Fietstoerisme 
Materiaalzone 
‘Alleen solidariteit onder renners en ploegen kan veiligheid vergroten’
Opinie Solidariteit. Dat is een begrip dat in de wielersport al decennialang ver te zoeken is. In de huidige wielersport leeft nog altijd de gedachte dat de een zijn dood de ander zijn brood is. Voorbij de finish van de derde rit in Pontivy stonden verschillende ploegmanagers en renners weer te briesen. Het parcours zou té onveilig zijn en de renners worden als circusartiesten misbruikt door de organisatoren. Nog altijd lijkt niemand zich te realiseren dat die consternatie beter voor de start gemaakt kan worden. Als de hoofdrolspelers de finale-kilometers daadwerkelijk té gevaarlijk vinden, bal dan eens gezamenlijk de vuist.
Op de social media stroomden woedende berichten binnen over de finale kilometers van de derde rit door Bretagne. Er mogen zeker vraagtekens geplaatst worden achter het bochtige, smalle parcours waardoor op zeven kilometer van de streep de val met onder anderen Arnaud Démare en Jack Haig plaatsvond. Of de kwart bocht op 150 meter, waar Caleb Ewan en Peter Sagan onderuit gingen, niet belachelijk was. Al ging Ewan onderuit omdat hij het achterwiel van Tim Merlier toucheerde. Onverantwoord en levensgevaarlijk, was desondanks de algemene conclusie. En vele wijsvingers werden op Tourorganisator ASO en internationale wielerunie UCI gericht.
Ook mijn Whatsapp piepte na de finish onophoudelijk. En juist daar zaten veel renners en ex-renners bij die me rechtstreeks aangaven dat het parcours niet zo absurd gevaarlijk was als sommigen beweerden. Dit soort wegen wordt in vrijwel alle andere wedstrijden ook opgezocht. Je kunt concluderen dat de D-wegen in Bretagne té smal zijn, maar veel renners hebben me eerder al aangegeven dat juist brede wegen voor nog meer stress zorgen.
Primoz Roglic en Steven Kruijswijk gaan hard onderuit in de derde Tour-rit – foto: Cor Vos
Enorme stress
De eerste Tourweek kent al decennialang absurd veel valpartijen. Daarvoor is één belangrijke reden aan te geven: de enorme stress die op de renners door de ploegen wordt gezet. De Tour is zoveel belangrijker dan alle andere wedstrijden dat in La Grande Boucle winnen, in de top-10 eindigen of zelfs in beeld rijden ongekend belangrijk is. De sponsors willen in deze 23 dagen in Frankrijk hun miljoeneninvestering terugverdienen met zichtbaarheid. Iedere seconde in beeld wordt op de stopwatch afgeklokt. Dus worden de renners, liefst gegroepeerd per ploeg, naar voren geschreeuwd vanuit de volgwagens.
Ritwinnaar Tim Merlier was na de huldiging vrij duidelijk: “Niet het parcours, maar de renners maken het gevaarlijk. Vanaf 70 kilometer voor de finish was het opnieuw letterlijk vechten voor je positie. Je ziet renners van voren die niet gewoon zijn op die positie te rijden. Die remmen dan ineens bruusk, waardoor je levensgevaarlijke situaties krijgt.”
Hier heeft de rappe Belg van Alpecin-Fenix voor een deel gelijk in. Natuurlijk heeft iedereen het recht om in het front van het peloton te rijden. Toch is het vreemd dat sommige ploegen nog met een heel bataljon aan knechten in sommige finales van voren willen zitten. Verder kun je je de vraag stellen of sommige renners door maandenlang alleen nog maar op bergen te bivakkeren niet het rijden in een peloton verleren? Het moet toch weer even wennen zijn wanneer je naar maanden van alleen trainen ineens weer als een ‘zot’ moet duwen en wringen voor je positie. Wil je de Tour winnen dan is stuurmanskunst echter ook een aspect dat je moet beheersen.
