Ties Wijntjes

•

Eén week in het voorjaar zijn de Ardennen het kloppende hart van de wielersport. Je treft er geen beklimmingen boven de 2.000-meter grens, maar de bij vlagen loeisteile wegen lenen zich evengoed voor loodzware wedstrijden. Ook voor de liefhebber is het een prachtig, maar niet te onderschatten fietsgebied.

Wie weleens in de Ardennen is geweest, weet dat er tal van uitdagende beklimmingen te vinden zijn. Van korte maar loeisteile beklimmingen zoals de Ferme Libert en de Côte des Hézalles, tot lange lopers als Baraque Michel en de Côte de Samree, waar je je met enig inbeeldingsvermogen even in het hooggebergte waant. We zetten een aantal van de meest iconische beklimming op een rij.

Côte de la Redoute
Een tripje naar de Ardennen is niet compleet zonder de Redoute te beklimmen. Het is waarschijnlijk de bekendste beklimming van de streek, vanwege de rol die de klim lang was toebedeeld als scherprechter in de finale van Luik-Bastenaken-Luik.

In 1999 vormde de beklimming het decors van een beklijvend duel tussen Frank Vandenbroucke en Michele Bartoli. VDB plaatste kort voor de top een machtige – nee, correctie: verschroeiende demarrage. Bartoli poogt mee te schuiven, wat leidt tot een indrukwekkend beeld van twee zij-aan-zij sprintende sprintende coureurs op de steile slotstroken van de Redoute. Vandenbroucke’s versnelling blijkt te machtig, als Bartoli dan toch moet terugschakelen en volledig plafonneert. Beelden voor de geschiedenisboeken.

Frank Vandenbroucke laat Michele Bartoli achter zich op de Col de la Redoute – foto: Cor Vos

De klim herbergt overigens niet de schoonheid van de Ardennen. Je fietst hier namelijk langs een snelweg omhoog, niet door de mooie bossen die het gebied rijk is. Toch is het wél een typische Ardennenklim: onregelmatig, steil en behoorlijk lastig.

De beklimming start in Remouchamps. In het begin loopt de weg al redelijk omhoog, maar als je onder een viaduct doorrijdt, begint het echte werk. De eerste kilometer langs de snelweg stijgt de weg aan percentages rond 7% á 8%, waarna een haakse bocht naar rechts je richting de steilste stroken brengt. Hier volgen twee steile, zware passages, ruim boven de 10%, met uitschieters tot 20%.

De steilste stroken van de Redoute – foto: Cor Vos

De laatste halve kilometer vlakt de weg wat af, maar loopt deze nog wel verder door omhoog, richting het bekende ijkpunt van de Ardennen: de radiotoren op de top van de Redoute. Als je op deze relatief makkelijke strook nog wat energie in de tank hebt en kan versnellen, kan je hier een flink verschil maken!

Stockeu
De favoriete beklimming van Eddy Merckx: dat moet een pittige zijn. De Stockeu ligt in het hart van de Ardennen. Als je vanuit het centrum van Stavelot in zuidelijke richting rijdt, doemt de weg vanzelf als een muur voor je op. De muur van Stavelot zou een toepasselijke naam zijn voor dit deel, want het zwaartepunt van de klim ligt aan het begin.

De eerste 800 meter loopt de weg aan gemiddeld bijna 13% omhoog, met de steilste 100 meter aan 16%. Verstoppen kan niet, hier moet je alle zeilen bijzetten. Na een ruime kilometer vlakt de beklimming eigenlijk voor het eerst een beetje af, naar 6%. Hier passeer je een monument ter ere van Eddy Merckx. In een rots is een bronzen beeld van De Kannibaal geplaatst, met daaronder een aantal van zijn grootste overwinningen benoemd.

Het monument ter ere van Eddy Merckx – foto: Cor Vos

Bij dit monument kan je ervoor kiezen linksaf te slaan en terug af te dalen richting Stavelot of door te klimmen, want de weg loopt nog een ruime kilometer en ongeveer honderd hoogtemeters door. Waar je eerst langs huizen en kort door een bos rijdt, kom je hier in een open landschap terecht waar je mooi uitzicht over de Ardennen krijgt. De steilste flanken heb je dan gelukkig achter je liggen. Op twee korte uitschieters na, klim je aan ongeveer 7% verder richting de top op 505 meter hoogte.

