Fabio Aru (31) zet na de Vuelta a España punt achter zijn carrière
Fabio Aru begint zaterdag aan de 76ste editie van de Vuelta a España, maar het zal ook meteen de laatste grote ronde uit zijn carrière zijn. De Italiaan heeft namelijk besloten om na de Ronde van Spanje zijn fiets aan de wilgen te hangen.
Aru noemt het een ‘lastige, maar weloverwogen beslissing’. “Ik dacht al een tijdje aan stoppen. Ik ben nu al zestien jaar actief in de wielersport, maar het is nu tijd om aan andere dingen te denken. Ik wil meer tijd besteden aan mijn familie. Je bent als wielrenner vaak en lang weg van huis en het is nu tijd om iets terug te doen”, laat de klimmer weten middels een persbericht.
Aru wil zijn (voormalige) ploeggenoten, stafleden en werkgevers bedanken voor de steun. “We hebben onvergetelijke momenten meegemaakt en daar ben ik echt trots op. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik op het hoogste niveau heb kunnen schitteren. Ik heb na enkele moeilijke jaren weer het plezier teruggevonden en ik koers nu ook weer op een goed niveau. Dat is al een overwinning.”
De Italiaan, geboren op het eiland Sardinië, hoopt de komende weken nog wel te schitteren in de laatste grote ronde van het seizoen. Dat Aru na de Vuelta een punt zet achter zijn profloopbaan is niet heel erg verwonderlijk, aangezien hij zijn grootste successen wist te boeken in de Ronde van Spanje. In 2015 kroonde hij zich, na een fascinerend duel met Tom Dumoulin, tot eindwinnaar van de Spaanse ronde.
Stormachtige entree
Aru begon zijn profcarrière in 2013 na enkele succesvolle jaren bij de beloften. Bij het Kazachse Astana wist hij al snel uit te groeien tot een van de beste klimmers van zijn generatie. In 2014 beleefde hij zijn definitieve doorbraak: Aru werd derde in de Giro d’Italia en vijfde in de Vuelta a España. Een jaar later deed hij nog beter met een tweede plek in de Giro (plus twee ritzeges) en winst in de Vuelta.
In de daaropvolgende jaren presteerde Aru, mede door fysiek ongemak, een stuk wisselvalliger. In 2017 reed hij nog wel een goede Tour de France. De aanvalslustige klimmer won de etappe met aankomst op La Planche des Belles Filles, droeg enkele dagen de gele trui en werd uiteindelijk vijfde in het eindklassement. Vanaf dat moment ging het echter bergafwaarts met Aru.
De Italiaan probeerde de laatste jaren nog wel zijn niveau van weleer te halen, maar dit bleek te hoog gegrepen. Door een hardnekkige knieblessure en een operatie aan de liesslagader werd Aru ver teruggeworpen. In de voorbije weken valt er weer een stijgende lijn te ontdekken in zijn prestaties, zo werd hij knap tweede in de Ronde van Burgos, maar toch heeft Aru besloten om na de Vuelta af te zwaaien als profwielrenner.
Voor mij wel een bewijs dat de Vuelta geen klassement wordt voor hem.
Een vooruitzicht om te gaan stoppen geeft meestal niet de resultaten die je wilt.
Jammer van al de pech die hij heeft gekend, en ook jammer dat hij stopt. Ik had toch nog graag eens een Aru op topniveau gezien. (Maar wie weet kan het dus nog!)
O ja, het zijn allebei Italianen ook.
Is dit toeval, is het zo altijd geweest of is er een achterliggende oorzaak (huidig wielrennen te belastend fysiek en/of mentaal, te veel concurrentie van een uitzonderlijke jonge generatie, niet-legale middelen die invloed hebben, ...)?
Vroeger was wielrennen bij uitstek een sport dat renners van deze leeftijd juist gingen oogsten. Door de professionele omkadering, verbeterde trainingstechnieken en het wegvallen van de allesoverheersende doping, zie je dat renners nu al veel eerder op die piek zitten. Bovendien zijn die gretig, onbevangen en zit er veel uitzonderlijk talent bij momenteel. Rijping en koershardheid zijn veel minder belangrijk geworden nu er getraind wordt op wattages. Fysiek ligt de piek van een mens zo tussen zijn 18 en 25ste, dus niet verwonderlijk dat je daar nu de resultaten ziet.
Tot slot: het podium van de Olympische tijdrit was overigens wel allemaal van die generatie ‘30ers’, dus wellicht is de conclusie te vroeg om ze allemaal af te schrijven…
Financieel zal t wel in orde zijn voor hem.
Al had Dumoulin die Vuelta moeten kunnen winnen, mits iets van een ploeg.
Grazie Fabio per tutti spettacoli!
Ga ik hem missen? Ik mis hem eigenlijk al sinds 2018, dus ben er wel aan gewend. De manier waarop hij de Tour van 2017 mede kleur gaf was zeker wel wat waard, maar die Aru bestaat niet meer.