Tijdstop
Stress is ontegensprekelijk de belangrijkste oorzaak van alle malheur van de valpartijen. De grote vraag is: hoe haal je enige stress weg uit de Tour de France? De wedstrijd zal in de veranderende mediawereld en sportmodellen alleen maar belangrijker worden. De enige oplossing die ik kan aanreiken is dat in de pure sprintersritten, waarin de laatste tien kilometer in de finales vlak zijn, veel eerder een tijdstop voor het klassement wordt gesteld. Klok iedereen voor het klassement op bijvoorbeeld tien kilometer van de streep af.
De val van Caleb Ewan en Peter Sagan in Pontivy – foto: Cor Vos
Dit kan natuurlijk niet wanneer er nog een klimmetje van derde of vierde categorie in die finale ligt. Daar moeten aanvallers ook in het klassement beloond kunnen worden. Want als er koerstechnisch niks meer gebeurt, dan krijgen we weer het probleem dat het merendeel van de media en publiek roept dat het parcours slaapverwekkend is. Dat de Tour juist moet leren van de spectaculaire finales van de Giro d’Italia en Vuelta a España. Die slotkilometers in Italië en Spanje zijn vaak veel gevaarlijker dan in de Tour, maar door de mindere stress in het peloton lijken ze veel veiliger.
Dat de vele valpartijen een anti-reclame voor de wielersport zijn, is overduidelijk. Daar is geen discussie over mogelijk. De sport lijkt op deze wijze veel op een loterij. Het gevaar dat achter iedere bocht loert is een reden waarom veel jongeren nooit voor de wielersport zullen kiezen. Terwijl geen enkele sponsor blij wordt om dagelijks een hoofdrol in een slagveld te spelen.
Trek aan de bel
Ik kan maar één advies uitbrengen aan alle ploegen en renners: steek de koppen eens bij elkaar, in plaats van het zingen van klaagliederen wanneer het spreekwoordelijke kalf voor de zoveelste maal verdronken is. Tegenwoordig worden de ritten tot in de kleinste details verkend. Alle ploegen nemen zelf opnames van de finales of bestuderen ze vele malen via Google Earth en Veloviewer. Voor de start worden de beelden in de teambussen nog eens aan de renners voorgeschoteld. Wanneer er dan wegen in het parcours voorkomen die niet kunnen, dan neem je toch actie? Dan trek je toch aan de bel?
Meesterknecht Tim Declercq van Deceuninck-Quick-Step vertelde in Pontivy voor de camera’s van Sporza dat iedereen wist dat dit een gevaarlijke finale was. “De renners hadden aan de wedstrijdjury gevraagd om een tijdsopname op acht kilometer van de streep te doen, maar er is niet op ingegaan.” En dan klik je dus gewoon in je pedalen en stort je je met 70 kilometer per uur op wegen die alleen geschikt zijn voor verkeer tot 60 kilometer per uur?
Voor Jack Haig eindigt de Tour ook in Bretagne – foto: Cor Vos
Marc Madiot, teammanager van Groupema-FDJ, is een van de mannen die enorm meeleeft met zijn renners. Een van de belangrijkste slachtoffers van de valpartij in de laatste tien kilometer was zijn kopman Arnaud Démare. Om die reden was hij meer dan furieus voorbij de finish: “Ik ben zelf ook vader en ik wil dat mijn kind geen profwielrenner wordt, nadat ik dit gezien heb. Dit is geen wielrennen meer. Er moet iets veranderen, wat dit gaat niet goed zo. Als we dat niet doen, gaan er doden vallen. Het is wielrennen onwaardig.”
Vorig jaar verkende Madiots ploeg vlak voor de Dauphiné de 1.299 meter hoge Col de Plan Bois. Een klim van de eerste categorie, zoals er zoveel in de Haute-Savoie zijn te vinden. Thibaut Pinot met enkele ploegmaten schrokken zich rot wanneer ze de afdaling indoken. Er zaten gaten in het weggetje zo groot als kraters. Levensgevaarlijk was hun conclusie. ‘Scandaleux’, riepen ze in koor.
