Fietstoerisme 
Materiaalzone 
De beste wielrenster van 2020
Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2020? Elke werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag zijn alle ogen gericht op de beste wielrensters van 2020.
Anno 2020 zijn er nog altijd mensen die in de ontkenningsfase zitten, maar steeds meer mensen beginnen fietsende vrouwen actief te volgen én te waarderen. De vrouwen komen steeds meer in beeld en prestaties worden meer en meer uitgelicht. Het blijft vechten voor aandacht, erkenning en representatie en dit zal ook nog wel heel wat jaren zo zijn, maar er zijn toch ook diverse signalen dat het de goede kant op gaat.
foto: Cor Vos
2020 was een jaar waarin gigantisch veel wedstrijden werden afgelast. Maar toch was het aantal uren vrouwenkoers op TV vele malen groter dan een jaar of zes à zeven geleden. Wie destijds live dameswielrennen op televisie wilde zien, moest het doen met een wereldkampioenschap, een Ronde van Drenthe, een Healthy Ageing Tour en een samenvatting van de Ronde van Vlaanderen. Hoe anders is dat nu?!
Afgelopen seizoen werden zelfs wedstrijden als de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik live in de huiskamer gebracht, iets dat zelfs in 2019 nog onmogelijk leek. En wat te denken van de aankondiging van een vrouwenversie van Parijs-Roubaix? Dit wordt door velen toch ook als een mijlpaal gezien. In 2020 mocht het weliswaar nog niet zo zijn, maar volgend jaar hopen heel wat rensters ook eindelijk een kassei in de lucht te mogen steken.
In dit lijstje passeren heel wat vrouwelijke toppers nog eens de revue. Hun belangrijkste prestaties komen voorbij en uiteindelijk is het aan u, beste volger van WielerFlits, om uw stem uit te brengen op uw favoriet.
Vorige winnaressen:
2019: 
Annemiek van Vleuten
2018: Anna van der Breggen
2017: Annemiek van Vleuten
Elizabeth Deignan
Lizzie Deignan is bij lange na niet de enige moeder in het peloton, maar ze wordt hier wel het meest mee geassocieerd. En het moet gezegd: het is bewonderenswaardig hoe ze zich ook na haar zwangerschap weer manifesteert als absolute wereldtopper. Dit wordt onderstreept door het feit dat ze de Women’s WorldTour op haar naam schreef, evenals drie zeer aansprekende wedstrijden. Meer dan genoeg om een nominatie af te dwingen.
foto: Cor Vos
Ze had een paar wedstrijden nodig om na de Grote Herstart op gang te komen, maar in de Grote Prijs van Plouay haalde Deignan ouderwets hard uit. Samen met streek- en naamgenote Elizabeth (Lizzy) Banks was ze op de loop gegaan voor het peloton. In de sprint gaf ze haar collega geen schijn van kans. Enkele dagen later was het in een razend spannende La Course opnieuw raak. Na puik voorbereidend werk van Trek-Segafredo-ploeggenote Elisa Longo Borghini wist ze op knappe wijze Marianne Vos te verslaan in de sprint.
In de Giro Rosa loodste ze haar ploeg naar de overwinning in de ploegentijdrit en daarnaast werd Deignan een keer tweede en derde in een etappe. Een laatste echt straffe stoot volgde echter in Luik-Bastenaken-Luik. Een vrij jonge koers op de vrouwenkalender, maar verder natuurlijk een wedstrijd met aanzien. De Britse sloop slim mee in een groepje, ging vervolgens aan op de Redoute en maakte het karwei solo af. Ook een sterk opkomende Grace Brown kon daar niets meer aan veranderen.
UCI Women’s WorldTour 
Luik-Bastenaken-Luik 
La Course by le Tour de France GP de Plouay 
Giro Rosa – winst ploegentijdrit + twee podiumplaatsen Anna van der Breggen
Nog één jaar en dan is het mooi geweest voor Anna van der Breggen. Maar van rustig uitbollen is geen sprake: de geboren Hasseltse wint er lustig op los. Dat begon al helemaal in februari, toen ze op overtuigende wijze de Setmana Ciclista Valenciana op haar naam schreef, een pittige Spaanse rittenkoers. Na een aantal keer tevergeefs opboksen tegen Annemiek van Vleuten keerde het tij zich op 24 augustus, tijdens het NK op en om de VAM-Berg.
