Youri IJnsen

• zaterdag 19 juni 2021 om 20:13

Interview Jumbo-Visma Development was aan hun stand verplicht het NK voor beloften te winnen. Dat deed de opleidingsploeg afgetekend. Hoofdrolspelers in dit scenario: Mick en Tim van Dijke, Zeeuwse tweelingbroers uit Colijnsplaat. Mick won woensdag het NK tijdrijden, Tim zaterdag het NK op de weg. In beide gevallen was de tweelingbroer tweede. WielerFlits zocht de amicale mannen op na de finish.

Allereerst mannen: wat krijgen jullie te eten thuis?
Mick: “Onze moeder verkoopt hondenvoer. Wij krijgen Jarco-hondenbrokken, daar gaan we lekker op”
Tim: “En als we lief zijn, krijgen we van die koekjes, weet je wel?” Beiden schieten hardop in de lach.

Zonder gekheid. Jullie beleven een superweek: waar komt dit vandaan, hadden jullie dit twee weken geleden bijvoorbeeld?
Mick: “In het wielrennen is het heel moeilijk om te winnen. Je kunt ook niet zeggen dat het uit het niets komt, want ik was hier vorig jaar ook al tweede. Ik denk dat ik het voorbije jaar al een aantal mooie dingen heb laten zien, vooral met de grote mannen in het WorldTour-team. Tim heeft een wat moeilijker voorjaar gehad. Maar we hebben het zo naar onze zin bij deze ploeg, met al die jongens. En dan zie je wat ervan komt.”

Woensdag waren jullie ook al één en twee. Tim, overheerst dan trots of baal je juist van je eigen zilveren medaille?
Tim: “Natuurlijk was ik teleurgesteld. Ik win liever. Maar het gaf me wel weer extra motivatie om mezelf vandaag te tonen. En ja, ik ben ook hartstikke trots op mijn broer.”

Hoe zijn jullie als broers? Dat verschilt soms nogal…
Mick: “Tim en ik rijden met hagel en tegenwind op de Zeelandbrug, als niemand ons staat aan te moedigen. Dan kijken we elkaar aan en peppen elkaar op. We gunnen het elkaar van harte. We weten hoe hard we werken. Kijk, als Tim woensdag de trui had gepakt, was ik net zo blij geweest. En nu heeft hij ‘em. Tim en ik, we zijn een tweeling. We zien elkaar als een tweemansteam. We gaan voor elkaar door het vuur. Als hij dan die trui pakt, ben ik net zo blij als dat ik ‘em zelf heb.”

Mick feliciteert broertje Tim – foto: Cor Vos

Er zit drie minuten tussen jullie bij de geboorte. Zijn jullie naast broers ook vrienden?
Tim: “Onze band kan niemand begrijpen. Misschien tweelingen die echt heel close zijn kunnen dat. We zijn de beste vrienden. Ik kom eigenlijk altijd net ietsjes na mijn broer, met alles. Soms drie minuten (lacht), soms een paar maanden. Mick heeft mij de laatste maanden het vertrouwen en de kracht gegeven om hier vandaag te winnen. Afgelopen woensdag dacht ik bij mezelf: ‘Goh, dit is niet normaal’. Het gaf me heel veel vertrouwen, ik ging zó ontspannen naar deze wedstrijd toe. Ik dacht: ‘Ze kunnen me allemaal wat.'”

Wat was dan niet normaal?
Tim: “Ik heb bij wijze van spreke nog nooit op zo’n ding gezeten (een tijdritfiets, red.). Je hebt zo’n fiets een blauwe maandag. Ik ga fietsen met het idee dat ik een beetje in de rondte ging rijden. En toen werd ik ineens tweede. Ik begreep het niet, ik twijfelde zelfs of het wel klopte. Daarna was het snel de focus hervatten en naar deze wedstrijd toewerken. En die hebben we ook niet gestolen. Ik denk dat we vanaf ronde één van die ieselijke beukers erop hebben gegeven, totdat we weg waren. En dan is het draaien en binnenhalen.”

In de eerste rondes ging het ontiegelijk hard, jullie zetten de concurrentie meteen het mes op de keel. Wat was het plan?
Mick: “Iedereen keek naar ons, dat wisten we. Woensdag eindigden we met vijf bij de eerste acht, dan weet je dat je een sterk blok hebt. Dan moet je ook het heft in handen nemen. Dan moet je niet reageren, maar wij willen juist creëren. We zijn er vol ingevlogen. Uiteindelijk creëer je zo kansen en zit je met vier man weg. We konden ons geen beter scenario wensen. Iedereen reed goed mee. De andere drie wisten ook dat als ze zouden meedraaien, dat we naar de streep gingen rijden.