Intern geschreeuw
In plaats van actie te ondernemen bleef het destijds bij wat intern geschreeuw van de mannen van Groupama-FDJ. Geen melding op de sociale media. Geen waarschuwing naar andere ploegen in de aanloop en gedurende de Dauphiné. Zelfs geen enkele verontrustende vraag aan de organisator. En ook tijdens de Dauphiné geen alarmbellen om anderen te waarschuwen. En daar schuurt het probleem. Iedereen schreeuwt wel, maar doet niks.
Vorig jaar benadrukte ik al dat veiligheid zo’n algemeen en op de openbare weg moeilijk probleem is, dat het veel te gemakkelijk is om alle schuld alleen maar in de schoenen van de UCI en organisatoren te schuiven. Dit is een probleem dat door alle stakeholders gezamenlijk moet worden opgepakt.
Bij de Tourstart vorig jaar in Nice namen Jumbo-Visma, Deceuninck-QuickStep, INEOS Grenadiers en Team Sunweb het initiatief voor een meeting om de veiligheid van de koersen toe te vertrouwen aan externe specialisten, die hun strepen hebben verdiend in sporten als MotoGP en Formule 1. Een professioneel safety-bedrijf dus. We hebben er later niets meer over gehoord, waardoor we ook dit initiatief onder de noemer windowdressing kunnen plaatsen.
Caleb Ewan wordt afgevoerd naar het ziekenhuis – foto: Cor Vos
Appgroep
Destijds opperde ik het idee dat alle ploegen één vertegenwoordiger (ploegleider) in een gezamenlijk appgroep zouden hebben, waar gevaarlijke passages worden gemeld die hun renners tegenkomen bij verkenningen. Je zou toch zeggen dat een appgroep voor de veiligheid aanmaken het meest eenvoudige is wat je kunt doen. Destijds kreeg ik reacties uit bepaalde ploegen dat dit zeker een goed idee was. Toch is dit nog altijd niet het geval.
En dus likt de wielersport in Pontivy weer de wonden. Iedereen zal nu weer roepen dat het tijd is voor maatregelen en dat het zo echt niet langer verder kan. Laat iedereen die dit roept vooral naar zichzelf kijken en zich afvragen wat hij daadwerkelijk zelf doet. Dit is niet een probleem van een partij, dit een probleem van alle stakeholders in de wielersport. Er zal nu solidariteit moeten worden getoond.
Dit stuk is als: tegen een zwangere tiener zeggen, je had een condoom moeten gebruiken.
Het parkoers maakt geen verschil, je mag het peloton 180 km op een autostrade laten rijden en ipv met 10 op een rij zullen ze met 30/35 op 1 rij vooraan zitten aan 70 per uur en zal er nog gevallen worden.
Iedereen weet toch nu al na al deze jaren dat de eerste week van de Tour het belangrijkste is van niet te vallen en tijd te verliezen of erger uit te vallen...voor de rest moet er niet over gezeurd worden.
En laat ons eerlijk zijn, brood en spelen, we smullen ervan van al deze valpartijen!
En ondertussen zijn we drie ritten ver en hebben we al drie schitterende welverdiende ritwinnaars!
Het paradoxale van het geheel is, dat juist de angst om achter een val te zitten, leidt tot al de stress. En dus tot valpartijen. Een wijziging in mentaliteit is inderdaad heel effectief, maar schier onmogelijk.
Zoals ik in een ander topic al pleitte: en dus moeten we de renners helpen. In hockey wordt gevaarlijk gedrag consequent gestraft. Als een bal omhoog stuitert vanaf de stick, krijg je een vrije slag tegen. Ook al is er niemand in de buurt. En daardoor moeten hockeyers hun techniek trainen, zodat ze de bal goed kunnen controleren. Door consequente handhaving, dwing je veiligheid af.
En dat kan in de koers ook. Het gewriemel en gewring kun je moeilijk tegengaan. Kerckhoffs pleit, en vele andere volgers met hem (en mij) om de tijdwaarneming eerder te zetten. Laat het daar nou eindelijk eens van komen. Het ergste wat de sport kan overkomen, is dat het niet blijkt te werken...