Op de veeleisende omloop in het Drentse land trok ze al vroeg ten aanval samen met ploeggenote Jip van den Bos en Anouska Koster. Hiermee creëerde Van der Breggen een ideale uitgangspositie, want ze wist uiteindelijk na een mooie solo haar eerste Nederlandse wegtitel binnen te slepen. Op de flinten van de vuilnisbelt had ze tijd genoeg om vlak voor de finish haar fiets de lucht in te steken. Een ander gat in haar toch al zeer indrukwekkende palmares zou Van der Breggen twee dagen later opvullen. In het Franse Plouay won ze op overtuigende wijze de Europese titel tegen de klok.
De Giro Rosa leek niet haar kant op te gaan, tot Annemiek van Vleuten in de slotfase van de zevende etappe naar Maddaloni hard onderuit ging en haar pols brak. Van der Breggen rekende een dag later af met Katarzyna Niewiadoma. Dit deed ze door er ouderwets hard de beuk in te gooien op de lastige klim naar San Marco La Catola. Elisa Longo Borghini won weliswaar de etappe, maar het roze ging naar AvdB. In de slotrit kwam dit tricot niet meer in gevaar, waardoor ze haar derde winnaarstrofee in ontvangst mocht nemen.
foto: Cor Vos
Lang nagenieten en uitpuffen was er niet bij voor Van der Breggen, want het wereldkampioenschap stond voor de deur. En wat voor een WK werd het… Ze zou zowel de tijdrit als de wegrit winnen, hetgeen enkel Jeannie Longo in 1995 ooit had gepresteerd. Ja, in de tijdrit was er natuurlijk die veelbesproken val van Chloé Dygert, maar dat doet niets af aan de prestatie van de Nederlandse, die met ruim 47 gemiddeld over het parcours denderde.
De wegwedstrijd kende door toedoen van Van der Breggen geen climax, daar ze er al op goed veertig kilometer van de meet succesvol alleen vandoor wist te gaan. De spanning was weliswaar weg, maar op een bergkam even buiten Imola maakte ze het ruimschoots goed door – met een beetje hulp van een regisseur – de misschien wel vijftien mooiste seconden van het wielerjaar. Een stuk cinematografie om duimen en vingers bij af te likken, zo’n fragment waar het Gloria van Vivaldi niet onder zou misstaan.
Het wielerjaar was hiermee al een Great British Bake Off-winnende taart. Maar Van der Breggen zette er nog twee mooie kersen op. Allereerst was ze voor de zesde opeenvolgende keer onklopbaar op de Muur van Hoei. Daarna cijferde ze zich weg in de Ronde van Vlaanderen en zag ze van nabij hoe ploeggenote Chantal van den Broek-Blaak haar wielerdroom liet uitkomen. De Keetie van Oosten-Hage Trofee leverde dit alles al op, komt daar nu ook deze titel bij? Die kans is zeer aanwezig voor de zegekoningin van 2020.
WK wielrennen op de weg WK tijdrijden 
EK tijdrijden NK wielrennen op de weg Giro Rosa + drie tweede plaatsen + tweede in puntenklassement Waalse Pijl 
Setmana Ciclista Valenciana + 1 etappezege Durango-Durango Emakumeen Saria 
Emakumeen Nafarroako Klasikoa 
Elisa Longo Borghini
Ook dit jaar is de kans reëel dat Elisa Longo Borghini niet tot wielrenster van het jaar wordt verkozen. Zonde eigenlijk, want er zijn maar weinig rensters zo goed als de Italiaanse van Trek-Segafredo. Als ze ooit eens afzwaait, zou een oeuvreprijs niet onverdiend zijn. Want hoewel de 29-jarige niet veel wedstrijden wint, is ze zonder twijfel een van de absolute smaakmakers van het seizoen.
