Anna van der Breggen (SD Worx) heeft op de slotdag van de Ronde van Burgos voor vrouwen een dubbelslag geslagen. Na een etappe van 121 kilometer, met aankomst op de loeisteile Lagunas de Neila, was ze Annemiek van Vleuten te snel af in de sprint. Van der Breggen stelde daarmee de eindzege veilig.

Katrine Aalerud (Movistar), Clara Koppenburg (Rally), Anna Shackley (SD Worx) en Amanda Spratt (BikeExchange) bleven op de slotklim het langst over. Zij waren daarvoor onderdeel van een kopgroep van liefst dertig rensters. De finale op Lagunas de Neila (11,9 km aan 6,3%) was bijzonder zwaar, met stroken boven de 10%, en daar liep de voorsprong van de koplopers snel achteruit.

Vollering, Van der Breggen en Van Vleuten blijven over
SD Worx leidde met Demi Vollering en Anna van der Breggen de favorietengroep. Door het tempo van de twee wereldtoppers werd het groepje flink uitgedund. Ook klassementsleidster Niamh Fisher-Black, hun eigen ploeggenote, moest lossen. Alleen Annemiek van Vleuten kon Vollering en Van der Breggen nog volgen. Vlak na de vod grepen zij Koppenburg en Aalerud, de laatste vluchters, in de kraag.

Het werd vervolgens boven op Lagunas de Neila, waar de percentages opliepen tot 11%, een duel tussen drie Nederlandse rensters. Vollering haakte op 500 meter van de finish af. Met een zichtbaar soepele tred legde Van der Breggen haar concurrente van Movistar op de pijnbank, maar Van Vleuten hield stand.

Europees kampioene Van Vleuten ging vervolgens als eerste de sprint aan, maar het was Van der Breggen die de aanval opving en de ritzege pakte. Daarmee stelde de wereldkampioene de eindzege in de Ronde van Burgos veilig, voor Van Vleuten en Vollering. De vierde plaats in de rit was ook voor een Nederlandse, namelijk voor Pauliena Rooijakkers.

foto: Cor Vos

‘Ik voelde dat ik iets over had’
“We besloten het tempo op te voeren met Karol-Ann Canuel en Demi Vollering, die echt heel veel werk verrichtte”, reageert Van der Breggen. “Het was heel zwaar en hebben er het beste van gemaakt. Het was op de slotklim een combinatie de benen en het mentale spel. Ik wachtte op een aanval, want ik voelde dat ik iets over had. Ik kon aan het einde nog versnellen en dat was gelukkig genoeg om te winnen.”