Nico Dick

• zondag 9 mei 2021 om 21:15

Special 9 mei 2011 herinnert iedereen die het wielrennen liefheeft als een gitzwarte dag. Wouter Weylandt verslikte zich tijdens de derde dag van Giro in de afdaling van de Passo del Bocco en liet er het leven. Tien jaar later is Weylandt gelukkig nog niet vergeten.

Ook dit jaar maken we met RIDE weer een lekker dikke zomereditie. Een 212 pagina's dik wielermagazine waar je deze zomer uren van kunt genieten en die de sportzomer nog nét iets leuker maakt. Bestel nu jouw exemplaar online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang maar liefst 20% korting!

Donderdag 5 mei 2011. We zijn twee dagen voor La Grande Partenza en ik heb afspraak met Wouter Weylandt in Hotel Santa Fé in San Giusto Canavese, de uitvalsbasis voor Leopard-Trek, zo’n twintig kilometer buiten Turijn. Ik was naar Italië gevlogen in opdracht van Het Laatste Nieuws, mijn toenmalige werkgever, met als doel een aantal interviews af te nemen om die de daaropvolgende dagen – gespreid – te publiceren.

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik tot dan niet zoveel had met de toen 26-jarige Gentenaar. Belgische kranten focussen in hun nationale edities vooral op de absolute toppers. Weylandt hoorde thuis in de categorie daar net onder en kwam minder aan bod. Maar na zijn transfer van Quick-Step-Innergetic naar Leopard en zijn ritzege een jaar eerder in de Giro (in Middelburg), was het toch opportuun hem uitgebreid aan het woord te laten.

“Eén rit winnen”
Het interview werd een gemoedelijk gesprek van iets meer dan een half uur. Weylandt vertelde dat hij pas na Parijs-Roubaix van de Leopard-ploegleiding de vraag kreeg om de Giro te rijden, om er de sprint aan te trekken voor Daniele Bennati. Maar de Italiaan viel geblesseerd uit in Romandië, waardoor Weylandt zelf de sprints zou doen.

Weylandt bij de start van de Giro in 2011 – foto: Cor Vos ©2011

Hij twijfelde of hij daar wel klaar voor was. Door die late beslissing was zijn voorbereiding naar eigen zeggen immers niet optimaal. Bovendien zag hij in de bewuste Giro van 2011 amper een handvol kansen op een massasprint en was de concurrentie met onder meer Mark Cavendish en Alessandro Petacchi niet gering.

Ik herinner me de openheid van Weylandt tijdens het gesprek. Hij had het over zijn falen tijdens het voorjaar, weliswaar deels door ziekte en en paar valpartijen, maar toch. Hij zat ermee. Hij vertelde ook over zijn spectaculaire val in de Scheldeprijs, een maand vóór de Ronde van Italië. Dat hij er toch maar weer eens tussen lag… En dat hij hoopte in de Giro wat meer geluk te hebben. “Een ritzege zou mijn eerste half jaar bij Leopard toch wat extra kleur geven”, sloot hij het interview af. “Daar gaan we voor.”

Part of the job
Mijn verblijf in Italië was kort. Beperkt tot drie dagen vóór de start en het openingsweekend. Op maandag vloog ik terug naar Brussel. Uitgerekend terwijl ik ergens in het luchtruim hing, liet de onfortuinlijke Weylandt het leven. Het was onmiddellijk na het landen in Zaventem dat ik mijn Blackberry aanzette en de sms’jes me om de oren vlogen. Zijn dood was nog niet bevestigd, maar het zag er allesbehalve goed uit.

In de wagen naar huis kwam de bevestiging. Zowel op de radio als… op mijn telefoon. “Dat interview dat we donderdag wilden publiceren, dat moet je vandaag nog integraal uittikken”, luidde de aansluitende boodschap. “Dat brengen we morgen in de krant als ‘het laatste interview met Wouter Weylandt‘…”

Dat voelde niet goed. Het voelde zelfs heel slecht. Maar dat is part of the job, vertelde ik mezelf. Van de rest van de autorit herinner ik me alleen de ‘mixed emotions’. Eenmaal thuis zocht ik snel mijn bureau op en ging aan de slag. Inspiratieloos, maar dat was niet eens een ramp. Ik had immers de taak het interview woord voor woord uit te tikken. Iets wat mijn dochters van toen respectievelijk acht en negen ook hadden gekund. Het interview kreeg in de krant van dinsdag wel een prominente plek.

In 2010 won Weylandt een Giro-etappe in Middelburg – foto: Cor Vos ©2010

Twee dagen later wachtte een volgende klus. Terwijl een collega maandag nog de eerste vlucht naar Genua had geboekt om vanuit Italië verslag uit te brengen, werd ik op woensdag naar de luchthaven van Charleroi gestuurd. Weylandts vriendin Ann Sophie, haar moeder en de beide ouders van Wouter (Eric en Nele) zouden – in het gezelschap van manager Jef Van den Bosch – al met een vlucht vanuit Pisa terug huiswaarts keren. “Probeer een reactie te sprokkelen.”

Toen de familie de terminal uitwandelde en ik ogenblikkelijk het immense verdriet opmerkte, heb ik gepast, sprong ik in de wagen en reed ik terug naar huis. Zonder contact te hebben gehad, laat staan een reactie. Overtuigd dat dat op dat moment ook de juiste keuze was. Anderhalve week later mocht ik nog een keer opdraven om mee verslag uit te brengen van de begrafenis in Gent. “Zorg voor enkele reacties van bekende figuren uit het peloton”, klonk het vooraf. Ik deed mijn job, mét tegenzin.

“Gestorven in wat hij het liefste deed”
Zes jaar later zocht ik Eric en Nele Weylandt thuis op. Een interview dat paste in een reportage waarin ik ook de ouders van Frederiek Nolf (in 2009 in zijn slaap gestorven tijdens de Ronde van Qatar) en de mama en zus van Kristof Goddaert (verongelukt op training in 2014) bezocht. Dat de tijd absoluut niet alle wonden heelt, leerde ik tijdens die bezoekjes.

Voor ons, als buitenstaander, blijft het medeleven maar vervaagt het verdriet snel. Voor zij die hun zoon, broer of grote liefde verloren, blijft de pijn immens. “Veel mensen hebben er geen besef van”, vertelde Eric Weylandt in 2017. “We hebben ons leven dan wel opnieuw in handen genomen, maar de vrolijkheid, die is er niet meer. Maar ondanks alles hebben we geen afkeer van de koers. Onze zoon is gestorven in wat hij het liefste deed.”

foto – Cor Vos ©2011

Tien jaar later is de Giro opnieuw gestart in Turijn. Net als tijdens de voorbije negen edities, rijdt ook dit jaar het nummer 108 niet mee. Ter nagedachtenis aan Wouter. Laten we hopen dat de hashtags #SempreConNoi, #WWspecial en #WW108 straks trending zijn. Dat nu nog over Wouter gesproken wordt, is ongetwijfeld een opsteker voor de familie. Hetzelfde geldt trouwens voor de families van Frederiek Nolf, Kristof Goddaert, Robbert de Greef, Michael Goolaerts, Daan Myngheer, Bjorg Lambrecht, Antoine Demoitié, Danny Jonckheere en zoveel anderen!