Interview Elia Viviani mag een jaar lang in de Europese kampioenstrui rijden. De Italiaan liet het gisteren in Alkmaar niet aankomen op een massasprint, maar pleegde met zijn landgenoten een coup waarmee ze bijna alle favorieten verraste. In de finale maakte hij het daarna op eigen kracht koelbloedig af. “Dit is na de regenboogtrui de belangrijkste trui voor Europese renners.”

Vorige week was het nog raak in een massasprint op The Mall in Londen (Prudential RideLondon-Surrey Classic), gisteren was het prijs in een verkapte sprint-a-deux met Yves Lampaert op de Kanaalkade in Alkmaar. Twee verschillende scenario’s om te winnen, maar dezelfde winnaar: Elia Viviani. Het tekent de veelzijdigheid van de 30-jarige Italiaan. Het hoeft niet alleen in massasprints te gebeuren, hij durft ook mee te springen met het risico de wedstrijd al vroeg te verliezen. Na afloop van de Europese titelstrijd voelde WielerFlits hem aan de tand.

Vooraf was er twijfel over het parcours. Was het wel EK-waardig of deed het meer denken aan een Belgische kermiskoers?
“Goede vraag (lacht). Honderdtachtig kilometer is geen kermiskoers. En een wedstrijd over een vlak parcours met omlopen maakt het niet meteen een kermiskoers. Vandaag (gisteren, red.) maakte de wind al vanaf het begin het verschil. Iedereen wist dat je na vijftien kilometer de wedstrijd al kon verliezen. Op de lange open wegen kan je de race niet winnen, maar ik wist dat er renners gingen zijn, die daar al zouden verliezen. In de eerste lus om Alkmaar heen had ik maar één taak: in de eerste waaier meezitten.”

“Toen we voor de eerste keer de lokale omloop opreden was het zaak vooraan te positioneren. Door de vele bochten was het draaien en keren. De beste positie is bij de eerste tien, want vanaf plek twintig verspil je na iedere bocht extra energie. Het is niet te onderschatten hoe zwaar dat is. Om weer op snelheid te komen, moet je na iedere bocht weer sprinten.”

Je had ook kans op de winst gehad in een massasprint. Wat was voor jou de afweging om iets anders te proberen?
“Dit was een wedstrijd waar je agressief moest koersen. Door alle bochten en waaiers vermoeien de benen sneller. En als je dan agressief koerst, kan je een andere scenario forceren. Het werd uiteindelijk ook een zware wedstrijd. Dat kunnen we zien aan de wattages die we moesten trappen. Het werd mij snel duidelijk dat je hier niet in het midden van de groep kon gaan zitten en wachten tot de sprint.”

foto: Cor Vos

Met nog meer dan zestig kilometer te rijden, slagen jullie erin een aantal favorieten te verrassen met een versnelling. Kan je uitleggen hoe die aanval tot stand kwam?
“We zijn met een heel sterke Italiaanse selectie gestart. Ik was de leider voor de sprint, maar we hadden ook Matteo Trentin, die in goede vorm is. Dat hebben we al gezien in de Tour en hij is de uittredend kampioen. Hij wilde proberen zijn Europese titel te prolongeren. Toen de groepen weer ineen schoven op de lokale ronden, dachten we: ‘we moeten wat doen’. We kunnen niet op kop blijven rijden en iedereen meenemen naar de sprint.”

“We hebben toen gewacht tot het juiste moment. Dat moment kwam na een reeks bochten en een stuk tegenwind, daar zijn we vol gas gaan rijden. Dertien renners wisten weg te rijden, waarvan vier van ons. De aanval zag er goed uit, maar was zeker niet zonder risico. Je offert daar de krachten van Salvatore Puccio en Davide Ballerini op. We wisten dat we hen gingen verliezen, maar ook dat we nog wat sterke renners overhielden zoals Davide Cimolai en Simone Consonni. Trentin en ik moesten blijven wachten en het resultaat bezorgen. De aanval was dus gepland, maar wel pas tijdens de wedstrijd.”

Het EK werd verreden zonder ‘oortjes’, heeft dat jullie geholpen met deze verrassingsaanval?
“Als je een goed team hebt, met dezelfde missie, maakt wel of geen oortjes het verschil niet. Uiteindelijk weten we wat we moeten doen. Op de fiets heb je dan aan een woord of een blik voldoende. Oortjes zijn dan niet nodig.”

Hoeveel waarde hecht je aan de Europese kampioenstrui?
“Als je kijkt naar de startlijst zie je dat het voor iedereen een belangrijke wedstrijd is. Dit jaar zijn bijna alle grote Europese sprinters en toprenners hier aanwezig. Ook de afgelopen jaren was dat het geval. Dit jaar is de vierde editie: Peter Sagan won de eerste keer, Alexander Kristoff de tweede editie en Matteo Trentin was vorig jaar de beste. Alleen maar grote namen die gewonnen hebben. En zij hebben daarna mooie dingen laten zien met deze trui om hun schouders; zoals Tourritten en klassiekers winnen. Deze wedstrijd wordt voor ons renners ieder jaar een groter doel.”

“Wat deze wedstrijd ook in status laat groeien is het type parcours. Als volgend jaar bijvoorbeeld de parcoursen van de Olympische Spelen het wereldkampioen heel zwaar zijn en de route van het EK is geschikt voor de klassiekerrenners, dan wordt het EK een stuk belangrijker. Alle Europese klassiekerspecialisten gaan een doel maken van het EK. Na de regenboogtrui is dit de belangrijkste trui voor een Europese renner.”

Voor een Italiaan zelfs belangrijker dan de maglia tricolore (Italiaanse kampioenstrui, red.)?
“Natuurlijk! Waarom niet? Italië is groot, maar Europa is nog groter (lacht).”

Viviani zal over twee weken voor het eerst in de Europese kampioenstrui te bewonderen zijn in EuroEyes Cyclassics Hamburg, waar hij voor de derde keer op rij kan winnen. Na Hamburg staan de Bretagne Classic (1 september) en de Ronde van Slowakije (18-21 september) op het programma.