straten door het centrum van de Domstad vertrouwd terrein. De hardrijder uit ‘Down Under’ zegevierde zeven jaar geleden tijdens de proloog van de Tour de France ook in Utrecht. Nu stond hij opnieuw als winnaar met zijn Jumbo-Visma team op het podium.

Foto: Cor Vos

En dat net onder de hoge torens van het hoofdkantoor van de Rabobank aan de Croeselaan. Rabobank was de sponsor die tussen 1996 en 2012 niet alleen de basis voor het huidige Jumbo-Visma legde, maar die ook Dennis in 2011 vanuit het verre Australië naar Europa haalde om bij de beloftenploeg aan een profbestaan in het verre Europa te ruiken. Destijds werd dat voor beide partijen een miskleun, maar later groeide Dennis uit tot een van de beste tijdrijders en renners van de wereld. Ook in het geel-zwart van Jumbo-Visma lijkt hij goed tot zijn recht te komen.

Je kunt het een doorn in het oog voor Rabobank noemen dat ‘hun’ ploeg tegenwoordig het internationale wielrennen domineert en nu op een steenworp van hun hoofdkantoor het zoveelste grote succes boekt. Toch mag iedereen die bij de coöperatieve bank aan het wielerproject heeft meegewerkt trots zijn op de fundamenten die zij hebben gelegd voor deze successen.

Doordat de bank liefst zestien jaar de breedte- en topsport van het wielrennen heeft gefinancierd, heeft het een belangrijke basis voor de huidige successen van het Nederlandse wielrennen, en daarmee ook van Jumbo-Visma, gelegd.

Vraag dat maar aan Robert Gesink. Hij beaamt dit volmondig en zal een deel van zijn succes in Utrecht ook aan de Rabobank toeschrijven.