Uiteindelijk smeed je plannetjes. Wij deden het meeste werk in de kopgroep, met overtal. Dat accepteer je. Je moet er ook een keer wat aan doen. Hoe meer je richting de finish rijdt, hoe meer die andere jongens gaan linkeballen. Dat wilden we voor zijn. Als team hebben we hier echt een prestatie geleverd. Nu zijn wij één en twee, maar dat hadden net zo goed Hidde van Veenendaal en Lars Boven kunnen zijn. En volgende week zijn het weer Rick Pluimers en Owen Geleijn, of andere jongens.”

Tijdens het Wilhelmus – foto: Cor Vos

Op een gegeven moment rijdt Lars weg in de finale, nadat hij al veel werk had gedaan. Tim rijdt er daarna achteraan. Mick, weet jij dan: shit, daar gaat mijn Nederlandse titel?
Mick: “Nee, zo denk ik niet. Echt niet. Als Owen weg zou rijden, als Lars weg zou rijden of Hidde of wie dan ook. Als een van ons maar die titel zou pakken. Ik ben niet echt een graaier, weet je wel. Ik vind het ook mooi om voor andere te werken. Uiteindelijk werken die jongens dan ook een keer voor jou. Nu zijn wij de gevierde mannen, maar volgende week draai ik alles er weer af voor een andere ploegmaat. Samen winnen, daar staat onze ploeg ook voor.”

Tim: “Lars rijdt weg en dan hoop ik dat hij het red. Dan is het aan mij om ervoor te zorgen dat de tegenstanders zijn werk niet teniet gedaan maken. Dat kon ik doen door er een klap op te geven. Of dat mij nu uitkomt of niet, je moet het doen om de tegenstanders te vermoeien. Dat was het doel. Vorig jaar was ik zo teleurgesteld in de gang van zaken in deze wedstrijd. Daar heb ik een heel jaar lang frustraties van overgehouden. Serieus, ik was díep teleurgesteld. Ook dat gaf me vandaag extra motivatie.

Maar uiteindelijk hebben we het met z’n allen gedaan, ook de jongens achter ons in het peloton. En dat maakt Jumbo-Visma Development zo sterk. Zoiets is schitterend om te zien. Nu staan Mick en ik hier op het podium te shinen. Alleen als je ziet wat de rest doet, dat is echt fantastisch. Dat maakt me echt trots, dat wil je echt niet weten.”

Samen winnen, met heel Jumbo-Visma Development – foto: Cor Vos

Wanneer wist jij dan dat-ie binnen was, Tim?
Tim: “Nou, er werd volgens mij achter mij ook nog super hard gereden. Toch? (Mick knikt instemmend, red.) Toen ik hier dat ding (de VAM-berg, red.) opreed en mijn broer aan zag komen, dacht ik: ‘Deze keer ff niet, vriend.’ Ik ben volle bak doorgereden. Toen ik de kasseien op reed naar de streep toe, was ik nog niet helemaal zeker. Zelfs na de streep niet. Ik kon het gewoon niet geloven. Er werd écht hard gereden. Ik zag de nummers op mijn Garmin staan, ik ging zo hard. Maar ik bleef ze achter me zien.”

Wat me nog wel opviel, Tim. Je was zo koel kort na aankomst. Alsof het je niets deed.
Tim: “Je hebt gelijk. Ik wist niet zo goed wat te voelen, eigenlijk. Er viel een enorme rust over me heen. Zo van: ‘Zie je? Ik kan het ook!’. Daarvoor is niet altijd bombarie nodig, of dat je een fiets boven je hoofd tilt. Dit is gewoon puur. Ik ben enorm trots. Met mijn blessure ook. Ik heb iedere dag zo hard gewerkt, terwijl niemand keek. In de kleine dingetjes, in de details, ik heb súper hard gewerkt. Vandaag kwam dat er allemaal uit. En dan ben ik rustig.

Je maakt weleens dingen mee in je leven. Dat was woensdag en vandaag. Dat snap je niet. En dat gebeurt. Het overkomt je.”

Crossen, mountainbiken, wegwielrennen. Waar gaat dit heen in de toekomst? Wat zijn jullie van plan?
Mick: “Moeilijke vraag. Wij maken gewoon graag lol. Op dit moment hebben we het heel erg naar ons zin bij onze huidige ploeg. We willen natuurlijk binnen deze ploeg blijven groeien en het maximale uit onszelf halen. We zijn anderhalf jaar bij de ploeg bezig. We zien onszelf iedere dag verbeteren. Ook als mens. Ik heb het hier geweldig naar mijn zin.”
Tim: “Precies. Je ontwikkelt niet alleen op de fiets, maar ook ernaast. Dat is ook schitterend.”

Hoe gaan jullie het vieren vanavond? Want dat mag toch, na zo’n week?
Mick: “We gaan wel even een biertje doen!”
Tim: “En een Zeeuwse mosselpan eten.” Sluiten ze beiden lachend af.

Was getekend, de broers Van Dijke.

Tim komt juichend over de streep met broer Mick in zijn kielzog – foto: Cor Vos