Muur van Hoei
De muur, waar eens in het jaar op woensdag het officieuze WK heuvelsprinten wordt georganiseerd. De traditionele scherprechter in de Waalse Pijl is een beklimming om ontzag voor te hebben. De inspanning welteverstaan, want de klim zelf is allesbehalve mooi. Maar alleen de zwaarte en historie van deze beklimming zijn genoeg reden om hem te beklimmen.

De Muur van Hoei – foto: Cor Vos

Grote kans dat Hoei voor velen een nietszeggende stad in de Ardennen was geweest, als de fameuze beklimming er niet was geweest. Nu is de (verder oninteressante) stad echter het decor van één van de lastigste beklimmingen in België. De beklimming start op een grote rotonde, vanwaar het wegdek eerst aan een gezapige 5% omhoog stijgt. Een lange, lopende bocht luidt de zo gevreesde muur in. Vanaf daar krijg je bijna alleen nog maar stijgingspercentages in dubbele cijfers te verwerken.

Een S-bocht halverwege de muur vormt de lastigste passage, als de weg 150 meter aan 17% omhoog loopt. Afvlakken doet het daarna zeker niet, want de weg loopt nog eens 300 meter door aan ruim 13%. Pas in de laatste 100 meter wordt de klim weer wat makkelijker, al zullen de benen dan behoorlijk leeggelopen zijn.

Col de Haussire
Officieus is de Haussire de zwaarste beklimming van de Ardennen en de Benelux. Eigenlijk is het ook niet één beklimming, maar twee beklimmingen met korte afdalingen ertussendoor. Vanuit La Roche-en-Ardenne overwin je 312 hoogtemeters, gedurende 4 kilometer. Het gemiddelde stijgingspercentage van 7,7% geeft een wat vertekend beeld, omdat het een erg onregelmatige beklimming is.

Het peloton raast door La Roche-en-Ardenne – foto: Cor Vos

De klim start zwaar: je krijgt een openingskilometer voorgeschoteld die zelden onder stijgingspercentages van 10% komt. Alsof dat niet zwaar genoeg is, tref je ook uitschieters tot 20%. Hier is het alle zeilen bijzetten dus, en dat is pas het begin. Langs een groot kerkhof vlakt de beklimming wat af, als aankondiging van het tweede deel van de klim. Vlotjes loopt de weg weer omhoog richting stijgingspercentages van 11%, al is het ditmaal van kortere duur.

Pakweg halverwege de beklimming volgt een afdaling van enkele honderden meters. Enig herstel is mogelijk, maar het slot van de klim is hoe dan ook lastig. Als toetje krijg je nog eens anderhalve kilometer aan bijna 10% voorgeschoteld. Op de top tref je een bordje waarop staat dat je volgens Cotacol de zwaarste beklimming van België hebt overwonnen.

Col du Rosier
Tot slot, de Rosier. Deze klim is niet zo steil of zwaar als de vier eerdergenoemden, maar daarentegen wel erg mooi. De beklimming is vooral bekend als één van de langste beklimmingen die – zeker in de recente geschiedenis – vaak zijn opwachting maakt in Luik-Bastenaken-Luik. Geen kuitenbijter, maar een échte col.

Typisch Ardennen: klimmen door een dik bos – foto: Cor Vos

De top is van meerdere kanten te bereiken, maar de meest bekende zijde is die vanuit het dorpje Ruy. Hier kent de klim enkele korte stroken die wat steiler zijn, maar hierna tref je een echte loper met aangename stijgingspercentages.

Door een dik bos, typisch voor de Ardennen, klim je een klein 4 kilometer aan 6%. Op enkele uitzonderingen na, loopt de weg steady omhoog en is het bij vlagen alsof je een lange Alpencol op fietst. Hier is het niet beuken tegen steile muren, maar lekker in een ritme komen en op een soepel tredje je weg naar boven werken.