Ties Wijntjes

•

De kale berg, de Reus van de Provence of de winderige berg. Een beklimming met zoveel bijnamen moet er wel een van een ongekend kaliber zijn. Niks is minder waar, want de Mont Ventoux is onomstreden een unieke beklimming die zijn weerga niet kent.

De Mont Ventoux kent een rijke historie. De vele verschijningen in de Tour de France hebben een onuitwisbare indruk gemaakt op de wielerhistorie. Het was het decor waar Tommy Simpson het leven liet, waar Eros Poli vriend en vijand verbaasde door met zijn 85 kilo een bergetappe te winnen en waar Chris Froome in ongekende chaos de berg oprende zonder fiets.

Bij velen in het geheugen gegrift: Chris Froome rent de Mont Ventoux op – foto: Cor Vos

Des te mooier is dat iedereen die de Mont Ventoux beklimt, met een eigen verhaal terug naar huis gaat. Tuurlijk, dat kan bij iedere beklimming in mindere mate, maar bij de Mont Ventoux gebeurt het geheid. Of het de veranderende weersomstandigheden zijn, het bijzondere berglandschap of de aard van de beklimming; de tocht naar de top is iedere keer anders.

Verschillende routes
De top van de berg is van drie kanten te bereiken. De startpunten zijn Sault, Malaucène en Bédoin. Laatstgenoemde is de meest bekende en zwaarste route van het stel. Al hebben ze alle drie hun charmes. Vanuit Sault begin je een stuk hoger en laten de zware stijgingspercentages tot het slot wachten. De beklimmingen vanuit Malaucène en Bédoin lijken op papier erg op elkaar, maar brengen je beide door een erg verschillend landschap.

De beklimming vanuit Bédoin, dé Mont Ventoux, start op een rotonde. Het is dat een bord de start aanduidt, want verder verraadt niets dat je aan de voet staat van een gigantische beklimming. De eerste kilometers lopen vals plat omhoog, langs wijngaarden en door uitgestrekte weilanden van de Provence. De zon die hier in overvloede schijnt, maakt de omgeving prachtig, maar kan evengoed voor verzengende hitte zorgen. En terwijl dit stuk niet lastig is, kan het wel de plek zijn waar de overijverige klimmer iets té enthousiast start en met energie gaat smijten.

Het bos in
Maar geduld is een schone zaak en de Reus van de Provence een lange beklimming. Sparen is het devies, want na een kleine zes kilometer maak je een haakse bocht naar rechts en doemt de weg als een muur voor je op. Het opwarmen is gedaan, nu wordt het werken. Waar het asfalt onder je wielen eerst nog tegen een procent of 3% omhoog liep, schiet dat opeens omhoog naar ruim 10%. Wie nog op het buitenblad zat, zal hier onvermijdelijk naar het binnenblad moeten terugschakelen.

Bij Chalet Reynard komen de beklimmingen vanuit Sault en Bédoin samen – foto: Cor Vos

Vanaf hier rijd je door het beruchte bos. Kilometer na kilometer na kilometer. Een enkele keer wordt het wat minder steil, maar de weg loopt vrij constant omhoog aan tussen de 8 á 10%. Het is hier eigenlijk een gevecht in je eentje tegen de berg. Nergens krijg je rust op deze ellenlange passage, en een afleiding in de vorm van uitzicht over de Provence krijg je ook nog niet.

Op iedere andere beklimming zou het waarschijnlijk snel saai worden, maar op de Ventoux is dat niet zo. Misschien is het de anticipatie of de verhalen van andere wielrenners die hier hun figuurlijke Waterloo vonden. Het is iets ongrijpbaars, maar het bos is onderdeel van de mythe die het zo’n bijzondere beklimming maakt.

Het maanlandschap op de top van de Mont Ventoux – foto: Cor Vos

Chalet Reynard
Beetje bij beetje wordt de omgeving minder dik bebost. De bomen maken ruimte voor het maanlandschap en daarmee het tweede deel van de beklimming. De definitieve overgang van het bos naar het open maanlandschap komt ter hoogte van Chalet Reynard. De weg vlakt bij dit voormalige skistation even af, waarna een grote bocht naar links je richting de top stuurt.

Alhoewel je hier nog de nodige begroeiing tegenkomt, kom je al gauw in het bekende maanlandschap terecht wat de beklimming mede van het unieke karakter voorziet. Des te hoger je komt, des te kaler het wordt. Al gauw krijg je zicht op het karakteristieke rood-witte weerstation op de top. Een fijn vooruitzicht, maar de top is dan nog vele malen verder weg dan het lijkt.

Oud-ploeggenoot Barry Hoban en de weduwe van Tom Simpson bij het monument op de Mont Ventoux – foto: Cor Vos ©1987

Langs de met witte krijtsteen bezaaide berg kronkelt de weg met een tiental brede bochten omhoog. Iedere keer komt het weerstation iets dichterbij. Ongeveer anderhalve kilometer voor de top passeer je een monument ter ere van Tom Simpson, die het leven liet tijdens de dertiende Tour-etappe van 1967. Die dag bezweek hij – ter hoogte van het monument – aan een combinatie van oververhitting, uitputting en uitdroging.

Bijna boven
De laatste kilometer van de beklimming kan je bijna in zijn geheel voor je zien liggen. Toch is het dan nog ongelooflijk pittig, want de vermoeiing is ongetwijfeld toegeslagen en de slotkilometer gaat aan bijna 10% omhoog. Een laatste haarspeldbocht naar rechts, één laatste keer aanzetten, en je bent boven.

De laatste bocht voor de top, bij het iconische weerstation – foto: Cor Vos

Na het waarschijnlijk hoognodige uithuigen word je hier beloond met prachtig uitzicht over de Provence. Op een mooie dag kan je zelfs de nodige Alpenpieken zien aan de andere kant van de berg. Tel daarbovenop dat na een dergelijk taaie beklimming de voldoening altijd groot is, en je hebt een bijna profetisch bijzondere aankomst te pakken.

Mythisch. Dat is het enige woord dat recht doet aan de Mont Ventoux als je de berg in één woord moet beschrijven. De beklimming is lang, steil, zwaar en brengt je door een uniek landschap. De combinatie met de bijzondere Tourhistorie en de prachtige streek waarin de berg ligt, maakt het voor vele wielrenners bijna een pelgrimage. Terecht, want wie de Mont Ventoux op fietst is hoe dan ook een bijzondere ervaring rijker.