Julian Alaphilippe over Ronde van Vlaanderen: “Het was niet de schuld van de motard”
Julian Alaphilippe heeft in L’Équipe uitgebreid teruggeblikt op de Ronde van Vlaanderen en de botsing met de motard waardoor hij ten val kwam en zijn hand brak. “Ik hoorde dat de motard zich schuldig voelde over wat er is gebeurd, maar hij moet zich geen zorgen maken. Het was niet zijn schuld, het was een wedstrijdincident”, aldus de wereldkampioen.
Alaphilippe hoopt Eddy Lissens gerust te stellen met zijn woorden. Het incident gebeurde in de finale van de Ronde van Vlaanderen toen de Fransman met Mathieu van der Poel en Wout van Aert weggereden was uit het peloton. “Ik zat achter Van der Poel en ik volgde hem om in zijn slipstream te blijven”, legt Alaphilippe uit. “Maar toen hij wegstuurde, botste ik op volle kracht op de motor. Ik kan veel met de fiets, maar in dit geval kon ik er niets aan doen.”
Niet uit op wraak
De kopman van Deceuninck-Quick-Step was vlak voor de crash ook in zijn oortje aan het praten. “Mensen zeiden dat ik niet gefocust was. Maar of ik nu voor me had gekeken, achter me had gekeken, mijn handen wel of niet op het stuur had, of aan het drinken was… Het had niets veranderd. Toen Van der Poel op het laatste moment uitweek voor de motor, was er niets meer dat ik kon doen”, zegt Alaphilippe.
“Ik hoorde het geluid van de motor ook niet, omdat wij zo hard gingen”, beschrijft hij. “Ik zeg niet dat het de fout van Van der Poel is dat hij mij niet waarschuwt, en ik zeg niet dat het de fout van de motard is, omdat hij er niets mee te maken had. Bovendien ben ik geen persoon die uit is op wraak. Van Aert en Van der Poel hebben mij nog berichtjes gestuurd na de koers, dat was aardig van ze.”
Pijn na operatie
Na de succesvolle operatie aan zijn gebroken middenhandsbeentjes voelt Alaphilippe zich weer goed. “Ik weet dat het veel erger had kunnen zijn. In de dagen na de operatie had ik niet zoveel pijn verwacht. Mijn hand was erg opgezwollen en ik kon niet goed slapen. Dit is niet hoe ik mijn winterpauze wilde ingaan, maar ik ben blij dat ik thuis ben en dat ik nu niet meer zoveel pijn heb.”
Begin november, als hij weer een afspraak heeft in het ziekenhuis van Herentals, hoort Alaphilippe wanneer hij weer mag gaan trainen.
Dan zou ik liever van die saaie bandenplakkers de schurken van de sport noemen. De Buchmann's of vroeger Cadel Evans van deze wereld die weinig initatiefrijk koersen.
Ik denk dat het vaak heel genuanceerd ligt, en niet "love him or hate him".
Ik vind Alaphilippe een renner met een mooie manier van koersen. Ook mooi in zijn emoties. Tegelijkertijd een gevaar voor collega's met zijn zwiepers. Met een dubieuze omkadering. En af en toe prestaties die niet logisch lijken (tijdrit in de TdF). En hetzelfde geldt voor zijn ploeg: enkele hele sympatieke renners en enkele eikels, goede ploegleiders met aanvallende instelling, maar ook een vreselijk sneue manager.
Helaas leven we in een zwart-wit wereld, waarbij twitter met zijn beperkt aantal tekens niet bijdraagt aan nuance. "Je bent voor Verstappen? Oh, dan haat je dus Hamilton", een beetje dat niveau. Want blijkbaar is het niet mogelijk om voor allebei een boontje te hebben...
Maar gelukkig mogen we onze eigen favorieten kiezen, onze eigen bad-guys benoemen en er lekker over ouwehoeren met elkaar. Wat kan de wereld mooi zijn, toch?
Hele authentieke jongen. Niks mis mee. Maar als ADHD-er misschien niet altijd even makkelijk voor zijn omgeving.
En dat net nadat Wuyts iets had gemompeld over de afwezigheid van een los slingerend jasje langs de kant... ;)
Zijn adhd-achtige stuiterballenfinales, zijn neef, zijn manager met medische omkadering, zijn uiteraard zaken waar menig neutrale wielervolger (die wat verder kijkt dan het mainstream publiek) wel wat vraagtekens bij plaatst.
Afhankelijk van wat er in de koers gebeurt krijgt het positieve, of het schimmige, wat meer de overhand en dat is ook helemaal prima. Zo is wielrennen.
Deze reactie en steun die hij de motard middels dit interview geeft komt uit een groot hart.
Blijf het jammer vinden dat ze niet met zijn 3en de finale hebben kunnen rijden
Nu nog excuses van Zijne Grijze Eminentie, P. Lefevre!
Maar die zullen er nooit komen want daar is deze "heer" te arrogant voor.
Ze zegt dat zijn baas er wat van kan leren. Net als dat kleine keffertje.. ;-)
'Maar ik vind het wel', lees ik hierin, in ieder geval geeft hij hiermee aan dat hijzelf de schuldige niet is. Past goed bij DQT.
Ik denk zelf dat hij express viel als boetedoening voor zijn foutieve manoeuvre tijdens LBL.
Ik kijk altijd naar Extratime koers en daar kan ik me van Tiesj Benoot en Jan Bakelants herinneren dat die beide hem een goeie gast vonden.
2 monumenten in winnende positie kwijt.
Deed me ergens wel een beetje denken aan Sagan die in Parijs-Roubaix op de laatste kasseistrook Diller (?) een oor probeerde aan te naaien door steeds naar een gat in de berm te rijden en op het laatste moment ervan weg te sturen (in de hoop dat Dillier erin rijdt).