U las het gisteren ongetwijfeld op deze website. Drie voormalige rensters van de vrouwenploeg Health Mate Ladies hebben zich uitgelaten over het overschrijdend gedrag van ploegmanager Patrick Van Gansen. “Ongepast gedrag, seksuele intimidatie en misbruik.” Van Gansen ontkent met klem aan WielerFlits en vertelt ons zijn verhaal. “Al besef ik dat ik sowieso aan de schandpaal genageld word.” 

Aan het woord: Patrick Van Gansen. De 54-jarige teammanager zit naar eigen zeggen in zak en as. Toen we hem gisteren contacteerden naar aanleiding van de beschuldigingen, ontkende hij de feiten. De aantijgingen van de dames in kwestie, lees je in het artikel van gisteren. Hier leest u het verweer van Van Gansen. ‘Zijn’ waarheid, in de vorm van een monoloog.

Ex-wielrenner
“Negen jaar geleden richtte ik het wielermagazine Cyclelive op. En zelf ben ik een oud-wielrenner, al heb ik het door omstandigheden niet tot prof geschopt. Maar daardoor kan ik me wel inleven in renners of rensters die hetzelfde meemaken. Toen ik in 2017 Tara Gins en Veronika Kormos leerde kennen en hoorde dat ze zonder team dreigden te vallen, inspireerde me dat om zelf een ploeg op te richten. Via Cyclelive had ik goede contacten met materiaalsponsors. Dankzij het magazine kon ik publicitair iets terug doen. In vijf weken tijd had ik alles rond, en kon ik op zoek naar extra rensters.”

“Zo kwam ik onder meer bij de Oostenrijkse tweeling Christina en Kathrin Schweinberger terecht. Talentjes, maar die tot dan onder de radar gebleven waren. Dat kwartet vormde de basis van mijn team en vulde ik aan met wat op dat moment nog beschikbaar was op de markt. Het eerste jaar van Health Mate-Cyclelive was sportief aanvaardbaar, al moest ik in de loop van het seizoen wat bijsturen door nieuwe rensters aan te trekken omdat sommige niet in staat waren een kermiskoers uit te rijden. Maar met onze bescheiden middelen deden we het niet slecht.”

120.000 euro budget
“Met bescheiden middelen, bedoel ik 120.000 euro. Dat is mijn (sponsor)budget. Het gaat over dameswielrennen, hé. Ik heb geen sponsor die een miljoen euro op tafel kan leggen. En koken, kost geld. Gelukkig kan ik rekenen op een staf die op vrijwillige basis werkt. Maar dan nog kom ik niet uit de kosten. Wat er voor zorgt dat rensters – op een uitzondering na – geen loon krijgen. Dat weten ze als ze hun contract ondertekenen. Maar ze krijgen bij mijn team wel de kans zich te bewijzen op het hoogste niveau en om door te groeien. Daarnaast krijgen ze gratis materiaal én – wie wil – kost en inwoon.”

Chloë Turblin en Janine van der Meer – foto: Cor Vos

“Ter verduidelijking: ik ben eigenaar van een woning met zes slaapkamers en een leefruimte. Plaats zat. Zowel buitenlandse als Belgische dames van de ploeg zijn hier welkom. Ja, ik woon hier ook. Op jouw vraag of ik op die manier de problemen niet opzoek, ben ik stellig: neen! Integendeel, dit is de beste teambuilding. Daarom mijn vraag om ons te komen opzoeken en met mijn rensters te praten. Ik heb een paar Nederlandse rensters in de ploeg die hier niet hoéven te zijn, maar die toch geregeld komen slapen. Dat doet bijvoorbeeld ook Fien Delbaere, die in het Gentse woont. Ze zijn gewoon graag en veel samen.”

Chloë Turblin
“Wat er dan fout gelopen is met de drie betreffende rensters? Het zijn drie aparte verhalen. Laten we beginnen met Chloë Turblin, een 23-jarige Française. Turblin heeft als jongere problemen gehad met iemand uit haar familie. Op dat specifiek gegeven wil ik niet dieper ingaan, maar het heeft haar een trauma opgeleverd. Ook de relatie met haar ouders was en is niet optimaal, om het zacht uit te drukken. Ze heeft mij snel in vertrouwen genomen en we werden op korte tijd heel close, wat uitmondde in wederzijdse verliefdheid. In de zomer van 2018 hebben we een relatie gehad. Helaas, door haar verleden had Chloë een vrolijke én een zwarte kant. Naar de buitenwereld toe was ze de sfeermaker, maar in de privésfeer sloeg dat snel om en was ik haar steun en toeverlaat. Zo verdween mijn verliefdheid en nam ik afstand. Maar ze bleef wel deel uitmaken van de ploeg.”

“Toen ze in het najaar financiële problemen kreeg én tijdens een stage in de Pyreneeën ook nog eens een auto-ongeval had, kreeg ze amper steun van haar ouders en riep ze mijn hulp in. Ik stelde haar een wagen ter beschikking én bood haar een parttime job aan. Voor 1.100 euro per maand liet ik Chloë – weliswaar op proef – 28 uur per week werken. Een administratieve job waarbij ze ook commerciële dingen kon doen voor Cyclelive. Jammer genoeg kwam ik er nog tijdens haar proefperiode achter dat ze haar verplichtingen niet na kwam. Na vier waarschuwingen per mail heb ik haar contract moeten verbreken. Daarbij zijn harde woorden gevallen, dat ontken ik niet. Ik was ook kwaad. Maar in principe is toen niets meer gebeurd dan een ontslag. Daarop is ze volgens haar vader, die de klacht heeft ingediend, in een depressie gesukkeld. Maar van seksuele intimidatie is nooit sprake geweest. Ook tijdens onze ‘intieme’ periode heb ik daar nooit op aangedrongen. Voor alle duidelijkheid, ik kan alles aantonen via mails en whatsapp-gesprekken. (Die Van Gansen ons ook heeft doorgestuurd, nvdr).”