Neem het EK in Plouay. Daar dreef ze de Nederlandse equipe tot het uiterste. Enkel Annemiek van Vleuten kon haar daar van de titel houden. Bij de wereldkampioenschappen was ze eveneens een van de sterkste rensters in koers, terwijl ze in eigen land de nationale dubbel wist te veroveren. En de manier waarop ze onder meer in La Course reed verdient alle hulde. Tot in november kon het publiek genieten van het rijden van de klasbak uit Ornavasso, want zelfs in de Madrid Challenge deed ze mee om de eindzege.
foto: Cor Vos
Misschien wel de mooiste dagen van dit wielerseizoen beleefde ELB in de Giro Rosa. De Trek-trein zegevierde in de openingsploegentijdrit en de roze trui lag als bonus klaar voor Longo Borghini. Voor het eerst sinds Fabiana Luperini in 2008 mocht het thuispubliek weer een renster van eigen podium in de roze trui begroeten. De roze droom duurde weliswaar slechts een dag, maar de Italiaanse ging niet bij de pakken neer zitten. Met dank aan enkele sterke prestaties reed ze zichzelf nog naar het podium.
Dit dankt ze vooral aan haar prestatie in de voorlaatste rit. Van der Breggen legde tijdens de achtste etappe de basis voor haar derde eindzege, terwijl Longo Borghini Cecilie Uttrup Ludwig van het podium reed én ze haar eerste Giro Rosa-etappe won. Het verschil tussen de Longo Borghini en de Deense? Twee luttele seconden, in het voordeel van de ervaren Italiaanse.
UCI Women’s WorldTour Italiaans kampioenschap tijdrijden Italiaans kampioenschap op de weg EK wielrennen op de weg WK wielrennen op de weg Madrid Challenge by la Vuelta + 1 podiumplaats Giro Rosa + 2 etappezeges + 1 podiumplaats + tweede in bergklassement Clasica Femenina Navarra Durango-Durango Emakumeen Saria Annemiek van Vleuten
We zouden de vele boeken met wielerstatistieken er eens op moeten naslaan, maar er zullen in het verleden niet veel professionele wegcoureurs zijn geweest die hun eerste vijf wedstrijden van het seizoen hebben weten te winnen. Annemiek van Vleuten bokste het echter voor elkaar, zoveel is zeker.
Haar indrukwekkende zegereeks begon in Omloop Het Nieuwsblad (door alles en iedereen te overklassen op de Muur van Geraardsbergen) en deze werd besloten met Strade Bianche, waar ze op memorabele wijze in extremis Mavi Garcia wist bij te halen en te verslaan. Tussen deze aansprekende wedstrijden in zaten nog drie Spaanse eendagskoersen. Tijdens het EK op de weg was ze niet de beoogde afmaakster, maar ze kwam toch in de positie om te winnen. In de stromende regen wist ze Elisa Longo Borghini te kloppen met een lange sprint.
foto: Cor Vos
De Wageningse leek op bepaalde momenten onverwinnelijk. Zo ook tijdens de Giro Rosa. Hierin leek ze comfortabel (voor zover dat mogelijk is) op weg naar een derde opeenvolgende maglia rosa, nadat ze in de tweede etappe al de macht had gegrepen. Maar in de straten van Maddaloni, tijdens de finale van de zevende etappe, ging het mis. Boem. Krak. Polsbreuk. Ze kon fluiten naar de eindzege en ook het wereldkampioenschap leek aan haar voorbij te gaan.
Maar wonder boven wonder kwam die WK-deelname er wel. Ze stond haar plek voor de tijdrit af aan Ellen van Dijk (die het brons pakte), maar in de wegrit stond ze er zelf. En hoe. Achter de oppermachtige Anna van der Breggen snelde Van Vleuten met twee paracetamol in het ranke lijf naar het zilver. Zonder twijfel een van de strafste stoten van het jaar.
