Centraal in de Randstad is het Groene Hart de plek waar je als fietser even aan alle drukte kan ontsnappen. De typische Hollandse landschappen met veel groen en water bieden voor wie een mooie vlakke rit kan waarderen tal van mogelijkheden voor afwisselende routes. Martin neemt je mee over zijn favoriete route door zijn trainingsgebied.

Een paar jaar geleden ben ik verhuisd naar Waddinxveen, een uit de kluiten gewassen dorp tussen Gouda en Alphen aan den Rijn. Logistiek lekker centraal, maar ook als fietser kan je hier alle kanten op. In het zuiden liggen er in de Krimpenerwaard mooie routes langs de Lek, IJssel en Vlist, ik kan richting Rotterdam voor een uurtje ‘Rondje Rotte’ en westwaarts zijn de duinen op fietsafstand. En ook niet onbelangrijk: genoeg goed afvalt waar auto’s niet al te nadrukkelijk aanwezig zijn.

Typisch Hollands
Voor de route die ik hier beschrijf, heb ik gekozen voor een traject langs enkele van mijn favoriete plekjes in dit gebied. Ik start mijn rit bij de hefbrug, het markantste punt van Waddinxveen. Je kent misschien de beroemde hefbrug van Rotterdam, maar niet ver daar vandaan staan er ook drie langs de rivier de Gouwe.

Ik rijd naar het oosten over de Brugweg richting Bodegraven en word al snel getrakteerd op een uitzicht dat typisch is voor deze streek. Een landelijk gebied met langgerekte weilanden waar de koeien hun ding doen en met elkaar verbonden worden door brede sloten waar het water aardig hoog staat. We zitten hier immers een paar meter onder NAP.

Zicht op Reeuwijk met een typisch Groene Hart-landschap – foto: Shutterstock

Slingeren langs de Meije
Na een passage door Reeuwijk passeer ik in Bodegraven Brouwerij de Molen, voordat ik langs de Oude Rijn aankom bij de weg richting de Meije. Op de fiets zoek ik vaak het water op en dit stukje langs het slingerende veenriviertje is een van mijn favoriete stukjes van Zuid-Holland. Hoewel de weg niet breed is en op sommige stukken aan vervanging toe is, blijft dit een route die ik steeds opnieuw opzoek.

Na de Meije rijd ik langs het onder wandelaars populaire Lusthof de Haeck bij de Nieuwkoopse Plassen, voordat ik via Noorden en Zevenhoven weer richting het westen ga. Het stuk tussen Zevenhoven en Ter Aar is een lange rechte weg waar je met wind in de rug lekker door kunt knallen. Het is misschien niet het meest sexy stukje van dit gebied, maar ik pak deze passage met een reden. Ik wil namelijk ook even door Woubrugge rijden. De brug midden door het dorp van Elfstedentochtwinnaar Henk Angenent is misschien niet heel bijzonder, maar wanneer ik naar rechts kijk en over de oevers van de Woudwetering uitkijk dan word ik beloond met een uitzicht waar ik altijd blij van word.

Woubrugge – foto: Shutterstock

Vlammen langs de Vliet
Na Woubrugge ga ik verder in westelijke richting. Net voor Hoogmade tik ik bijna het Wijde Aa aan, een van de vele watergebieden die deze streek rijk is. Leiden komt in zicht. Misschien ligt het net over de rand van het Groene Hart, maar dit stukje wil ik toch even meenemen. Voordat het zover is, wijzig ik net voor de Doesmolenbrug van richting. Hier zou ik ervoor kunnen kiezen om rechtsaf te gaan richting Rijpwetering, maar de geboorteplaats van Joop Zoetemelk laat ik vandaag links liggen. Om het drukke stadsverkeer te ontwijken kies ik voor het rustige Gravenpad richting Zoeterwoude. Het beton waar ik over rijd neem ik voor lief, de groene omgeving waar ik doorheen rijd maakt veel goed.