Komt dus niks van.
Brood en spelen...
Als er dan commentaar is op de veiligheid moet die gezamenlijk komen van de ploegen ver op voorhand ... niet 1 of 2 dagen voor de rit.
Dan vind ik de suggestie in de laatste deel van het artikel HEEL correct, laat een 'safety' groep met 1 ploegleider van elk team het parcours in detail bestuderen en maanden op voorhand aanpassingen vragen aan de organisator - dan heeft iedereen zijn ei kunnen leggen en hoeft er niet meer gezeurd te worden naderhand!
Enig vorm van solidariteit en verantwoordelijksheidsgevoel is het peloton vreemd.
Je noemt het een fout dat kopmannen vooraan zitten...zo zou ik het niet noemen, maar dat is wel de kern: er willen er te veel vooraan zitten. En dan gaat het mis. Welke oplossing draag jij voor ons aan?
Feit is gewoon dat het laatste deel van het parcours gevaarlijk was als allen weten hoe daar gekoerst gaat worden. Namelijk gewoon zo hard mogelijk.
Raymond heeft het over anti reclame en Madiot appelleert aan thuiszittende moeders, vaders en kinderen. Welnu, anti reclame is ook reclame, zoals bekend als het om commerciële belangen gaat. Oftewel kijkcijfers. Het wielerpeloton is in principe niets anders dan een fietsende reclame karavaan. Bloed, zweet en tranen. Madiot is hypocriet als hij zich nu opwerpt als de moraalridder. Hij vergeet dan fijntjes zijn eigen geschreeuw voor camera's als voorbeeldfunctie.
Solidariteit is een lege huls in dit opzicht,zolang het niet met concrete maatregelen ingevuld wordt.
De beste stuurlui zitten onderuit op de bank.
Ik vind het echt bespottelijk om dit bij de renners neer te leggen. Het is primair de verantwoordelijkheid van de organisatie om een veilig parkoers te bouwen, niet die van de renners, die dan maar aan de bel hadden moeten trekken. En bovendien: vandaag hadden er renners van te voren aan de bel getrokken. Het was de organisatie die daar niet naar luisterde.
Dus inderdaad is het heel makkelijk om het maar af tte schuiven op de renners
Pure blindheid om maar te kunnen winnen, of geen tijd te verliezen.
De rem is eraf, letterlijk. Ongeacht het parcours zal de renner de snelheid bepalen in de koers.
De optie van solidariteit is moeilijk te borgen, welke ploegleider start daarmee en wat als niet iedereen het op dat moment daar mee eens is. Dan krijg je een interne discussie voor de koers(hopelijk). Of misschien wel tijdens de koers..
In bepaalde zones moeten de renners bepaalde snelheden aanhouden. Geef ze aan met kleuren op borden. Daarna kun je de kleurcode op groen zetten en is de snelheid onbeperkt.. wie zich niet aan de snelheid houd in die zone krijgt tijdstraf. Dit systeem is te borgen door de transponders te herontwikkelen.
Nee, dan heb ik liever een mooie omloop van 15 kilometer die wel helemaal veilig is, waar een vrije koers kan worden verreden.
Dit in combinatie met juist verregaande verkeersremmende maatregelen in de steden. De wegen zijn gewoon totaal anders ingericht dan in de laat jaren 80. Verkeerseilanden, drempels, versmallingen, bloembakken. De verkeersremmende maatregelen zijn leuk voor het verkeer, maar een drama voor de koers. Het is een utopie om te denken dat je die niet tegen gaat komen in finales van koersen.
Natuurlijk kan je door de commercie natuurlijk niet de vooruitgang in materiaal remmen. Dus dit zal nooit gebeuren. Maar toch zou het voor het wielrennen niet uitmaken of er nou op super duper aero, of op ouderwetse ronde buizenframes wordt gereden. Alle aero onzin verbieden, en verplicht 32 spaaks lage velgen zou echt zo gek nog niet zijn. ( schijfremmen zijn prima ) En een verzetsrestrictie op 52-12.
