Ties Wijntjes

•

Wie aan de Dolomieten denkt, zal denken aan de Sella Ronda en de Maratona dles Dolomites. Geheel terecht, maar het is niet alleen mooi vertoeven rondom Val Badia. Ten oosten van de vallei van de Adige vind je het minder bekende Brentamassief en ook rondom deze uitlopers van de Dolomieten kan je prachtig fietsen.

Op het eerste gezicht zijn het niet de Dolomieten zoals je ze in het foldertje van de Italiaanse VVV vindt. De ruwe bergtoppen staan wat verschuilt achter een met bos begroeide bergwand. Toch is het uitzicht bijzonder. Vanuit het bergdorpje Molveno, waar ik mijn rit start, kijk je uit over het gelijknamige meer met aan weerszijden hoog opgetrokken bergen. Het Brentamassief zelf is niet te doorkruisen op de racefiets, maar langs de zuidelijke uitlopers zijn prachtige routes uit te zetten. De combinatie van wat minder grote hoogte en kortere beklimmingen maken het tevens voor de beginnende fietser een aangenaam gebied om de bergen te ontdekken.

foto: Ties Wijntjes

In Molveno verblijf ik in Hotel Lory; een aangenaam hotel met vriendelijke Nederlandse eigenaren. De dag begint met een goede kop koffie en uitzicht over het eerdergenoemde meer. Op het programma staan de Passo del Ballino en de Passo Duron. Het zwaartepunt ligt, vooral door deze beklimmingen, in de tweede helft van de rit. Op aanraden van hoteleigenaar Maurice besluit ik namelijk eerst naar het zuidoosten te fietsen, richting het Lago di Cavèdine.

Indrukwekkende fietspaden
Dit eerste deel van de route gaat vooral in dalende of vlakke lijn, maar is ongelooflijk mooi. Een korte afdaling door Molveno luidt de rit in, waarna enkele vlakke kilometers langs het meer volgen. De weg kan bij vlagen druk zijn, maar je wordt regelmatig beloond met mooi uitzicht over het indrukwekkende bergmeer. Als je het meer achter je laat kronkelt de route over een typische bergweg verder. Een tunnel volgt, maar met de fiets kan je afslaan om een vele malen mooiere en bovenal rustigere weg te volgen.

Het laatste stuk van het fietspad naar de vallei van de Sarca – foto: Ties Wijntjes

Na deze eerste 10 kilometer volgt een afdaling door San Lorenzo en wederom een vlakke passage. Na een ruime kilometer over de (drukke) SS237 volgt een bijzonder mooi fietspad. Eerst rijdt je nog langs de grote weg, maar al gauw begeef je je in een oase van rust. In het begin belemmeren de bomen enigszins het uitzicht, maar wat volgt is een indrukwekkend beeld door een bijzondere kloof. De afgrond naast het fietspad loopt een kleine honderd meter recht naar beneden en aan de overkant van de smalle kloof rijst een imposant gesteente hoog de lucht in.

Opvallend genoeg is dit niet het enige fietspad van de rit. In de autonome Italiaanse regio Trentino – Zuid-Tirol zijn er, vooral in wat lagergelegen valleien, namelijk tal van goed onderhouden en rustige fietspaden. Dit maakt fietsen in deze regio naast mooi ook erg aangenaam, omdat je hierdoor regelmatig drukke wegen kan mijden. Over een soortgelijk fietspad gaat de route verder naar Lago di Cavèdine, waar ik bij een surfschool een eerste tussenstop maak. Hard heb ik er nog niet voor hoeven werken, maar de kop koffie aan het water smaakt desalniettemin goed. Het is in de vallei van de Sarca ondertussen behoorlijk warm geworden, dus ik besluit zelfs een snelle duik in het frisse bergmeer te nemen.

Italië op zijn puurst
Direct na de stop volgt weer een bijzondere passage. De Biotopo Marocche di Dro is een soort maanlandschap wat ongeveer 20.000 jaar terug is gevormd door aardverschuivingen door terugtrekkende gletsjers. De weg meandert door dit apart uitziende gebied, waar zelfs nog miljoenen jaren oude sporen van dinosauriërs te zien zijn. Lang duurt het niet, want na enkele kilometers draai je weer van de grote weg af, een smal fietspad op die je door verschillende wijngaarden voert.