EK wielrennen op de weg flag:wc] WK wielrennen op de weg NK wielrennen op de weg Giro Rosa – 1 etappezege + 2 podiumplaatsen Strade Bianche Clasica Femenina Navarra Durango-Durango Emakumeen Saria Emakumeen Nafarroako Klasikoa Omloop Het Nieuwsblad 
Lisa Brennauer
Er zijn heel wat vrouwen die meerdere wielerdisciplines beheersen. Dit geldt voor een Marianne Vos, maar Lisa Brennauer mogen we ook niet onderschatten. Ze eindigde afgelopen jaar net naast podium op het EK en WK Tijdrijden, maar bij de WK Baanwielrennen in Berlijn stond ze wel twee keer op het podium. In de individuele achtervolging moest ze het hoofd buigen voor Chloé Dygert, en met de Duitse selectie reed Brennauer naar een bronzen medaille in de ploegenachtervolging.
foto: Cor Vos
Op de weg zien we Brennauer eigenlijk altijd wel bij de besten. Via een tijdritzege legde ze de basis voor de tweede achtereenvolgende eindoverwinning in de Ceratizit Challenge by La Vuelta. In de Ronde van Vlaanderen miste ze het podium maar net, maar in de Driedaagse Brugge-De Panne en Gent-Wevelgem bezorgde ze haar sponsor weer wat publiciteit door op het podium terecht te komen. Deze uitslagen dankt ze aan een puike sprint, altijd een handig wapen in dit soort wedstrijden. Het is daarom ook dat ze de Women’s WorldTour afsloot als nummer drie overall.
Een vierde plaats op het WK Tijdrijden zou voor menigeen een teleurstelling zijn. Voor de wereldkampioene van 2015 was het echter de bevestiging dat ze in deze discipline weer tot de wereldtop behoort. Dat ze nog altijd de beste Duitse renster is bewees ze op de Sachsenring, waar ze het Duitse wegkampioenschap won. Al met al genoeg om een nominatie te verdienen.
UCI Women’s WorldTour EK Mixed Relay Duits kampioenschap op de weg WK Baanwielrennen – Individuele achtervolging WK Baanwielrennen – Ploegenachtervolging Ceratizit Challenge by La Vuelta + 1 etappezege + 1e in puntenklassement AG Driedaagse Brugge-De Panne Gent-Wevelgem Pauline Ferrand-Prévot
Voor Pauline Ferrand-Prévot staat het vizier op de olympische Cross-Country-wedstrijd van Tokio. “Dat ontbreekt echt nog op mijn palmares”, steekt ze haar ambities niet onder stoelen of banken. Ze had dit hiaat op haar erelijst graag dit jaar opgevuld, maar dat mocht niet zo zijn. Voor volgend jaar dan maar? De Française is gezien haar prestaties dit seizoen in ieder geval dé topfavoriete.
foto: Cor Vos
PFP moest aan het begin van het jaar nog worden geopereerd aan een beknelde liesslagader, maar dat belette haar niet om de belangrijkste mountainbike-wedstrijd van het jaar te winnen. De 28-jarige renster werd in het Oostenrijkse Leogang namelijk voor de derde keer wereldkampioene op de cross-country. Dit deed ze met een solo van begin tot eind. Bij de eerste finishpassage had ze al elf seconden te pakken, na amper anderhalf uur was haar voorsprong gegroeid tot drie minuten.
En het werd nog mooier voor Ferrand-Prévot. Ze veroverde dit jaar ook haar eerste Europese titel op de mountainbike. Haar voorsprong was een stuk minder groot, maar de nummer twee, Anne Terpstra, moest toch ook al veertig seconden toegeven. En op de weg dan? Dit jaar kwam Ferrand-Prévot, onderdeel van Canyon-SRAM, daar niet in actie.
WK Mountainbike Cross-Country 
EK Mountainbike Cross-Country 
Wereldbeker Nové Mēsto na Moravē Cross-Country Lotte Kopecky
Tot nog toe heeft u enkel gevestigde namen in dit lijstje gezien. Rensters van groot statuur, die hun sporen ruimschoots hebben verdiend. Maar een nieuwe generatie toppers dient zich ook al enige tijd aan. Denkt u bijvoorbeeld aan de Nieuw-Zeelandse seizoensrevelatie Mikayla Harvey, Liane Lippert (beste jongere in de UCI Women’s WorldTour), de recent flink in populariteit gedaalde Chloé Dygert, Teniel Campbell en ga zo nog maar even door. Lotte Kopecky is net een paar jaar ouder, maar we mogen haar toch nog wel tot de nieuwe generatie rekenen.
