Interview David Dekker blinkt weer in zijn vel. De 25-jarige sprinter maakte afgelopen winter de overstap van Jumbo-Visma naar Arkéa-Samsic. Na een jaar vol tegenslagen, waarin hij lang werd gehinderd door een coronabesmetting, is hij weer helemaal terug. Met een tweede plek in de openingsrit van de Tour of Oman als eerste signaal.

Hoe was je eerste kennismaking met je nieuwe ploeg?
“Dat was oké. Ik ben het seizoen begonnen op de Mallorca. Een paar dagen in dienst van de ploeg rijden. Mijn voornaamste doel was de koers gewoon uitrijden. Tenzij er opeens een kans zou zijn.”

“Het was vooral fijn om zonder veel stress mijn eerste koers voor een nieuw team af te werken. Het is toch even wennen. Uiteindelijk zijn er verschillen, maar die zijn ook weer niet heel groot. Het was fijn om er op die manier even in te komen.”

Wat zijn je seizoensdoelen dit jaar?
“In het eerste deel van het seizoen ligt de focus echt op sprinten. Dat doe ik hier in Oman, al was er hier wel maar één echte kans. Na deze wedstrijd mik ik ook nog op de sprints in Parijs-Nice en daarna volgen de voorjaarsklassiekers.”

“Dit voorjaar zal ik heel wat klassiekers rijden, van Dwars Door Vlaanderen tot en met de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Dat zal niet per se om te winnen zijn, maar meer om de ploeg te helpen en ervaring op te doen met oog op de toekomst, want dit is wel iets waar ik op termijn voor eigen kans wil gaan.”

“Ik hoop dit jaar ook een grote ronde te rijden en dan mee te gaan als de sprinter van de ploeg. Met ook Nacer Bouhanni in het team zal de Tour de France lastig worden, dus de kans op de Giro d’Italia of de Vuelta a España is groter. In Vuelta zijn er op papier vier kansen, in de praktijk zijn het er dan twee… Het liefst ga ik naar de Giro.”

Hoe is het om weer vaker kopman te zijn?
“Dat is wel even anders. Toch even wennen. Bij Jumbo-Visma was ik er aan gewend geraakt dat er altijd iemand mee was die een groter belang diende. Vaak een klassementsman. Alleen als de situatie het dan toelaat… ja, dan kan David ook voor z’n kans gaan. Ik begrijp die strategie volledig, maar het is ook de reden waarom ik ben weggegaan.”

“Het vertrouwen van de ploeg in mij is hier groot. Dat is heel fijn. Ik merk dat ik daar goed bij gedij.”

Hoe goed spreek je al Frans?
“Goed. Ik heb altijd in België op school gezeten en dus al op de basisschool en middelbare school Franse les gehad. Het was wel een beetje vastgeroest moet ik bekennen. Bij de eerste kennismaking met de ploeg, dat was in oktober, durfde ik echt nog geen woord Frans te praten. Ze dachten dat ik het niet sprak. In december op het trainingskamp lukte het wel en waren ze wel enigszins verrast: je spreekt wel gewoon Frans? Klonk het verbaasd.”

Vorig jaar kende je een jaar vol tegenslag. Blij dat het voorbij is?
“Absoluut. Het begon met een val in de Ronde van Valencia. Ik kon verder, maar een dag erna bleek ik net als het halve peloton corona te hebben. Aanvankelijk heb ik toen tien dagen helemaal niets gedaan. Alleen in bed gelegen. Elke dag kwam er een tiende van een procent bij. Het herstel ging absoluut niet snel. In de Ronde van Catalonië kreeg ik een heel grote terugslag. Ik heb toen wel nog Dwars Door Vlaanderen gereden, maar daarna kwam de ploegleiding bij me met de mededeling: jij gaat nu stoppen en heel goed uitrusten.”

“We hebben toen allerlei onderzoeken gedaan, waaronder uit voorzorg ook het hart. Ik bleek 15% longcapaciteit ingeleverd te hebben. Je kan dan dus 15% van je capaciteit aftrekken van je vermogen. Waarschijnlijk was ik na de besmetting toch te snel weer begonnen. Maar over corona en topsport is gewoonweg nog heel weinig bekend.”

“Uiteindelijk heb ik toen tien dagen helemaal niets gedaan. Op de fiets voelde ik me daarna meteen veel beter. Eigenlijk kan dat niet. Je kunt niet tien dagen niets doen en je dan beter voelen. Het geeft maar aan waar ik vandaan kwam.”

“Het heeft lang geduurd voordat het echt weer goed ging. Op de laatste dag van de Ronde van Hongarije kon ik weer sprinten, maar die dag reed ik door de achterruit van een auto. Pas in de Ronde van Burgos, in augustus, keerde het goede gevoel weer terug.”

foto: Cor Vos

Al die tegenslagen moeten mentaal ook lastig zijn geweest…
“Mentaal was het heel lastig. Ik heb het mezelf ook moeilijk gemaakt. Ik zat gefrustreerd op de bank te rekenen in gemiste kansen. Als er een wedstrijd was die ik zou rijden en het eindigde in een sprint, dan telde ik dat als een gemiste kans.”

“In mei ging ik naar de Ronde van Noorwegen met als doel te sprinten. Het kwam er niet van, wat dan opnieuw een mentale klap is.”

Hoe ben je dat te boven gekomen?
“Met twee mentale coaches die mij heel veel geholpen hebben. Ik werkte daar al mee. Ook aan mijn vriendin heb ik heel veel steun gehad. En op een gegeven moment moet je ook de knop omzetten. Op het Nederlands kampioenschap wilde ik een leuke wedstrijd rijden. Gewoon weer het gevoel hebben dat je in koers meedoet. Dat lukte heel goed. Ik kon weer aanvallen en dat was voor de motivatie heel fijn.”

“Je wil het liever niet meemaken, maar achteraf leer je er heel veel van. Dat helpt mij nu ook om dit seizoen aan te vatten. Om er veel ontspannener in te gaan.”