Met een groot, oranje gekleurd peloton vanuit Nederland op de fiets naar de WK wielrennen in Harrogate, Yorkshire. Dat was het idee, en met zo’n tachtig man is het onder leiding van aanvoerder Bram Tankink nog gelukt ook. Namens WielerFlits reed Anneloes Leppers met het Oranje Peloton mee naar het WK in Yorkshire.

Op vrijdagochtend verzamelen de eerste fietsfanaten zich bij Hotel Schiphol aan de A4. Op het menu staat een rit van ruim negentig kilometer, met een tussenstop en lunchbreak bij het hoofdkantoor van organisator de Nederlandse Loterij in Rijswijk. Eindpunt voor die dag is Europoort, om daarna de met de boot richting Hull te varen en de volgende dag wederom een rit van negentig kilometer af te leggen tot aan de WK in Harrogate. Daar konden de fietsen tot rust komen in de trailer, terwijl ‘het peloton’ zich richtte op de volgende opdracht: de oranje rensters en renners van TeamNL aanmoedigen.

Hollandse omstandigheden op weg naar Europoort
Het Oranje Peloton was een gemixte groep: van wielerfans tot oud-renners en alles daar tussenin. Bram Tankink reed mee vanaf Hotel Schiphol, in Rijswijk sloten ook Michael Boogerd, Leontien van Moorsel, Leo van Vliet,  Rob Harmeling en Michael Zijlaard aan. Opgedeeld in kleinere groepen begeleid door wegkapiteins ging de rit voortvarend van start. We vertrokken met een zonnetje. Dat sloeg al gauw om in een straffe tegenwind, die ons trouw tegemoet bleef waaien tijdens de hele rit. Uit de donkere, dreigende wolken viel af en toe een bui regen – toen nog niet wetend dat we een dag later zouden leren dat we niks te klagen hebben over de staat van Nederlandse wegen tijdens regen. Bij Maasluis werd het tijd voor een overtocht met de veerboot, de hemelsluizen openden met een perfecte timing, namelijk precies tijdens de overdekte overtocht. Toen we voet aan wal zetten, klaarde het weer op. De laatste kilometers richting Europoort werden volbracht, de eerste rit zat erop!

Onstuimige nacht op zee
Moe maar voldaan schoven de Oranjefans aan bij het diner op de boot, om de avond af te sluiten met een vijftal quizronden ‘petje op, petje af’ onder leiding van Léon Geuyen namens Het is Koers. Daarna wankelend richting de hut, want de boot zette koers richting het Engelse Yorkshire op de Noordzee die steeds onstuimiger werd. Een bed dat van links naar rechts over de golven deinst leidt over het algemeen niet tot een al te beste nacht slaap, ondanks het extra uurtje vanwege het tijdsverschil. Toch moest het Oranje Peloton al vroeg uit de veren door de bootwekker van zes uur ’s ochtends, waar overigens echt niet doorheen te slapen valt.

Links fietsend naar Harrogate
Tijd voor fietstocht deel twee. Aan de linkerkant van de weg natuurlijk, wat echt wel even wennen is. Bochten snijd je anders aan, het verkeer beweegt zich precies tegenovergesteld langs je heen. Tegen je natuur in, maar bijzonder leuk om eens te ervaren. Gelukkig waren er extra wegkapiteins ingeschakeld: Engelse locals die het Oranje Peloton door het glooiende landschap heen begeleidden. De omstandigheden aan het begin van de tocht doen achteraf gezien verwacht veel denken aan de WK wegrit bij de mannen: wind, regen, natte gladde slechte wegen en plassen zo groot dat het einde ervan nauwelijks zichtbaar was. Maar gelukkig klaarde het na zo’n twintig kilometer op en konden we de rit vervolgen onder het genot van een blauwe lucht en de zon.

Intussen vroeg iedereen zich af: hoe staat het ervoor met de dameskoers? Tijdens een korte koffiestop lieten de mechaniekers uit de volgwagen weten dat Annemiek van Vleuten enorm vroeg gedemarreerd was. ‘Die gaat dat nooit redden, van zó ver.’ Dat dachten we allemaal, op Leontien van Moorsel na. Zij had er wel vertrouwen in. Toen we na negentig kilometer in Harrogate arriveerden, reed ze nog stééds alleen op kop. Met nog anderhalve ronde te gaan, en met een voorsprong waar je ‘u’ tegen zegt. Gauw de fietsen in de trailer achter de bus en naar de oranje fanzone om de Nederlandse rensters aan te moedigen. In de Alexandra Pub langs het parcours konden we de finale kijken, de sfeer zat er daar al goed in! Het kon niet meer misgaan, en er barstte dan ook een enorm gejuich los toen Van Vleuten solo over de streep reed. Trots op TeamNL, dat was het gevoel dat binnen no-time de overhand nam in de pub en op straat langs het parcours. Buitenlandse toeschouwers feliciteerden de Oranjefans met de Nederlandse overwinning.

