Interview Jetse Bol, die uitkomt voor het bescheiden Burgos-BH, zorgde samen met ploegmaat Ángel Madrazo voor de stunt van de eerste vijf Vuelta-dagen. Dat hij de overwinning aan de Spanjaard moest laten, nam hij er overigens graag bij. Zoveel blijdschap, dat kan je immers niet spelen. “Weet je hoe ontzettend belangrijk dit is voor een klein ploegje als het onze?”

Hoe dan ook, als er na deze Ronde van Spanje een prijs zou uitgedeeld worden aan de meest loyale ploegmaat, dan komt Jetse Bol op z’n minst in aanmerking. Toen Madrazo in de finale, na nog maar eens gelost te zijn, opnieuw kwam aansluiten en zijn laatste krachten aanwendde om alsnog een gooi naar de dagzege te doen, bleef Bol netjes in het wiel van zijn gezel José Herrada.

Laten we beginnen bij het begin, Jetse. Vanwaar het idee om uitgerekend in deze rit in de aanval te trekken? En dan nog samen met een ploegmaat…
“Haha, ik besef dat het er wellicht stom uitzag. Met twee ploegmaats in een kopgroep van drie. Die opmerking krijgen wij trouwens wel meer. Waarom steeds weer kiezen voor de vroege vlucht? Zo waren we in deze Vuelta al vier keer in de aanval. En waarom vandaag? Eerlijk, toen we van start gingen, had ik dat scenario niet in mijn gedachten. Sommige dingen plan je niet. Maar zie, heel af en toe lukt zoiets. Dat dit kan, vind ik het mooie aan wielrennen.”

Het had nog mooier kunnen zijn, maar je liet Madrazo rijden…
“Het was best vreemd. Ik dacht dat hij stikkapot zat. Maar hij viel aan en ik zag dat Herrada steeds nerveuzer werd. Ik ben blijven focussen op hem. Daarvoor had ik trouwens al gemerkt dat ik hem zelf ook niet kon losfietsen. Dan moet je niet gaan gokken. Stel je maar eens voor dat hij ons dan klopt op de streep. Nu blijft de zege binnen de ploeg en ik ben daar oprecht gelukkig mee.”

Heel eerlijk? Je hebt niet een beetje een dubbel gevoel?
“Echt niet. In zo’n finale weet je vooraf niet hoe het balletje rolt. Ja, het kon mijn kant op, maar ook de kant van Herrada. Dat pokeren was goed voor Ángel én voor mezelf. Burgos-BH is een klein team. Voor ons is deze overwinning ontzettend belangrijk. Had ik niet gewonnen, dat zou ik pas balen!”

foto: Cor Vos

Had je onderweg dan niet het gevoel dat je Herrada aan kon in de sprint?
“Het is gegaan zoals het gegaan is. En ik zou het best arrogant vinden om te zeggen dat ik hem sowieso geklopt had. Anderzijds: als je geen vertrouwen hebt in eigen kunnen, dan maak je nooit aanspraak op winst.”

Je bent ondertussen een jaar aan de slag bij Burgos-BH. Heb je het er naar je zin?
“Absoluut. Daar moet ik niet om liegen. Bij een grotere ploeg is een scenario als dat van vandaag overigens onmogelijk. Omdat je dan andere taken krijgt. Misschien is dat nog iets voor later, als ik écht ouder ben. Dan kan ik nog altijd puur in dienst van een kopman gaan rijden. Maar momenteel is het mooi zoals het is.”

Je contract loopt eind dit jaar af. Is een verlengd verblijf een optie?
“Daar heb ik helemaal niet mee bezig. Er is tot op vandaag zeker nog niet gesproken. Maar wat in deze rit is gebeurd, daar bewijs ik mezelf wel een grote dienst mee, denk ik. Dit smaakt trouwens naar meer. Ik denk dat ik het deze Vuelta nog een paar keer probeer. Wie weet om het dan wel zelf af te maken…”