Zo kabbelt de route vervolgens verder door een karakteristiek Italiaans landschap. Langs de rivier Sarca, door kleine dorpjes en door wijn- en olijfgaarden fiets je verder naar de voet van de Passo del Ballino. Deze beklimming vormt het eerste echte obstakel van de dag, al is het geen bijzonder lastige beklimming met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,7% over 14,5 kilometer. De klim begint op een grote weg, waar het verkeer ’s zomers vrij druk kan zijn. De eerste kilometers loopt het wegdek redelijk steady omhoog aan stijgingspercentages rond de 6%. Kort na het dorpje Pranzo vlakt de weg af en heb je het zwaarste deel van de klim al achter de rug.

De Passo del Ballino – foto: Cor Vos

Vanaf het passeren van het Lago di Tenno wordt de weg een stuk rustiger. Waar je in het begin nog uitzicht op de vallei van de Sarca hebt, verdwijnt de weg hier bij vlagen in het bos. De weg loopt hier als een soort trap verder; korte hellingen aan relatief lichte stijgingspercentages worden afgewisseld met stukken vals plat of zelfs korte afdalingen. Als je door het dorpje Ballino rijdt, vlakt de weg af maar ben je nog niet boven. De pashoogte bevindt zich nog een ruime kilometer verderop.

Langs de voet van de Brenta
Enkele kilometers in dalende lijn volgen, maar al gauw vlakt het wegdek af en volgt de tweede klim: de Passo Duron. Met zijn 4,4 kilometer is het geen lange beklimming. Wel is hij bijzonder regelmatig: het gemiddelde stijgingspercentage is 7% en de zwaarste uitschieters zijn slechts 8%. Ook deze klim gaat over een grote weg, maar verkeer komt hier nauwelijks. Op het merendeel van de klim heb je mooi uitzicht over de toppen van de vooralpen tot je in de laatste kilometer een bos inrijdt. Net voor de top vind je een uitstekend restaurant om te lunchen.

De afdaling is net als de klim overzichtelijk en makkelijk. De paar haarspeldbochten die er zijn, kan je volledig doorheen kijken. Halverwege volgt een steil stuk met enkele flauwe bochten, maar ook hier kan je met vrij veel gemak doorheen. Je bent dus zo beneden in Borgo Lares. Hier gaat de route over de rivier de Sarca, om de drukke regionale weg richting Ponte Arche te vermijden. In plaats daarvan brengt de route je richting Ragoli, van waaruit een bijzondere en rustige weg volgt. Langs hoog opgetrokken rotswanden loopt de weg lichtjes omhoog, waardoor je alle tijd hebt om goed om je heen te kijken. Het is niet even groots als het fietspad aan het begin van de rit, maar ook hier is de vallei van de Sarca een erg mooi gezicht.

foto: Ties Wijntjes

Richting Stenico loopt de weg nog even omhoog, maar een naam mag het niet hebben. Een korte afdaling brengt je terug naar San Lorenzo, vanwaar je over dezelfde weg als het begin van de route terug fietst naar Molveno. En hoewel de route hetzelfde is als op de heenweg leveren de laatste kilometers langs het Lago di Molveno wederom mooi uitzicht op. Zo heb je al fietsend in noordelijke richting bij vlagen zicht op de karakteristieke Dolomietenpieken van de Brenta, achter het meer.

Het zijn niet de zware beklimmingen zoals de Passo Giau of Passo Fedaia en je wordt niet constant omringd door ruwe Dolomietenpieken, maar toch heb ik een heerlijke rit achter de rug. Na afloop ben ik wederom verbaasd hoe ieder deel van Alpen een eigen karakter heeft. Hier heeft de route wellicht niet de wielerhistorie van eerdergenoemde beklimmingen, maar wel een minstens zo bijzondere omgeving. Juist de diversiteit van de route in combinatie met wat minder zware beklimmingen zorgen voor een prachtige en bovenal heel ontspannen rit. Ik kan maar één conclusie trekken: hier kom ik heel graag nog eens terug.