Kopecky heeft een puik wegseizoen achter de rug. In eigen land werd ze tweede in Gent-Wevelgem, derde in de Ronde van Vlaanderen en de Women Classic Brugge-De Panne en vierde in de Brabantse Pijl, hetgeen haar beste klassieke voorjaar ooit betekende. Daarenboven werd Kopecky Belgische kampioen tijdrijden in Koksijde, terwijl ze in Anzegem naar de Belgische wegtitel snelde na een beklijvend duel met Jolien D’hoore. Hiermee werd ze pas de derde vrouw die deze dubbel wist te realiseren. Agnes Dusart (1987) en Liesbet De Vocht (2013) gingen haar voor.
foto: Cor Vos
In de Giro Rosa, zeker dit jaar de meest prestigieuze etappekoers voor vrouwen, maakt Kopecky eveneens indruk met sterke prestaties. Niet alleen in sprints, maar vooral bergop wist ze aangenaam te verrassen. De zevende etappe wist ze zelfs op haar naam te schrijven door de Britse Lizzie Deignan en de Poolse Katarzyna Niewiadoma in een sprint te verslaan. Eindelijk was daar die grote overwinning waar Kopecky al enige tijd tegenaan hikte. De overwinning die haar definitief een nominatie opleverde in deze verkiezing.
En er liggen nog veel grotere zeges voor haar in het verschiet. Kopecky heeft laten zien over het potentieel te beschikken om een breed scala aan wedstrijden te winnen. Vlaanderens Mooiste? Zeer zeker. Het WK van 2021? Geen gekke gedachte. Hoewel Kopecky bepaald geen modderfiguur sloeg in de Koppenbergcross, is ze nog niet direct wereldtop in het veld. We durven haar zelfs op te schrijven voor de eerste Parijs-Roubaix voor vrouwen. En laten we vooral haar olympische baandroom niet vergeten…
Belgisch kampioenschap op de weg Belgisch kampioenschap tijdrijden Giro Rosa – 1 etappezege + 2 podiumplaatsen[flga:be] Gent-Wevelgem
Ronde van Vlaanderen AG Driedaagse Brugge-De Panne Le Samyn Wereldbeker baanwielrennen Milton – Koppelkoers Ceylin del Carmen Alvarado
Herinnert u zich de aanloop naar het jongste WK Veldrijden nog? Ceylin del Carmen Alvarado twijfelt hardop: in welke categorie gaat ze voor de regenboogtrui? Herinneringen aan Mathieu van der Poel en Wout van Aert in 2015 dringen zich op. Een paar dagen voor het WK besluiten beide heren toch de wedstrijd bij de elites te rijden in plaats van bij de beloften, zoals lange tijd de bedoeling was. Ze worden eerste en tweede.
foto: Cor Vos
Alvarado staat begin 2020 voor eenzelfde dilemma. Maar nadat ze het Nederlands Kampioenschap veldrijden (en een aantal andere fraaie wedstrijden) wint, laat ze er eigenlijk al geen twijfel meer over bestaan. Een dag na het NK wordt het bevestigd: Alvarado gaat voor goud bij de elite-vrouwen. We kunnen intussen wel stellen dat Alvarado de goede keuze heeft gemaakt, al was het zeker geen plain Ceylin. Na 45 bloedstollende minuten crossen op de vliegbasis van Dübendorf verslaat ze Annemarie Worst en Lucinda Brand in een heuse titanenstrijd.
In november is de wereld compleet veranderd. Vanwege het vermaledijde coronavirus mochten er amper mensen op het Autotron-terrein in Rosmalen aanwezig zijn voor de EK Veldrijden. De top drie is echter identiek aan dat van het wereldkampioenschap, met Ceylin del Carmen Alvarado als winnares. Nog maar eens een hoogtepunt in het toch al puike sportjaar voor Alvarado. Daar komen nog enkele prima prestaties op de mountainbike bij, net als een hoop zeges in veldritten die we nog niet eens hebben genoemd.
Nee, gezien de concurrentie lijkt het onwaarschijnlijk dat Alvarado deze verkiezing gaat winnen, maar een nominatie komt haar wat ons betreft meer dan toe.