Sara Mustonen, centraal – foto: Cor Vos

Sara Mustonen
“Het tweede verhaal is dat van Sara Mustonen, de enige renster in mijn team die wél betaald werd. De Zweedse (38) kreeg 1000 euro per maand. Maar Sara had een duidelijke taak. Mijn missie in het team is talentvolle rensters een kans geven. Haar trok ik aan om tijdens de wedstrijden die ervaring te delen. Als wegkapitein kon ze de minder ervaren rensters bijstaan en hun wegwijs maken. Op de vraag of ze af en toe ook haar eigen kans mocht gaan, antwoordde ik dat dat bij gelegenheid kon, maar dat dat niet echt was hoe ik het zag. Bovendien is Kathrin Schweinberger beduidend sneller. Maar tijdens hun eerste wedstrijd in februari, een rittenkoers in Valencia, liep het al fout. Ik liet ze allebei hun eigen sprint rijden, maar Sara beweerde dat ze werd ingesloten door Kathrin.”

“Om een lang verhaal kort te maken, Mustonen reed – dwars door de afspraken die we hadden gemaakt – voor zichzelf. Na de Ronde van Drenthe zijn we om de tafel gaan zitten en samen met de andere rensters, de confrontatie aangegaan. Toen werd al duidelijk dat Mustonen ook niet goed in de groep lag. Na de Ronde van Vlaanderen vloog ze terug naar Zweden, waarna ze zou terugkomen voor de Brabantse Pijl. Tussendoor is het via whatsapp’s tot een discussie gekomen die uiteindelijk ontspoord is. Toen ze vernam dat ze de Waalse klassiekers (Amstel Gold Race, Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik) niet mocht rijden, die oorspronkelijk ook niet op haar programma stonden, had ze plots geen centen meer om een vliegtuigticket te kopen en paste ze voor de Brabantse Pijl. Twee dagen later kreeg ik een document van de UCI om in wederzijdse toestemming onze overeenkomst te beëindigen. Sexual harrashment? Abused? Nooit! Overigens, Sara Mustonen is absoluut niet mijn type vrouw…”

Esther Meisels
“Tot slot: Esther Meisels. Een Israëlische die in de States is gaan wonen. Toen ze in januari aankwam, zijn we samen iets gaan eten in een Italiaans restaurant in het Antwerpse. Dat doe ik altijd als een nieuwe renster komt. Dan wordt het programma besproken, worden doelen vastgelegd, enzovoort. Bij dat etentje komt Esther echter met een verhaal aandraven dat je amper voor mogelijk houdt. Ze zou opgegroeid zijn in een religieuze familie, in haar woorden zelfs een sekte. Ze mocht van haar ouders niet fietsen, is naar de VS gevlucht, maar daar weer opgespoord… Uiteindelijk toch gevlucht uit de kluwen van haar familie om haar grote droom na te jagen. Bij onze aankomst in ons huis in Ekeren kreeg ik van haar een knuffel zoals ik er in mijn leven nog nooit een gekregen heb.”

Esther Meisels – foto: Cor Vos

“Nu, we knuffelen wel in ons team. We zijn quasi familie voor elkaar en dat uit zich af en toe in een spontane knuffel. Puur vriendschappelijk. Dat mag je aan elke renster vragen. Maar in dit geval had ik het gevoel: Patrick, pas op wat je doet. Ik herinner me trouwens dat ik dat tegen sommige andere dames verteld heb. Esther liep in het huis soms rond in een outfit die ongepast was. Short, t-shirt opgeknoopt zodat de navelstreek was ontbloot… Of in een lederen broekje. Misschien iets té sexy voor mij, merkte ik op. Waarop zij vertelde dat ze zich niet comfortabel voelde met mijn opmerking. Wel, ga dan naar boven en trek iets anders aan, riep ik haar toe.”

DNF en nog eens DNF
“Los daarvan was ook Esther Meisels iemand die zich dikwijls afsloot van de rest, waarmee ik af en toe woordenwisselingen had, maar die vooral ook haar zin deed op sportief vlak, wat leidde tot de ene DNF (opgave, red.) na de andere. Ook Meisels kampte met depressies en finaal is dat uitgemond in een breuk. Maar ook hier kan ik met stelligheid zeggen: van enige vorm van seksuele intimidatie is nooit sprake geweest. Wat ze mij wel te verwijten heeft, mag ze mij uitleggen. Ik ben benieuwd. Haar beschuldigingen zijn niet meer dan het gevolg van haar frustratie voor de tegenvallende resultaten.”

“Die drie hebben elkaar nu duidelijk gevonden en vallen mij samen aan. Goed geholpen door de sociale media. Ze hebben een mooi snoetje, door het wielrennen hebben ze ook een pak volgers en dan een zondebok zoeken voor hun falen is altijd de gemakkelijkste weg. Heel jammer, want op die manier bewijzen ze het dameswielrennen absoluut geen dienst. Ik heb mijn team opgestart met hart en ziel. Mijn doel is nog steeds om door te groeien richting WorldTour. Ik heb er ondertussen heel veel centen aan besteed. Geld waarmee ik niets koop.”