Bij Leiderdorp steek ik de Oude Rijn over. Langs de rand van Leiden passeer ik het terrein van wielervereniging SWIFT, in een roemrijk verleden de club van helden als Joop Zoetemelk en Gerben Karstens. Het stukje parallel aan de A4 neem ik voor lief, wetende wat er komen gaat. Ik kies er namelijk niet voor om de sleutelstad in te rijden, maar kies voor de route langs het water. Deze waterweg heet officieel het Rijn-Schiekanaal, maar in de volksmond is het beter bekend als de Vliet. Ik rijd hier graag vanwege het uitzicht over het water waar naast pleziervaart vaak ook de nodige roeiers actief zijn. Een groene en levendige omgeving waar je rustig kunt fietsen. Meer heb ik niet nodig.

Langs de Vliet – foto: Martin van den Bosch

Mocht je toe zijn aan een koffiestop, dan is Brasserie Cronesteyn bij de Lammebrug een ideale plek om even op adem te komen. Ik zou hier linksaf kunnen gaan om binnendoor via Zoeterwoude terug naar huis te fietsen, maar kies in plaats daarvan voor een mooi en rustig stukje Zuid-Holland. Af en toe rijdt er bestemmingsverkeer, maar over het algemeen rijden er op het pad langs de Vliet weinig auto’s. Bij recreatiepark Vlietland kan ik er wederom voor kiezen om de korte weg naar huis te nemen, maar ik rijd nog even door tot Leidschendam, waar ik na het passeren van Molen De Salamander toch echt huiswaarts ga.

Nieuwe parken rond Zoetermeer
Het is tijd voor het laatste stukje van de route. Aan de noordwestelijke kant van Zoetermeer ligt de Nieuwe Driemanspolder, een kunstmatig aangelegd recreatiegebied met in het midden een grote plas. Misschien niet heel spannend, maar de brede fietspaden, lekker lopend asfalt en het ontbreken van autoverkeer zijn de redenen dat ik deze route verkies boven de weg naar Stompwijk.

Ik vervolg mijn weg door het Buytenpark en zie aan mijn rechterkant de ski-helling van Snowworld, waar je overigens ook lekker kan mountainbiken. In dit gebied hoopt men ooit een serieuze fietsklim te realiseren. Tot het zover is moeten we het doen met de door runderen en schapen bevolkte polders. Wat mij betreft ook meer dan prima. Via de Zoetermeerse Meerpolder (waar in het verleden nog olie werd gewonnen) rijd ik over de dijk richting de Zoetermeerse plas. Om mij heen geniet ik nog steeds van het oer-Hollandse landschap van weidegebieden met brede sloten.

Inmiddels ben ik aangekomen op het laatste gedeelte van mijn route. Op weg naar Benthuizen kan ik kiezen voor de autovrije weg langs het water van de Noordhovense Plas, maar meestal ga ik voor de lange weg richting Benthuizen omdat je daar met het windje in de rug lekker door kan knallen.

Het Bentwoud – foto: Shutterstock

Ideaal voor fietsers
Het laatste stukje richting huis gaat door het Bentwoud. Ook dit is een natuur- en recreatiegebied wat recent (2016) is aangelegd. Dat maakt het een ideale plek voor fietsers. Je krijg er immers brede paden over goed wegdek en bovenal is het helemaal autovrij. Daarom vind ik het in de zomer wanneer ik weinig tijd heb een ideale plek om even een uurtje wat kilometers te maken.

Op de brug over de N209 kan ik altijd nog even een paar meter lekker doorknallen, voordat op de lange rechte weg richting Waddinxveen de Hefbrug weer in zicht komt. Links van mij spot ik Schotse Hooglanders terwijl ook de zwartbonte Fries-Hollandse koeien hier niet ontbreken. Wanneer ik terugkeer ik Waddinxveen, zie ik dat mijn kilometerteller de 90 kilometer heeft overschreden. Ik heb me echter ingehouden, want er zijn nog genoeg mooie plekken in het Groene Hart die ik links heb laten liggen. Wellicht voor een volgende keer.