WK Veldrijden EK Veldrijden Nederlands Kampioenschap Veldrijden Klassement Wereldbeker veldrijden 2019/2020 Klassement Superprestige veldrijden 2019/2020 Klassement DVV Trofee veldrijden 2019/2020 Zeges in Baal, Gullegem, Brussel, Lille, Middelkerke, Hulst, Gieten, Ruddervoorde en Leuven
Nederlands Kampioenschap Mountainbike beloften Wereldbeker Mountainbike Nové Mēsto Cross-Country beloften 
Misschien een goed voornemen voor 2021: als ik niks te melden heb, dan blijf ik van mijn toetsenbord af.....
Fijne dagen, joh!
Absolute hoogtepunt wat mij betreft: de schitterende helicopterbeelden van Anna op de heuvelkam bij het WK in Imola. Poetry in motion; pure kunst op een racefiets! Ik ben geen "posterboy" maar die plaat zou ik zo boven mijn bed hangen (of in de woonkamer!)
Ze is wel extreem licht dus ze kan toe met veel lagere wattages.
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20200612_04989828
Ze traint gewoon evenveel of zelfs meer dan de mannen, terwijl dat bij de vrouwen over het algemeen een stuk minder is.
Zo ging ze bv een maand op haar eentje op hoogte trainen in Colombia, ging ze mee op trainingskamp met de mannen, ...
Ze had in de 3 weken na Kerstmis 2636km getraind, amper 2km minder dan Bernal die het meest had getraind van alle mannen op Strava. Een Colbrelli, Valverde, Henao, Kwiatkowski, ... hadden gemiddeld 500km minder getraind.
In 2019 had ze op Strava 1071uur getraind, goed voor 29.325km en 442.313 hoogtemeters. Dat is meer dan een verdubbeling op alle 3 die factoren tov 2014 waar ze al geweldige resultaten neerzette in koers, maar ze blijft haar grenzen telkens maar verder en verder leggen.
In de video hieronder hoor je het haar mannelijke ploegmaats, waaronder Luka Mezgec bv ook zeggen:
Ze kwam van haar persoonlijke trainingskamp al rechtstreeks afgereisd naar het trainingskamp met de ploeg, waar ze gezamenlijk vele kilometers maalden. Mezgec liet na afloop zijn fiets een week aan de kant staan, terwijl hij op Instagram zag hoe Annemiek in haar eentje gewoon meteen weer was doorgereist naar de Teide om daar te gaan trainen.
https://www.youtube.com/watch?v=12NZxpL85l8&feature=emb_logo
Ik denk dat dat gedeeltelijk te maken heeft met een zekere schuwheid van het dameswielrennen om trainingsblokken met de heren te doen. Annemiek laat zien dat dit veel meer zou moeten gebeuren en bij het schaatsen is dit trouwens ook al lang gangbaar. Verder zit er zeker in Nederland nog steeds het verhaal van Leontien die onder Piet Hoekstra extreem veel trainingsarbeid verrichte en als gevolg daarvan een eetstoornis er aan overhield. Dit zorgt naar mijn mening voor een wat terughoudende aanpak in de manier van trainen. Wat ik gezien heb in de koers van Dygert doet vermoeden dat die ook beestachtig veel traint.
Volgens de ploegdokter een unieke combinatie van mentaliteit en talent, met een erg hoge pijngrens die ze maar blijft verleggen. Op het trainingskamp bij de mannen blijft ze er nog kilometers aanhangen terwijl ze al ver in het rood zit, waar anderen er volgens de gegevens van de ploegleiders en de dokters al lang zouden hebben afgelegen.
Je hebt gelijk dat ze een zijinstromer in het wielrennen is en ze traint heel anders dan Annemiek. Je ziet bij haar dat alles is gericht om de grote versnelling te hanteren voor in eerste instantie de wedstrijden op de baan. Maar in een krant uit Indianapolis werd door haar trainster wel benoemd hoe zwaar de blokken zijn die zij aan kan. Ze is natuurlijk geen klimmer met haar 67 kg en ik ben benieuwd hoe haar eerste jaar in europese dienst gaat uitpakken. Neemt ze genoegen met de baan en tijdrit of wil ze op termijn ook gaan meedoen bergop.
Verder wil ik als pechvogel ook zeker Dygert noemen, die val was echt gruwelijk.