De Primus Classic 2021 is gewonnen door Florian Sénéchal. De Fransman was in Haacht overtuigend de beste in een sprint met vier man. Zijn ploeg Deceuninck-Quick-Step had heel de koers de regie in handen. Na afloop maakte hij dan ook het gebaar van de twee vingers in de neus, verwijzend naar de eenvoud van de overwinning. Tosh Van der Sande werd tweede, Stuyven strandde op de derde plek.

Vroege vlucht
Zes renners vormden de eerste vroege vlucht van de dag. Robin Juel Skivild, Sébastien van Poppel, Gerben hijssen, Jan-Willem van Schip, Bernat Font en Romain Combaud wisten al vroeg in de wedstrijd een kloof te slaan. Volgens het gebruikelijke wedstrijdverloop zouden zij tot de finale voorop kunnen rijden, waarna ze in het laatste wedstrijduur voorbijgereden zouden worden door de kopmannen. Maar van dit koersverloop was vandaag geen sprake.

Al op 74 kilometer van het eind werden ze teruggepakt. Tien kilometer later volgde een nieuwe aanval van Davide Ballerini, Thymen Arensman, Dimitri Claeys, Michael Gogl, Toms Skujins, Dries De Bondt en Mathijs Paasschens. Maar ook hun vluchtpoging was geen lang leven beschoren. Op de Moskesstraat (500 meter aan 7,2%), die volgende week ook onderdeel uitmaakt van het WK-parcours, opende Sep Vanmarcke van het peloton het schouwspel van de favorieten.

Eerste schifting
Zijn aanval zorgde voor de eerste schifting in het peloton. Velen zouden er nog volgen. Op 43 kilometer van het eind was het Mathieu van der Poel die zijn eerste pijl verschoot. Alleen Alaphilippe kon hem volgen, maar de wereldkampioen schudde het hoofd toen de kopman van Alpecin-Fenix met een armbeweging vroeg om over te nemen. De Fransman verontschuldigde zich door een handje op de bips van de Nederlander te leggen. Met een vijftal ploegmaten in de groep daarachter was het tactisch niet slim om nu al aan een duel te beginnen. Maar voor Van der Poel was dat geen reden om zich meteen gewonnen te geven. Hij bleef vastberaden op kop rijden. Echter tegen het achtervolgende geweld was hij niet opgewassen. Zijn aanval had in het peloton wel het effect van een bom. Heel het veld was uiteen geslagen in kleine groepjes en eenlingen.

Overtal Deceuninck-Quick-Step 
Vooraan ontstond, op veertig kilometer van het eind een kopgroep van een dertigtal renners, waarvan er opvallend veel blauw gekleurd waren. Deceuninck-Quick-Step was met zes renners vertegenwoordigd, waaronder wereldkampioen Alaphilippe. Iedere aanval die volgde was óf geïnitieerd door de mannen van Patrick Lefevere óf werd door hun gecounterd.

Een kopgroep van elf man, waaronder vijf renners van Deceuninck-Quick-Step passeerden daarna als eerste het bord van de laatste 25 kilometer. Naast Ballerini, Alaphilippe, Senechal, Honore en Stybar maakten Van der Poel, Nizzolo, Van der Sande, Stuyven, Clarke en Aleotti onderdeel uit van de groep.

Pech voor Van der Poel
In de aanloop naar de Hulstbergstraat, de laatste helling van de dag, werd Van der Poel getroffen door pech. Met een lekke voorband werd hij gedwongen om voet aan de grond te zetten. Een materiaalman van de neutrale wagen wist hem snel van een nieuw voorwiel te voorzien, maar zijn kans op de overwinning was verkeken.

Op de Hulstbergstraat werd vooraan nog maar eens een schifting doorgevoerd. Onder andere Alaphilippe liet zich verrassen door een aanval van ploegmaat Honore. Hij liet zich net als Van der Poel uitzakken naar de grote achtervolgende groep.

Sur Place
Stuyven, Van der Sande, Clarke, Honoré en Sénéchal bleken over de beste benen te beschikken en bleven als vijftal weg. In de daaropvolgende kilometers reden zij een voorsprong van een kleine minuut bijeen. Op 6,5 kilometer was het Honore die als eerste wegsprong. Zijn aanval werd met moeite beantwoord door Clarke. Nadat hij was teruggepakt, speelde Senechal het ploegspel slim door op zijn beurt aan te vallen. Ook deze poging bleek niet de definitieve. In laatste kilometers bleef het slag om slinger demarreren, maar niemand kwam weg.

In de laatste lange rechte lijn hield iedereen zelfs even de benen stil. Clarke kon dankzij deze sur place zelfs nog terugkeren. Maar Honore besloot zich te offeren voor zijn teamgenoot. De Deen trok de sprint aan die vervolgens eenvoudig werd gewonnen door de Fransman Sénéchal. Na afloop maakte hij in de richting van Honore dan ook het gebaar van de twee vingers in de neus, verwijzend naar de eenvoud van de overwinning. Van der Sande werd tweede, Stuyven strandde op de derde plek. Van der Poel werd uiteindelijk achtste.