Nico Dick

• dinsdag 29 maart 2022 om 14:00

Special Een dag voor voorjaarsrevelatie Biniam Girmay terug naar vrouw en dochter in Eritrea afreist, stond vandaag nog een gezapig trainingsritje met enkele ploegmaats én een persmoment op de agenda. “Ik ben oeverloos gelukkig, maar eigenlijk hou ik niet van al die media-aandacht”, vertrouwde hij ons toe. Girmay had ook nieuws voor de teams die interesse tonen. “Ik heb een contract tot eind 2024, maar als het van mij afhangt, blijf ik nog veel langer bij Intermarché-Wanty Gobert.”

Iets voor elven, maandagochtend. Hotel Zuidwege in het West-Vlaamse Zedelgem, zo’n tien kilometer van het centrum van Brugge, loopt vol met fotografen, cameramensen en andere journalisten. Zuidwege is een bescheiden familiehotelletje en sinds jaar en dag uitvalsbasis van Intermarché-Wanty Gobert tijdens het Vlaamse voorjaar.

“Hilaire Van Der Schueren komt hier al 25 jaar”, vertelt eigenaar en uitbater Angelo. “Ik heb hier met andere woorden renners van Collstrop, Unibet, Mr Bookmaker en Vacansoleil zien passeren. De voorbije jaren dus Wanty-Gobert.” Maar zoveel persbelangstelling als vandaag, dat heeft hij nog niet meegemaakt.

Ook bij Intermarché-Wanty Gobert zijn ze onder de indruk van de impact van de zege van Biniam Girmay. Een vijftal cameraploegen, alle belangrijke fotoagentschappen en het internationale wielerjournaille is naar Zedelgem afgezakt. Terwijl feestvarken Girmay samen met ploegmaat Adrien Petit, Alexander Kristoff en Andrea Pasqualon zich opmaken voor een zogenaamd koffieritje van iets meer dan anderhalf uur, wordt het ontbijtzaaltje omgetoverd tot een heuse perszaal.

Pizza en champagne
Twaalf uur eerder zat het voltallige team en staf nog op dezelfde plaats pizza te eten. “Een feestje? Bescheiden, hoor”, zou Girmay later vertellen. “We hebben pizza gegeten en een flesje champagne gekraakt. Iedereen die mij bij mijn zege geholpen heeft, was erbij. Maar om elf uur lagen we in bed op onze kamer. Nee, de film van de wedstrijd spookte niet meer door mijn hoofd. Daarvoor was ik te moe. Ik heb niet echt moeite moeten doen om de slaap te vatten.”

De koffierit richting Brugge liep wat uit. Het was iets na de klok van één uur toen het kwartet opnieuw de oprit van het hotel opreed. Girmay met een wat verbaasde blik toen hij de – nog toegenomen – horde journalisten die hem opwachtte, zag staan. Na een omhelzing met teammanager Jean-François Bourlart en een snelle schoenwissel op de kamer, was hij klaar voor het persmoment.

Manager Jean-François Bourlart in gesprek met zijn goudhaantje Biniam Girmay – foto: Nico Dick

Zondag drong het nog niet helemaal door. Besef je vandaag al wat je hebt gepresteerd?
“Ja, toch wel. Ik realiseer me hoe belangrijk dit is voor ons continent. Ik ben de eerste Afrikaan die er in geslaagd is een topklassieker te winnen. Dat zilver op het beloften-WK van vorig jaar was ook mooi, maar dit is nog zoveel groter. Dit is een van de grootste koersen in de wereld. Minpuntje: het zal ook voor de nodige druk zorgen.”

Hoeveel felicitatieberichtjes heb je intussen gekregen?
“Een duizendtal. Meer zelfs. Ik ben er nog niet aan toegekomen ze te lezen. Gisteren heb ik alleen een kort gesprek gehad met mijn vrouw Saliem. Ze had de wedstrijd live gezien en aan de telefoon bleef ze maar huilen van geluk. Ook omdat ze weet hoe zwaar deze koers was.”

We veronderstellen dat je geschrokken bent van de media-aandacht die je te beurt valt…
“Crazy! Eerlijk? Als renner ben ik blij met die aandacht, want dat wil zeggen dat je iets gepresteerd hebt. Maar eigenlijk hou ik er niet van om zo in de spotlights te staan. Wielrennen en winnen is leuk. Maar ik heb echt nooit de ambitie gehad om beroemd te worden. Ik zie mezelf trouwens ook niet als een rolmodel. Ik ben en blijf dezelfde jongen als gisteren.”

Dan heb je een probleem. Ben je er klaar voor?
“Nee, ik denk niet dat ik daar klaar voor ben. Ik weet waar ik vandaan kom. Ik ben een stille, bescheiden jongen.”

Niemand die je kan overtuigen om nog een weekje langer te blijven om in topvorm van start te gaan in de Ronde van Vlaanderen?
“In geen geval. Ik wil terug naar huis. Mijn familie is het allerbelangrijkste in mijn leven. Belangrijker dan de fiets, ja. Het was mijn plan om nu naar huis te gaan naar vrouw en dochter. Ik wil me aan dat plan houden.”

Biniam Girmay en ploegmaats, terug van hun koffieritje door Brugge – foto: Nico Dick

“Maar ik ben pas 21, dit is nog maar het begin. Ik heb nog tijd genoeg om terug te keren en de Ronde te rijden. Kijk, voor de start van het seizoen is die planning opgesteld en besproken met Saliem. We hebben dat schema beiden aanvaard en daar wil ik me aan houden. Ik kijk intussen wel al uit naar de Giro d’Italia.”

Je gaat je daarop voorbereiden in eigen land. Op welke hoogte kan je trainen in Eritrea?
“Ik leef in Asmara, de hoofdstad van Eritrea. Ik woon op 2.400 meter hoogte en als ik wil, kan ik nog hoger gaan. Dat is perfect voor mij. En Eritrea is een prima en veilig wielerland, waar ik kan trainen met vrienden en collega-renners. Ik moet met andere woorden niet naar de Teide op Tenerife op hoogtestage.”

Je mikt op ritwinst in de Giro. Maar je hebt ook het ideale profiel om een gooi te doen naar de puntentrui. Kan dat een doel worden?
“Alles komt wel snel op me af nu. We zullen zien. Ik ken de Giro nog niet. Maar je weet nooit.”
Aike Visbeek breekt even in: “Ritwinst is het eerste doel!”

Je ligt nog onder contract tot eind 2024. De interesse van de topteams zal alleen maar toenemen…
“Misschien. Maar ik ben een familieman en bij Intermarché-Wanty Gobert gaat het er heel familiair aan toe. Ik voel me hier bijzonder goed en ik wil hier nog jaren blijven. Sowieso tot eind 2024, maar wat mij betreft ook langer. Ik zie geen reden om te veranderen.”