Een beetje a la keirin model.
Laat ze dan maar een nieuwe klasse van racen op hyper aero e-bikes op afgesloten circuit bedenken. Dat kan ten minste veilig.
Ik zeg toch al het gaat nooit gebeuren. Want je duikelt letterlijk terug in de tijd. En de fietsenfabrikanten willen dit niet. Maar de renners gaan letterlijk te snel voor de parcoursen waar ze op rijden. Je wil ze niet afremmen qua training. Dus dan maar qua materiaal. En het is dan weer aan t team om binnen de marges nog wat aan te klooien. Maar dat je op een frame met ronde buizen en 32spaaks lage wielen langzamer gaat is evident. Mag best carbon zijn, dat maakt niet veel uit.
De formule 1 is er in de laatste 20 jaar nauwelijks sneller op geworden. En zonder regelement ontstaat er een idioot snelle bolide, die of gigantisch hard gaat of gigantisch hard eraf vliegt. De kunst is om binnen de regels een zo snel mogelijke auto te bouwen.
De group B rally is ooit afgeschaft wegens te gevaarlijk.
Wielrennen staat op het punt om in de categorie te gevaarlijk te belanden. Ik wil atleten zien, geen bebloede maniakken die zichzelf in de afgrond fietsen.
Verder staart men zich erg blind op de te leveren vermogens van de renners, mede door al die performance-coaches. Aan stuurvaardigheid wordt nauwelijks aandacht besteed. Goede gerichte trainingen op dat gebied zouden niet verkeerd zijn voor een flink aantal renners. Dat is niet alleen goed voor hun eigen belang en dat van hun ploeg, maar ook voor de veiligheid in het algemeen.
1. Eerdere tijdstop wat betreft klassement in sprintetappes. Bijvoorbeeld op 10 kilometer.
2. Geen belachelijke smalle afdalingen in de finale van sprintetappes. Ja op een brede weg is het ook giga onrustig, maar bij dit soort bochten op 4km van de streep vraag je om problemen.
3. Sneller een bergrit, en dan niet zoiets slaps als orcieres-merlette, echt een bergrit met enkele cols en een bergop aankomst van cat. 1+. Dit om de verhoudingen binnen het klassement zsm duidelijk te krijgen en zodoende de sprintfinales rustiger te houden.
4. Geen bochten in de laatste kilometer van etappe.
Ook als deze maatregelen genomen worden zal het in de 1e tour week barsten van de valpartijen, maar dat komt nu eenmaal door de belangrijkheid van de tour.
Zijn er al onderzoeken geweest naar valpartijen en valomstandigheden in het wielrennen?
De notitie waarbij verwezen wordt naar de maximum snelheid op het betreffende traject kan relevant zijn. Echter bepalen niet alleen de wegcondities de maximum snelheid, maar ook de lokale verkeersomstandigheden.
Wat mij overigens wel bevreemd, is dat i.t.t. bijvoorbeeld de auto- en motorsport en weinig vooruitgang is geboekt als het gaat om de bescherming van renner bij het vallen. Het enige wat is veranderd is de helmplicht. De prio lijkt nog steeds te liggen bij zo licht en stijf mogelijk.
Je kunt niet van de renners en ploegen verwachten dat zij hun gedrag in de koers veranderen. Er zal altijd een renner/een ploeg zijn die zich daaraan niet houdt. Er zijn simpelweg teveel tegenstrijdige belangen in het peloton.
Zoals Japio hierboven aangeeft, de organisatie is verantwoordelijk voor een veilig parcours. Daar moet het beginnen. En daarin hebben de UCI en ASO weer spectaculair gefaald.
Dus een parkoers is nooit veilig als er valpartijen gebeuren en dit is altijd de schuld van de organisatie. Mooie redenering, maar het zijn de renners die het parkoers dienen te kennen en dus ook de eventuele gevaren, dat is inherent en ook de charme van het rijden op de openbare weg.