Ties Wijntjes

•

Le Bourg d’Oisans is misschien wel één van de bekendste dorpen van de Alpen. Aan de voet van de Alpe d’Huez en met bekende beklimmingen als de Col du Galibier en Col de la Croix de Fer binnen handbereik is dat logisch te verklaren. Minder bekend, maar ook prachtig, is de beklimming naar de Col du Solude.

Het is bijzonder wat een klein stukje gravel met een klim doet. Een kleine twee kilometer onverhard wegdek is hoogstwaarschijnlijk de verklaring dat de Col du Solude in de figuurlijke schaduw staat van de Alpe d’Huez. Nog nooit finishte een grote koers op de Col du Solude, wat gelijk een verklaring is voor de onbekendheid van de col.

De Alpe eist dus het merendeel van de aandacht van fietsers in de streek op, maar of dat terecht is, is een andere vraag. Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik de Alpe d’Huez een iconische, maar niet bijzonder mooie klim vind. Alhoewel het een mening is, durf ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat de Col du Solude significant mooier is.

Col du Solude, Le Bourg-d’Oisans, France

• Distance: 13.4 km, Elevation: 954 m, Avg. Grade: 8.4 %

De Col du Solude is vanaf twee kanten te bereiken, maar de mooiste is zonder meer de klim die begint in het bekende Bourg d’Oisans. Niet alleen de mooiste, want waarschijnlijk is dit ook de lastigste van de twee verschillende beklimmingen. Het gemiddelde stijgingspercentage van 7,5% vertekend, want in het begin zitten enkele pittige stroken. De eerste 5 kilometer stijgen aan ruim 9%, met een korte uitschieter tegen de 15% aan.

Klimmen over een balkonweg
De eerste kilometer voert je door een bos en is er nog weinig te zien, maar dat is van korte duur. Na een kleine honderd hoogtemeters maken de bomen ruimte voor een verreikend uitzicht door de vallei van de Romanche. Je kijkt uit door het brede bergdal en in de verte op tegen de bergwanden waar ook de flanken van de Alpe d’Huez liggen. Een uitzicht dat je het merendeel van de klim behoudt en eigenlijk alleen maar mooier wordt.

Het uitzicht door het dal in de eerste kilometers van de klim

Want met elke hoogtemeter die je wint, krijg je nog meer zicht op de eerdergenoemde bergvallei. Onafgebroken is het uitzicht niet, want vier keer wordt het zicht even geblokkeerd door een tunnel. Een lichtje is in deze onverlichte tunnels geen overbodige luxe, al is geen van allen écht lang. Voordelig is de verkoeling die ze bieden; zelfs op de heetste dagen is het in de tunnels lekker fris.

Zo fiets je de eerste kilometers van de klim langs een bergwand omhoog, met het indrukwekkende uitzicht van de vallei constant aan de andere kant. Een typisch bergtafereel dus, maar weinig beklimmingen etaleren het zo mooi als de Col du Solude. De kilometers over deze balkonweg zijn fysiek pittig, maar door het indrukwekkende beeld wat het oplevert toch bijzonder mooi.

Er volgen enkele kilometers door het bos, waar je afwisselend tegen een dik bladerdak aankijkt en vervolgens weer ver de vallei in kan kijken. Bij Villard-Notre-Dame heb je het merendeel van de beklimming achter de rug. Voor velen zal dit dorpje het einde van de klim betekenen, maar je kan prima nog een stuk doorrijden. De kwaliteit van het wegdek wordt wat slechter, maar de omgeving des te mooier.

Je komt weer in een open omgeving terecht, waar je dit keer ook zicht krijgt op de achterliggende pieken van het Nationaal park Les Écrins. Dit keer kijk je niet uit op een brede bergvallei maar op ruwe rotswanden en pieken tot bijna 3.000 meter hoog.

Onverharde finish
De daaropvolgende kilometers stijgt de weg nog serieus, waarna op een hoogte van ongeveer 1700 meter de klim afvlakt. Alhoewel het wegdek dan al even wat gebreken vertoont, wordt het hier pas echt gravel. Wel nog het kaliber gravel wat met 28 millimeter banden meer dan prima te doen is.

Het tot dan toe vaak al mooie uitzicht wordt dan nog mooier en is werkelijk eclatant. Je kijkt hier ver over de vallei heen en kan de iconische haarspeldbochten van de Alpe d’Huez in de verte de berg op zien krioelen. Het is misschien nog wel mooier dan de Alpe zelf beklimmen, omdat je hier in volle glorie ziet wat het toch zo’n bijzondere klim maakt.

Het uitzicht vanaf de gravelstrook, met links in de verte de Alpe d’Huez

Het gravel wordt de laatste kilometers wat ruwer, zeker als de weg nog een stuk omhoog gaat lopen, maar het is op de racefiets te doen, zeker omdat het ook vrij kort is. Vanaf de top is het uitzicht wederom groots, wat het genot van het bereiken van de top enkel vergroot.

Het plezier eindigt hier niet, want de – compleet verharde – afdaling naar Villard-Reymond is evengoed erg fraai. Alhoewel er weinig scherpe bochten liggen, kronkelt de weg constant door een smalle bergvallei. Bijzonder hoge topsnelheden zal je dus niet bereiken, maar het is een leuke achtbaan om op de fiets doorheen te knallen. Deze afdaling komt vervolgens op de beklimming van de Col d’Ornon (die je dus ook nog even mee kunt pakken) waarna de laatste dalende kilometers je terugbrengen naar de vallei waar je bent begonnen.

Het begin van de afdaling. Eerst rijd je in een open bergvallei, maar al snel kom je in een smal dal terecht

De Col du Solude is zonder twijfel een van de verborgen pareltjes van de Oisans, al is dat natuurlijk relatief, want iedere bergweg in deze populaire streek is ondertussen redelijk bekend. Echter, de eerste grote publieke verschijning van deze schitterende beklimming laat nog op zich wachten. Maar, wie weet, met de voorlopig nog flink groeiende gravelhype, zien we binnenkort toch een keer een Touretappe finishen op deze fantastische beklimming.