Interview Als eerstejaars juniore liet Yara Kastelijn mooie dingen zien in het veld, maar via de Rabobankploeg kwam ze in het wegwielrennen terecht. “Ik vond dat eigenlijk niet zo leuk, dus keerde ik terug naar de cross”, vertelt ze. Twee zomers geleden draaide ze de knop om. Vandaag behoort ze – op amper 22-jarige leeftijd – tot de wereldtop.

“Mijn prestaties komen echt niet zomaar uit de lucht gevallen, hoor”, verdedigt Yara Kastelijn zich wanneer we haar vragen hoe ze het heeft klaargespeeld om op zo’n korte tijd zo’n stap voorwaarts te zetten. “Als eerstejaars juniore liet ik ook al mooie dingen zien.”

Een beetje research geeft de Brabantse flapuit overschot van gelijk. In 2013 (ze was toen net 16 geworden) eindigde Yara Kastelijn als eerstejaars juniore al in de top tien van een aantal klassementscrossen. Toegegeven, de kwaliteit van het deelnemersveld was toen beduidend lager dan vandaag, maar dat ze over een meer dan doorsnee portie talent beschikte, was toen al duidelijk.

Aanpassen
Maar Kastelijn maakte stilaan de switch naar de weg. Vooral toen ze bij Rabobank aan de slag ging, verdween ze uit de modder. “Maar eigenlijk vond ik dat niet zo leuk”, bekent ze. “Ik werd er helemaal niet gelukkiger van, waardoor ik uiteindelijk beslist heb om terug te keren naar het veldrijden. Twee zomers geleden al.” Kastelijn werd opgevist door de broers Roodhooft.

Dat het opnieuw een hele aanpassing was, vertelt ze. “De techniek was een beetje verdwenen. In het bos miste ik het goede gevoel op de fiets, maar beetje bij beetje ging het de goede kant op. Op het eind van de vorige winter eindigde ik al een paar keer in de top vijf. Daarna heb ik beslist om deze zomer heel hard te werken om nog meer progressie te maken.”

Axel Moens
Met succes, dus. “Ik heb een nieuwe trainer die me begeleidt. Axel Moens, een van de performance managers bij de teams van de broers Roodhooft. Ik heb het trouwens heel erg naar mijn zin bij de ploeg. Dat voelt altijd goed. En ik heb de voorbije zomer ook hard gewerkt aan mijn techniek, die is een stuk beter geworden. Daarnaast doe ik ook wel mijn voordeel van mijn wegcampagne. Ik heb meer power in de benen, dat is dankzij dat verleden op de weg.”

Winst op de Koppenberg – foto: Cor Vos

“En ik ben met een mental coach gaan samenwerken. Ik had namelijk nogal moeite om met druk om te gaan. Die leg ik mezelf nu niet meer op. Ik piek ook niet meer naar bepaalde wedstrijden. Dat EK van zondag in Silvelle, bijvoorbeeld. Ik zie dat als een wedstrijd zoals alle andere. Ik heb teveel slechte herinneringen aan focussen naar een doel. Dat mislukte steeds weer, vooral op kampioenschappen. Dus probeer ik nu gewoon plezier te hebben in wat ik doe. Het is gewoon leuk, en ik ben ontspannen.”

Levensvreugde
De in Neerkant wonende renster denkt dat ze nog progressie kan maken. “Ik heb deze zomer al hard aan mijn techniek gewerkt, maar het kan nog beter. Dat zag je op de Koppenberg. In het klimwerk nam ik afstand van Annemarie (Worst, haar ploegmate bij 777, red), maar in de afdaling kwam ze steeds weer dichter.”

Kastelijn beleeft momenteel haar droom en dat is ze ook aan te zien. De levensvreugde straalt eraf. “Ik voel me ook zo. Of ik me nog doelen stel? Nee! Ik heb die al allemaal gehaald. Voor de start van het seizoen had ik het doel om door te stoten naar de top vijf, en om een keertje het podium te halen. Maar ik win nu in minder dan een week tijd twee klassiekers”, doelt ze op de Superprestige Gavere en de Koppenbergcross.

In Ruddervoorde bolde Kastelijn als vijfde over de finish. Met de glimlach. “Natuurlijk ben ik niet ontgoocheld. Ik kan toch niet elke wedstrijd winnen? En ik eindig in de top vijf. Mooi, niet?”