Fietstoerisme 
Materiaalzone 
Julian Alaphilippe wil Ronde van Vlaanderen ook in 2021 rijden: “Ik hou van de kasseien”
Julian Alaphilippe blikt op de website van Deceuninck-Quick-Step terug op zijn debuut in de Ronde van Vlaanderen. Ondanks zijn valpartij, waarbij hij moest opgeven, verlangt de wereldkampioen naar meer. “Ik wil volgend jaar terugkomen”, zegt hij.
Op de Koppenberg brak Alaphilippe de Ronde van Vlaanderen open. Dat resulteerde even verderop (op de Taaienberg, red) in een kopgroep met de drie tenoren: Alaphilippe zelf, Van Aert en Van der Poel. Maar de onfortuinlijke botsing met de motor van Belgian Cycling maakte een vroegtijdig einde aan zijn debuut in Vlaanderens Mooiste.
Ondertussen is de wereldkampioen, die twee middenhandsbeentjes brak, succesvol geopereerd. “Ik vreesde dat het erger zou zijn: mijn schouder en hand deden veel pijn. Dat valt dus mee. Anderzijds blijf ik denken aan hoe het was afgelopen indien ik mijn wedstrijd had kunnen voortzetten. Daar staat tegenover dat ik wel blij ben met de kans die ik van de ploeg gekregen heb.”
Rollercoaster
En als het van Alaphilippe afhangt, komt hij volgend jaar terug. “Ik hou van de kasseien, het zorgt voor een totaal andere stijl van koersen. Wilder, brutaler, nerveus, hard. Pure wielrennerij. Daarom wil ik volgend jaar terugkeren naar Vlaanderen. Hier koersen deed me beseffen hoe hard ik de kasseien miste.”
De Ronde van Vlaanderen was de laatste wedstrijd van 2020 voor de Fransman. Een jaar dat hij niet snel zal vergeten. “Ik kende enkele fantastische momenten, maar ook slechte (doelend op het overlijden van zijn vader, red). Het was een rollercoaster van emoties, op en naast de fiets. Ook dankzij de pandemie. Mijn hoogtepunt is uiteraard de wereldtitel. Dat was al lang een droom en ik heb er hard voor gewerkt.”
Ik weet niet of er geknipt en geplakt is in dit interview, maar hier kom ik in ieder geval geen verwijten tegen richting de motard. En dat is prima! Dat maakt hem een tig keer grotere sportman en tig keer sympathieker dan die kleine twitteraar van DQS. Want van dat wolvenwelpje heb ik wel een sneer gezien naar de beste man op de motor, maar geen excuses. Blijkbaar voelt hij zich groot genoeg om zijn scheur open te trekken, maar nog te klein om zich daarvoor te verontschuldigen. Of heb ik ergens een tweet gemist....
Groot sportman en ook een zeer sportieve verliezer..
Laat hij alleen in godsnaam wat geconcentreerder worden..
wie hier wat zinnigs over kan zeggen... ik ben heel benieuwd.
Want als de verschillen zo groot zijn, dan is het ook niet verbazend als je in de finale meer over hebt lijkt me.
Overigens was ik heel benieuwd hoe Alaphillipe het zou doen op de derde keer Kwaremont als daar vol gereden / gedemarreerd zou worden. Want zijn zwakte ligt niet op de steile kasseienklimmen als Koppenberg en Paterberg lijkt me...
dat is nogal vanzelfsprekend met zijn gewicht. iemand van 60kg moet minder watt trappen dan iemand van 75kg om even snel te rijden. Je moet wattages per kg vergelijken om prestaties te vergelijken.
Op het vlakke geldt dit een stuk minder, aangezien het vermogen dat moet worden geleverd vooral wordt bepaald door de luchtweerstand en rolweerstand, en niet door de kilo's die omhoog gesleept moeten worden.
In mijn optiek verklaart het verschil in gewicht niet het grote verschil in wattages op het vlakke. En 60 watt verschil is gewoon echt veel in mijn ogen... zelfs als je het gewicht in ogenschouw neemt (160/65=2,6 --> 220/75=2,9 w/kg). Is nog ruim 10% minder.
Maar hij heeft me al eerder verrast met zijn tijdrit in de TdF... dus waarom niet ook op Carrefour de l'arbre.
Tevens is het verschil in aanpak en km's ook wel een groot verschil.
In Roubaix is het meestal een gevecht van +- 1 uur om in de juiste break te zitten. Daarna heb je 100km relatieve rust, waarna achter Bos van Wallers de finale start van nogmaals bijna 100km.
In de tdf 2014 waar Boom won, was het 150km koersen en de eerste kasseien na 90km ( en de zwaarste stroken waren dan nog uit het parcours gehaald)
in de Tdf 2018 waar Degenkolb won was het terug 'maar' 150km koersen.
Dusja er is wel een reden dat de klassieke renners over het algemeen grotere/zwaardere sterke beren zijn.
Ik denk dat iedereen die wat fietst en gewicht heeft verloren ( of gewonnen), wel kan bevestigen wat het beste is om over de kasseien te rijden.
Waar Alaphilippe meedoet kleurt hij de koers en vertolkt hij nagenoeg standaard een hoofdrol, soms heroïsch, af en toe dramatisch. Het hele palet. In de tour niet in super vorm maar toch elke dag in de aanval en een rit + geel, in de grootste koersen waar hij aan de start staat steeds opnieuw degene die het bal opent en de renner op wie de anderen hun wedstrijd afstemmen.
Wat ik jammer vind is dat hij de Dauphine reed ipv Lombardije.
1ste in Strade Bianchi en SanRemo
2 ritten in de TdF ( en nog 4 andere top-10 plaatsen) in zowel sprintetappes, tijdrit en bergetappes
1 ritje in de Dauphine en BK
2de op het WK ITT, WK en Ronde v. Vlaanderen.
Heeft met uitzondering van de omloop (11ste) en Gent-Wevelgem (8ste) telkens op het podium gestaan in de 1-daagse wedstrijden en telkens etappe(s) gewonnen in de rittenkoersen
Alaphilippe natuurlijk ook wel fenomeen (en aantrekkelijke renner) met
2de in Sanremo
1 rit in de TdF ( en vele aanvallen)
WK
5de in LBL ( en zonder gekke dingen 2de of 3de)
Val in Ronde, maar ging ook zowiezo podium zijn.
Maar renner van het jaar gaat wat mij betreft over prestaties. En dan kom ik toch uit bij Van Aert of Roglic, waarbij de laatste definitief zijn wiel als eerste over de meet gaat duwen als hij zijn niveau haalt in de Vuelta.