Kleine, toegankelijke wielerwereld
Na de podiumceremonie vertrok iedereen naar zijn hotel om op te frissen, we stonden namelijk nog steeds in onze fietskleding. Niet heel comfortabel na die rit van negentig kilometer. Hoog tijd voor een douche. Het leuke van het verblijf in zo’n tijdelijke WK-stad is trouwens dat in elk hotel wel profrenners en –rensters te vinden zijn. Zo liepen sommige deelnemers van het Oranje Peloton bijvoorbeeld de kersverse wereldkampioene tegen het lijf, die na alle persverplichtingen ook even haar rust zocht in haar hotel. En als je haar niet tegen was gekomen, dan was het wel de groep Spanjaarden en Italianen die onder leiding van Elia Viviani hun plannen voor die avond op straat doornamen. Dat is het mooie aan wielrennen, een tastbare sport in een wereld waar de hoofdrolspelers en fans niet ver van elkaar afstaan.

Tijd voor de mannen
De volgende dag werd al pijnlijk vroeg duidelijk dat de weermannen goed zaten met hun voorspellingen: regen, regen en nog eens regen. Geheel in overeenstemming met het cliché beeld dat velen hebben bij Engeland. Wat zou dat brengen voor de koers?

De oranje fanzone had zich die dag gevestigd in het Old Swan Hotel. In dit hotel verbleef ook een deel van het Oranje Peloton en onder meer de Nederlandse selectie. Onder het genot van een high tea keken we gezamenlijk de koers  – als er tenminste beelden waren, wat door de slechte weersomstandigheden niet altijd het geval was. De zaal lag vlak naast het parcours, op zo’n honderd meter bevond zich de rode vod van de laatste kilometer. De aanhoudende regen bracht een patroon met zich mee: de koers volgen op TV, om gauw met oranje paraplu naar buiten te rennen op het moment dat de renners zouden passeren. Vervolgens weer snel naar binnen richting de TV. Een patroon dat we rondenlang herhaalden. De ene renner na de andere renner stapte zichtbaar teleurgesteld en onderkoeld af, de hoop op wederom Nederlands succes in naam van Matthieu van der Poel groeide onder de druk speculerende Oranjefans. Zou het dan toch..?

Tot het licht uitging. Een golf van ongeloof en teleurstelling bewoog door het publiek. Dit kon niet waar zijn, Van der Poel die er doorheen zakt? Weg hoop op goud, weg oranje droom. Verbouwereerd keken we de resterende finale en zagen we de Deen Mads Pedersen naar overwinning rijden. Uiteraard een enorme prestatie, want als wielerfans waren we het daar toch wel over eens. Maar jammer dat het geen oranje Van der Poel was die op de hoogste trede van het podium mocht plaatsnemen. Toch golfde er weer een trots gevoel door ons heen toen we hem een laatste keer over het parcours zagen rijden, hij had toch het prachtige doorzettingsvermogen om ook die laatste ronde de streep te halen.

Halen we de boot, of niet?
En toen was het heel snel omschakelen: het WK zat erop, de volgende uitdaging was het op tijd bereiken van de boot in Hull. Wat bijna niet te doen was vanwege alle files die ontstonden toen Harrogate leegstroomde. Tijdens de rit in de bus naar de boot liep de spanning steeds verder op, het zou namelijk écht spannend worden of we het zouden halen. Op het nippertje bereikten we de vertrekterminal, en om de snelheid erin te houden vond de paspoortcontrole plaats in de bus. Toen werd geconcludeerd dat de juiste mensen zich in de bus bevonden, mocht de bus alsnog de boot oprijden.

Opgelucht haalde iedereen weer adem. Eenmaal geparkeerd op de boot tussen de andere auto’s en bussen, waaronder die van Boels-Dolmans en Deceuninck Quickstep, konden we op zoek naar onze hut. De volgende ochtend stond er nog een busrit van Europoort naar Hotel Schiphol op het programma, waarna alle deelnemers van het Oranje Peloton de weg naar huis vervolgen. Dat de wielersport mensen verbindt, is zeker. Een weekend om nooit meer te vergeten.

Verantwoording:
Oranje Peloton (een initiatief van Nederlandse Loterij) is mediapartner van WielerFlits en ondersteunt op deze manier ons platform. De reis en verblijf zijn door Oranje Peloton betaald.